Paradijsvogels
Blijf op de hoogte en volg Pieter, Nathalie, Emma & Hidde
13 Augustus 2017 | Costa Rica, Jacó
Helaas komt er aan iedere mooie reis een eind, dus ook aan ons NYC en Costa Rica-avontuur. Onze laatste dagen in Costa Rica brachten we door in Jacó. Een uurtje boven Quepos en op 1,5 uur rijden vanaf het vliegveld van San José. Jacó is een van de meest ontwikkelde plaatsen van het land. Of dat positief is, ben ik nog niet uit. Zo vind je hier ketens die je verder in het land niet of nauwelijks ziet (Subway, KFC, Pizzahut) en waar we graag wegblijven. De huizen- en appartementenhandel bloeit hier enorm. De kopers zijn vooral Amerikanen met te veel geld. Gelukkig zijn wij hier in het laagseizoen. Tijdens Spring Break of de kerstvakantie wil je hier vermoedelijk niet zijn.
Voor de laatste vakantiedagen hadden we niet heel veel plannen. Strand, zwembad, eten was het plan. Jacó zelf is vooral een surfstrandje. Dus ondanks dat we op 200 meter van het strand zaten, besloten we een ander plekje op te zoeken. We hadden ontdekt dat iets ten Noorden van Jacó twee mooie stranden liggen: Playa Mantas (genoemd naar de grote roggen) en Playa Blanca (een van de weinig witte stranden aan de Pacifische kust, de meeste stranden zijn donkergrijs of zwart. Deze stranden zijn vooral bij locals bekend. Klonk als iets dat in ons straatje lag. Aangezien we pas vanaf 14 uur in ons huisje mochten, besloten we eerst naar het strand te gaan en daarna terug te rijden naar het huisje.
Beide stranden zijn vanaf een punt bereiken, Punta Leona. Vanaf de hoofdweg moest je een paar kilometer over een dirtroad naar een klein parkeerplaatsje bij het strand. Voor Playa Blanca moest je alleen nog wat rotsen over klimmen, wat eigenlijk alleen bij laagwater kan. Aangezien Playa Mantas ook redelijk aantrekkelijk was, besloten we hier te vertoeven. Oké, Nathalie had het niet eens door en dacht dat we op Playa Blanca waren. Wel vond ze het wit een beetje tegenvallen… Maar ja, met al die zwarte stranden is een lichter strand al snel wit.
De golven waren hier niet te heftig. Je kon er prima zwemmen en het zand leende zich met dank aan een klein stroompje water prima om de deltawerken na te bootsen. Nathalie probeerde ondertussen de fotogenieke krabjes op de gevoelige plaat vast te leggen. Dat was echter niet het allermooiste. Dat waren de plukjes rode ara’s die met enige regelmaat voorbij kwamen gevlogen. Echt ongelooflijk dat deze prachtige dieren hier gewoon in het wild vliegen. Alsof het mussen zijn. Zo herken je ook de toerist. Die staat foto's te nemen van de ara’s. De Tico’s zelf kijken er niet meer naar op of om.
Na een paar uurtjes strand besloten we richting het huisje te rijden en te gaan lunchen. Ook dit huisje was weer helemaal goed. Aan de overkant van de straat vonden we een Soda, een Costaricaans restaurantje met lokale en internationale gerechten. Daar aangekomen barstte de regen los. Niet ongebruikelijk tussen 15 en 17 uur. Daar houden we dus goed rekening mee in onze ‘planning’ en we maken ons er vooral niet druk om.
Eind middag nog even het zwembad op het complex vereerd met een bezoekje om daarna onze buikjes rond te eten bij de tacobar. Wederom met schommels aan de bar en lekkere cocktails. Wat hebben we het toch slecht!
De volgende dag besloten we Playa Blanca met onze aanwezigheid te vereren. Rond de middag was het laagwater, dus het zou goed te doen moeten zijn. Het was alleen zaterdag en daardoor was het kleine parkeerplaatsje bij Punta Leona snel gevuld. One out, one in was het devies. Gelukkig konden we na 10 minuutjes al parkeren. Dat zou in Scheveningen niet lukken. Via Playa Mantas liepen we naar de plek waar we de rotsen over konden klimmen. Dit was met enige inspanning prima te doen.
Playa Blanca was relatief druk vergeleken met alle stranden waar we tot nu toe waren geweest in Costa Rica. Dan nog is het een stuk rustiger dan een gemiddeld mediterraan strand. Echt ongelofelijk. Wat nog ongelofelijker (is dat een woord?) was, is dat er hier nog meer rode ara's waren dan op het strand ernaast. Én ze hadden een voorkeur voor de bomen waaronder wij onze handdoeken hadden gelegd. Er zaten er wel een stuk of 16. Regelmatig vlogen ze in tweetallen (want ze leven in setjes) een rondje om weer terug te komen bij ‘onze’ boom. Een prachtig gezicht. Natuurlijk hebben we ook nu weer de nodige tijd besteed aan het fotograferen van deze bontgevederde vrienden.
