Schildpaddensoep

Next stop: Tortuguero. Een national park bekend als broedplek van schildpadden. Maar ook bekend om zijn jungle en moeras. Het grenst aan de Caraïbische zee. Om er te komen, moesten we een flinke tocht afleggen. Eerst moesten we door San José. In de ochtendspits, zo bleek. Aan de andere kant zou het ook kunnen zijn dat het er gewoon altijd druk is.

We hadden een nieuwe app ontdekt, Waze. Deze geeft offline routeinfo. Best handig als je geen TomTom hebt gehuurd. Reden dat we die niet huurden is dat kopen net zo duur is. En natuurlijk omdat we van avontuur houden. Waze loodste ons door ondoordringbaar San José. Zo werd Waze een new best friend. Vervolgens moesten we de bergen van Costa Rica over. En dat door de stromende regen. De weg van San José naar de Caribische kust is een van de belangrijkste wegen van het land. Hij heeft maximaal drie banen. Gelukkig maar, het hadden er ook twee kunnen zijn en dan doe je er pas echt lang over, met dank aan al het vrachtverkeer dat erover moet en eigenlijk niet goed kan. Het is steil! Nu konden we af en toe inhalen op een stuk waar twee banen in onze richting liepen.

We waren op tijd vertrokken uit Alajuela, rond half 9 al. We wilden namelijk de boot halen die om 13 uur van La Pavona naar Tortuguero ging. Met de auto kun je er niet komen. Volgens de routeplanners zou het een kleine drie uur rijden zijn. Door de spits, de bergweg met vrachtverkeer en stromende regen én een dirt road van zo’n 15 km werd het 4 uur. Over een stuk van in totaal 163 km… De dirt road stond trouwens met stip op twee van allerslechtste wegen die we ooit bereden hebben. Op een weg bij Dullstroom, Zuid Afrika na. We weten nu wel gelijk waar de Dole bananen vandaan komen. Het grootste stuk van de dirt road was langs bananenplantages.

We kwamen iets na half een aan. De boot bleek rond half 2 te gaan. Even de tijd om onze spullen handig over te laden en onze blaas te legen. Aangezien er al wat mensen naar het bootje liepen, besloten we dat ook te doen. Vol bootje betekende kennelijk vertrek, want ruim voor half 2 vertrokken we over de waterwegen van Limon. Hoe dichter we Tortuguero naderden, hoe imposanter de jungle. Hoge bomen, kleurrijke bloemen en vlinders. Het was een mooi gezicht.

In het dorpje Tortuguero moest iedereen van de busboot af. Onze lodge lag echter aan de overkant van de lagune. Helaas geen bootje van het hotel, dus met de watertaxi. Die was bijna net zo duur als de ‘bus’ vanaf La Pavona. 5 Minuten later kwamen we aan bij La Baula lodge. La Baula is Spaans voor een van de schildpaddensoorten die er broeden. We werden er ontvangen met een tropisch sapje. Heerlijk!

Even ingecheckt en op naar onze kleurrijke familiekamer in een van de barakken. De kamer had geen ramen, althans geen glazen ramen, alleen gaas. Met hier en daar een groot gat. Heel mugvrij zou het vermoedelijk niet worden. Na deze lange reis wilden we eigenlijk alleen maar wat zwemmen en relaxen. Er was een prima zwembad en een buffetrestaurant, dus het kwam helemaal goed.

Zoals het Costa Rica betaamt in juli/augustus ‘pleurt’ het met enige regelmaat van de regen. Dus ook eind middag. Maar ja, in het zwembad word je toch nat, dus lekker blijven zwemmen. De dag afgesloten met een lekker drankje (ook hier schommels aan de bar) en een goede maaltijd. Om 9 uur gingen we met de kippen op stok. We moesten namelijk vroeg op voor een ochtendsafari per boot in het nationaal park.

Om 5 uur werden we wakker, nog voor onze wekker. De reden? Natures alarm clock, oftewel een kudde brulapen in de bomen rond onze lodge. Nathalie moest er erg om lachen. Voor de nieuwsgierige aapjes onder jullie lezers. Nathalie heeft het geluid gefilmd en gepost op Facebook. De beestjes zelf hebben we trouwens nog niet gespot. Ruim om tijd op de ‘main dock’ voor onze safari. Schipper Junior bracht ons met nog twee andere Nederlanders naar de poort van het nationaal park, waar gids Adrian al op ons stond te wachten. Hij stond in de rij om de park fee te betalen. Het systeem is hier dat je op een paar tijdstippen het park in mag. Een van die tijdstippen is 6 uur ‘s ochtends. Sta je achter in de rij, dan is het al snel half 7 voordat je het park in mag. Vette pech, want je moet er om 8 uur weer uit zijn. Het is dus voor max. 2 uur.

