Kei wild, Kei mooi en Kei dubbel

Het volgende onderdeel van ons SA programma, was de Wildcoast. Het stuk land tussen Port Edward (100 km onder Durban) en East-London. Een heel nieuw stuk Afrika voor ons. De vorige keer dat we in deze regionen waren boekten we binnenlandse vluchten om dit stuk van het land te omzeilen. Het staat namelijk bekend als het minst ontwikkelde deel van Zuid-Afrika. Dat hangt helaas samen met een heel nare geschiedenis, maar er komt ook veel goeds vandaan.

De Wildcoast had tijdens het apartheidsregime een andere naam: Transkei. Genoemd naar de grote Kei rivier. Transkei was een een van de tien 'thuislanden', stukken grond waar de zwarte bevolking mocht wonen en er letterlijk en figuurlijk hun eigen boontjes mocht doppen. Er was niets dan onherbergzaam land. Een flinke uitdaging om het daar te redden. Geen huizen, geen wegen, geen voorzieningen, niets. Bizar om te denken dat slechts een halve eeuw geleden, kort na de Tweede Wereldoorlog, een grote groep van de bevolking werd gesegregeerd, omdat ze de verkeerde kleur hadden. Kortom, alles van iedereen die niet blank was werd het land onteigend. Ze mochten gedwongen verhuizen naar een thuisland.

In Transkei leven voornamelijk Xhosa (spreek uit tongklik gevolgd door Hossa). Zijn houden ook nu nog vast aan tradities. Ze geloven in hekserij, gaan liever naar een traditionele kruidendokter dan naar een reguliere arts en ze wonen bijna allemaal in Xhosa-hutten. Dit zijn ronde kleurrijke hutten met rieten daken, die overal verspreid liggen over de als fluweel uitziend heuvels. Alsof er discodip over de heuvels gevallen is. Er gaat geen rechte weg door het gebied. Zo heuvelachtig is het er.

Van de kuststrook tussen Port Edward en East-London die zo'n 300 km beslaat, kun je slechts op drie plekken met een asfaltweg aan de zee komen. Sowieso zijn er meer 'dirtroads' dan asfaltwegen. Op een van die drie plekken hadden wij onze eerste overnachting aan de Wildcoast geboekt: Port St. Johns. We verbleven er in het prachtige Umngazi river bungalows & spa. Fantastisch mooi, van alle gemakken voorzien, maar ook een beetje dubbel als je net een dag door prachtige en dramatische landschappen hebt gereden en hebt gezien onder welke omstandigheden de Xhosa nog steeds wonen. Een dag waarop de enige blanken die je ziet, gast zijn van het luxe resort en zich (helaas) gedragen als lompe Afrikaners...

De Wildcoast bracht dus mixed feelings. We hebben inmiddels al flink wat plekken gezien op deze wereld. De landschappen van de Wildcoast behoren tot de mooiste die we ooit hebben gezien, maar tegelijkertijd brengt het ook zoveel lelijks. Niks toerisme, terwijl er prachtige natuur is (heuvels en kusten) en mooie stranden. Niks voorzieningen voor de lokale bevolking. Het lijkt alsof er de afgelopen 20 jaar weinig gebeurd is met dit deel van het land.

Toch heeft dit deel van het land ook heel veel goede dingen voortgebracht. Een daarvan is Nelson Mandela. Zijn wieg stond hier, en daar zijn ze overduidelijk trots op. Naast Madiba zie je hier regelmatig straten of scholen met de namen van Oliver Tambo en Walter Sisulu. Allemaal mensen die mogelijk hebben gemaakt dat er de vrij Zuid-Afrika is. Ik vraag me echter af in hoeverre de mensen in dit deel van net land dit echt merken. Het enige wat we kunnen doen is proberen ons positieve steentje hieraan bij te dragen en respectvol om te gaan met het land en met de mensen. Het gebied als toerist bezoeken brengt ook goede dingen.