De zee was hier ook heerlijk. Het water was iets helderder met dank aan het lichte zand, de golven waren heerlijk om in te spelen en niet gevaarlijk. Zo brachten we de nodige tijd door. Helaas meldde Hidde dat hij toch wel heel nodig naar de wc moest en wel voor een number 2, oftewel grote boodschap… en laat dit strand nu exact nul voorzieningen hebben. De beste man kon het echt niet ophouden, dus in de bosjes maar. Vrij riskant aangezien in de bomen erboven de ara's zaten te lunchen en de restjes vrucht met flinke vaart naar beneden lieten vallen. Het bleek toch wel een gevalletje diarree. Hadden we dat niet eerder gehad op een wit strand?! (Zie blog Australië: ‘Wet, little bit wet, dry?’). Jammergenoeg was niet alles in de bosjes beland, dus zwembroek uit en omspoelen in een verlaten stukje zee en Hidde in blote bips de zee in voor een spoelbeurt.
De buikpijn hield aan en er dreigde regen. We besloten dus terug naar het huisje te gaan. Bij een bakker nog wat vers brood gehaald voor een lunch nu onze casa en de rest van de middag rustig aan gedaan. We hoopten dat Hiddes buik tot rust zou komen, zodat hij er tijdens de terugreis geen last van zou hebben. ‘S avonds nog heerlijk Italiaans gegeten. Een pastaatje voor Hidde om de buik aan te sterken. Het voordeel van Jacó is dat er veel goede restaurants zijn. Ook veel slechte, maar die kun je gemakkelijk overslaan.
En zo zat onze reis er echt bijna op. De ochtend van vertrek maakte Nathalie eerst een flinke wandeling op zoek naar vers brood. De bakker bleek bijna in Playa Hermosa te zijn. Er zouden er meer moeten zitten, maar die waren klaarblijkelijk dicht op zondagochtend. Na het ontbijt nog even snel afgekoeld in het zwembad en vervolgens de auto ingepakt.
We hadden bedacht op de weg naar het vliegveld nog een korte tussenstop te maken bij de brug over de Rio Tarcoles aka crocodile bridge. Daar zagen we bijna 30 enorme exemplaren in het water en op de rivierbedding liggen. Je moet er niet aan denken hier in het water te vallen. Nu zat het er echt op, dus het laatste uurtje naar het vliegveld gereden. Wederom door mooi groen en bergachtig landschap en onze auto ingeleverd bij Apex. Hij had ons trouwe dienst bewezen. Het zat ‘m niet zozeer in de kilometers. Dat waren er nog geen 2.000. Zo weinig reden we nog nooit. De wegen daarentegen waren regelmatig een uitdaging. Dirt, kuilen, steil. Een 4x4 is hier echt wel nodig. Dus dank aan de auto en natuurlijk de chauffeur dat ze ons overal veilig hebben gebracht!
Hola
Voor de laatste vakantiedagen hadden we niet heel veel plannen. Strand, zwembad, eten was het plan. Jacó zelf is vooral een surfstrandje. Dus ondanks dat we op 200 meter van het strand zaten, besloten we een ander plekje op te zoeken. We hadden ontdekt dat iets ten Noorden van Jacó twee mooie stranden liggen: Playa Mantas (genoemd naar de grote roggen) en Playa Blanca (een van de weinig witte stranden aan de Pacifische kust, de meeste stranden zijn donkergrijs of zwart. Deze stranden zijn vooral bij locals bekend. Klonk als iets dat in ons straatje lag. Aangezien we pas vanaf 14 uur in ons huisje mochten, besloten we eerst naar het strand te gaan en daarna terug te rijden naar het huisje.
Beide stranden zijn vanaf een punt bereiken, Punta Leona. Vanaf de hoofdweg moest je een paar kilometer over een dirtroad naar een klein parkeerplaatsje bij het strand. Voor Playa Blanca moest je alleen nog wat rotsen over klimmen, wat eigenlijk alleen bij laagwater kan. Aangezien Playa Mantas ook redelijk aantrekkelijk was, besloten we hier te vertoeven. Oké, Nathalie had het niet eens door en dacht dat we op Playa Blanca waren. Wel vond ze het wit een beetje tegenvallen… Maar ja, met al die zwarte stranden is een lichter strand al snel wit.
De golven waren hier niet te heftig. Je kon er prima zwemmen en het zand leende zich met dank aan een klein stroompje water prima om de deltawerken na te bootsen. Nathalie probeerde ondertussen de fotogenieke krabjes op de gevoelige plaat vast te leggen. Dat was echter niet het allermooiste. Dat waren de plukjes rode ara’s die met enige regelmaat voorbij kwamen gevlogen. Echt ongelooflijk dat deze prachtige dieren hier gewoon in het wild vliegen. Alsof het mussen zijn. Zo herken je ook de toerist. Die staat foto's te nemen van de ara’s. De Tico’s zelf kijken er niet meer naar op of om.
