Aufwiedersehn, Namibië

De waterhole bij Halali schijnt een hele goede plek te zijn om wild te kijken. Wij zien echter meer variaties wild op ons bord dan bij de waterhole. We worden hier echte carnivoren... we beloven in Nederland weer getrouw te minderen, maar laten de impala en springbok die vanavond op het menu staan ons welgevallen!

Na het eten stook ik met echte girlpower een kampvuur, terwijl Pieter en Emma nog een laatste keer de waterhole checken. Er zit bijzonder weinig. Okaukuejo is qua wildlife en qua zicht een stuk beter. Eenmaal weer compleet roosteren we wat marshmallows en maken Pieter het laatste beetje van onze Nederburg Cabernet Sauvignon soldaat. Voor geïnteresseerden ook te koop bij de grotere AH’s. Het is zo ongeveer de huiswijn van Zuid-Afrika en dus ook te koop in de eerste de beste kampwinkel in Namibië. Persoonlijk hebben we liever de Nederburg Baronne, maar die was op vanavond.

Ondertussen kijken we of we wat vallende sterren kunnen spotten van de Perseïden-storm (vallende sterren) die deze avond voorbij trekt. Het is volle maan, dus het is lastig te zien. Misschien heeft het iets me maken met de rook van ons kampvuurtje. In mij huist overduidelijk een pyromaan. Ik verheug me nu al op het volgende fikkie dat ik kan stoken en zou voor mijn verjaardag het liefst een vuurkorf krijgen, ware het niet dat as zo lelijk vlekt op de tuintegels en houtvuur bijzonder slecht is voor het milieu...

De laatste dag in Etosha was een bijzondere dag. Op onze vroege ochtendrit naar de oostelijke uitgang van het park zagen we kort na elkaar een witte en een zwarte neushoorn. Niet veel later zagen we een groep van 10 giraffes. En dat alles tegen het licht van de opkomende zon.

We hebben een regel in de auto: zorg dat de camera in de cameratas zit en niet binnen handbereik. Binnen handbereik zie je namelijk vooral bokjes. Als de camera niet voor het grijpen ligt, zie je dieren die je op de gevoelige plaat wilt vastleggen. Deze ochtend ging de camera keer op keer in de tas. We zeggen dan ook iedere keer hardop dat de camera het zicht is. Natuurlijk in de hoop op iets moois!

Kortom, niet veel later weer twee zwarte neushoorns. Er zijn een paar verschillen en inmiddels weten we vrij snel te bepalen welke we zien. Zwarte neushoorn: kleiner, smalle bek, eet struiken en kan zijn kop omhoog doen. Baby’s lopen achter de moeder (net als bij zwarte en witte mensen: “black people carry their babies on their back, white keep them in front”, aldus onze gids van eergisteren). Witte neushoorn: groter, brede bek, eet gras en baby’s lopen voor de moeder. Ze zijn minder agressief en een stuk trager.

Natuurlijk ook nog zes olifanten en een paar mannetjes struisvogels... enz enz. O ja, vechtende oryxen en nog een zwarte neushoorn op nog geen tien meter van de auto. En dan heb ik de kuddes zebra’s, gnoes en springbokjes niet eens allemaal opgenoemd. We zagen zelfs wrattenzwijntjes. Die zie je in heel Namibië, maar in Etosha zijn ze zo goed als uitgestorven. Het is duidelijk de beste tijd van de dag om te spotten! Als je de camera tussendoor maar in de cameratas stopt! We hebben dus zo ongeveer alles gezien wat er te zien viel, behalve die verdraaide katten. Geen leeuwen, luipaarden en cheeta’s voor ons. Er zitten er meer dan neushoorns, maar op de tijden dat je door het park mag rijden houden ze siësta... net als onze Nik thuis. We hebben ze wel elke nacht gehoord. Dat telt ook wel een beetje.

We maakten een flinke omweg via de Hoba meteoriet. Dit brok ruimteafval landde 80.000 jaar geleden in Namibië op aarde een klomp van 3 meter x 3 meter x 1,5 meter met een gewicht van ongeveer 54.000 kg oftewel 30 olifanten. Het bestaat voor 80 % uit ijzer, 16 % nikkel en nog wat ander metaal. Ook al is het een soort rotsblok, het is een indrukwekkend gezicht. De Hoba meteoriet is de grootste meteoriet die ooit op aarde is teruggevonden, ondanks dat er jaarlijks zo’n 500 meteorieten de dampkring doorstaan en op aarde landen. De meeste daarvan zijn heel klein en daarmee onherkenbaar.

Net nadat wij de meteoriet van dichtbij hadden bekeken kwam er een grote groep Namibiërs aan die de meteoriet van nog dichterbij bekeken dan wij al hadden gedaan. Hidde en ik waren enigszins verbouwereerd, maar het was ook wel hilarisch. De ‘chief’ ging als eerste op verkenning. “Aie, dies ies not stone, dies ies mettol”. En wij maar denken, duh! Enig inlezen in de meteoriet en verbazing was de chief bespaard gebleven. Vervolgens vond er een hele groepsfotosessie plaats waarbij minstens 6 man op de meteoriet stond. O ja, en de fotograaf, dat was ik!

