Hé mas

Abu Dhabi zit erop. Het emiraat is op veel punten vergelijkbaar met Dubai. Logisch ook, want ze zijn beide onderdeel van de Verenigde Arabische Emiraten. Maar er zijn ook verschillen. Zelf vergelijken de Abu Dhabiërs hun emiraat met New York en vinden ze Dubai meer Los Angeles. Ik denk dat dit wel een goed beeld schetst. Abu Dhabi is wat traditioneler en Dubai meer over de top en gemaakt. We zijn in ieder geval weer heel wat ervaringen rijker. Tijd om naar de betrekkelijke koelte van Indonesië te gaan.

Onze vlucht naar Indonesië vertrok middenin de nacht. Dat was wel even doorbijten. De logistiek op het vliegveld was ook niet je van het. Maar eenmaal in het vliegtuig keerde de rust terug en konden we in alle koelte nog wat uurtjes slaap proberen te vatten. Gelukkig ‘zetten’ ze ons niet direct op de tijd van de plaats van bestemming (3 uur later dan VAE) en werden de lichten al snel gedempt. Hierdoor werden we na een uur of 6 gewekt met ontbijt. De vlucht leek daardoor lekker kort. Hidde had maar net genoeg tijd om de film die hij wilde zien nog een keer te bekijken.

In Jakarta begeef je je direct in een andere wereld. De sfeer is heel anders, mensen knikken vriendelijk naar je en alles gebeurt met een glimlach en in betrekkelijke rust. Wat een verademing. Alles ging hier vrij soepel. Douane, bagage, alles was in no time geregeld. Nu alleen nog ontdekken waar onze aansluitende vlucht zou vertrekken. Al snel bleek dat we met de air train naar een andere terminal moesten.

Bij de ingang van de terminal werd meteen al onze bagage en wijzelf gecheckt. Met name de vliegvelden worden hier beschouwd als kwetsbare plekken. Fijn dus, dat iedereen gelijk tegen het licht gehouden wordt. Dat geeft wel een veilig gevoel. De terminal was super-deluxe en heerlijk rustig. Na de gebruikelijke verhandelingen die je op een vliegveld doet, besloten we op zoek te gaan naar pinautomaten en een restaurantje. Als multimiljonairs (10 miljoen rupiah!!, een kleine € 600,-) gingen we aan de eerste overheerlijke Indonesische dis. Daarvoor moesten we welgeteld 4 keer pinnen, want de machines hier geven maximaal 2,5 miljoen per transactie. Aangezien we in Yogjakarta al de chauffeur voor Oost-Java moesten betalen en gelijk een taxi nodig hadden, leek het ons handig om genoeg op zak te hebben. Alleen konden de portemonnees niet meer dicht door de dikke pakken geld…

Na een uurtje vliegen kwamen we aan in Yogjakarta. Onze eerste ervaring met Garuda Indonesia. Hopelijk niet de laatste, want wat was dat goed zeg. Een heerlijk comfortabel vliegtuig, vriendelijke dames en te veel eten en drinken om op te kunnen krijgen tijdens de vlucht die slechts een uurtje duurde. Het vliegveld van Yogyakarta (of Yogya zoals men het hier noemt) is heel wat anders. Je wandelt vanaf je vliegtuig naar de aankomsthal en daar vind je al de eerste taxibalies. Nonie, de verhuurster van onze AirBnB in Yogya, had ons voorzien van wat nuttige informatie, zoals welk taxibedrijf we moesten nemen. Taxi Rajawali was het enige bedrijf dat niet schreeuwerig bezig was om toeristen te lokken. De vriendelijke goedlachse chauffeur laveerde tussen de vele brommertjes in Yogya en bracht ons keurig naar onze bestemming: de JogjaDreams villa, waar Egbert, de Nederlandse man van Nonie, ons opwachtte.

Omdat er een straatfeestje om de hoek bleek te zijn, kwam hij ons tegemoet fietsen om ons door de smalle straatjes naar het huis te leiden. En wat een heerlijk huis, zeg! Een oase van rust in een drukke stad met een privé-zwembad. Egbert voorzag ons van heel veel informatie over het huis, over de stad en over de omgeving. Daar konden we even mee vooruit. Ondertussen lagen Emma en Hidde al in het zwembad!

We besloten het de eerste dag in Indonesië rustig aan te doen. Eerst lekker uitslapen dus. Pieter verbaasde zich erover dat hij de enige was die de oproep voor het ochtendgebed had gehoord. Overal om ons heen zijn moskeeën en die ‘zingen’ stuk voor stuk om half 5 ’s ochtends. Emma, Hidde en ik weten niet waar hij het over heeft. We ontbijten met heerlijk vers brood en gaan natuurlijk nog een (paar) keer zwemmen. De kinderen geven ons de eerste snorkellessen en binnen no-time kunnen Pieter en ik ook goed onder water met onze snorkels.

