Geboorte van een land?

Op naar het Noorden, op naar de zon, op naar Northland. Om precies te zijn, de Bay of Islands, de plek waar het allemaal begonnen is. Geologen zullen dit niet met me eens zijn, antropologen evenmin, maar de Kiwi's denken er wel zo over, althans hun koninginnedag: nationale feestdag Waitangi day, vindt er zijn oorsprong. Ik vertel gewoon ons verhaal af en toe met een educatief historisch tintje.

De eerste Europese vestigingen waren in de Bay of Islands. Om precies te zijn in Russel, het plaatsje waar we kampeerden. Natuurlijk had Maori Kupe en zijn nageslacht NZ al vele eeuwen eerder ontdekt. Maar goed in de 18e eeuw ging het anders. Je plantte ergens je vlag en claimde het land. Zowel de Fransen als de Engelsen deden dat en niet onaannemelijk de Nederlanders ook getuige de naam Nieuw-Zeeland en de referenties naar Abel Tasman.

Anyway, Russel is een leuk oord met veel historie. De oudste kerk, de oudste pub en het oudste tankstation zijn allemaal hier te vinden. Je komt op het schiereiland waar Russel ligt met een veerpontje en je kunt vanaf daar naar Paihia en Waitangi (jawel!) met de voetgangersferry. Verder kun je niet veel kanten op, maar dat hoeft ook niet.

De eerste middag besloten we lekker uit te rusten op het strand. Altijd fijn! Ze zijn dan weliswaar niet zo spectaculair als in Australië, maar de kids kunnen er heerlijk spelen. 's Avonds konden we vanuit onze camper gratis meegenieten van een avondvullend popconcert van de grote NZ rockband 'I am legend'. Ik snap nog steeds niet waarom ze in Russell optreden, of all places. Je kunt er nauwelijks komen en het aantal hotelkamers is ook op twee handen te tellen. En wat een bak herrie zeg! Als je meer wilt weten, even naar you tube!

De volgende dag zijn we met het voetgangersveertje naar Paihia gevaren om naar de geboorteplaats van deze natie te gaan. In Waitangi hebben de Engelsen en een aantal Maori opperhoofden een verdrag ondertekend waarin ze de vrede afspraken. Je kunt er nu een kijkje nemen op de zogenoemde Waitangi Treaty grounds. Wij vonden dat we dat moesten doen. Eigenlijk is er niet veel te zien, het huis van de toenmalige gouverneur. Emma was gefascineerd door de slaapkamer van het gezin waarin een pop stond, met een prachtige jurk aan, die het meisje des huizes moest uitbeelden.

Daarnaast heb je een whare, een Maori gemeenschapshuis, dat een eeuw na het sluiten van het verdrag is gebouwd ter nagedachtenis. Ook vind je er een waka, een war canoe (oorlogskano), waar wel 130 man in kan. Ook deze was gemaakt te ere van de eeuwviering van het verdrag. Op zich wel bijzonder om te zien, maar of het de 25 NZ$ waard was die je als niet Kiwi moet betalen??? Kiwi's mogen gratis. Ik vermoed omdat er anders niemand naartoe komt.

De Kiwi's (nee, niet het fruit, maar de NZ-ers) komen me inmiddels wel goed de oren uit. In tegenstelling tot de fijne, vrolijke, vriendelijke, open en relaxte Aussies, is dit in onze beleving maar een afstandelijk, bot en onbeleefd volk, enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ze zijn onvriendelijk en ongeïnteresseerd richting alles wat geen Kiwi is, zo lijkt het. Toeval bestaat niet en driemaal is scheepsrecht vijfmaal helemaal. Doe mij maar de Aussies.

Het toppunt werd bereikt toen Emma's Teva's gestolen bleken uit de speeltuin. Ze had ze uitgedaan bij de trampoline en netjes naast Hidde's schoenen gelegd. Zowel Pieter, als ik hebben dat gezien. Een half uur later waren ze weg. Waarschijnlijk meegenomen door een klein Kiwietje met ouders die niet het fatsoen hadden om deze nieuwe schoenen even netjes terug te leggen of af te geven bij de receptie. Vele zoektochten rond de camping en be- en ondervragingen later zijn ze nog steeds vermist, grrmpff!

De volgende morgen was het strakblauw, we besloten dus toch maar te kijken of we nog een boottocht door de Bay of Islands konden boeken. We boekten om half 9 en om 9 uur stonden we op de pier van Russel te wachten op onze boot. Deze kwam vanaf Paihia waar hij al helemaal volgeladen was met Japanners, Chinezen en Indiërs. We waren een opvallende verschijning!

Gelukkig konden we nog ergens een plekje bemachtigen en hadden we ook al dolfijnen gezien. De andere gasten kennelijk niet, die bleven stug op de voorplecht staan, zonder ook maar een kiertje vrij te maken voor eventuele anderen geïnteresseerden. Het maakte niet uit. De dolfijnen hadden geen zin vandaag en beneden op het achterdek was het heerlijk rustig en kon je ook van het mooie uitzicht genieten.

De baai was mooi vanaf het water. Dat geeft toch weer een heel ander perspectief. We werden ook nog beloond met een tochtje door de Hole in the Rock. Dit kan alleen als de zee rustig genoeg is. Ook fijn voor Hidde dus. Het mannetje had nergens last van. Het schijnt een goed teken te zijn als het je lukt om door de 'tunnel' te varen. Zo gelooft men ook dat je geluk hebt als eer een druppel water van de rots op je hoofd valt. Pech heb je als er een stuk steen van de rots op je hoofd valt.

Als bonus mochten we nog een uurtje vertoeven in de baai van een van de 144 eilanden in de Bay of Islands. Een prima strand en heerlijk helder water maakte dat we ons prima vermaakten! Na de baai teruggevaren naar Russell en de camper opgehaald om richting het Karikari peninsula te rijden. Hopelijk blijft het nog een paar dagen mooi weer zodat we onze reis zonnig kunnen afsluiten voordat we de vrieskou tegemoet gaan...

Hongi!