Laatste dagen: Sanur

Op Bali zijn we een aantal keren verplaatst door mr. Elvys. Hij had een mooi voorstel voor onze laatste verplaatsdag, een dag waarop we van Seminyak naar Sanur moesten verhuizen. Een afstand van iets meer dan 10 kilometer. Met een beetje pech doe je daar ongeveer 1,5 uur over. Met een beetje geluk red je dat in 3 kwartier. Wij hebben er een hele dag de tijd voor genomen, maar we namen dan ook een kleine omweg via Padangbai. Een plek waar we eigenlijk die dag ook waren gekomen als Gili wel door was gegaan. Onze ferry naar Gili zou hier aankomen. Padangbai is daarnaast bekend, omdat je er goed kunt snorkelen. En mr. Elvys wist inmiddels dat wij dol zijn op snorkelen. Het is een van de beste plekken op Bali om te snorkelen. Ook zit er in de buurt van Padangbai een tempel die bekend is, omdat de grot bij de tempel volhangt met vleermuizen.

Om het meeste uit de dag te halen werden we al om 9 uur opgehaald. Padangbai is een tijdje rijden. Vandaag alleen geen mr. Elvys. Hij had een dubbelboeking. Jammer, maar hij had een waardig vervanger gestuurd. Vandaag werden we begeleid door Putu. Een Balinees van onze leeftijd die net zo vrolijk en gezellig was als mr. Elvys, maar nog beter Engels sprak. Op weg naar Padangbai vertelde Putu ons nog van alles over de Balinese cultuur en over onafhankelijkheidsdag.

Op 17 augustus, de dag dat wij weer huiswaarts keren, viert Indonesië dat ze een zelfstandig land werd en dat ze niet langer bij Nederland hoorden. Die dag wordt onder meer gevierd met spelletjes die verdacht veel lijken op spelletjes in een gemiddeld Nederlands dorp op Koningsdag. Zo is er een variant op het Oud-Hollandse koekhappen. Dat doen ze hier met kroepoek. Ook is er zaklopen en klimmen de mannen in een met olie ingesmeerde paal waaraan allerlei prijzen zijn bevestigd. Volgens Putu is met name dat laatste hilarisch. Wij verbazen ons vooral over het feit dat het Nederlandse spelletjes zijn die worden gedaan om de onafhankelijkheid van Nederland te vieren.

Na een kleine 2 uur rijden komen we aan in Padangbai. Daar kunnen we bijna direct op de snorkelboot. Samen met een Russisch stel varen we naar twee snorkelplekken. Op beide plekken mogen we een uur snorkelen. Dat klinkt de moeite waard. Op de eerste plek – Jepun - is het water heel erg helder en ongeveer 2 meter diep. We zien er allerlei visjes in bonte kleuren en mooi koraal. Zowel Emma als Hidde gaan dit keer mee het water in. Ze vermaken zich kostelijk. Van de schipper krijgen we een flesje gevuld met brood mee om aan de vissen te voeren. Dat is leuk, want binnen de kortste keren zitten er wel vijftig visjes om je heen.

De andere plek heet de ‘blue lagoon’. Het is een kleine heldere baai met koraal en wit zand. Het ziet er prachtig uit. Helaas zijn er op het moment dat wij er zijn flinke golven. Als je in het water ligt merk je er weinig van, maar op het bootje gaat het flink te keer. Toch gaan Emma en Hidde ook dit keer even mee de zee in. Het water is er koud en er zijn minder visjes te zien dan op de vorige plek. Ze houden het dus snel voor gezien. Pieter en ik genieten nog even van de laatste snorkelmomenten van deze vakantie.

Na Padangbai rijden we een stukje terug naar de Pura Goa Lawah, beter bekend als de bat cave. Hier worden we allemaal in een sarong gehesen. Pieter en ik hadden een eigen mee, maar ook Emma en Hidde moeten er dit keer aan geloven. Putu hijst de kinderen in de sarong. Die zitten daardoor zoals ze horen te zitten. Hij loopt ook met ons mee naar de tempel en de grot en vertelt ons over het verschil tussen de open en gesloten poorten die we op veel plekken zien. De open poorten zijn bedoeld om het slechte buiten te houden. Achter de gesloten poorten vinden de ceremoniën plaats. Ook leren we dat elk dorp drie tempels heeft. Een tempel voor elk van de drie belangrijkste goden: Brahma, Vishnu en Shiva. Bij de grot achter de tempel stinkt het. Dat is niet vreemd aangezien daar honderden vleermuizen hangen, vliegen en piepen. Ze lijken klein, maar als ze vliegen blijken ze toch best groot te zijn. Gelukkig blijven ze in de grot.