In de middag wandelden we richting het Kraton, het paleis van de sultan. Die sultan drukt flink zijn stempel op de regio, wat een positieve invloed heeft op de stad. Hij is wat traditioneel, maar zorgt er ook voor dat de Javaanse cultuur goed behouden wordt. Zijn wil is wet. Dus ook als hij zou bepalen dat alle scholen op maandag chocolademelk bieden aan de leerlingen of de vrouwen op donderdag groene kleding moeten dragen, zou dat ook gebeuren.

Tijdens onze wandeling krijgen we een goede indruk van Yogya. Een kleurrijke stad waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Waarschijnlijk zag het er 100 jaar geleden net zo uit. Overal mensen op brommertjes, heel veel fietstaxi’s en zelfs paardentaxi’s. Het Kraton zelf valt een beetje tegen. Ook hier heeft de tijd stilgestaan zullen we maar zeggen. Na ons bezoekje besluiten we op zoek te gaan naar een tentje voor een late lunch. Hier genieten we van onze tweede overheerlijke Indonesische maaltijd. Dat belooft nog veel goeds!

Op het gemakje, tempo doeloe zouden wij zeggen (het betekent echter iets heel anders dan we dachten: vroeger), liepen we terug naar het huisje. Onderweg belandden we op de vogeltjesmarkt waar we allerlei bontgekleurde vogeltjes in al even bontgekleurde houten kooitjes zien. Via wat achterafstraatjes struinden we verder. Zo kregen we gelijk een goede indruk van hoe mensen hier leven.

Eind middag relaxten we nog wat om vervolgens via Grab (de Aziatische Uber) een taxi te bestellen naar een van de restaurantjes die Egbert ons heeft aangeraden. Dat Grab is redelijk briljant. Via de app kun je communiceren met de toegewezen chauffeur. Ze spreken geen van allen meer dan 3 woorden Engels, maar de app voorziet daarin en vertaalt van Engels naar Bahasa Indonesia en vise versa. Naast de naam van je chauffeur krijg je door in welk type auto hij rijdt en wat het kenteken is. Voor een taxiritje van 2 à 3 km betaal je ongeveer een euro. Daar wil je echt niet voor lopen.

We eten bij ViaVia, in de toeristenwijk. Een hip restaurant, annex winkel, annex tourorganisatie, inclusief speeltuintje. Het eten is er lekker en je kunt kiezen uit allerlei wereldkeukens. Pieter gaat voor de eerste saté (kip en tofu), ik voor een kipshoarma (in de veronderstelling dat we nog heel veel rijst en noodles krijgen de komende weken) en de kinderen voor Amerikaans. Tegenover zit Tempo del Gelato, waar we allemaal een klein ijsje bestellen. Dat blijkt een flinke bak met twee grote bollen homemade, organic niet te versmaden ijs. Smullen dus!

Via Nonie hebben we voor de volgende dag een chauffeur geboekt die ons naar de Borobudur, Bukit Merah en Prambanan rijdt. Het schijnt dat de Borobudur het allermooist is tijdens zonsopkomst. Via een hotel ernaast kun je al om 4.30u het tempelterrein op, maar aangezien het ongeveer 1,5 uur rijden is vanaf Yogya besluiten we dat niet te doen en te gaan voor de reguliere toegang die om 6 uur opent. Dat betekent dat we nog steeds heel vroeg uit de veren moeten.

Om 4.30u haalt onze chauffeur ons op bij de villa. Op de achtergrond het geluid van meerdere moskeeën die een oproep doen voor het ochtendgebed. Nu begrijp ik dat het inderdaad een groot mysterie is dat Emma, Hidde en ik dit gisteren niet hebben gehoord. Wat een herrie! Een hele slechte auditie bij Idols klinkt nog mooier. Waarschijnlijk komt het doordat we meerdere moskeeën door elkaar horen. Dugy is een vrolijke (ja ja, alweer) Indonesiër. Zijn Engels is redelijk en hij eindigt elke zin met een luide lach.

Ondanks de vroegte is het al druk in Yogya. De markten gaan hier om 4 uur open en dat zorgt voor een flinke bedrijvigheid. Na iets meer dan een uur zijn we bij de hoofdingang van de Borobudur. Stipt om 6 uur gaan de poorten open. Dugy begeleidt ons naar de kaartverkoop en legt ons uit waar we hem na afloop van ons bezoek kunnen treffen.

De zon is nog aan het opkomen als we het terrein opwandelen. Wat een geluk dat we ervoor hebben gekozen om dit in alle vroegte te doen. Het scheelt heel veel drukte, warmte en het is nog relatief rustig. De Borobudur is indrukwekkend. Deze tempel is uniek in de wereld. Hij is 1200 jaar oud en vertelt het verhaal van Boeddha. Het onderste deel bestaat uit 6 vierkante lagen, daarbovenop staan nog eens 3 ronde lagen. Het idee is dat je niveau voor niveau van onder naar boven loopt. Hoe hoger je komt hoe verder Boeddha voltooid is. Helemaal bovenop staat een grote stenen koepel, waaronder de voltooide Boeddha staat. Die zie je niet, maar schijnt er wel te zijn.

