(Not) my cup of tea

Het prachtige Perhentian Besar achtergelaten en dwars over de Zuid-Chinese zee terug naar het vaste land. Het was een heftig tochtje. het bootje was vol met mensen en bagage. de schipper voelde zich geroepen om als laatste van alle bootjes te vertrekken, maar toch als eerste aan te komen in Kuala Besut. Ik heb me even afgevraagd of dit incl. onze bagage zou zijn. De koffers stuiterden bij iedere golf en de slippers vlogen bijna van het bootje af. Maar het is 'm gelukt. De race is door ons bootje gewonnen.

Bij aankomst in de haven eerst Emma's haren moeten loskoppelen van de boot. Die waren namelijk door al het gewapper om een stang heen geknoopt. Vervolgens terug naar het kantoortje van ons resort en het brommermannetje van de parkeerplaats gebeld. Voicemail! Da's ruk... Gelukkig wilde de meneer van het kantoortje, in djellaba, Pieter wel even naar de parkeerplaats brengen met zijn brommer.

Vanaf de Oostkust dwars door Maleisië gereden naar Penang, een eiland voor die Westkust. Een tocht van ongeveer vijf uur, door en nationaal park met tijgers, tapirs en olifanten. Niks gezien natuurlijk. Alleen wat foto's kunnen toevoegen aan onze collectie 'foto's van bijzondere verkeersborden'.

Penang was even wennen. We verwachtten dat Georgetown een leuk stadje vol koloniale gebouwen zou zijn. Het bleek echter een drukke, grote stad met vooral heel veel hoogbouw en troep. Niet bepaald charmant. Ons drieslaapkamerappartement daarentegen was wel een fijne verrassing. Lekker luxe en voorzien van speeltuin én zwembad. Jottem! Niet dat we drie slaapkamers nodig hebben. Emma en Hidde 'hokken' het liefst bij elkaar. Dat wordt even afkicken thuis.

De volgende dag een teksi genomen naar de Padang, het centrale grasveld van de stad, aan de rand van city hall en town hall. Wie het verschil weet mag het zeggen (ja, de ene is wit, de andere geel, maar qua functie...?). Een tijdje vertoefd in de speeltuin en daarna fort Cornwallis bezocht. Bleek niet bepaald de moeite waard. Leuk weetje: het fort is gebouwd door de Engelsen, die wilden ook graag de rest van het eiland verkennen en daar moesten paden voor worden gemaakt door de jungle. Het personeel weigerde, waarop de kapitein met een kanon zilveren muntjes de jungle in schoot. Het effect was dat de mannen op zoek gingen naar de munten en aldoende paden creëerden.

Gelukkig voor ons waren er dus al paden in Georgetown. Het waren er veel en ze waren vol. Het grootste deel de bevolking van Penang is van Chinese herkomst. Waar je ook loopt, bijna overal zie je Chinese tekens, kleine altaartjes met wierook en met enige regelmaat een tempel. Enige uitzondering is Little India. Daar zie je kleurrijke jurken, bonte bloemen en hoor je een bak Bollywoodherrie waar je U tegen zegt. Wij besloten vrij snel een eind te maken aan deze stadswandeling, ernstig aangemoedigd door Emma en vooral Hidde.

Op zoek naar een taxi belandden we bij een Jasminepaleis, oftewel een moskee. We hadden dit niet helemaal door en liepen naar het gebouw toe om te kijken wat het was. Daar werden we uitgenodigd om binnen te komen kijken. Ik was er echter niet op gekleed in mijn korte broek en zomerse shirt en geen hoofdbedekking. Geen probleem! Er was een kapstok vol paarse lange gewaden, gewoon even aandoen en je mag naar binnen. Wel bijzonder om een keer te zien.

Na even bijgetankt te hebben, de auto ingestapt en op zoek gegaan naar de befaamde snake temple. Gelukkig voor ons, waren er slechts drie slangen, stonden ze duidelijk zichtbaar op een altaar en waren ze totaal stoned van de wierooklucht. Hoewel gelukkig... Ook wel een beetje een anticlimax. Je verwacht iets wat zijn naam iets meer eer aan doet. Snel door naar tempel nummer twee, de Kek Lok Si-tempel.

Kek Lok Si was geen teleurstelling. Het was geen tempel. Maar het grootste Chinese tempelcomplex van Maleisië met niet alleen verschillende tempels, maar ook een enorme pagode en een groot boeddhabeeld. Het ligt boven op een heuvel. Vanaf daar heb je dan ook een 'prachtig' uitzicht over Penang en Georgetown. Althans, als je van jaren 70 hoogbouw houdt. De tempels zelf waren zeer de moeite waard. Ook Emma en Hidde vermaakten zich. Ze wilden elke tempel in om te bidden (zoals ze meerdere Chinese mensen hadden zien doen) en namen dit ook zeer serieus. Het leverde alleen wel enig gedoe op aangezien je voor te binnengaan van de tempels je schoenen uit moet doen en Hidde geen slippers droeg.

