Groen groener groenst

Costa Rica kent wel 50 tinten groen. Met dank aan de regelmatige tropische regenbui is het bijna overal prachtig groen met hier en daar vrolijk gekleurde bloemen. Nooit geweten dat groen zoveel variaties kent. Onze volgende bestemming was Monteverde. Ons Spaans is niet heel fantastico, maar dat dit groene berg betekent wisten we wel.

Onze reis naar Monteverde begon op Nicoya. We hadden bedacht om vanaf Paquera de veerboot naar Puntarenas te nemen over de golf van Nicoya. De reis is ten opzichte van de landroute over de hobbelwegen van Nicoya net zo lang, maar het bespaart je een stel geklutste nieren. Én je kunt ruim een uur relaxen op de ferry. Met een beetje geluk zouden we zelfs walvissen kunnen zien. Dit is het goede seizoen.

Het nemen van de ferry alleen al, is een belevenis. Je moet in een vreemd land altijd weer het systeem ontdekken. Met ons niveau Spaans in combinatie van het niveau Engels van de gemiddelde Tico (Costaricaan) best ingewikkeld. Nathalie’s Spaans wordt gelukkig elke dag beter. Begon ze met 10 woorden Spaans, inmiddels zit ze op een stuk of 50. Mooi resultaat dus.

Het systeem werkt hier als volgt. Bij de toerit naar de ferry sluit je met je auto aan in de rij. Vervolgens krijg je van een meneer in t-shirt van de ferrymaatschappij een geplastificeerd papiertje. Daarmee moet je een gebouwtje in om een kaartje te kopen voor de auto met bestuurder en een kaartje voor de overige passagiers. Nathalie zou het varkentje wel even wassen en ging gewapend met haar beste Spaans de kaartjes regelen. Het ferrygebouw leek we de set van een Bond-film op een broeierige plek in Midden of Zuid-Amerika. Druk gekakel van reizigers en marktkooplui, een interieur uit de jaren vijftig. Eigenlijk miste alleen Daniel Craig. De Bondgirl aka ik was er wel ;-)

Het was in alle hectiek even zoeken naar de juiste rij. Daar bestelde ik in mijn beste Spaans een kaartje voor onze vehiculo en een kaartje voor ‘uno adulte y dos niños’! #trots. ‘How old are the kids’ was het antwoord. ‘Siete y neuve’. Vervolgens deed de kaartverkoopster via het omroepsysteem een voor mij onverstaanbare mededeling voor de medereizigers. Het ging vast niet over ons.

Missie volbracht. Met 4 kaartjes terug naar de auto. Na een minuut of 10 gingen de auto's voor de onze rijden. We hadden ergens gelezen dat alleen de bestuurder in de auto mocht blijven. Nathalie en de kids stapten dus net voor de ferry uit en wandelden via de James Bond-set naar de ferry. Daar zagen we vanaf iets onder de brug Pieter ook de boot op rijden. Gelukt dus. Als je in de wachtrij staat heb je geen idee hoeveel auto’s er precies op de boot konden. Er bleek meer dan voldoende plek.

Op het bovendek een plekje gezocht in de schaduw en al snel vertrokken we richting overzijde van de golf. Ruim een uur later landden we in Puntarenas. Geen walvis gezien, slechts een paar pelikanen en verdwaalde boomstammen. Daar voltrok zich een soortgelijk ritueel als bij het inschepen. Bestuurder naar de auto en de rest van de passagiers te voet van de ferry af. Een meneer met een fluitje riep de automobilisten op om vooral snel de straten van Puntarenas in te rijden. Wij vonden dat niet zo’n briljant idee en besloten in de verkeerschaos van stilstaande auto's snel in te stappen voordat Pieter en Rav4 een paar straten verder waren. De airco van de auto was een stuk aantrekkelijker dan de broeierige warmte in kakelende marktlui!

Onze weg vrij soepel vervolgd richting Monteverde. Zelfs weer een stuk Interamericana. Niet het beste stuk overigens. Het was een drukke tweebaansweg waar je met heel veel geluk soms net de 60 km per uur kon aantikken. Maar geen probleem, we zijn op vakantie. Pura vida! Het laatste stuk van onze route was 18 km dirtroad bergop. Dit had zomaar een weg op Nicoya kunnen zijn. Niet al te best dus. Met dank aan onze 4x4 was hij prima te hebben. Hobbelig blijft het echter wel.

