Pura vida
Blijf op de hoogte en volg Pieter, Nathalie, Emma & Hidde
28 Juli 2017 | Costa Rica, Alajuela
Het laatste stuk naar JFK was met de airtrain. Die rijdt langs alle terminals. Natuurlijk was onze terminal de laatste, maar dat mocht niet deren. Nathalie had zich vergist in de vertrektijd van de vlucht naar Miami. In plaats van half 3 ging ie al om half 2. Daar kwamen we in het appartement nog achter, waardoor we gelukkig nog op tijd vertrokken naar de luchthaven om onze vlucht te kunnen halen. Eigenlijk kwam het allemaal wel mooi uit. We hoefden nergens echt te wachten en konden meteen boarden zodra we de security checks gehad hadden.
De vlucht naar Miami was prima. Een kleine 3 uur vliegen, met zicht op een stukje Florida (Tampa, Fort Myers en de Everglades). Dat hadden we een paar jaar geleden al vanaf de grond bekeken. De tussenstop in Miami was een uur en 10 minuten. Oftewel uitstappen, naar de gate wandelen (wat een flinke wandeling bleek) en weer boarden. In tegenstelling tot wat we hadden verwacht had het tweede vliegtuig tv-schermpjes. Emma en Nathalie besloten samen synchroon Sing te bekijken. Hidde stortte zich op de games en speelde heel veel levels Angry Birds op 3 sterren uit. Pieter koos voor sport en Alaskische krabvissers.
Vanuit de lucht nog een stukje Cuba bewonderd en een drankje en wat pretzels genuttigd. Na een kleine 3 uur landden we in San José. Tussen landen en taxi zat een halfuurtje. En dan heb ik het niet over het taxiën van het vliegtuig. Nee, de taxi naar het huisje! Oftewel, taxiën tot aan de gate, uitstappen, douane en koffers ophalen in een half uur tijd. Dat is echt een nieuw record.
Het complex waar ons vakantiehuisje lag bleek wat minder bekend dan de eigenaar ons liet weten. De chauffeuse sprak ook minder goed Engels dan je zou verwachten voor een taxi vanaf een internationale luchthaven… gelukkig sprak ze wel goed Spaans en vroeg ze de weg aan de eerste beste muchacho die ze zag. Het bleek om de hoek. Ook de portier werd hartig aangesproken, zo ontdekten we ook dat we nog even bij hem langs moesten met onze paspoorten.
Ilan & Natalie (hoe toevallig), de verhuurders, hadden een noodgeval en konden ons niet zelf ontvangen. Ze hadden wel iemand geregeld om ons binnen te laten. Daarna belden we nog even over wat kleine dingen en appten we in een speciaal voor ons gemaakte whatsapp-groep over de nodige praktische info, zoals nabijgelegen winkels. Het was namelijk ondertussen half 9 Costa Rica-tijd, oftewel half 11 New York-tijd en op wat pretzels en chips na hadden we nog niets gegeten.
Pieter besloot naar een nabijgelegen supermarkt te lopen en kwam een half uur later terug met frisdrank, koekjes én McDonaldsvoer. Vind ik normaal niks, maar nu was ik er erg blij mee. Heb in Costa Rica in één dag meer gouden bogen gezien dan in New York in 3 dagen. De burgers en fries gingen er goed in. Gezond eten doen we later wel. Eten had nu even de prioriteit.
Vroeg wakker, ons lijf zat overduidelijk nog in een andere tijdzone. Pieter en ik wandelden weer even naar de lokale Maxi Pali voor wat ontbijt. Ondanks dat het pas 9 uur in de ochtend was, was het al lekker warm. Zo’n 30 graden. Na het ontbijt een taxi besteld via Uber. Vrij gangbaar hier. We worden nog eens hip. De taxi zou er over een half uur zijn, maar stond vervolgens al na 5 minuten bij ons complexje. Dat werd dus even snel de spullen bij elkaar vegen die we nodig dachten te hebben voor onze huurauto en ons geplande dagje uit…
Ze zijn hier vrij geëmancipeerd. We hadden wederom een taxichauffeuse. Heb ik in Nederland volgens mij nog nooit gehad. Deze sprak meer dan 5 woorden Engels. Ze was het nog aan het leren, vertelde ze. Toch kwamen we een heel eind. We kwamen er al snel achter dat we de taxi in Colones moesten betalen. Die hadden we nog niet, dus rechtsomkeert naar de bank. Hier konden we via een wonderlijk systeem dollars omwisselen tegen Colones. Over de koers wil ik niet nadenken, vrees wel dat ie erg ongunstig was voor ons.
