Fortuinlijk

Wat een geluk! Dat we in de gelegenheid zijn om dit soort reizen te maken. We hebben al veel mooie plekken gezien op onze aardbol en deze vakantie komen daar nog wat mooie plekken bij. Tortuguero was genieten. Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. We hadden de avond voor vertrek de busboot van 9 uur naar La Pavona besteld. Aangezien we hier vroeg wakker worden, was er voldoende tijd voor een heerlijk ontbijtje én een klein zwempartijtje voor de kids. Leek ons prima, want op de volgende bestemming hadden we geen zwembad.

De busboot zou ons oppikken van de pier van de lodge aan de rivierkant. We moesten er tussen 8.50u en 9.20u gaan staan. De ‘bus’ vaart niet heel erg op tijd, we wisten alleen dat ie waarschijnlijk ergens in die marge zou komen. Daar stonden we dus op de pier, meer een kleine aanlegsteiger, tussen de muggen… er kwamen verschillende bootjes langs, maar niet de onze. Net toen we de hoop wilden opgeven dat ie nog kwam, meerde er een bootje aan. Om 9.18u. Tja, volgens Costaricaanse begrippen prima op tijd! Achterop de boot waren nog vier plekken vrij. Bij elkaar ook nog. Fijn, maar om er te komen moesten we over ongeveer 30 andere passagiers heenklimmen. Vervolgens moesten we nog even reorganiseren. Kids op links en Pieter en ik op rechts, want de boot helde flink over.

Een klein uur later waren we terug in La Pavona. Daar stonden enorme mensenmassa's klaar om naar Tortuguero te gaan. Heel anders dan toen wij vertrokken. Snel de auto opgezocht, spullen ingeladen en vertrokken richting La Fortuna. Eerst weer een heel end over een beroerde dirt road, maar daarna vrij snel op goede doorgaande wegen. De topsnelheid op een goede doorgaande weg is trouwens zo’n 60 km per uur. En dan ben je echt aan het planken! Kortom over de 160 af te leggen kilometers deden we ongeveer 3,5 uur. Dat is dan wel incl. tanken en een korte lunchstop bij een lokale bakker. Hier genoten Pieter en ik van een heerlijk pittig broodje.

In de middag kwamen we aan in La Fortuna, onder de denkbeeldige rook van vulkaan El Arenal. Tussen 1968 en 2010 was hij actief. Bijna dagelijks. Nu helaas niet meer. We hadden geluk, want de vulkaan was helemaal te zien. Dat is niet altijd het geval. Emma en ik besloten even wat boodschapjes te doen in downtown La Fortuna, 500 meter verderop. De weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind, want het weer sloeg om in heftige regen en onweer. Desondanks besloten we terug naar het huisje te lopen. Nat is nat en koud was het niet. Van de vulkaan was helemaal niks meer te zien.

Totaal doorweekt kwamen Emma en ik terug bij het huisje. Gelukkig zijn we niet van suiker! Ons huisje wel, zo leek het. De grote hoeveelheid water was van invloed op de mate waarin het toilet doorspoelde, het plafond in de kinderkamer vertoonde lekkage en het internet knalde er uit. Natuurlijk reisden we vroeger de hele wereld over zonder internet, maar met internet is het wel een heel stuk handiger.

Aan de regen en het onweer kwam geen eind, we besloten het noodweer (want het bleek zelfs voor hier extreem te zijn) te doorstaan en toch maar een restaurantje op te zoeken. Daar leerden we de kinderen het ouderwetse kaartspel ‘pesten’. Eigenlijk gewoon Uno. Zo kwamen we de avond door. Wachten op het eten en op droog weer. Het eerste kwam, het tweede niet echt.

De volgende ochtend was het droog! En 30 graden. De vulkaan liet zich nog even niet zien. Pieter en ik scoorden wat ontbijt. Heerlijk vers brood van de lokale bakker. Na het ontbijt gingen we naar El Arenal National Park. Op weg ernaartoe toonde de vulkaan zich in volle glorie. Wat een geluk! In het park, althans op de plek waar wij het park binnenkwamen, waren drie wandelingen te doen. Die kon je ook met elkaar combineren. Er was hier ook allerlei fauna te zien. Veel vogelsoorten, maar ook aapjes, wasberen en hertjes. Jammergenoeg zagen we niet heel veel meer dan een paar mieren.