Het uitzicht tijdens de bergweg was adembenemend. Prachtige groen bergen met veel glooiingen. Onze eindbestemming van de dag ligt hemelsbreed slechts 20 km van La Fortuna en vulkaan El Arenal. Met de auto doe je daar minstens 4 uur over, omdat er geen directe weg is. Net voor het dorpje Santa Elena werden we beloond met een stukje asfalt. Het was ondertussen al na 2 uur, dus we besloten te lunchen voordat we naar onze casita bij finca Terra Viva reden. Dat deden we bij een B&B, restaurant, booking office in downtown Santa Elena. Downtown is hier trouwens te verwaarlozen. Het is echt heel klein. De combi van restaurant en booking office was een fijne. Terwijl we wachtten op het eten, verdiepten we ons in de mogelijkheden. We wilden graag ziplinen (in een tuigje van lange kabels afroetsjen langs en over de boomtoppen in het regenwoud) en een night walk met gids door het woud. 80% van de dieren leeft vooral ‘s nachts. Kortom, wil je echt iets zien, dan moet je met zaklamp en gids het ‘zwarte woud’ in. We kwamen uit op ziplinen bij Selvatura en een wandeling in het Kinkajou forrest. Selvatura schijnt het best geschikt te zijn voor kinderen. We besloten vandaag rustig aan te doen en morgen de activiteiten te ondernemen.

Na lunch, boekingen en wat boodschappen de laatste kilometers afgelegd naar Terra Viva, een finca oftewel boerderij. Deze finca is CO2-neutraal. Hier moesten we even zoeken naar mensen die ons onze casita in konden helpen. Met uitzondering van de koeienschuur, waar op het moment dat we aankwamen gemolken werd, was er geen mens te zien. De meneer met handen en voeten uitgelegd dat we voor de casita kwamen. Hij was zo vriendelijk een dame voor ons te bellen die ons in ons huisje liet. Ze sprak net zoveel woorden Engels als ik Spaans. Het was dus een moeizaam gesprek…

Daarna begon het te regenen. Je kunt er hier bijna de klok op gelijkzetten. Rond 16 uur regent het 4 van de 5 keer. Daar hebben ze rekening mee gehouden. Je kunt bij bijna alle huisjes overdekt buiten zitten. In dit geval ook overdekt in de hangmat. We komen onze tijd wel door dus. Monteverde ligt vrij hoog. We vinden het hier dan ook frisjes met zo’n 22 graden. Het scheelt immers al snel 10 graden met de meeste andere plaatsen die we hier hebben aangedaan. Dus lange broek en trui aan.

Door het donker weer terug naar het dorp gereden om een hapje te eten. ‘s Middags hadden we al twee leuke restaurantjes gezien. Een Argentijn en the Tree House. Het werd de laatste. Dit restaurant is voor een groot deel gebouwd onder een vijftig jaar oude vijgenboom. Het dak wordt deels gevormd door het bladerdek van de boom. Aangezien het net enorm geregend had en het nog wat nadruppelde besloten we onder het echte dak te zitten. Hier namen we plaats aan een boomstam met barkrukken. De ideale kaarttafel. Er werden weer wat potjes gepest terwijl de keuken aan onze maaltijd werkte. Het eten was top. Op de achtergrond speelde een driemansbandje wat liedjes. Al met al een prima avond.

De volgende ochtend ontbeten met uitzicht op de koeien van de finca. We zouden rond half 11 worden opgepikt in het centrum van Sta Elena. Aangezien het ontbijt hier al om half 8 was, hadden we dus alle tijd om te relaxen en ons voor te bereiden op wat zou gaan komen. We werden opgepikt door een van de vele Toyota Cruiser busjes die dit land rijk is. Je ziet bijna meer van dit soort busjes met een grote sticker ‘turismo’ erop dan gewone auto’s. Dat klinkt alsof dit land overvol is met toeristen en/of de wegen heel druk zijn. Beide is niet het geval. Het busje bleek een stuk comfortabeler dan we hadden verwacht. We veerden dus lekker een paar kilometers over een dirt road naar het activiteitencentrum van Selvatura.

Bij Selvatura kun je van alles doen: ziplinen, hangbruggen bewandelen of dieren bekijken zoals kolibries, kikkers, vlinders en reptielen. Aan alles hangt een prijskaartje. Wij besloten allen te ziplinen. De rest hadden we al gedaan. Er waren in totaal 13 lines. De langste twee waren 500 meter en zelfs 1 kilometer. Voordat we naar de lines gingen kregen we een speciale outfit aangemeten (tuigje, helm en handschoenen), daarna reden we met een busje naar het hoogste punt waar we nog een korte instructie kregen over wat wel en wat vooral niet te doen.

