Kleurrijk

Indonesië bevalt ons goed tot nu toe. De mensen zijn vriendelijk, het eten is heerlijk, er is genoeg te zien en de temperatuur is aangenaam. Onze dagen in Yogyakarta zitten er helaas weer op. Om 7 uur ’s ochtends worden we opgehaald door Bellong om naar het station te worden gebracht. Bellong is ook degene die de chauffeur heeft geregeld die ons van Malang naar de ferry naar Bali rijdt. Op het station maakt de vrouw van Bellong (die de rit naar het station maakte op het achterste bankje van de auto ingeklemd tegen onze bagage) snel een foto van ons. Die stuurt ze naar de chauffeur die ons in Malang van de trein haalt, zodat hij ons kan herkennen.

Op het station van Yogyakarta gaat het vrij soepel. De treinkaartjes kunnen we eenvoudig printen met behulp van een barcode. Daarmee krijgen we toegang tot het station. Onze trein staat al klaar bij Platform 3. Daar gaat het iets minder soepel. We kunnen niet ontdekken waar onze coupé is en de dame van de Javaanse spoorwegen stuurt ons met al onze bagage precies de andere kant op… Gelukkig zijn we ruim op tijd en hebben we genoeg tijd om helemaal naar de andere kant van de trein te lopen. Daar vinden we al snel onze plekken.

De coupé is gevuld met bijna alleen maar toeristen. De locals reizen hier in een andere klasse. Naast ons zit een Nederlands stel met hun zoontje van 5. Onderweg babbelen we wat en krijgen we nog wat tips over Bali. Altijd handig. De treinreis duurt ongeveer 8 uur en rijdt ons langs kleine dorpjes en rijstvelden. Het is een bijzondere en vooral ook comfortabele manier om te reizen. De wegen zijn hier overvol en de gemiddelde snelheid ligt op ongeveer 30 km per uur. De trein gaat aanmerkelijk harder dan dat. Hij rijdt ook nog eens stipter dan de NS, wat betekent dat we strak op de geplande aankomsttijd het station van Malang binnenrijden.

Bij de uitgang van het station spotten we al snel onze chauffeur. Hij herkent ons van de foto en heeft op zijn telefoon de tekst Mr. Gruithuyzen. We gaan er voor het gemak vanuit dat wij de enigen zijn hier die zo heten en er ongeveer zo uitzien. De chauffeur blijkt niet Tully te heten maar Sam. Tully is de lokale regelaar van chauffeurs. Sam is niet alleen. Hij heeft nog een mannetje bij zich, wiens naam we niet hebben verstaan. Voor het gemak noem ik hem maar Mas. De mannen spreken samen 10 woorden Engels, dus dat wordt lachen. De auto is een soort mini-bus waar we vrij ruim en comfortabel in kunnen zitten. Onze bagage past er ook nog bij. Wat een geluk!

De mannen rijden ons naar ons hotel en we spreken af dat ze ons morgen voordat we richting de Bromo-vulkaan rijden nog kort Malang laten zien. Wij mogen zelf aangeven wat we willen zien. Dat appen we ze dan. Ons hotel voor de nacht is prima. Een mooie gezinskamer, niet al te ver van het centrum van Malang. Helaas is het al snel donker, dus heel veel zien we er die avond niet meer van.

We wandelen in 20 minuutjes naar het centrale plein. Daarbij passeren we de lokale voetbalclub, met een stadion waar wel 30.000 bezoekers in kunnen. Het schijnt dat de Nederlanders dol waren op deze stad, vanwege het gunstige klimaat. Aan het centrale plein liggen dan ook allerlei koloniale gebouwen. In een van die gebouwen, het hotel Tugu, zit restaurant Melati waar we graag willen eten. De sfeer is er een van 100 jaar geleden, in de positieve zin van het woord. Onze tafel is op de patio naast het zwembad en het eten is er heerlijk. Op advies van meerdere mensen smul ik voor het eerst een saté kambing, een Javaanse specialiteit. Ondertussen geniet Pieter van een sublieme rendang. Ook Emma en Hidde genieten van een culinair hoogstaande fish & chips.