'S Avonds nog genoten van heerlijk local food. Georgetown is bekend om de Nyonya keuken, een mix van Chinees en Maleisisch. Na enige opstartproblemen en neusophalen, zaten niet allen wij, maar ook de kids lekker te smullen, mét stokjes!

Twee dagen Penang was voor ons genoeg. Er schijnen nog wat leuke kustplaatsjes te zijn, maar echt zwemmen is er hier niet bij. De zee is te vies en wij zijn te verwend door Rawa en Perhentian. We wachten wel tot Pangkor. Op naar de Cameron highlands dus. Dit gebied is bekend om zijn theeplantages. En aangezien dit een van mijn favoriete drankjes is en het gebied wordt aangemerkt als een van de highlights van Maleisië wilden we het met een bezoekje vereren.

Het laatste stuk van de weg ernaar toe was op zijn zachtst gezegd bochtig. Gelukkig hebben we geen wagenzieke koters, maar als je die wel hebt is een strip Primatourpillen per kind niet genoeg. Eerst even de plaatselijke butterfly- en insecten (en andere nare wezens) farm bezocht. Hier zagen we een wandelende tak van veertig centimeter, een tor van het formaat vuist en veel te grote spinnen en nare slangen. Gelukkig waren er ook vlinders, grote exemplaren in bonte kleuren, die toch wel een beetje spannend waren van dichtbij aan Emma en Hidde te merken.

Volgende halte was de aardbeienkwekerij. Schijnt het gebied ook bekend om te staan. Hier mag je voor veel geld je eigen aardbeien plukken. Ach, het is lekker en de kids vinden het leuk, dus vooruit! De derde stop had een theeplantage moeten worden, maar die konden we niet vinden. Eerst maar op naar het appartement dus. Met veel moeite vonden we het ook, maar nergens iemand te bekennen om de sleutel te kunnen halen. Even de eigenaar gebeld en jawel, daar kwam een oud vrouwtje naar buiten gestrompeld. Ze sprak ongeveer twee woorden Engels ('four towels?') en gaf ons de sleutel van het appartement. Ik zal het kort samenvatten. Not my cup of tea. Gelukkig is het maar voor een nacht en ligt het downtown Tanah Rata, de hoofdstad van het gebied.

Tot nu toe zien we het moois nog niet echt en zijn we wat teleurgesteld in de aftandsheid van de plekken die we zien. Niks glooiende hellingen met theeplanten, maar vergane glorie en troep. Maar we laten ons niet uit het veld slaan en besluiten niet naar de herhaling van PSV - AC Milan op Astro Supersport te kijken en naar de Boh Tea plantage te gaan. Dit is de oudste en een van de grootste van de regio.

Vanaf de kronkelige hoofdweg moesten we hiervoor nog vijf kilometer over een kronkelig fietspad en daarna nog eens vier kilometer over een nog kronkeliger, tja... pad. En dan volgt de beloning! Mooie glooiende hellingen vol theeplanten, een theefabriek, een restaurantje met uitzicht over de plantage waar je een heerlijke high tea kunt samenstellen vergezeld van een potje thee waarvan de theeblaadjes hooguit een paar kilometer hebben gereisd. Wel my cup of tea!

We eindigen de dag in de plaatselijke speeltuin waar Emma vriendjes maakt met Sophie, een Engels-Indonesisch meisje dat op vakantie is met haar ouders en Britse grootouders. Ik maak ondertussen een praatje. Vaders vertelt dat hij het helemaal niks vindt in Medan, veel te heet. Hij wil liever naar Engeland terug. Dat gaat even duren, want moeders is hoogzwanger en mag niet meer vliegen. Ze zijn nu hier op vakantie, omdat de baby in Singapore geboren gaat worden. No way, dat dat in Indonesië gaat gebeuren.

Na de speeltuin ontmoeten we hele schares Nederlanders. (dat was nou ook weer niet nodig). Er is paniek, want niemand kan pinnen ondanks dat alle pasjes keurig ingesteld zijn op 'wereld'. Wij ook niet, terwijl het nodig is, want de bodem van onze portemonees is bereikt. Gelukkig kan het wel met de creditcard, we nemen de extra kosten voor lief. Tot slot eten we nog een hapje in een toeristisch tent met wifi. Dat is te merken, want iedereen zit er meer te internetten dan te eten. Wij ook, want we hebben nog wat info nodig om onze plannen voor morgen te bepalen.

Tot nu toe hebben we veel van de bestemmingen en verblijfsduren goed ingeschat (met uitzondering van Rawa en Perhentian, maar daar is een jaar nog te kort), we hebben hier gezien wat we wilden zien. Morgen gaan we de jungle in. Kijken of we Mowgli, Balou en Bagheera zien. Op naar de Taman Negara.

Selamat Jalan