Adrian stond vrij vroeg in de rij, de lucky us! Zo mochten we al snel het park in. Lang leve een goede schipper en een goede gids. Onze boot voorzien van Suzuki motor hielp eerst nog even een kano op weg die geen motor had, maar wel een roeier met een shirt van Suzuki. Te grappig!
De mannen spotten dieren die wij niet zomaar hadden gezien. Het eerste wild was een watervogel met prachtige gele vleugels, gevolgd door de zogenaamde Jesus Christ lizard. Die heet zo, omdat hij over het water kan lopen. Deze hagedis is 100% gecamoufleerd. Met enige hulp van Adrian konden we ‘m onderscheiden. Emma ontpopte zich ook weer als goede spotter. Ze had in Afrika natuurlijk ook al veel ervaring opgedaan. Na de hagedis zagen we nog capucijnaapjes stunten in de bomen, diverse leguanen en vogels en spidermonkeys. Die heten zo, omdat ze klimmen als spinnen. Ik dacht dat ze genoemd waren naar hun voedsel. Tijdens dit alles was het natuurlijk flink aan het regenen gegaan. Gelukkig waren er poncho's om ons nog een beetje droog te houden.

Dit is trouwens het oudste nationaal park van Costa Rica. Toen een bioloog hier in de jaren 50 aankwam, waren de schildpadden bijna verdwenen. De lokale bevolking verkocht ze aan inwoners van Caraïbische eilanden. Die aten ze op. Zo hadden ze geld om van te leven. De bioloog legde de bevolking uit dat ze de schildpadden moesten beschermen. Hij betaalde ze ervoor en zo werkten ze samen aan het behoud van de schildpad. Uiteindelijk namen ze weer in aantal toe. In de jaren 70 werd het een echt nationaal park.

Op de terugweg kwamen we nog een collega van onze schipper en gids tegen. Adrian kondigde aan dat als de man iets ging zeggen dat zou zijn ‘Adrian is the best dancer in the village’. Apart! Maar Adrian had gelijk. Dus toen de man dat naar ons riep, werd het met flink wat gegrinnik ontvangen. We waren mooi op tijd terug voor het ontbijt. Dat ging er wel in. Heerlijke versgebakken eitjes, pannenkoekjes en fruit. Daarna vonden Emma en Hidde het tijd om te zwemmen. En dat deden ze. Wel twee uur lang… en na een korte pauze nog een tijdje. We wilden rond 14 uur de boot naar het dorpje nemen. Die bleek niet naar het dorp te gaan, maar recht naar de overkant. Geen probleem, vanaf daar kon je over het strand naar het dorp lopen.

Het strand was zwart en de zee ruw. Verre van wat je je voorstelt bij een Caraïbisch strand, maar het is dan ook regentijd. Het dorpje telt ongeveer twee straten. Een lange van noord naar zuid en een korte van oost naar west. Het is totaal in Caraïbische sferen met inwoners die je hier niet verwacht, maar wel op een willekeurig Caraïbisch eiland. Een beetje reggae, zeg maar. Eerst even wat versnaperingen genuttigd bij de plaatselijke bakker en daarna deze wereldstad verder verkend. Helemaal te voet. Je was er in ongeveer 10 minuten doorheen inclusief het oponthoud door het bekijken van koopwaar bij kraampjes. Ook nog even wat dollars/Colones uitgegeven aan wat armbandjes met schildpadjes. Zo spekken we de lokale kas.

We hadden bedacht vandaag in het dorpje te eten. Bij de lokale pizzahut bleek de oven stuk. Dus door naar de Buddha bar. Op zich beide vrij verrassend in dit oord. De Buddha bar was een fijne plek, weg van de hectiek van de hoofdstraat (oké bijna de enige straat). Het lag aan de lagune en de tent was gelardeerd met Nepalese vlaggetjes. Ze schonken er verse sapjes. Dat werd dus voor Emma een ananassap, voor Hidde een homemade icetea, voor Pieter een cerveza en voor mij een mojito. Dit werd gevolgd door een prima maaltijd en zo konden we rond de klok van 5 met de taxi terug naar onze lodge.

Daar namen de kids wederom een duik in het zwembad. Ze konden er geen genoeg van krijgen. In tegenstelling tot wat bijna iedereen hier doet, gingen wij niet op turtle tour. Dan sta je met 10 man te kijken hoe een schildpad in trance haar eitjes legt. Het is vast een bijzondere ervaring, maar we vonden het niet nodig. Niet voor de schildpadden, niet voor onze portemonnee (alle excursies zijn hier echt reteduur) en niet voor onze nachtrust. De turtle tour gaat gepaard met een soort loterij. Daarbij hoort je gids of je in de eerste of in de tweede groep zit. De eerste groep is van 20 tot 22 uur. De tweede groep van 22 tot 0 uur. We lieten het aan ons voorbij gaan. Denk dat de schildpadden er ook mee kunnen leven!

En dan terug naar de titel van dit blogje… nee, er is hier geen schildpaddensoep te krijgen. Zou ik ook niet willen. Vond het gewoon een grappige titel ;-)

Hola