Na een paar uurtjes strand besloten we richting het huisje te rijden en te gaan lunchen. Ook dit huisje was weer helemaal goed. Aan de overkant van de straat vonden we een Soda, een Costaricaans restaurantje met lokale en internationale gerechten. Daar aangekomen barstte de regen los. Niet ongebruikelijk tussen 15 en 17 uur. Daar houden we dus goed rekening mee in onze ‘planning’ en we maken ons er vooral niet druk om.
Eind middag nog even het zwembad op het complex vereerd met een bezoekje om daarna onze buikjes rond te eten bij de tacobar. Wederom met schommels aan de bar en lekkere cocktails. Wat hebben we het toch slecht!
De volgende dag besloten we Playa Blanca met onze aanwezigheid te vereren. Rond de middag was het laagwater, dus het zou goed te doen moeten zijn. Het was alleen zaterdag en daardoor was het kleine parkeerplaatsje bij Punta Leona snel gevuld. One out, one in was het devies. Gelukkig konden we na 10 minuutjes al parkeren. Dat zou in Scheveningen niet lukken. Via Playa Mantas liepen we naar de plek waar we de rotsen over konden klimmen. Dit was met enige inspanning prima te doen.
Playa Blanca was relatief druk vergeleken met alle stranden waar we tot nu toe waren geweest in Costa Rica. Dan nog is het een stuk rustiger dan een gemiddeld mediterraan strand. Echt ongelofelijk. Wat nog ongelofelijker (is dat een woord?) was, is dat er hier nog meer rode ara's waren dan op het strand ernaast. Én ze hadden een voorkeur voor de bomen waaronder wij onze handdoeken hadden gelegd. Er zaten er wel een stuk of 16. Regelmatig vlogen ze in tweetallen (want ze leven in setjes) een rondje om weer terug te komen bij ‘onze’ boom. Een prachtig gezicht. Natuurlijk hebben we ook nu weer de nodige tijd besteed aan het fotograferen van deze bontgevederde vrienden.
De zee was hier ook heerlijk. Het water was iets helderder met dank aan het lichte zand, de golven waren heerlijk om in te spelen en niet gevaarlijk. Zo brachten we de nodige tijd door. Helaas meldde Hidde dat hij toch wel heel nodig naar de wc moest en wel voor een number 2, oftewel grote boodschap… en laat dit strand nu exact nul voorzieningen hebben. De beste man kon het echt niet ophouden, dus in de bosjes maar. Vrij riskant aangezien in de bomen erboven de ara's zaten te lunchen en de restjes vrucht met flinke vaart naar beneden lieten vallen. Het bleek toch wel een gevalletje diarree. Hadden we dat niet eerder gehad op een wit strand?! (Zie blog Australië: ‘Wet, little bit wet, dry?’). Jammergenoeg was niet alles in de bosjes beland, dus zwembroek uit en omspoelen in een verlaten stukje zee en Hidde in blote bips de zee in voor een spoelbeurt.
De buikpijn hield aan en er dreigde regen. We besloten dus terug naar het huisje te gaan. Bij een bakker nog wat vers brood gehaald voor een lunch nu onze casa en de rest van de middag rustig aan gedaan. We hoopten dat Hiddes buik tot rust zou komen, zodat hij er tijdens de terugreis geen last van zou hebben. ‘S avonds nog heerlijk Italiaans gegeten. Een pastaatje voor Hidde om de buik aan te sterken. Het voordeel van Jacó is dat er veel goede restaurants zijn. Ook veel slechte, maar die kun je gemakkelijk overslaan.
En zo zat onze reis er echt bijna op. De ochtend van vertrek maakte Nathalie eerst een flinke wandeling op zoek naar vers brood. De bakker bleek bijna in Playa Hermosa te zijn. Er zouden er meer moeten zitten, maar die waren klaarblijkelijk dicht op zondagochtend. Na het ontbijt nog even snel afgekoeld in het zwembad en vervolgens de auto ingepakt.
We hadden bedacht op de weg naar het vliegveld nog een korte tussenstop te maken bij de brug over de Rio Tarcoles aka crocodile bridge. Daar zagen we bijna 30 enorme exemplaren in het water en op de rivierbedding liggen. Je moet er niet aan denken hier in het water te vallen. Nu zat het er echt op, dus het laatste uurtje naar het vliegveld gereden. Wederom door mooi groen en bergachtig landschap en onze auto ingeleverd bij Apex. Hij had ons trouwe dienst bewezen. Het zat ‘m niet zozeer in de kilometers. Dat waren er nog geen 2.000. Zo weinig reden we nog nooit. De wegen daarentegen waren regelmatig een uitdaging. Dirt, kuilen, steil. Een 4x4 is hier echt wel nodig. Dus dank aan de auto en natuurlijk de chauffeur dat ze ons overal veilig hebben gebracht!
Hola
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
