Van Karoo tot Walker Bay

De kleine Karoo is en blijft een van de mooiste gebieden die ik ken. Oudtshoorn ligt in het hart van dat gebied. De aarde is er roodbruin, aan de randen van een grote vlakte zijn hoge bergen en alles is bedekt met kleine groene struikjes. Dit alles onder een meestal strakblauwe lucht overdag en een heldere sterrenhemel 's nachts. Plaats in dat landschap een paar honderdduizend maffe struisvogels en het plaatje is af. Wederom prachtig en regelmatig dolkomisch.

Bij ons guest house op een werkend struisvogelboerderij kon je goed genieten van al dat moois. Verder was er vooral rust en stilte (soms bruut verstoord door de lokroep van een struisvogel of herrie van kinderen van andere gasten). Wil gelijk even een groot compliment maken aan onze kinderen. Zij gedragen zich al drie weken lang voorbeeldig. Tijdens het vele reizen, tijdens een van de vele lunches of diners in restaurants en in de guest houses. Zonder morren gaan ze slapen. Ze zijn gezellig en netjes. Niets in vergelijking met sommige irritante wezens die we wel eens tegen komen. We worden regelmatige gecomplimenteerd over onze leuke, lieve en gezellige kinderen. Zowel door personeel van restaurants en guest houses als door andere gasten. Het zijn twee toppers!

Net boven Oudtshoorn liggen de Cango caves. Gekgenoeg betekent Cango in het Khoi San 'plaats van het water'. De Karoo is daarentegen een van de droogste plekken van Zuid-Afrika. Hier valt in een jaar net zoveel regen als in Nederland soms op een dag. Toch is er water, om precies te zijn heel veel kleine druppeltjes in het grottenstelsel. Samen vormden ze allerlei kunstige stalagmieten, stalagtieten en stalagnieten. Die laatste krijg je als een -miet (staand) en een -tiet (hangend) aan elkaar groeien. Voordat her zover is ben je vele honderdduizenden en soms zelfs anderhalf miljoen jaren verder. Het resultaat mag er zijn. Hoewel resultaat... Het is een voortdurend proces.

Wij lieten ons een uurtje rondleiden door de grotten. Zo leerden we dat een baby-stalagtiet, van slechts een centimeter of drie, driehonderd jaar oud is. De grotten slechts bewoond worden door wat vleermuisjes, kakkerlakken en spinnen, er regelmatig een reddingsteam oefent voor noodgevallen en deze soms ook echt ingezet worden. Naast de heritage tour die wij hadden, heb je de adventure tour. Hierbij ga je dieper de grotten in en moet je door tunnels en smalle gangen kruipen en schuifelen. Een forse mevrouw weet niet uit welk land, maar vermoedelijk geen Duitse, wilde dit ook beleven. Ze wilde haar echter geen kaartje verkopen, waarop ze een aanklacht wilde indienen wegens discriminatie. De mevrouw ging mee op de tour en kwam vast te zitten, muurvast. In totaal heeft ze elf uur vastgezeten voordat ze losgewrikt kon worden en met haar een deel van de groep aangezien ze de terugweg afsloot.

Op weg naar de caves hadden we een bordje gezien met een waterval met de mooie naam Rust en Vrede. We besloten ze te bezoeken. Hiervoor moesten we tien kilometer dirt road afleggen. Een mooie route nog dieper het ruige deel van de Karoo in. Hier kom je echt ongeveer niemand tegen, slechts twee locals op een fiets. Een behoorlijke uitdaging gezien het wegdek en de kwaliteit van hun fietsen. Na tien kilometer zagen we de oprit naar de waterval, bij een hokje aan een poort zat een mevrouw waar je de 'fee' moest betalen. Van dit bedrag verzorgen ze de parkeerplaats en het wandelpad naar de waterval. De waterval was nu niet zo groot vertelde ze, maar er was water.

