Great

Een lang verslagje dit keer, dus stop nu met lezen als je een korte spanningsboog hebt. Na een rustig dagje Mornington zijn we vertrokken richting Melbourne (Blackrock om precies te zijn) voor een etentje met Pieters voormalige RBS-collega. Hij woont sinds augustus met zijn gezin down under. Tja, en als je dan in de buurt bent, dan ga je even langs. Even kijken hoe Nederland en Australië mixen!

Emma en Hidde genoten vooral van de rijke keuze aan speelgoed en in het bijzonder van de enorme trampoline in de tuin. Emma vond het heerlijk om weer even met Nederlandse meisjes te kunnen praten. De dochters van Frank en Debby zijn 6 en 7, ietsje ouder dan Emma dus. Ondertussen vermaakten wij ons met onze gesprekken en een lekker drankje. Na een heerlijk BBQ-maaltje veel te laat weer koers gezet richting Mornington. Resultaat: twee hele moeie kindjes, die toch niet wilden slapen...

De volgende dag wachtte ons een lange rit over de Great Ocean Road naar Port Campbell. Eerst moesten we door Melbourne heen, maar mede met dank aan de goede tips van Lora (eigenaresse van het B&B in Mornington) vonden we vrij gemakkelijk de weg. Via Geelong naar het startpunt van de Great Ocean Road gereden. Hier staat een toegangspoort en een monument aan de bouwers.

De weg is aangelegd om werk te verschaffen aan de militairen die terugkeerden van de Eerste Wereldoorlog en als eerbetoon aan hun overleden strijdmakkers. Het is een prachtige weg, en dan heb ik het niet over het asfalt. Het is er alleen ook enorm toeristisch, dus verschrikkelijk druk. Met nog 180 km te gaan niet zo feestelijk. Ook was er in de dorpjes die we tegenkwamen niks fatsoenlijks te eten te krijgen voor een enigszins normale prijs. Gelukkig hadden we crackers en koekjes aan boord en toen die op waren hebben we er ook nog een zak chips doorheen gejast. Dat was dan weer wel feestelijk. Althans volgens onze kids.

Uiteindelijk pas rond 17 uur bij onze accommodatie in Port Campbell aangekomen. Daar meteen weer de auto ingestapt om een dorp verder op een supermarkt te bezoeken. Deze was gelukkig niet toeristisch en zo ongeveer de enige supermarkt in de wijde omgeving. Onze hut was helaas iets minder dan gehoopt. Het was er wat vies, onze slaapkamer was ook meteen de woonkamer en het rook er in delen van het huisje alsof er een zwetende kerel naast je stond. En nee, die stond er niet echt. Pieter ruikt bijna altijd heerlijk fris! Niet bepaald dé plek om Oud & Nieuw te vieren. Maar goed, we wisten al dat we dat niet in place-to-be Sydney zouden doen.

Emma's blaasontsteking stak jammergenoeg weer de kop op. Er zat niets anders op dan een kennismaking met het Australische healthcare systeem. Pieter is daarom bijna meteen na aankomst in ons huisje met Emma naar het ziekenhuis gegaan. Wel wonderlijk, er is hier ongeveer niets, maar het enige ziekenhuis in deze contreien ligt hier 15 km vandaan.

In het ziekenhuis werden we met open armen ontvangen. Binnen vijf tellen liep er iemand mee om een plasje te collecteren en weer een paar tellen later was de pré-diagnose gesteld. Pré, omdat alleen een arts het officieel mag doen. Ondertussen kreeg Emma een Rode Kruisknuffel van een mevrouw, die Emma de eervolle naam prikkieslikkie doopte. Wat een service. Niks tig formulieren, niks verzekeringspasje. Gewoon helpen! Uiteindelijk moesten we alleen 30 dollar betalen, omdat de urine naar het lab gaat. Het betalingsbewijs krijgen we thuisgestuurd. De medicijnen kregen we zo mee. Goed systeem dus, waarbij vooral de patiënt centraal staat!

De volgende dag gingen we het meest spectaculaire deel van de Great Ocean Road bekijken. Dit deel, ten Oosten en Westen van Port Campbell, staat ook wel bekend als de shipwreckcoast. Emma voelde zich al een heel stuk beter, de pijn was zo goed als weg, een opluchting voor ons allemaal. Eerste stop: de Gibson steps. Hier kun je langs de kliffen afdalen naar het strand en dichtbij enkele apostelen (rotsen die door erosie als pilaren in de oceaan zijn komen te staan). Heel indrukwekkend. Ook bizar om te bedenken dat die pilaren ooit aan het vasteland vast zaten.