We besluiten terug naar het hotel weer een Grab-taxi te bestellen. Het is niet heel ver lopen, maar voor een euro scheelt het je toch redelijk wat verkeerschaos. De chauffeur van de avond heet Kukuh. Waardoor Pieter bij het instappen tot zijn grote plezier de vraag kan stellen: “You are cuckoo, right?”

De volgende ochtend brengen we een bezoekje aan Kampung Warna Warni – Jodipan village. Dit is een soort sloppenwijk die helemaal opgepimpt is door de huisjes in alle kleuren van de regenboog te schilderen. Dat heeft ertoe geleid dat de bewoners hun wijk beter gingen waarderen en beter gingen verzorgen, waardoor het een prettiger plek werd om te leven. Tegen een kleine betaling kun je de wijk bekijken. Dat is zeer de moeite waard. Het resultaat is ongeveer net zoveel foto’s als we bij de Borobudur hebben gemaakt. Het is echt een hele bijzondere plek. Nog bijzonderder is dat niet alleen de huisjes gekleurd zijn en de straatjes versierd, maar dat we er ook een groen (levend) kuiken treffen. Die is vermoedelijk in een pot met verf gevallen tijdens het onderhoud… We hopen maar dat er geen kwade opzet in het spel was.

Vanaf Malang is het nog een uur of 4 rijden naar onze overnachtingsplek bij Bromo. Zoals gezegd zit dat niet in de afstanden, maar in de snelheden die je kunt behalen. Die zijn niet hoog. Al snel ontdekken we dat het zeer verstandig was om een chauffeur te regelen en hier niet zelf te rijden. De rijsstijl is behoorlijk anders dan wat we gewend zijn. De claxon wordt intensief gebruikt en een doorgetrokken lijn heeft hier geen functie. Ook zoeven de brommertjes je links en rechts voorbij. Ondanks dat voelen we ons behoorlijk veilig bij onze chauffeur. Hij heeft het allemaal prima onder controle.
Het hotel bij Bromo is simpel. Heel veel keuze is er ook niet, maar voor een nacht is het prima. Het is ook nog eens een korte nacht. ’s Avonds eten we nog snel iets bij een warung iets verderop en we besluiten op tijd naar bed te gaan. We worden namelijk al om 2.30 uur opgehaald, omdat we de zonsopkomst gaan bekijken bij de Bromo vulkaan. Dit is volgens velen een van de highlights van een reis naar Indonesië. We gaan het zien!

2.30 uur in de nacht is echt heel erg vroeg. Maar we trotseren de vermoeidheid en rijden in 3 kwartier tijd van ons hotel naar de jeep die ons het nationaal park in rijdt. Daar mag je alleen maar komen met een 4x4. Al snel is duidelijk waarom dat is. Een klein uurtje stuiteren we achterin de jeep in het pikkedonker het park in. We hebben geen idee van onze omgeving, behalve dan de vele jeeps voor en achter ons. Ze lijken op sommige stukken ook echt te wedijveren om als eerste op de plaats van bestemming aan te komen. In de wijde omgeving van Bromo zie je trouwens meer jeeps dan andere auto’s. Het zijn allemaal 40-jaar oude Toyota’s en ze zijn allemaal bontgekleurd.