Hidde had er geen zin in vandaag. Hij vond wandelen saai en zijn benen waren moe. Pech! We deden het toch. Meneer had vandaag vooral zin in een iPad. Dat vonden we geen goed idee. Dus vooruit met de geit. Na een stuk wandelen spotten we met dank aan wat andere wandelaars twee pava’s hoog in een boom. Een pava is een soort kalkoen, aldus mijn vertaalapp. Vond het zelf meer een zwarte pauw. Ach, het waren in ieder geval twee hele grote vogels, die je zeker niet hoog in een boom zou verwachten. We wandelden door naar de lavastroom van de uitbarsting in 1992. Gelukkig was ie gestold! Wel gaaf om te zien. Vanaf daar had je mooi uitzicht op de vulkaan en op het meer aan de voet van de vulkaan. Gaaf om te zien.

Na het uitkijkpunt iets terug naar beneden voor de derde wandeling. Hierbij ging je flink door de jungle. De route was prima aangegeven en af en toe kwam je wat andere wandelaars tegen. We zagen op wat vogels en hagedissen na weinig dieren. Ondanks dat was het de moeite waard. De bomen zijn overweldigend en het geluid van het regenwoud om ons heen was indrukwekkend. Aan het eind van de wandeling werden we nogmaals beloond met mooi uitzicht op de vulkaan. Daar ontdekten we dat we 6,8 km hadden afgelegd. Best knap in 30 graden met wat hoogteverschil.

We besloten de middag naar een lokale waterval te gaan waar je in kon zwemmen, maar wilden eerst even lunchen. Op weg naar de waterval kwamen we langs allerlei thermal hotsprings, oftewel spa’s. Nathalie had ergens gelezen dat je daar ook combi's had voor dagpassen incl. een of meerdere maaltijden. Kost wat, maar dan heb je ook wat. We besloten ervoor te gaan en kozen voor Baldi’s hot spring. Volgens hun eigen website de grootste van Costa Rica. Hier waren meerdere baden, stuk voor stuk verwarmd door de vulkaan. Én hier waren meerdere glijbanen en een kidszone.

Eerst doken we op het lunchbuffet. Het eten was er super en ging gepaard met Richard Claydermannmuziek met uitzicht op de vulkaan. Die was, ondanks de beginnende regen, goed te zien. Daarna begaven we ons naar de baden. Het koudste bad was 34 graden. De warmste 60 graden. Om af te koelen waren er nog twee dompelbadjes van 20 graden. Het was heerlijk! We genoten van het warme water.

De glijbanen waren wat heftig. De glijbaan in de kidszone eindigde in een soort tol waar zowel Emma als Pieter lichtgehavend uitkwamen. Totaal geen kinderglijbaan dit. Die besloten we links te laten liggen. Op naar de andere glijbanen. Pieter testte eerst de minst heftige uit. Die bleek geschikt. Emma en Hidde vonden ‘m ook ok. Zelfs Nathalie kon ‘m aan. Kortom, we roetsjten wat af. Dat het ondertussen ook flink regende deerde niet.

Zo brachten we de middag door. Badderend en glijdend. Op een gegeven moment kregen we dorst. Het toeval wilde dat de barretjes hier vooral in het zwembad gelegen zijn. Je kon dus heerlijk genieten van een lekker drankje vanaf een barkruk in aangenaam warm water. Het werd een ijsthee, een verse ananassap, een Cuba Libre en een Mojito. Wat een geluk!

Na een hele middag langzaam gekookt te worden, besloten we dat het mooi was geweest. Onze vingers waren stuk voor stuk gerimpeld, een teken dat we er toch maar een keer uit moesten. Iets minder gelukkig was Pieter. Hij had bij een van de glijbanen een spier in zijn schouder bezeerd. Het warme water deed wel veel goed, maar het zou een paar dagen duren voordat het weer wat beter ging. Terug naar ons huisje, gingen we eerst even opladen. Door het warme water waren we redelijk duf geworden. Daarna wandelden we nog even La Fortuna in voor een klein hapje eten. Het was ondertussen droog geworden. Wederom geluk. We hadden het getroffen. Je kunt hier ook best een paar dagen zijn met alleen maar regen en zonder goed beeld van de vulkaan. Fortuinlijk in La Fortuna, zo zou ik het willen noemen!

Hola