De instructie voor kinderen was het makkelijkst. Gewoon met twee handen het touw vasthouden waarmee het tuigje aan de line hangt. Nooit de zipline zelf beethouden als je ‘airborn’ bent. De zipline pakken kinderen alleen vast om zich op te trekken zodat de gidsen het tuigje aan de katrol kunnen bevestigen. Instructie voor volwassenen was ook vrij simpel. Nooit je hand aan de line voor de katrol. Ben je rechts dan houd je met je linkerhand het koord tussen tuigje en katrol vast. Met je erachter hand reik je achter je waarbij je een rondje maakt met duim en middelvinger. In principe raak je de lijn niet aan. Alleen als je heel erg heen en weer zwiept of moet remmen gebruik je je handschoen om het touw naar beneden te duwen zodat je weer rechtkomt en remt.

Verder kregen we nog drie signalen door. Als de gids op het ontvangende platform de handen naar zich toezwaaide moesten we vooral niet remmen en vaart houden. Twee handen richting ons betekende remmen. Als de gids een kruisje zou slaan, betekende het op hoop van zegen.

Nu waren we klaar om naar het eerste platform te gaan. We waren overduidelijk niet de enigen hier. Dat merkte je eigenlijk alleen net voor vertrek bij het eerste platform. Verder zag je alleen wat mensen voor en achter je. Emma vond het een beetje spannend. Die had niet door dat we dit gingen doen en was in de veronderstelling dat we alleen in bomen gingen klimmen. Hidde had er daarentegen heel veel zin in. Pieter en Nathalie ook. Dit is zo ongeveer de plek waar het ziplinen is begonnen. Gaaf dus om het ook hier te doen.

De eerste line was vrij kort en niet al te hoog. Zo kon je een beetje wennen. Het bouwde langzaam op naar de 5e lijn, die van 500 meter lang. Die deed je samen. Pieter en Hidde gingen samen, net als Emma en ik. Kinderen gingen voor. De zekerheidskabels werden aan elkaar en aan de line gekoppeld en volwassenen gingen achter. De voeten van de volwassenen zaten onder de oksels van de kinderen. Zo hadden de kinderen voldoende massa en dus vaart om de overkant te kunnen halen. Wat een pret om zo samen boven het regenwoud te roetsjen. Af en toe moest je een klein stukje wandelen naar de volgende lijn. Wat best zwaar was met een strak tuigje en zware katrol.

Het was een hele belevenis. Sommige lijnen deed je alleen, andere samen. Soms twee kinderen samen, soms een kind met een volwassene en soms twee volwassenen samen. We waren hierdoor bijna dikke vrienden geworden met het Vlaamse gezin voor ons. Emma vond het nog steeds een beetje spannend (ook wel leuk). Ze had ook wat last van het tuigje. Hidde, Pieter en ik vinden het alleen maar heel erg leuk.

Het een na laatste platform was de Tarzan swing. Hierbij maakte je vanaf ongeveer 8 meter hoog een vrije val, gevolgd door een zwaai/schommel-beweging boven een afgrond. Pieter bleek net iets te zwaar, Emma zag het ook niet zo zitten. Dus Hidde en ik gingen samen. Niet dat ik er heel erg op zat te wachten. Ik heb redelijke hoogtevrees… maar op aanraden van verschillende mensen die dit al gedaan hadden (ik noem geen namen, maar ze heten Lyane en Thea) besloot ik me er aan over te geven.

Wat een heftigheid. Hidde ging eerst, de stoere man. Hij vond het heel gaaf en vloog met een big smile als kleine Tarzan door het oerwoud. Het is dat de gidsen je een klein zetje geven, anders was ik nooit gegaan. Oké, het feit dat er ook redelijk wat toeschouwers zijn, helpt ook. Moet zeggen dat het heel gaaf was, maar ook doodeng. Je valt eerst een heel stuk naar beneden, daarna zwaai je hard door boven een afgrond. Er kwam een soort van oerkreet vrij waar ik geen controle over had. Vermoed dat ze me tot in Santa Elena zelf hebben gehoord. Daarna kwam de adrenaline. Stond te trillen op mijn benen toen ik weer op de grond stond. Maar, heb het wel gedaan. Best stoer, al zeg ik het zelf.

