Buena vista social club

Wat is het fijn om vakantie te hebben. Het einde is nog niet in zicht en we hebben al van alles beleefd. Na twee dagen La Fortuna vertrokken we richting Rincon de la Vieja. Het reistempo is vrij hoog. Daar hebben we bewust voor gekozen. We willen best langer ergens blijven, maar het risico op regen is vrij groot en dan is het niet fijn om ergens langere tijd te zitten. Het lagere reistempo bewaren we voor de laatste week, bij het strand.

De afstanden die we afleggen zijn niet al te groot, de reistijd daarentegen wel. Over 160 km doe je al snel 3 tot 4 uur. De belangrijkste weg door het land, de Interamericana (route 1), is soms niet meer dan een krappe tweebaansweg waar je 40 km per uur mag. Onze topsnelheid is 100 km per uur. En daarbij waren we ook nog in overtreding… de maximum toegestane snelheid die we zijn tegengekomen is 90 km per uur. Een lachertje in vergelijking met in Nederland. Kortom, je. Let hier geen haast hebben, goed opletten op potholes en genieten van de mooie omgeving!

Zo zag onze trip van La Fortuna naar Rincon de la Vieja er uit. We reden langs een prachtig meer met op de achtergrond nog lange tijd volcan El Arenal. In de verte waren alweer nieuwe vulkanen in aantocht. Natuurlijk niet letterlijk. Wij naderden de vulkanen, niet omgekeerd.

Rond half 2 kwamen we aan bij de Buena Vista lodge & adventure. Iets te vroeg voor onze kamer, dus eerst maar even gaan lunchen in een van de restaurants. Dat was niet om over naar huis te schrijven. Eten is in Costa Rica sowieso redelijk functioneel. Het heeft niet een hele sterke eigen keuken. De bekendste gerechten zijn gallo pinto (een ontbijtgerecht met rijst, zwarte bonen en kip) en ceviche (rauwe vis in limoen).

Op naar onze familiekamer. Ons huisje lag aan de rand van de lodge. Zoals de naam al aangaf was het uitzicht er prachtig. In de verte zag je de oceaan. Af en toe kwamen er paarden langs en met enige regelmaat poseerde er een gigantische leguaan op ons tuinpad. Op dit complex worden tal van activiteiten aangeboden. Een deel daarvan is gratis als je er overnacht. We hadden voor die middag geen grote plannen meer en besloten lekker te gaan zwemmen in het mooie zwembad van dit resort.

Al snel ontdekten we dat er redelijk wat Nederlanders waren. Twee grote groepen. Een met hele gezinnen en een met volwassenen. Ook waren er wat Nederlanders die hier op eigen gelegenheid waren beland, net als wij. Dat zijn redelijk verschillende bloedgroepen. Natuurlijk moet ieder voor zich bepalen of hij of zij met een groep wil rondreizen of niet. Niet iedereen wil zelf rondrijden in een land als deze, of mensen vinden de taal een beperking. Prima. Wij zijn juist niet geschikt voor de dynamiek die groepsreizen met zich meebrengen. Je mag niet zelf bepalen hoe lang je ergens blijft of wanneer je een bepaalde activiteit doet. Wij hebben de luxe ons enigszins te kunnen laten leiden door het weer.

De groepen vonden we erg druk en luidruchtig. Ze gedroegen zich als echte Hollanders op vakantie. Beetje Koefnoen was het wel. Zo observerend was het ook weer best grappig. En vooral o zo fijn, dat we onze eigen dynamiek konden bepalen. Na ons zwempartijtje besloten we ons terug te trekken bij ons huisje en lekker te borrelen. Daarna togen we naar de sunset bar voor nog wat biertjes, een ijsthee en een ananassap voor Miss Emma (spreek uit: ‘mies Èma!’). Ook nuttigden we een lichte maaltijd. Van sunset was geen sprake meer. De zon was ondertussen al ruimschoots ondergegaan. Dat gebeurt hier rond de klok van 18 uur. Emma en Hidde ontdekten een pooltafel, daar moest op worden gespeeld. Het duurde even voordat de tafel leeggespeeld was. De pooltafel welteverstaan. Die andere tafel ging een stuk sneller leeg.

De volgende ochtend na het ontbijt verkenden we de hangbruggen tussen de boomtoppen. Ook bekeken we de jungleslide, een 400 meter lange waterglijbaan dwars door de jungle. Die zag er aanlokkelijk uit. Hidde wilde ‘m graag doen. Pieter ook, maar wel graag een dagje later met een hopelijk iets betere schouder. Emma en ik besloten te gaan paardrijden. De mannen doken ondertussen het zwembad in. Emma en ik togen met twee paarden en een caballero de berg op en het regenwoud in. Je hoorde alleen het geluid van de hoeven en de geluiden van de natuur. Bontgekleurde vlinders fladderden in grote getallen om ons heen. Een heel uur lang stapten we zo voort, met een grote glimlach op ons gezicht. Tijdens onze tocht troffen we ook nog een familie wasberen die aan het foerageren waren. Leuk om te mogen zien.

Onze caballo’s moesten flink werken. Bergop en bergaf, over paden, stenen en door modder. Dat laatste had overduidelijk hun voorkeur. Ik reed voorop en leerde al snel het Spaanse woord voor links en rechts (izquierda en derecho). Mijn paard verstond dat niet zo goed, dus ik moest de teugels gebruiken als richtingaanwijzer. Dat ging meestal goed! Na een uur wandelden we te paard terug naar de corral, gadegeslagen door Pieter en Hidde die het zwembad ondertussen hadden verruild voor het bankje voor ons huisje. Vermoedelijk in afwachting van de dames te paard. Ze vertelden wel dat een van de kinderen van de groepsreis net met een enorme hoofdwond was afgevoerd naar een ziekenhuis een uur verderop. Hij had zijn hoofd gestoten tegen de bar toen hij het zwembad in wilde springen om een bommetje te maken… de reisleider kon dus aan de bak!

