The big apple

Eindelijk was ie aangebroken, de dag dat we op vakantie mochten. Geheel ongebruikelijk voor ons, waren de koffers al ingepakt voordat onze lift (opa Ton) er was om ons naar het vliegveld te brengen. Moest alleen nog wel even douchen.

We waren ruim op tijd op Schiphol. Er was grote drukte aangekondigd dus we wilden graag 3,5 uur van tevoren op het vliegveld zijn. Dat bleek nergens voor nodig. Alles ging zo soepel dat we 2,5 uur voor onze vlucht alle security checks en paspoortcontroles al hadden doorstaan. Ook in de taxfreezone en bij de gates was het rustig. Dus wachten maar…

Ons vliegtuig kwam met vertraging aan uit Londen. Daardoor vertrokken we een halfuur later dan gepland en hadden we ‘slechts 1 uur en 10 minuten voor onze overstap. Had ik al gezegd dat we via Heathrow gingen? Bijna mission impossible dus. American Airlines had dat al een beetje voorzien en ons op rij 7 gezet. Net geen business class, maar wel erg vooraan, zodat we snel het vliegtuig uit konden. Daar werden we hartelijk ontvangen door een mevrouw die onze namen al wist en ons een oranje kaartje gaf met daarop Express Transfer. Daarmee krijg je toegang tot een andere route waaronder een bus die ons naar de juiste terminal bracht.

In de goede terminal bleek de kracht van het kaartje uitgewerkt. Bij de security check stonden veel mensen met zo’n kaartje en wilden de beambten heel graag heel veel tassen extra doorzoeken. Ben erg voor ‘beter safe than sorry’, maar met nog een halfuurtje voor take-of en een stuk lopen naar de gate (20 minuten volgens de bordjes), vond ik het iets minder. Kortom rennen maar! Hidde bereikte de gate als eerste. Hij had dan ook geen tas te sjouwen. Alleen Apie. Pieter was als tweede met een handige rugzak. Emma als derde, omdat ze zo lief was bij mij te blijven. Ik had een onhandige rugzak en een kleine schoudertas. Dat bevorderde mijn sprint niet… Net na mij sloten de deuren van de gate. Er stond nog 1 iemand buiten. Natuurlijk waren ze zo vriendelijk die ook nog mee te nemen. Is ook een stuk sneller dan zijn koffer uit het ruim te halen.

De vlucht was prima. Hij was slechts 7 uur ipv de geplande 8 uur. Fijn dus! Hier en daar wat bumps, maar verder was ie rustig. Het gebruikelijke vermaak was voorhanden. Hidde stortte zich direct op de Lego Batman movie, gevolgd door Boss Baby en wat spelletjes. Emma keek eerst Boss Baby en daarna Sing en night at the museum. Alles in het Engels natuurlijk, maar dat is no problemo. Pieter keek horrible bosses 2 (ik zie een rode draad) en daarna op mijn aanraden Trainspotting 2. Die keek ik dus als eerste. Te grappig, maar wel lastig Schots accent, vliegtuigrumoer en geen ondertiteling.

Een half uur voor op schema geland op JFK. De goede opletter zal zich nu afvragen ‘huh, was toch een uur korter vliegen?’ Jawel, maar we vertrokken iets te laat. Heathrow is busy! Op JFK ging het soepel. Alles is geautomatiseerd, het douanepersoneel is ook vriendelijker dan ik gewend was. Het zorgt altijd wel voor enig oponthoud. Dat heeft dan weer als voordeel dat je koffer ondertussen ook bij de bagageband is beland.

Nog even pinnen voor de taxi en op naar de rij voor de yellow cabs. Nu sloeg de vermoeidheid toe. Het was voor ons ondertussen 3 uur ‘s nachts en het was 30 graden, pfff. Een halfuurtje taxi en 45 dollar later waren we bij ons appartement op Jefferson street in Brooklyn. In zo’n huis zoals je het je voorstelt, met een trapje ervoor. Hij was top! Ruim, schoon en er waren bedden! Die zochten we dus maar snel op.

Altijd even spannend om te ontdekken hoe de jetlag werkt. Om 5 uur ‘s nachts was Hidde wakker. Gelukkig wilde hij nog we even slapen. Om 6 uur waren Pieter en ik wakker. Tja, wat wil je, lunchtijd in Nederland. Emma (en Hidde in de herhaling) hield het vol tot een uur of 7. Lekker op tijd de stad in dus.

We zaten een paar blokken van de metro af. Eerst even ontdekken hoe de metrocard werkte. Kids waren gratis, aldus de mevrouw van de metro. Dat bleek wat dubieus, want onder de 1m11 (44 inch) zijn ze gratis. Nu zijn ze misschien niet heel groot, maar wel een stuk groter dan 1m11. Maar ja, als de mevrouw het zegt… wie zijn wij dan om het tegen te spreken.