De volgende stop was de Twelve Apostels. Dit stuk is wereldberoemd. Het zijn er echter geen twaalf meer, maar acht. De andere vier zijn als gevolg van erosie onder de waterspiegel beland, maar er komen vast weer nieuwe apostelen aan. De oceaan gaat stug door met zijn werk. Het uitzicht is hier adembenemend. We besloten om er rond zonsondergang nog even terug te keren.

Bij de Loch Ard gorge, iets verderop hebben we ons ook weer vergaapt aan het mooie uitzicht. Hier voor de kust is eind 19e eeuw een schip met de naam Loch Ard gestrand. De enige twee overlevenden zijn deze kloof ingedreven en hebben vanuit daar hulp kunnen vinden. Van de opvarenden is verder bijna niemand teruggevonden. Bovenaan de kloof is wel een kleine begraafplaats waar de vier mensen die wel zijn teruggevonden begraven liggen en een gedenkplaat voor de overige opvarenden.

Na de lunch richting het Westen gereden voor nog meer mooie uitkijkpunten: de bay of islands (niet te verwarren met die in Nieuw-Zeeland), de bay of Martys, de arch en de London bridge. Allemaal even prachtig en even spectaculair. Hier kleurden de rotsen veel roder, wat een mooi contrast vormde met de blauwe lucht en de blauwgroene oceaan. Op weg naar ons huisje nog even 'gezwommen' in het kniehoge water van de riviermonding bij Peterborough en de plaatselijke speeltuin aangedaan.

Na het eten weer teruggekeerd naar de Twelve apostels. Het wachten was lang, het geduld van onze Joeys werd danig op de proef gesteld, net als ons geduld! Maar, we hebben de zon in de zuidelijke pacific zien zakken en het was een plaatje. Minder mooi was het feit dat Emma een plasongelukje had en Hidde zijn luier tot over de rand had volgepoept. Op zich geen grote ramp, ware het niet dat we helemaal niets bij ons hadden behalve camera's. Pech voor de andere bewonderaars van de zonsondergang, want wij bleven. Het was niet voor niks Oudejaarsavond! We zeiden gewoon dat dit de geur van de pinguïns was die aan de voet van de kliffen woonden. Deze komen en colonne uit de oceaan gewaggeld net na de zonsondergang. Een grappig gezicht en niet op de gevoelige plaat vast te leggen, want de accu van de camera was leeg.

's Avonds het nieuwe jaar ingeluid onder het genot van een flesje Australische sparkling wine en een zak Dorito's, en op tv gekeken naar het vuurwerk vanaf de Sydney Harbour bridge. Dit is echt het beste vuurwerk dat ik ooit heb gezien. We schrijven inmiddels 2012. Als eerste van jullie lezers hebben we vermoedelijk het nieuwe jaar ingeluid! Happy Newyear allemaal! Alle goeds en gezondheid, etc.

De kids waren ons goed gezind, want ze sliepen uit tot 10 uur! Oftewel, hoe toevallig ook Oud & Nieuw in Nederland. De eerste dag van het nieuwe jaar hebben we goed besteed met een wandeling naar de triplet falls in het Otway National Park. Een redelijk pittige wandeling van een uur (2 km), met redelijk wat hoogteverschillen, die Emma knap aflegde. Hidde was liever lui dan moe en liet zich tillen. Ook hebben we bij Cape Otway redelijk wat koala's gezien. Een paar zelfs met hun jongen. Te schattig! De dag afgesloten met de allereerste nieuwjaarsduik uit ons leven, vanaf het strand van Port Campbell. Het water is hier ook best koud hoor, het komt van de Zuidpool! Oké, de buitentemperatuur maakt veel goed (30 graden om half 6 's middags).

Helaas moeten we wel melding maken van het vroegtijdig overlijden van ons emmertje een enorme golf sleurde haar mee de zee in en sindsdien is er niets meer van haar vernomen. Maar ze had een mooi leven gehad en was goed gebruikt. Diezelfde golf sloeg een enorme krab op het strand en kwam tot op onze handdoeken, die toch zeker vijf meter van de waterlijn af lagen. Zo zie je maar, je moet de zee hier niet onderschatten.

Morgen terug naar Melbourne voor onze laatste nachten in Oz en dan op naar de kiwi's. We laten een mooi land achter ons, maar zijn ook benieuwd naar wat we nog gaan zien en doen.

Cheers