Op het complex liggen ook thermale baden. Het ligt namelijk ook op de flank van een vulkaan. Om hier te komen moet je 20 minuten in een tractor met oplegger over een enorme hobbelweg. De gemiddelde achtbaan is er niks bij. Dolle pret dus. De baden zelf waren een stuk kleiner en minder luxe dan bij Baldi, maar nog steeds zeer de moeite waard. Het lag prachtig middenin het regenwoud, bij een waterval.

We hadden dus een heerlijke middag. Lekker langzaam gaarkoken in de verschillende baden. Dat was ook fijn voor Pieters schouder. De spier werd elke dag minder pijnlijk, maar was nog steeds erg gevoelig. Zo gevoelig dat Pieter zelfs even de sauna op het complex bezocht. Het vervelende was dat hij ook nog moest toegeven dat dat best lekker was. Nu vreest hij dat hij een keer een dagje meemoet naar de sauna ;-)

Na een lunchbreak zochten we het modderbad op. Emma en Hidde vonden het maar smerig. Ze vonden het wel leuk om foto’s te maken van hun onder modder besmeurde ouders. Sterker nog, ze vonden het hilarisch. Na een koude douche om weer schoon te worden weer vrolijk verder gebadderd. Eind middag besloot er nog een familie spidermonkeys door de bomen tegenover de baden te trekken. Dat trok flink bekijks. De vraag is natuurlijk wie naar wie keek. Wij naar de apen, of de apen naar ons…

Nathalie raakte nog even aan de praat met een Amerikaanse vrouw met Nederlandse roots. Ze bleek Van Diepen te heten en haar vader was in Nederland geboren. Haar grootouders waren kort na de oorlog vertrokken naar de VS. Ondanks dat ze geen woord Nederlands sprak, voelde ze zich Nederlands. Ze was er ook geweest en een van haar kinderen had de prachtige Nederlandse naam Theo gekregen. Ze vond het altijd leuk om met Nederlanders te praten. Dan kon ze hier haar lol op. Hoewel de thermale baden die middag duidelijk niet op het programma stonden van de twee groepsreizen. We waren de enige Nederlanders hier. Dat vonden we prima.

Wat we wel veel zagen waren mensen die een dagpakket hadden geboekt. Het was dus niet alleen een Buena Vista Lodge, maar ook een Social Club. Zij brachten een hele dag door op het terrein en deden dan verschillende activiteiten: paardrijden, jungle slide, hangbruggen, ziplinen (af en toe kwam er een over de thermale baden) en de hot springs.

Nog even gerelaxt in het huisje. We waren natuurlijk uitgeput van dit dagje. Nathalie wandelde nog even een rondje over het terrein, gewapend met fotocamera. We zagen bij de terugkeer naar het huisje al een neusbeer rondkuieren en gisteren spotten de meiden al een soort capibara. Dit keer waren er vooral mooie vogels gezien. Een motmot poseerde zelfs voor de camera. Ook de oceaan was goed te zien vandaag.

Tegen zonsondergang wederom naar de sunset bar voor een hapje en een drankje. Het werd een mooi schouwspel. De lucht kleurde in vele tinten oranje en rood. Later zagen we in de verte boven de oceaan nog wat onweer oplichten. We bestelden nog een lekker drankje. Nathalie ging voor de caipirinha. Pieter koos voor sex on the volcano, het drankje, zo legde hij de barman uit. De kinderen stortten zich op ijsthee en de pooltafel. Zo genoten we de avond door.

De laatste ochtend na het ontbijt gingen we naar de jungle slide. Pieter en Hidde kregen een helm en een zwemband aangemeten. Blootsvoets wandelde je een halve kilometer heuvelop. Daar kreeg je instructies van een muchacho die vervolgens een bak met water vulde die je, als hij een hendel overhaalde, de glijbaan in lanceerde. De zwemband hield je in de baan. Breedlachend kwamen ze een tijd later de glijbaan uitgezoefd. Het scheen zo leuk te zijn dat Emma en Nathalie ook besloten te gaan en dus een kaartje gingen kopen bij de receptie. Ondertussen zoefden de mannen 4 keer van de slide af. Een bonus, want je betaalde voor 3 slides.

Emma vond het minder succesvol. De dames kregen een soort leren bikinibroek over hun bikinibroekje heen. Ter bescherming van de zwemkleding vermoedelijk. Bij Emma beschermde het niet echt. Het had juist het effect dat het haar bezeerde. Het glijden was dus wel leuk, maar haar bovenbenen waren pijnlijk van de lederhosen. Tot groot plezier van Hidde, mocht hij Emma’s overige slides benutten. Nathalie vond het best heftig, maar besloot toch nog een keer te gaan. De tweede keer ging lekkerder, dus toch maar een derde keer. Sorry Pieter! Ook dit keer kregen we een bonus vierde slide aangeboden, met als resultaat dat Hidde 7 keer was geweest, Pieter en Nathalie 4 keer en Emma 1 keer.

Tja, en wat als je Hidde nu vraagt wat hij het leukst vond op vakantie? De jungleslide natuurlijk. We weten nog niet wat er nog komen gaan, maar er moet heel wat gebeuren om dit bij hem van de troon te stoten, vermoed ik! En wat de lodge betreft? We hebben genoten van de Buena Vista Social Club. Ondanks de massaliteit en het enigszins commerciële karakter van deze ecolodge, ondanks de grote hoeveelheden Nederlanders (die we meestal niet opzoeken op vakantie, die hebben we immers het hele jaar al om ons heen).

Hola