Iets na vieren parkeren we bij het uitkijkpunt. Ook daar zijn we niet alleen. Gelukkig zijn we vrij vroeg, waardoor we dichtbij het pad naar het uitkijkpunt staan. Het is koud (9 graden) en de zon komt pas over een uur op. We besluiten dan ook om een van de vele kraampjes langs de weg in te gaan en een kop koffie en thee te drinken, terwijl de kinderen hun handen warmen bij een vuurpotje. Gelukkig hebben we ook een deken meegenomen uit het hotel die we om Emma en Hidde heen wikkelen tegen de ergste kou. Rond kwart voor 5 wandelen we richting het uitkijkpunt. Nog steeds geen idee van waar we zijn en of we een beetje goed staan. Dat blijkt gelukkig het geval. We hebben een topplek. We staan op een verhoging met uitzicht op zowel de zonsopkomst en de vulkaan. Of eigenlijk vulkanen, want het zijn er meer. Een daarvan stoot zelfs elke zoveel tijd een pluim rook uit. Met de drukte valt het mee. Er zijn wel veel mensen, maar iedereen vindt een eigen plek en waar wij staan kijken we over iedereen heen.

We genieten eerst van de sterrenhemel. Zoveel sterren hebben we in Nieuw-Zeeland voor het laatst gezien. Al snel kleurt de lucht oranje, later ook paars, geel en rood. De regenboog is bijna compleet. Het is een prachtig gezicht. Na een tijdje valt de oranje gloed ook op de vulkanen, wat het uitzicht extra mooi maakt. Het is de moeite van middenin de nacht op staan meer dan waard. Dat beamen zelfs Emma en Hidde, hoewel ze het qua vermoeidheid en kou echt wel heftig vonden. Toch genieten ze van de mooie lucht en het uitzicht op de vulkanen.

Rond 6 uur zijn we terug bij onze jeep. Die rijdt ons de krater in, ook wel bekend als de ‘sea of sand’, een zwarte zandzee welteverstaan. Nu zien we pas welke route we vanmorgen hebben afgelegd. Steile hellingen en dus een enorme zandvlakte. Midden op de vlakte parkeren we om naar de krater van de Bromo te lopen. Hidde is ondanks het gehobbel in slaap gevallen. Hij voelt weinig voor een wandeling naar de krater. Hij vindt het ook wel een beetje spannend. Mas stelt voor dat Hidde bij hem en de chauffeur in de auto blijft en verder slaapt. Dat wil Hidde ook graag. Na 5 dubbelchecks of hij écht niet mee wil, zelfs niet als hij op een paard mag, besluiten we met zijn drieën te gaan. Hidde zwaait ons met een glimlach uit. Kruipt onder de deken en valt in slaap.

Emma klimt op een paard en rijdt met een grote glimlach de vulkaan tegemoet. Wij proberen haar bij te houden in het rulle zand. Aangezien we ook op 2.200 meter hoogte zitten is de 2 kilometer die we moeten afleggen in dat tempo een flinke uitdaging. Het paard blijkt Emon te heten, dat maakt een mooi setje met Emma. Het is een prachtig beestje, heerlijk zacht ook. Zo’n 150 meter voor de kraterrand parkeren we het paard en de begeleider van het paard, die Herman blijkt te heten. Dat verwacht je toch niet! Het staat toch echt op zijn kaartje.

Het laatste stuk naar de kraterrand bestaat uit een trap met meer dan 250 treden. Op elke tree ligt een flinke laag zwart zand. Puffend komen we boven. Daar kunnen we de krater in kijken. Hij is geel en er komt een flink gebulder uit. De stank valt reuze mee. Je zou verwachten dat het flink naar rotte eieren ruikt, maar dat is niet het geval. We bewonderen deze unieke plek en het prachtige uitzicht op de vlakte en de andere vulkanen, waarna we weer afdalen van de trap en Herman en Emon opzoeken voor de wandeling terug.

Hidde wordt net wakker. Hij is nog steeds blij met zijn keuze. We rijden terug naar ons huisje voor het ontbijt, pakken de laatste spullen in en vertrekken richting Kalibaru. Bromo is geweldig, maar er is geen enkele reden om hier langer te blijven dan nodig is. In Kalibaru gaan we het even wat rustiger aandoen. Een beetje uitslapen, zwemmen en wellicht een van de plantages in de buurt bekijken. De Bromo-sunrise neemt in ieder geval niemand meer van ons af. Wat een ervaring!

Selamat tinggal