We hobbelden nog een paar kilometer naar een parkeerplaatsje en vanaf daar liepen we een paar honderd meter langs ruige rotsen. Je kon de waterval steeds luider horen. Onze omweg bleek de moeite waard. Rust en Vrede bleken twee watervallen naast elkaar te zijn, in een kloof tegen een stijle hoge bergwand. In deze verslagjes staat vaak het woord 'prachtig' ook hierop is het weer van toepassing.

De middag hadden we een bezoek aan de Highgate ostrich farm op het programma staan. Highgate is een show farm (daar laten ze van alles zien dat met de struisvogels te maken heeft) die onderdeel is van het eigendom van de eigenaren van ons guest house. Het is ook ongeveer de grootste in de omgeving en daarmee vermoedelijk ter wereld. Het werd een leuke middag vol bijzondere belevenissen.

De rondleiding begon bij de struisvogeleieren, we leerden hoeveel en hoevaak de vrouwtjes een ei leggen (2x per jaar gedurende zestig dagen elke twee dagen een ei), zo'n 70 procent van de eieren is bevrucht. We zagen struisvogel leer en leerden in hoeveel kleuren het geverfd kon worden (ongeveer 70 kleuren, dit komt doordat het leer van de mannetjes blauwig is en dat van de vrouwtjes bruin). Van de eieren en het leer gingen we naar de kuikens. We mochten kuikens van slechts een week oud beethouden en knuffelen. Een aparte ervaring! Vervolgens bekeken we de verenfabriek waar een meneer liet zien hoe ze stoffers maken van de struisvogelveren. De veren worden overigens niet geplukt, twee keer per jaar verliezen ze hun dos, alles groeit gewoon op nieuw aan.

Naast de verenfabriek was het atelier waar de niet-bevruchte eieren werden bewerkt. Ze werden versierd met mooie tekeningen of 'gecarved' met mooie figuren. Op naar het grotere werk: volwassen voëlstruisen. We mochten ze eten geven. Gewoon wat mais op een vlakke hand en dan richting zo'n gevleugelde dinosaurus. Best wel een beetje spannend, vooral voor Emma en Hidde, maar als je de kans krijgt... doen. 'Als een dikke Duitser het kan, kun jij het ook!' Na eerst een paar keer schrikken kregen Emma en Hidde de smaak te pakken. Ze waren er niet meer weg te slaan. Hierdoor misten we bijna de tweede helft van onze tour.

We moesten de auto's in naar een ander deel van de farm. Daar gingen we een wei in met een verliefd struisvogelpaartje en een nestje. In het nestje lag voor 26 dagen aan eieren. Die gingen we even van dichtbij bekijken. De gids had voor de zekerheid een acaciatak mee. Dit is een tak met flinke doornen die wordt ingezet als de struisvogels te dichtbij komen. Ze kunnen namelijk linke trappen uitdelen en vinden het niet altijd leuk als je dicht bij hun nageslacht komt. Dus wat deden wij? Wij mochten op de eieren gaan staan. Tja, als een dikke Duitser het kan... In dit geval wel een dikke Duitser van maximaal 110 kg, meer kunnen de eieren niet aan.

Volgende halte op de farm was een bak met struisvogels waar op gezeten of gereden mocht worden. Het zitten ging vrij gecontroleerd. Ze vangen een struisvogel en doen een zak over zijn hoofd. Daardoor stoppen ze met rondrennen. De struisvogel staat tussen twee balken met een trapje aan de zijkant via welke je erop kon klimmen. De zak gaat van zijn kop en hij blijft braaf tussen de balken. Wie wil, mag erop zitten. Nou ja, als een dikke Duitser het kan... Allemaal op de struisvogel dus! Bizarre ervaring, met zo'n maffe kop net voor je neus. Emma en Hidde straalden van trots.