In Otjiwarongo gestopt voor een late lunch. We besloten te lunchen bij Namibië’s enige crocodile farm. Ze fokken er krokodillen voor het leer en voor het vlees. De krokodil komt in Namibië overigens alleen voor in de Caprivi strip, de smalle strook tussen Angola en Botswana, dus hier in de droge hitte is een vrij bijzondere plek voor deze prehistorische beesten. Pieter waagde zich aan een crocodil pizza, de kinderen en ik hielden het bij iets normalers.

Na de lunch kregen we nog even een korte rondleiding over de farm. Ze hadden er in totaal 7.000 exemplaren. Een stuk of 40 om mee te fokken. De oudste daarvan was 62 jaar oud. Ze kunnen wel 130 jaar worden en zo’n 7 meter lang. Ook hadden ze een bassin met wat baby’s. De gids haalde er een kleintje van 9 maanden uit. Die mochten we ook even voelen. Het kleintje had al venijnige tandjes, waar hij de gids gisteren mee in haar hand had gebeten. We waren dus erg voorzichtig! Verder hadden ze nog wat crocs van een jaar of 3 en een stel van een jaar of 7. Degenen die ze gebruiken voor de huid en het vlees zijn 7 jaar. De eerste 7 jaar genieten ze van de zon, beetje zwemmen en rauwe kip. Al met al was het een leuke tussenstop op weg naar Waterberg.

Iets na vijven beland in Waterberg Camp. We hadden een lange dag gehad, met veel in de auto zitten, maar ook met wat leuke tussenstopjes. Én vanuit de auto hoefde je je ook niet te vervelen. We begonnen immers met 2,5 uur Etosha met veel wild. Reden vervolgens door heel veel prachtige landschappen, langs vele tientallen wrattenzwijntjes (hier dus wel in overvloed aanwezig!) en eindigden de rit bij het prachtige Waterberg plateau. Dit gebied bestaat uit groenbegroeide bergen met aan de bovenkant prachtige roodbruine rotsen. Het lijkt als een landschap uit Jurassic park.

Onze family chalet lag helemaal aan het uiteinde van het kamp. Het was een stuk luxer dan verwacht met een woonkamer met klein keukentje, twee nette badkamers en twee slaapkamers met mooie hemelbedden. Omdat we de volgende dag in Windhoek de auto moesten inleveren was dit een prima plek om de auto eens helemaal leeg te halen en de boel goed te reorganiseren. Kortom in no time was de chalet bezaaid met tassen, slaapzakken en beddengoed, zakjes met etenswaar, onze keukenkrat en zand!

Bij het uitladen moesten we nog goed opletten, want in Waterberg barst het van de brutale bavianen. Je moet de deuren van je auto en huisje zoveel mogelijk dicht en op slot houden, anders gaan de bavianen er met je spullen van door. Ze hadden snel in de gaten dat er iets te beleven viel. Bij het uitladen fungeerden ze als publiek. De middag afgesloten met een duikje in het zwembad, nou ja Pieter en Hidde. Het water was namelijk best koud. Zo koud dat zelfs Emma er niet in ging.

Bij ons chalet verder gerommeld met onze bagage en de eerste pogingen gewaagd om het kampvuur aan de gang te krijgen. Het had er geen zin in vandaag. We deden niets anders dan andere dagen, maar het wilde maar niet aan. Misschien had het iets met de wind te maken. Pieter besloot dan ook de gasbrander erbij te halen en daarop te gaan koken. Geen afsluitende braai dus... tegen de tijd dat het eten klaar was, had ik eindelijk het kampvuur aan de gang. De aanhouder wint. Ik had besloten dat ik pas zou opgeven als alle papiertjes en lucifers op waren. We hielden zelfs een beetje over. Een vuurtje maken is leuk, maar met harde wind en knoeperhard hout zou een doosje aanmaakblokjes een welkome aanvulling zijn geweest.

Tijdens het eten werden we begluurd door een genetkat, dikdiks en vermoedelijk een hele grote groep bavianen. Dankzij het vuurtje kwamen ze niet al te dichtbij. We besloten onze houtvoorraad op te branden. Daar hadden we in Windhoek toch niets meer aan. De kinderen waren rond 10 uur moe (lees: de bavianen zijn best spannend) en gingen naar bed. Pieter en ik genoten tot een uur of één van het kampvuur, een flesje Spier merlot en wat Windhoek-biertjes. Boven ons de volle maan en een sterrenhemel. Het leven is mooi!

De volgende ochtend hielden de bavianen al goed huis rond ons chalet. Pieter kwam de woonkamer inlopen en zag een baviaan op de vensterbank zitten en een bij de vuurplaats. Ze hadden de enorme steen van de prullenbak verwijderd en de inhoud van dichterbij verkend en verspreid over het gras. Toen ze ons zagen, besloot een van de bavianen onze auto van dichtbij te bekijken. Gelukkig zaten alle deuren goed op slot. Hij ging boven op de buitenspiegel zitten en begon al te pielen aan een van de straps waarmee de hoes van de daktent vastzitten. Toch maar even wegjagen dus!

