Roaring fourties

Vanaf Wanaka een mooie rit gemaakt naar Queenstown. Daar kun je alle gekke en gevaarlijke dingen doen die je maar kan bedenken. Het is dé plek als je van extreme sporten en grote hoogtes houdt. Nu ben ik daar iets minder fan van, vooral niet van dat laatste. Gelukkig hebben wij twee kleine koters bij ons en daarmee een prima excuus om geen hele gekke dingen te doen.

In Queenstown beland in de camping vlak bij het centrum. Vanaf de camping zit je in vijf minuten in het centrum en aan Lake Wakitipu. Het fijne aan NZ is dat je voor elk verslagje de reisgids erbij moet pakken om na te zoeken welke bijzondere namen de net bezochte oorden hebben. Niet uit te spreken... Volgens de Lonely Planet had de camping wel Spartaanse plaatsen voor campers. Wij zagen eigenlijk niet zo goed wat er Spartaans aan was.

Al snel raakte we in gesprek met onze overburen. Een Nederlands gezin van onze leeftijd met twee dochters (Pleun en Cato) rondom de leeftijden van Emma en Hidde. Een fijne match dus. Vier blije koters en een gezellige babbel. Toen hoorden we dat de plaatsen waar we stonden half zo groot waren als we dachten. Kortom, de plek waar we zaten met onze tafel en stoeltjes was eigenlijk de plek voor nóg een camper. Huh? Dan kan je deur niet meer open en buiten zitten is al helemaal niet meer mogelijk... Spartaans dus! Tja en wat doe je dan als rasechte Hollander? Juist, je rolt je luifel uit, plant er stoelen en een tafel onder en markeert daarmee je plek zodat er echt geen camper tussen kan!

's Middags op aanraden van Berry en Anne naar Lake W. gewandeld om een duikje te maken en de lokale speeltuin te bezoeken. Het was namelijk nog steeds behoorlijk warm. Daar troffen we elkaar weer, zodat de kids lekker samen konden spelen. Ook deden we daar aan extreme sport door het meer ook echt in te gaan. Brrr. Ik ben 'door' geweest, Pieter heeft echt gezwommen en Emma is er ook in geweest, Hidde had het bijzonder snel gezien.

Queenstown zelf is een leuk stadje, met behoorlijke Engelse invloeden. Groot ook als je het vergelijkt met de plaatsen die we tot nu toe gezien hebben. 's Avonds nog even wat tips uitgewisseld met Berry en Anne en ons klaargemaakt om de volgende dag de warmte te verlaten. De volgende bestemming was Te Anau. Dit is de uitvalsbasis voor Fiordland national park (geen typefout van mij, maar van de Engelsen, twee eeuwen terug).

We vallen in herhaling, maar ook de rit naar Te Anau was weer genieten. Helaas werd het weer, zoals voorspeld, iets minder. In Te Anau even geshopt tussen twee campings. Gekozen voor de grotere camping, met de nog grotere speeltuin aan het meer en iets verder van het centrum. Daar zijn we toegetreden tot de kiwifamilie. We zijn nu dus de trotse eigenaren van een kiwipas, hoezee! Het enige toelatingsritueel was het overhandigen van dertig NZ$. Daarmee koop je kortingen op kiwicampings en bij tal van andere zaken.

Die middag de daytrip naar Milford sound geboekt. We hebben lang gewikt en gewogen tussen Milford en Doubtful sound en toen toch maar voor de toeristische Milford gekozen. Na de boeking het bruisende Te Anau bezocht. Echt een dorp aan het eind van de wereld. Kaal, veel loodsachtige gebouwen en omringd door een indrukwekkend berglandschap. Ik denk ook elke keer dat ik in Canada of Alaska ben. Niet dat ik daar ooit ben geweest, maar dat beeld heb ik ervan. Pieter nog even laten scheren, want die kreeg zijn krullen weer terug op zijn hoofd.

De volgende morgen vroeg uit de veren voor Milford sound. Vanaf Te Anau is het nog 121 km door de wildernis naar het begin van de sound. Schreef ik dat alle wegen die we hadden mooi waren? Deze staat nu met stip op één. Dramatische bergen, donkere wolken, een moment later weer zonneschijn of een regenboog, vlakken sneeuw en enorm veel watervallen (want het had geregend!). Ik heb echt nog nooit zoiets gezien en ben bang dat foto's dit niet kunnen overbrengen, je snapt het alleen als je er geweest bent.

Na wat stops bij onder andere Mirror lakes en the Chasm (een bizarre kolkende waterval met potholes) mochten we de Homertunnel door. Een tunnel van ruim een kilometer en maar een rijstrook breed, waarin je ruim honderd meter afdaalt. Ooit was dit een gletsjer die tot aan zee liep. Na de tunnel daal je heel steil af tot op zeeniveau. Daar lag onze boot incl. BBQ-lunch al op ons te wachten.

Het was een mooi tochtje, door blauwgroene wateren en langs hoge fjorden. Met dank aan de regen van die ochtend waren er allerlei kleine watervalletjes en de grote werden door de boeg van de boot aangedaan voor een douche. Iedereen die dan nog buiten stond kwam compleet verzopen weer binnen. Helaas hebben we geen dolfijnen gezien, die hadden er geen zin in. Wel hebben we veel lome pelsrobben gezien. Vooral Emma genoot zichtbaar. Het tochtje ging zelfs een stukje de Tasmanzee op. Dit stuk van de zee ligt op 45 graden Zuiderbreedte en middenin de 'roading fourties'. Dat was te merken, ik wiebel nog steeds. Het deerde niet. Emma en ik zwalkten over het dek en Hidde gierde het uit bij elke golf die we passeerden.

Tegen het einde van ons boottochtje nog even afgestapt bij het Underwater observatory. Hier kun je twintig meter onder water in een cilindervormige ruimte met raampjes. Vanaf daar kon je de lokale vissen en koralen bekijken. Verrassend genoeg een heel kleurrijk schouwspel. Hidde vond het top! Na het boottochtje weer terug de bus in, waar Hidde traditiegetrouw binnen een paar minuten onder zeil was. Net als bijna elke man in de bus, op de chauffeur na. Het was weer een mooi dagje!

Hongi! (met dank aan Gabies talenkennis)