Omdat je hier op dit moment nog weinig anders kunt doen dan vertoeven in het resort, maken we de een relaxte dag van. Ook wel fijn na de vele kilometers over slingerweggetjes vol potholes. Nadat we onze spullen naar onze seaview geschakelde bungalow (twee kamers met tussendeuren verbonden) hebben gebracht, snellen we in zwemkleding terug naar het hoofdgedeelte van het resort. Het is woensdagmiddag en het animatieteam heeft dan een waterglijbaan met zeepsop gecreëerd op een van de heuveltjes. De kinderen mogen er naar hartelust af. Zo ook de onze. Emma gaat direct enthousiast van de provisorische zeephelling. Hidde aarzelt en gaat eerst een keer met zijn grote zus. Dan is de beer los en gaan ze nog tig keer van de helling af. Gelukkig besluit het animatieteam dat het welletjes is, zodat we voor tea time nog even een duikje kunnen nemen in het zwembad.

Voor het eerst deze vakantie is het water niet ijskoud, maar aangenaam. Heerlijk om in rond te dobberen dus. Na het zwemmen genieten we van lekkere cupcakes en daarna nemen we nog even de ferry naar de overkant van de riviermonding waar de duinen en het strand zijn. Emma, Hidde en Pieter klimmen naar hartelust op de duinen om er daarna keihard af te rennen of rollen. Veel lol dus, helaas gaat de zon al bijna onder en wordt het tijd om het bootje terug naar het resort te nemen.

Na een buitendouche (de douchecabine is in de open lucht en vandaar uit kijk je zo uit over de Indische oceaan) ontdekken we dat er voor de kinderen een speciale eetkamer is en een speciaal diner. Wat een feest! Speciale tafels, stoelen, borden en bekers en allerlei eten dat een kinderhart bekoort. Ons dametje en heertje genieten net volle teugen. Tegen het einde van het diner komt de mevrouw van het animatieteam de kids ophalen voor een spel op de tennisbaan, gevolgd door een film in een met zitzakken gevulde ruimte. Allemaal om te zorgen dat de ouders ongestoord kunnen eten. Kei relaxed voor er ouders, leuk voor de kinderen, maar ook een beetje dubbel...

Na een spelletje 'salute the captain' (hierbij moet iedereen nadoen wat de kapitein als opdracht geeft) en een halve film Antz, hebben Emma en Hidde het wel gezien. Ze komen lekker bij ons aan tafel zitten. Fijn! Waar alles in het resort prachtig is, is het avondeten echt beroerd. In de vier keer Zuidelijk Afrika heb ik nog nooit zo smerig gegeten. Iets wat je juist in zo'n oord niet verwacht. Zelfs Pieter eet de worst met aardappelpuree en uienjus (yek) met lange tanden weg en laat nog vanalles staan. Ik laat nog veel meer staan. Voel me behoorlijk gegeneerd, omdat eten echt een luxe is, maar het is echt te vies om op te eten, in ieder geval voor mijn smaak.

De volgende dag hebben we ook weer een behoorlijke rit voor de boeg. Omdat het resort zo fijn is en we graag willen sandboarden op de duinen besluiten we de ochtend nog van Umngazi te genieten en pas 's middags te gaan rijden. De koters genieten van hun kids breakfast en duiken de speeltuin in terwijl Pieter en ik zich stortten ons op de volwassenen ontbijtjes. Bij het uitchecken lenen we twee sandboards, waarna we het bootje naar de duinen aan de overkant van de riviermonding nemen.

Het sandboarden blijkt nog niet zo makkelijk. Het is loodzwaar. Eerst moet je met het board een stijl duin beklimmen. Dat is als je net als ik een paar maanden niet gesport hebt door rugtoestanden (en een rug die nog steeds niet helemaal oké is) best zwaar. Daarna moet je veel moeite doen om het board dusdanig in beweging te krijgen in een tempo die het de moeite waard maakt om nog een keer te gaan. Gelukkig worden we al snel handiger. We ontdekken ook dat het niet alleen zittend kan, maar ook op je buik, of staand. Emma wordt helemaal bedreven en creëert een techniek waarbij ze best rap van net duin af roetsjt.