Het systeem was bijzonder. Het is een drive through met een beeldschermpje. Daar zit een meneer achter een camera bij wie je aangeeft wat je wilt. Vervolgens doe je dollars en je paspoort in een plastic buis en die gaat via een ouderwets (of juist heel nieuwerwets) buizenstelsel waar de buis doorheen wordt geschoten naar de meneer toe. Die vertelt je vervolgens wat je krijgt en schiet de koker met Colones en je paspoort terug. Bonnetje tekenen en klaar is Clara.
Op naar de car rental. Die bleek lastiger te vinden dan we dachten. We hadden een auto gehuurd bij Apex, maar om er te komen moest je met een busje mee van Budget. Een behulpzame meneer zocht het voor ons uit. Zo vonden we het goede busje, dat op het punt stond te vertrekken. 10 minuten later kwamen we bij Apex/Budget aan. Onze auto was net binnen, dus die ging nog even door de wasstraat. Gelukkig was er WiFi en was deze een stuk sneller dan die in ons vakantiehuisje. Een uitgelezen kans dus om wat foto’s van New York te uploaden op de site.
Even later kregen we onze auto. Een ferme Toyota Rav4. Dat kwam goed uit, want die hadden we besteld. De kids blijken hier tot 12 jaar in een zitverhoger te moeten. Dat was eerst een kleine domper, maar bleek later wel gunstig, want nu konden ze ook uit het raam kijken. Dat heb je met zo’n grote auto.
We hadden bedacht vandaag nog een uitstapje te doen naar de La Paz Waterfall Gardens. Dat ligt zo’n 30 km boven Alajuela (de plaats van ons huisje en de luchthaven). Met dank aan de verkeersdrukte, heel veel eenrichtingswegen en heel veel bochtige bergweggetjes, deden we daar 1,5 uur over. Oké, het was ook een beetje om… dat had Nathalie niet helemaal goed gezien op de kaart. De kortste weg was namelijk een heel dun en bijna onzichtbaar lijntje.
De La Paz Waterfall Gardens zijn zeer de moeite waard. Je betaalt de hoofdprijs, dat geldt volgens mij voor bijna alles wat met de natuur te maken heeft. Het is allemaal ecotoerisme. Verantwoord, maar duur. Laten we maar zeggen dat dit een goed doel dient en we zo ons steentje bijdragen aan het behoud van dit prachtige land.
In het parkje kun je de lokale flora en fauna bekijken. De dieren hier leven in gevangenschap, maar worden er niet gefokt. Ze zijn er opgevangen en kunnen jammergenoeg niet zo maar terug de natuur in. Klinkt als een sneue dierentuin. In werkelijkheid was het een prachtig parkje, heel relaxed en heel diervriendelijk.
Eerst kwam je door een enorme vogelkooi, met een speciale ruimte voor een van de nationale trotsen: toekans. Een meneer zette ze op je arm als je dat wilde. Natuurlijk wilden we dat. Dat klinkt alsof het niet leuk is voor de dieren, maar geloof me die vonden het prima. Het was zonder enige dwang. Heel relaxed. De vogels zelf zijn prachtig. Mooie kleurrijke snavels en een dik verenjasje. Ze hupsten vrolijk over de takken en over de grond. Iets verder door zaten ook ara’s en middenin het verblijf zat een van de andere Costaricaanse wonders, een luiaard. Deze maffe unit bleek zin te hebben in actie en besloot een stukje te klimmen. Wij mochten dit van een paar meter afstand aanschouwen. Heel cool!