We rijden terug richting Sanur. Het is inmiddels ook flink lunchtijd. Zo belanden we bij een restaurant in een vliegtuig. Vorig jaar in Costa Rica zagen we er ook al een. Toen dachten we dat het iets unieks was. Niet dus. Hier zit er ook een en wie weet waar nog meer. Het is wel een bijzondere plek voor een restaurant, én het eten is er heerlijk, zoals op heel veel plekken. Vanaf hier is het nog een halfuurtje naar ons hotel. Daar worden we hartelijk ontvangen door een aantal gezellige mensen. Ook worden we voorzien van een lekker drankje. We hebben hier een appartementje met twee slaapkamers, een half open buiten-woonkamer en een privé-zwembadje. Een prima plek om af te bouwen.

Jammer genoeg zitten we niet al te dichtbij de restaurantjes en het strand. Dat maakt wel dat het hier heerlijk stil is. Het betekent echter ook dat we een taxi moeten nemen om uiteten te gaan. De vriendelijke mensen bij de receptie regelen dat voor ons. De taxi brengt ons naar een Italiaan restaurantje, met authentiek Italiaanse eigenaar. Als je niet beter wist zou je denken dat je in Rome zat. De muziek, de entourage en het eten zelf. Bij de rekening krijgen we zelfs een glaasje limoncello. Zoals het hoort, maar zoals we in mei in Rome nergens hebben gehad.

Al snel vinden we een taxi. Ondanks dat we gewaarschuwd zijn voor frauduleuze praktijken door taxichauffeurs krijgen we er op onze een na laatste dag toch mee te maken. De taxi blijkt geen meter te hebben. Toch stappen we in, want onze ervaringen met de Indonesiërs zijn erg goed. Deze meneer is de uitzondering en vraagt ons 200.000 rupiah voor een ritje waar we op de heenweg 50.000 inclusief fooi voor hebben betaald. Dat gaat dus NIET gebeuren. We ruziën de taxi uit en betalen veel minder dan hij claimt, alleen wel meer dan op de heenweg. Toch een beetje jammer, dit soort mensen. We hebben ons lesje geleerd. Dit gebeurt ons niet nog een keer.

De laatste volle dag op Bali hebben we weinig plannen. Het was een intensieve reis, dus we slapen lekker lang uit, Nathalie geniet van een heerlijke massage en we hangen wat bij ons zwembad. In de loop van de middag rijdt de driver van het hotel ons richting strand en daar frisbeeën de mannen wat. Van zwemmen komt het niet meer. Het weer is aan het omslaan. In de verte zien we donkere wolken onze kant op komen. Er is regen voorspeld. Wel vervelend voor de mensen hier dat het uitgerekend op Independence day gaat regenen.

Pieter wordt al snel afgelost door een lokaal jongetje wiens vader vlakbij een winkel heeft. Hadda (of zoiets, de namen vinden we wat lastig) spreekt redelijk Engels en Hidde en hij frisbeeën over en weer terwijl ze elkaar namen van superhelden toeroepen. Ze hebben dikke pret.

Omdat de wolken toch wel rap dichterbij komen besluiten we na een tijd je te gaan. We wandelen via de boardwalk tussen de vele luxe hotels en het strand. Hier vind je de leukste strandtenten, daar kan Scheveningen nog wel iets van leren. Wij hebben echter ons oog laten vallen op een laatste avondmaal bij de Three Monkeys. Dit broertje van het gelijknamige restaurant in Ubud schijnt even geweldig te zijn. Aangezien we daar heerlijk hebben gesmuld, willen we er graag nog een keer eten. We komen bedrogen uit. Three Monkeys is helemaal volgeboekt. Ook de waitinglist is al vol. Het gaat echt niet lukken. We druipen af naar een buurrestaurant, waar we ook een prima maaltijd nuttigen!

De laatste ochtend in Sanur worden we wakker van de regen. We hadden bedacht om nog even lekker in de zon bij het zwembad te hangen voordat we naar het vliegveld zouden gaan. Daar komt niets van. De regen is niet van korte duur. Terwijl de kinderen een beetje rondhangen en Pieter vast wat spullen inpakt (we zijn altijd erg lastminute