Het is er prachtig. Natuurlijk zijn we niet de enigen hier, maar heel storend is het niet. Het licht is nu heel mooi met als resultaat heel veel prachtige plaatjes. In de jungle eromheen hangt nog wat nevel. Wat een bofkonten zijn we dat we dit mogen meemaken. We verbazen ons over het feit dat mensen dit zoveel eeuwen geleden hebben kunnen bouwen. De Borobudur is met recht een van de zeven wereldwonderen! We genieten er enorm van. Woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi dit is. Ook de kinderen zijn er flink van onder de indruk. Dat zegt wel genoeg.

Na een paar uur besluiten we verder te gaan. Het wordt warmer en drukker en we hebben een goed beeld van deze mooie en bijzondere plek. We omzeilen een flink aantal verkopers van souvenirs en schudden er even zoveel af in onze wandeling terug naar de auto. Tijdens het afschudden daalt de prijs van de mini-Boeddha’s en koepeltjes fors. Toch besluiten we mede op advies van Dugy niets te kopen. Next stop Bukit Remah op een kwartiertje rijden van de Borobudur.

Bukit Remah zal weinigen iets zeggen. Het was een tip van Nonie en heet in het Engels chicken church. Het is een kerk die de vorm heeft van een kip. De bouwer heeft hem gemaakt nadat hij een visioen kreeg met een opdracht. Het contrast met de Borobudur kan bijna niet groter zijn, het is echt een hilarische aanblik. In de nabije omgeving van de kerk barst het ook van de kippen. Dat is vast geen toeval!

De dame in de ‘kerk’ geeft ons een korte uitleg over het gebouw. Zo leren we dat het geen kerk is, maar een gebouw voor alle religies. Iedereen is er welkom en iedereen mag er bidden. In de kelder zijn gebedsruimtes en is er een ‘wall of hope’ waar je een wens kunt ophangen. Hidde besluit een papiertje te beschrijven en zijn hele familie een lang en gezond leven met elkaar toe te wensen. De schat!

Ondertussen is het 9 uur ’s ochtends. Voor ons gevoel hebben we er al een halve dag op zitten. In overleg met Dugy besluiten we direct door te rijden naar de Prambanan. Dat is vanaf hier ongeveer anderhalf uur rijden. In eerste instantie hadden we bedacht om tussendoor nog even naar de villa te gaan om te relaxen, zodat we eind middag bij de tempels zouden zijn. Dat schijnt de beste tijd te zijn. Ons lijkt het ook wel lekker om wat autotijd te besparen en na de tempels een lekkere lange middag bij het zwembad te hebben. En misschien zelfs een uiltje te knappen.

Rond half 11 zijn we bij de Prambanan, een hindoeïstisch tempelcomplex dat we ook wel kennen van de afbeelding op de Java-kroepoek die we altijd eten. Ook deze tempels zijn meer dan 1.000 jaar oud. Onvoorstelbaar dat ook dit door mensenhanden is gemaakt in een tijd dat er nog geen machines waren. Het complex bestaat uit meerdere tempels die stuk voor stuk gewijd zijn aan Hindoegoden zoals Shiva en Ganesha. Helaas heeft een aardbeving het complex in 2006 flink beschadigd, maar daar is in het centrale deel weinig meer van te zien.

Ook dit is een bijzondere plek. We kunnen dan ook niet zeggen welk tempelcomplex mooier is. Ze zijn beide imposant. Het is nu bijna midden op de dag en het is ondertussen behoorlijk warm aan het worden. We hebben een goed beeld van Prambanan en besluiten dat het tijd is om naar de villa te gaan en lekker af te koelen in het zwembad. Op weg naar huis vragen we Dugy nog even te stoppen bij de SuperIndo (de Indonesische Albert Heijn) voor wat boodschappen. Bij vertrek van de parkeerplaats geeft hij een mannetje dat hij aanspreekt met ‘Hé mas’ (wat zoveel betekent als ‘He broer/maat’) wat geld. Dugy spreekt overigens ieder mannetje aan met ‘Hé mas’. Het mannetje loopt vervolgens druk fluitend en zwaaiend de doorgaande weg op om het verkeer stil te leggen zodat onze auto kan invoegen.

’s Avonds nemen we weer een Grab-taxi (wederom een chauffeur met de naam Ary) en laten we ons afzetten bij Mediterranea. Een restaurant van een Franse sterrenchef die hier in Yogya op verantwoorde wijze de locals en toeristen van allerlei heerlijkheden voorziet. ’s Middags hadden we al geprobeerd hier te reserveren, maar dat lukte niet meer. Het zat al vol. We konden wel op de waiting list komen, in de hoop dat er toch nog een tafel vrij zou komen. En wat een geluk, zo geschiedde. Het was de moeite van het wachten meer dan waard. Dit was een van de beste maaltijden die we ooit gegeten hebben. Echt geweldig! Het water loopt me weer in de mond als ik er aan terugdenk. Mocht ik ooit terugkeren naar Yogjakarta, dan ga ik hier zeker weer eten. Bij voorkeur elke avond! Morgen met de trein naar Malang. Het begin van onze reis over Oost-Java. Het zal ons benieuwen.

Selamat tinggal