First stop, Brooklyn bridge. We liepen eerst naar Brooklyn bridge park, voor een blik op de skyline en de fameuze brug zelf. Een mooi echt begin van ons bezoekje aan de big apple. Brooklyn zelf is ook flink opgepimpt. Vooral dit deel. Mooie appartementen, leuke eettentjes en fijne parkjes. We liepen door naar de brug zelf, de beste manier om de stad binnen te treden. De brug is en blijft indrukwekkend. Al die kabels, het verkeer dat onder je door raast en de Hudson die je door de kieren van het planken wandelpad zie stromen.

Onze selfiestick (een apparaat waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kopen) is direct goed gebruikt. Vanaf de brug ook nog even naar Lady Liberty gezwaaid. Aan het einde van de brug loop je tegen City Hall en het Court house aan. Daar troffen we ook de eerste eekhoorns in het parkje bij het stadhuis. Er zouden er nog veel volgen.

In het parkje hadden Pieter en ik ook een déjà vu. Hier maakten we 10 jaar geleden (in de tijd voor de selfies) een selfie. Dat deden we nog een keer dunnetjes over, maar nu met zijn vieren. Hidde vond het tijd voor zijn eerste donut. Dus dat deden we. Daarna doorgelopen maar het WTC-terrein. Dat was 10 jaar geleden een bouwput. Nu was het een prachtig monument en een nog hogere toren dan de twin towers ooit waren. Op het monument stonden de namen van alle slachtoffers. Eigenlijk zijn het twee monumenten een voor de noord-toren en een voor de zuid-toren. Als het iemands geboortedag was, werd er een roos bij geplaatst. Het was indrukwekkend. Ze hebben er wel echt iets bijzonders van gemaakt.

Doorgelopen naar Wall street via Trinity church. Daar vond Hidde het tijd voor een hotdog. ‘Want dat hoort in Amerika, mama.’ en onze weg vervolgd tot aan Battery park. Daar genoten Emma en Pieter ook van hun eerste hotdog. Vanaf daar zag je Ellis Island (de plek waar vroeger Amerika begon met het immigratiekantoor) en natuurlijk ook weer het Vrijheidsbeeld. We besloten de boot te nemen naar Staten island. Vanaf de boot heb je goed zicht op het beeld en de skyline. In de drukte bij het opstappen raakten Hidde en ik Pieter en Emma kwijt. Toen ontdekten we pas hoe groot de ferry echt is. We hebben vele rondjes gelopen, maar elkaar niet gevonden… bij het uitstappen zagen we elkaar pas weer. We besloten de terugweg dicht bij elkaar te blijven en met zijn vieren van het uitzicht te genieten. Tijd voor selfies ;-)

Vanaf de zuidpunt van Manhattan namen we de metro naar Fith avenue. Het leek ons leuk om met de kinderen naar FAO Schwarz te gaan. Een bizarre speelgoedwinkel op de hoek van 5th en Central Park. Hij bleek failliet en omgetoverd in een Applestore. Ook leuk, maar die hebben we in Nederland ook. Iets verder door staat Trump tower. Toch gek, we hebben niks met de man. Corrigeer, minder dan niks. Maar dan ga je toch even kijken of er iets te doen is. En dat blijkt. Veel beveiliging en mensen die met middelvinger omhoog op de foto gaan voor het gebouw. Hebben wij niet gedaan hoor!

Teruggelopen naar Central Park. Langs de paardenkoetsjes en de hotdogkraampjes. In het park een glimp opgevangen van de zeeleeuwen in de Central Park zoo. Hier scoorden we een paar pretzels. Hidde kon nu de grote drie eet-iconen van New York afvinken. De kleine New Yorker. We hadden er wat heel wat kilometers op zitten (17,3 volgens de app op de iPhone) en de jetlag begon door te dringen. De kids even losgelaten in de speeltuin en in de reisgids gekeken in welk buurtje we het best konden eten. Het werd een diner iets ten zuiden van Central park.

Na het eten nog even doorgewandeld naar Times Square voor de nodige lichtreclames en heel veel hectiek. Het barste hier van de superhelden en andere bekende figuren (Minnie Mouse, Vrijheidsbeeld, Captain America. Spider-Man én als bonus twee minions. Emma tolde nog even rond in een mega-tol en toen was het echt tijd om terug te gaan naar Brooklyn. De Beastie Boys zongen het al: ‘no sleep till Brooklyn!’ Dat klopt, maar we waren moe en wilden slapen. Dus terug naar ons huisje in Brooklyn en te bed! Mooi hoor, the city that never sleeps… maar voor ons was het echt bedtijd.

Bye bye