Het volgende verblijf was een vlindertuin. Met vlinders in alle kleuren van de regenboog. Af en toe ging er eentje op je zitten. In een kas hangen cocons waar je de vlinders uit kon zien kruipen. Hun vleugels eerst krom van het in de cocon gepropt zitten en daarna langzaam opdrogend tot vleugels zoals ze bij vlinders horen.
Volgende halte waren de apen, gevolgd door het restaurantje. We besloten dit over te slaan. Een neusbeertje dacht daar anders over en stiefelde over de vloer van het restaurant. Hij wilde alleen niet echt poseren voor een foto. Daarna konden we wat lokale katachtigen bewonderen. poema’s, ocelotten én niet te vergeten jaguars. Wat een beauty’s. Vervolgens nog orchideeën en kikkers. In eerste instantie hadden we de kikkers niet gezien. Wel zagen we dat er kaartjes aan de bomen hingen. Die bleken te markeren waar de kikkers zaten. Toen we het systeem doorhadden, werden we blij verrast. Vooral de boomkikkers vonden we leuk. Prachtig, groen met oranje pootjes en blauwe flanken én niet te vergeten rode oogjes. In de ruimte ernaast zaten giftige kikkers. Gewoon los! Een zwart met felgroene en een ieniemienie rode met blauwe pootjes. Die was zelfs zo klein en zat zo diep in een plant dat Pieter ‘m niet gespot heeft.
Naast het kikkerverblijf was nog een typisch Costaricaanse casita. Een ouderwetse boerderij met wat koeien, konijnen en ossen. In het huis bereidde een vrouw maisbrood met kaas en suikerrietthee. Leuk om te proeven en als je van heel zoet houdt ook erg lekker. Het was ook nuttig, want voor ons lag een wandeling van 3,5 km langs vijf watervallen. En dat midden in de jungle op de heuvels van een oude vulkaan. Er zijn slechtere plekken op de wereld om te verblijven.
Tot nu toe hadden we een redelijk zonnige dag gehad. De wolken bouwden echter steeds meer op en net toen we bij het cafeetje aan het einde van de wandeling waren aangekomen barstte het los. Een enorme hoosbui was het. Weet je gelijk weer waarom het regenwoud heet. Het mocht niet deren, want wij zaten droog en we hadden lekkere versnaperingen. Verse chocholate chip cookies, chocoladetaart en Emma had versgeperste ananassap. Mmmm!
In de souvenierwinkel voor veel te veel geld een zak pretzels en een fles water gekocht. Dacht gezien de prijs dat het in Colones was… Een shuttlebus bracht ons terug naar de parkeerplaats. Pieter was daar zo galant om de auto te gaan halen zodat we niet allemaal door de stromende regen moesten. Dat scheelde een half nat pak. De andere helft van het natte pak kregen we bij het instappen in de auto. Maar dat geeft niks. We zijn tenslotte in het regenwoud.
De terugweg was korter, veel sneller en had goede bewegwijzering terug maar Alajuela. Slechts drie kwartier rijden was het. Ondertussen was ook de zon weer doorgebroken. Tijd voor het zwembad dus. Eindelijk, aldus Emma en Hidde. Ze waren er ook bijna niet meer uit te krijgen. Het is dat het donker werd en we trek kregen. We verlieten het zwembad en besloten op aanraden van onze verhuurder de Taco bar op te zoeken. Het klinkt als een groezelig restaurantje. Dat was het niet. Het was een hippe tent met heerlijk eten, lekkere cocktails en schommels aan een verhoogde tafel. De gemiddelde lezer zal begrijpen dat Emma en Hidde dat er leuk vonden. Het zullen niet de laatste schommels en hangmatten van de vakantie zijn. Dit land staat redelijk in het teken van genieten. Dat gaat goedkomen!
Hola
-
02 Augustus 2017 - 10:49
Huug:
Mooi reisverslag. Met plezier gelezen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley