Four seasons in three days

We hebben het mooie Fiordland achter ons gelaten om op zoek te gaan naar nog meer moois. Ik vermoed ook dat we heel veel plekken hebben gezien die prachtig zijn... Als het mooi weer is. Wij zaten echter in de stromende regen. En mijn ervaring is dat veel plekken er dan gewoon niet zo mooi uitzien. Het water van de zee ziet grauw in plaats van groen/blauw en de huizen grijs en vervallen.

Na twee uurtjes rijden waren we in Invercargill, de grootste 'stad' aan de Zuidkust. Niet heel veel bijzonders vonden wij en dat lag denk ik niet alleen aan de regen. Kortom, even inslaan in de supermarkt en lunchen en snel door, want het was tegen alle voorspellingen in droog geworden. Die voorspellingen hier geloven we niet meer, het weer is hier met dank aan de invloeden van de Zuidpool niet te voorspellen. Het kan heel snel omslaan, beide kanten op.

Via de toeristische route, de Southern Scenic Highway, onze weg vervolgd. Highway moet je met een flinke korrel zout nemen. Op een gegeven moment reden we op een gravel road tussen de schapen. En ja, we zaten op de goede weg! Ondanks de grijze luchten was het landschap hier prachtig. Dit gebied heet de Catlins. Het is een mix van landbouw, heuvels met regenwoud en ruige kusten. In de baaien leven dolfijnen en op de stranden kun je pelsrobben, zeeleeuwen en pinguïns vinden. Wij zagen natuurlijk helemaal niks. De dolfijnen bleven lekker onderwater en de pinguïns komen pas tegen zonsondergang uit de oceaan. Voor de robben en zeeleeuwen moesten we een wandeling maken en da's niet leuk in de stromende regen.

Uiteindelijk beland op een camping die dé keuze was van de Lonely Planet, de motor camp in het gehucht Pounawea. Ik vond het een prima camping, de plekken waren niet fantastisch, maar de voorzieningen waren erg mooi. Later bleek dit alleen bij de dames zo te zijn. Bij de heren was het bagger. Bijna letterlijk en figuurlijk. Ach, het was maar voor een nachtje en vlakbij was een hele grote speeltuin die door ons werd bezocht omdat het weer even droog was geworden.

De volgende dag richting Dunedin gereden. Hier had ik wel een beetje naar uitgekeken. Dunedin is een van de oudste en waarschijnlijk de mooiste stad van Nieuw-Zeeland. Ook is het dé studentenstad van het land en heeft het veel Schotse invloeden. Het schiereiland bij Dunedin, het Otago peninsula schijnt ook prachtig te zijn. Wij hadden helaas stromende regen en hebben daarom ook geen poging gewaagd om uit te stappen... We besloten zo ver mogelijk naar het Noorden te rijden, dan hadden we de meeste kans op wat droge uurtjes.

Een uurtje boven Dunedin ligt het vissersdorp Moeraki met op het strand een paar grote gekke ronde keien die als uitgestrooide knikkers op jet strand liggen. Deze Moeraki boulders stonden ook hoog op mijn 'to do-lijstje'. Je raadt het al: stromende regen. Helaas liggen de boulders niet naast de parkeerplaats, dus camper neergezet en tosti's gebakken terwijl Pieter de eerste shift had in het bekijken van de boulders. We hadden besloten de kindjes maar droog te houden.

Om ze te zien moest je 300 meter over het strand ploegen, over riviertjes springen en dat alles in een enorme plensbui. Over wat je ervoor terugkrijgt zijn onze meningen verdeeld. Pieter vond het niet veel bijzonders, maar ik was eigenwijs (that's a first) en wilde er toch heen. Pieters broek hangt nu nog te drogen en alles wat geen kleding is, is met een handdoek zo droog! Dus ik ging even niet voor een modeshow en trok een korte broek aan met daaronder lompe bergschoenen en eroverheen een regenjack dat eigenlijk meer een windjack is en dus niet bijzonder effectief.

Eenmaal gekleed een sprint getrokken naar de keien. Op aanwijzingen van Pieter via een boomstam een stroompje overgestoken. Me daarna een ongeluk geschrokken van de (vermoedelijk dode, zo niet zeer vastslapende) zeeleeuw op het strand. Vervolgens glimlachend langs alle andere verzopen toeristen gerend om daar de keien te zien. Ik vond ze wel gaaf. Om te zien en om overheen te klauteren, ik was toch al doorweekt. Natuurlijk is het mooier met een blauwe lucht en mooi gekleurd water of een ondergaande zon, maar toch. Het zijn echt bizarre stenen, ze liggen in de waterlijn alsof iemand ze daar heeft neergegooid.

Terug bij de camper alle natte kleren uitgewrongen en warme droge kleren aangedaan. Kacheltje in de cabine op tien en verder naar het Noorden getuft. Uiteindelijk zijn we beland in Timaru, twee uurtjes onder Christchurch. Prima camping, met springkussen en speeltuin. Aangezien het droog was, een mooi plekje voor de kids om hun energie kwijt te kunnen. Na het eten de kids nog even laten badderen in de family bathroom en lekker gaan slapen in de hoop dat de weersvoorspelling voor de volgende dag klopte.

En, hij klopte. Strakblauwe lucht met een zonnetje en aangename temperatuur! Dat is fijn als je op vakantie bent. Wij hadden het hele stuk niet voor niets gereden, want iets Zuidelijker was de voorspelling nog steeds regen. Op naar Christchurch en het Banks peninsula. De eerste stop in Christchurch was de Britz camperverhuur. Voor de tweede keer in anderhalve week hadden we een probleem met de camper. Eerst werkte het toilet niet en misten we allerlei keukenspullen. Dat hadden we in Queenstown laten oplossen. Nu liep de gootsteen niet leeg én konden we de grijswatertank niet legen. Dat is geen fijne combi.

Bij de Britz wederom een prima service. De monteur kwam er meteen aan. Kids konden hun ei kwijt bij de speelruimte en wij hadden koffie, thee en gratis internet. Even de Apps bijwerken dus! Ook maar even de camping in Akaroa gebeld om te reserveren. Na een uurtje was het probleem gefixt en konden we naar Christchurch.

Dit was redelijk heftig. Het grootste deel van het centrum, de zogenoemde red zone, is nog steeds afgesloten. Het is een soort spookstad. Ook zie je overal half vervallen gebouwen, bouwkranen en hekken. Een aantal winkels is open, sommige zitten nu in containers. Te bizar en dat bijna een jaar na de aardbeving. Het moet behoorlijk heftig zijn geweest.

Wij hadden ondertussen een ander probleem. Hidde's aapje was zoek... Ai! Die twee zijn bijna onafscheidelijk, vooral rond bedtijd. Wat hersenkraken leerde ons dat hij nog bij de Britz moest liggen. Als een speer terug richting het vliegveld, aapje gered van gewillige kinderhandjes en teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar. Resultaat: een gelukkig blond ventje op de achterbank!

Vanaf Christchurch de mooie weg over Banks peninsula naar Akaroa genomen. Het schiereiland is het resultaat van twee vulkaanuitbarstingen, dat verklaart de rare vorm (check Google maps). Je hebt er glooiende hellingen en diepe inhammen met helder groenblauw water. Vanaf onze camper kijken we uit op de Akaroa Harbour. Dat in combinatie met lekker weer, maakt het weer heerlijk genieten. Hier blijven we een paar dagen voordat we naar Kaikoura gaan voor een ontmoeting met de dolfijnen. Hopelijk krijgen we morgen een voorproefje tijdens ons boottochtje door de haven!

Hongi!