De uitsmijter van het ziplinen was de lijn van een kilometer hoog boven het woud. Je zoefde zo de mist in. Heel gaaf om te doen. Deze lijn deed je ook weer in tweetallen. De lengte van de lijn maakte alleen dat ik mijn voeten tegen het einde van de lijn niet meer goed onder Emma's oksels kreeg. Hierdoor kwamen we los van elkaar te hangen. Op zich geen probleem, alleen dan rem je wat af en mis je de vaart om het einde van de lijn te halen. 10 Meter voor de eindstreep hingen we stil. De gids kwam naar ons toe gezipt om ons te ‘redden’. Hij sloeg zijn benen om ons heen en sleepte ons met zijn armen aan de line naar het platform toe. Dat had hij overduidelijk vaker gedaan.

Het enige voordeel aan het feit dat we alle lines hadden gehad (13 stuks in totaal) was dat we onze strakke tuigjes uit mochten. Dat was letterlijk een verademing. Natuurlijk maakten ze hier ook foto's van de zipliners in actie. Mooie foto’s ook nog. We besloten dan ook in de buidel te tasten en ze te kopen. Zelf hadden we daarnaast ook wat foto's gemaakt en gefilmd met onze goPro. Maar dat was meestal niet heel erg in actie.

Het busje zou pas een uur later naar het dorp teruggaan. Tijd om even te lunchen dus. Daar waren we aan toe ook, want al met al waren we 3 uur verder in de tijd. Vanuit het dorp snel naar het huisje om nog even te relaxen en om te kleden voor onze volgende activiteit: een night walk in het Kinkajou forrest. Dat deden we graag met lange broeken aan. Er kruipt immers van alles door her woud ‘s avonds. En laten we wel wezen, het zijn meestal niet de dieren die je rondom je blote benen wilt. We werden wederom downtown opgepikt met een Toyota toeristencruiser. Die reed ons in 10 minuten naar Kinkajou. Daar stonden gidsen met zaklampen op ons te wachten. Onze gids was Donno. Met deze enthousiaste Tico en 4 Britten gingen we het woud in. Naast ons groepje waren er nog zeker 5 soortgelijke groepjes. De gidsen communiceerden met elkaar via walkytalkies. Zo konden ze elkaar wijzen op interessante dieren.

We hadden geluk, aldus Donno. We waren het woud nog niet in en daar was luiaard aan het eten. Het was lastig te zien. Gelukkig had de gids een zaklamp die en stuk feller was dan die van ons. De luiaard was in beweging, dat zou je bij deze soort (de tweetenige) overdag zelden zien. Een struikje verderop zat een zeldzame kikker. De gids vroeg om een mobiele telefoon om een foto te maken. Ik bood de mijne snel aan en ontdekte zo dat hij zeer bedreven was in iPhonefotografie. Ik bood de rest van de wandeling mijn telefoon nog een paar keer aan met als resultaat prachtige plaatjes, van soms nare beestje. Verder zagen we nog een bijzondere (en zeer giftige) slang met wimpers, een roodogige kikker die Donno opduikelde bij een beekje, een groene adder (ook erg giftig), slapende toekans, een bontgekleurde tarantula, een hawk wasp, een oude holle vijgenboom, sprinkhanen en nachtvlinders.

De tarantula had ik zelf om gevraagd. Ik HAAT spinnen, maar het feit dat ze hier in het wild leven maakte me wel nieuwsgierig. Dan wil je ze zien ook. De gids maakte er een foto van voor me. Het uitvergroten ervan op mijn beeldscherm kost me wel enige moeite, brrrr. De hawk wasp is een nare 5 cm grote wesp. Hij jaagt op tarantula's, dus steekt ie. Als ie verlamd is versleept ie ‘m en legt een vrouwtjes eitjes op. Als de larven uitkomen vreten ze de spin op. Gets! Een steek van deze unit schijnt ontzettend pijnlijk te zijn, dus toen het beest om ons heen vloog mepte de gids ‘m snel richting grond om ‘m vervolgens dood te trappen. Best apart voor een natuurliefhebber. Het is dus echt een heel naar beest.

Al met al hadden we een goede vangst die avond. De gids was meer dan tevreden. Wat natuurlijk ook een verkooptruc kan zijn om de fooi op te krikken. Wij waren er in ieder geval blij mee. De luiaard die we bij de ingang zagen was inmiddels niet meer te vinden. Het was dus echt toeval dat we ‘m daar hadden gezien. Bij terugkomst in het dorp nog een hapje gegeten om daarna terug te keren voor een laatste nachtje op de finca. Monteverde was top!

Hola