We wandelen nog even over het strand en genieten van het prachtige landschap, voordat we de auto ingaan voor een rit van ruim 3,5 uur. Ook dit keer weer de mooie glooiende heuvels bezaaid met kleurrijke hutten. We zien de zee pas weer in East London. Hier hebben we een fijn guest house. Tot groot plezier van Emma wonen er ook twee hondjes (Beany en Molly) en poes Mia. Tot groot plezier van Hidde is er een trampoline! De avond sluiten we af bij La Vida, een restaurant aan het strand met een speciale speelkamer vol verkleedkleren voor de kinderen. Met safari/wegwerker Emma en Spiderman/cowboy Hidde genieten we van een maaltijd. Van East London zien we niets...

Bij het Appleby's guest house zit geen ontbijt. De 's ochtends rijden we naar de Esplanade op zoek naar een goede en kindvriendelijke ontbijtplek. Alles is dicht en iedereen verwijst ons naar de Wimpy's. Aaaaarrghhh, we hadden twee weken geen fast food gehad (een record tijdens een vakantie) en nu moesten we wel. Overigens vond iedereen het prima om te ontbijten met eieren, worstjes en frietjes, behalve Nathalie. De tent was ook afgeladen vol. De Zuid-Afrikanen lusten er dus ook wel pap van. Met een ballon, een speeltje en volle buiken verlieten we een uur later de Wimpy's om koers te zetten naar Port-Elizabeth, ook wel bekend als PE of Nelson Mandela Bay.

Deze rit voerde ons langs de prachtige groene (althans, nu groen) landschappen van de Karoo. Dit keer geen hutjes, maar alleen natuurschoon. Adembenemend en helaas niet goed vast te leggen op de gevoelige plaat. Van onze driedaagse tocht van Durban naar PE, een tocht die per vliegtuig 2 uur duurt, kan ik allen maar zeggen dat het een once in a lifetime is. Het is Kei mooi en Kei indrukwekkend, maar ook Kei heftig en dubbel, omdat de verschillen tussen blank en zwart hier nog zo duidelijk aanwezig zijn. Ik had het niet willen missen.

Port-Elizabeth is een relaxte stad. Het staat bekend als de friendly city, maar ook als de windy city. Gelukkig hebben we redelijk weer. Onderweg hadden we nog wat druppels regen, maar in PE schijnt de zon. We wandelen door de stad, langs het oude stadhuis en wat andere historische Victoriaanse gebouwen, naar Donkin park. Hier staat een vuurtoren en heb je mooi uitzicht over de stad en de Algoa bay. We genieten er van thee en allerlei zoete versnaperingen zoals brownies. Muffin en de enige echte Afrikaanse koeksisters (niet uit te leggen wat dit is, moet je proeven). Daarna beklimmen we de vuurtoren en genieten we van nog meer uitzicht. In alle opzichten een hele klim, maar wel erg leuk.

Aan het einde van de middag zoeken we ons guest house op aan de First avenue in de wijk Summerstrand. Bewust gekozen, omdat dit aan zee is en we vanaf hier kunnen wandelen naar de vele restaurants in een Disneylandachtig complex genaamd The Boardwalk. Daar eten we heerlijke schnitzels, zo lekker krijg je ze in Europa niet. Het is dan ook niet geheel toevallig dat we voor de tweede keer in tien jaar in dit restaurant eten. We bestellen er een fles Nederburg Baronne. Een heerlijke wijn, razendpopulair in SA en bij Nathalie. En dat is niet voor niets! En zo genieten we rustig verder van al het moois en fijns.

Tot siens