Wie wilde, mocht er ook op rijden, maar dat is vrij link. Ze rennen heel hard en je moet je stevig vasthouden. Een Franse toeriste durfde het aan. Erg stoer, moet ik zeggen. Hidde wilde ook, maar die kreeg een ouderlijk verbod. Als ie volwassen is, moet ie maar eens terug. Een paar medewerkers van highgate hielden voor de show nog een heuse struisvogelrace, tot groot plezier van onze koters. Hidde was voor de winnaar, Emma voor blauw. Hidde kreeg gelijk. De winnaar won de race, het was de struisvogel met het rode dekje. De tour eindigde zoals dat hoort in de shop vol met bijzondere waar gemaakt van struisvogel gerelateerde zaken.

We hadden het geluk dat ons guesthouse zo ongeveer naast de showfarm zat, dus we waren snel thuis, zodat Emma en Pieter (de bikkels) nog even konden zwemmen. 's Avonds nog een heerlijk gebraaide struisvogel steak en een goed glas wijn genuttigd en sterren gekeken. De melkweg was te zien. Dat is het voordeel van een overnachting in the middle of nowhere.

Helaas was het na twee dagen alweer tijd om de kleine Karoo achter ons te laten en terug naar de kust te gaan. Hermanus, de walvishoofdstad van SA was de volgende bestemming. Een lange, maar ontzettend mooie rit door de Karoo, over bergpassen en tussen velden met felgele bloemen. Iedereen heeft het altijd over de route 66 in de VS, maar deze route 62 doet er niet voor onder. Jammergenoeg betekende het ook de overgang van blauwe lucht en zon naar regen en wind met af en toe zon.

Nog even gestopt in het pittoreske Barrydale om in een theetuin te genieten van lekkere taartjes. Het bleek een apart oord, met een verzameling Volkswagenbusjes, twee schapen genaamd Bling Bling en Choppy en foxhondje Lexie. Speciaal voor de kinderen waren er kindertafels waar je op mocht krijten. Ook mochten ze de schapen voeren. Zeer de moeite waard dus.

Via de mooie Tradouwpass en Swellendam kwamen we terecht in Overberg. Een gebied tussen de bergen en de Atlantische oceaan. In zee zwemmen haaien en walvissen. Ook dolfijnen komen er voor, maar meestal niet in deze tijd van het jaar. De Walker Bay bij het dorp Hermanus staat bekend als de beste plek ter wereld om vanaf het land walvissen te zien. Elk jaar tussen juni en november komen de Zuidkapers en bultruggen vanaf Antarctische wateren naar de baai om er te kalveren. Het water is er iets warmer en de baai is diep. Ze blijven er zo'n drie maanden na hun worp en zwemmen terug naar het Zuiden.

Het waait en regent, niet bepaald lekker weer om op een klif te gaan staan. Gelukkig ligt ons B&B aan de baai en kunnen we vanaf hier over de baai turen. Al snel zien we er een paar. Ze halen wat capriolen uit, maar nog niet echt sensationeel. Misschien houden ze niet van regen. Wij ook niet dus na een korte wandeling duiken we een pub in voor wat drank en spijs. Door weer en wind lopen we weer naar huis. Daarna relaxen we wat in het B&B en nemen we een lekkere douche om weer op te warmen. We sluiten de avond af met een dinertje bij the Fishermans cottage. Hopelijk zien we morgen nog iets meer stuntende walvissen.

We zijn nu echt dicht bij de eindbestemming. Het is nog maar iets meer dan 100 km naar Kaapstad. Zes dagen en vijf nachten om te genieten van al het moois en leuks dat de stad, het schiereiland en het wijnland te bieden hebben. Dat komt wel goed. We komen tijd te kort vrees ik. Het wordt voor ons de vierde keer dat we er zijn, en dag is niet voor niets! Voor nu leeg ik mijn glas Nederburg Baronne en ga ik mooi dromen over al het moois dat ons nog wacht en al het moois dat we al hebben gezien en beleefd...

Tot siens!