De auto ingeladen, sleutel ingeleverd bij de receptie en genoten van het ontbijtbuffet in het restaurant. Omdat we gisteren zo laat aankwamen hadden we nog weinig van het park gezien. Na het ontbijt deden we een van de wandelingen die je hier kunt doen. Wij kozen voor de mountain view. Die bracht je volgens de kaart in 40 minuten naar de top van de berg. Wij deden het in 33 minuten. En dat was inclusief het maken van foto’s. Want fotogeniek was het zeker. Bovenop het plateau genoten van het uitzicht en een praatje gemaakt met een Vlaams gezin dat van Kaapstad naar Windhoek reist en veel dezelfde plekken aandoen als wij. We gaven hen nog de tip voor de beste kampeerplek bij Spitzkoppe en deden ideeën op voor een volgende Namibië trip waarbij het Zuidelijk deel op het programma staat. Want dat we nog een keer terugkomen in dit land is vrij waarschijnlijk. De natuur is prachtig, de mensen vriendelijk en het is heel veilig. In dat opzicht wel anders dan Zuid-Afrika. Dat is wat stugger, het verschil tussen blank en gekleurd is veel groter en het is veel onveiliger. Zoals de Zuid-Afrikanen die we in Etosha spraken zeiden. In Namibië en Botswana heb je petty theft, in Zuid-Afrika heb je crime.

Terug naar Waterberg plateau en vooral de weg naar beneden. Die duurde bijna een uur met dank aan de beroerde bewegwijzering vanaf die looprichting. We liepen dus flink verkeerd en konden op een gegeven moment ook geen pad meer ontdekken. Dus weer een stuk naar boven geklommen om daar uiteindelijk het pad weer te vinden. Beetje jammer, maar wel een leuke en mooie wandeling gemaakt naar een mooi punt. Emma en Hidde hoor je niet piepen. Die wandelen, klimmen en klauteren gewoon verder!

Rond 12 uur de auto ingestapt voor de laatste kilometers in onze Toyota Hilux, die ons toch maar mooi 3000 km veilig over de Namibische wegen had vervoerd dwars door vele mooie en vooral ongerepte landschappen. Wat een indrukwekkend land is dit! Die veilige kilometer hebben we niet in de laatste plaats ook dankzij de goede stuurmanskrachten van Pieter. De 4x4-clinic die hij voor zijn verjaardag had gekregen had daar natuurlijk ook aan bijgedragen. Not! Die was vooral leuk om te doen.

We besluiten geen lunchstop meer te doen maar door te rijden naar ons appartement in Windhoek, zodat we de Hilux goed op tijd weer afleveren bij de Savanna autovermietung. Tussen Okahandja en Windhoek belandden we nog op de enige echte asfalt vierbaansweg die Namibië volgens ons rijk is. De weg is vers van de pers en zo rollen we de auto gladjes weer naar huis.

Soepel ingecheckt bij het appartement waar we 2 weken geleden ook waren en naar Savanna aan de overkant van de rotonde om onze Hillie in te leveren. De ‘schade’ gemeld: oftewel verloren bumperplaat, afgebroken steun van de achterklep en kapotte airco. Binnen een halfuurtje waren we weer in het appartement. Daar snel een reservering gemaakt bij Joe’s beerhouse, de eethotspot van Windhoek. Even een beetje gesnackt, gechillt en opgefrist om vervolgens om 2 voor 6 te ontdekken dat we om 6 uur bij Joes’s moesten zijn. Oeps, het is 45 minuten lopen of 10 minuten met de taxi... Gelukkig had ik die middag ontdekt dat Uber een lokale variant heeft genaamd Lefa. Die zou binnen een minuut een taxi voor de deur hebben waardoor we rond 18.15u bij Joe’s zouden zijn. Precies op tijd om te voorkomen dat ze onze tafel zouden weggeven. Hollend het appartement uit en exact om 18.15u bij Joe’s. Onze tafel was er nog!

Joe’s is een wonderlijke plek. Niet goed uit te leggen. Groot, maar zonder er last van te hebben. Vol met aparte ornamenten uit Afrika en Duitsland/Oostenrijk. Je schuift er aan lange tafels aan naast andere mensen. We aten er overheerlijke bushbraai (kudu, springbok, oryx) en raakten aan de praat met een ouder Argentijns-Amerikaans stel uit Boston. Een leuke en smakelijke avond.

Terug in het appartement konden we nog heerlijk meegenieten van de Afrikaanse discobeats van beneden. We hopen dat ze snel ophouden, maar vermoeden dat we desondanks de slaap wel snel zullen vatten. Morgen onze laatste zooi bij elkaar vegen in onze rugzakken en dan op naar Zuid-Afrika!

Aug wiedersehen!