zonsondergangen

De Ijaba lodge was een welkome afwisseling van het kamperen. Met name Pieter vond het een verademing. Emma, Hidde en ik genoten er ook van, maar wij vinden het kamperen ook prima. De luxe van een ontbijtbuffet en iemand die eitjes voor je bakt werd dan ook door ons allevier zeer gewaardeerd. Pieter overwoog even om er een paar dagen te blijven en ons met zijn drietjes naar Etosha te sturen.

Gelukkig deed hij dat niet, want Etosha is te zeer de moeite waard. Voordat we het park ingingen even de auto volgetankt en de koelkast gevuld. Jammergenoeg niet met lekkere biertjes of wijntjes, want op zondag mogen ze geen alcohol verkopen... dat wordt kenbaar gemaakt met een briefje en een koord dat voor de alcoholisch sectie gespannen is. Kortom, je kunt er gewoon bij, alleen wordt het lastig bij de kassa. Dan maar zonder!

Na een kleine 100 km waren we bij de toegangspoort van Etosha. Daar moesten we de permit invullen die we vervolgens in het kamp zelf moesten betalen. Eerst maar even wild spotten dus. Na een paar kilometer lag het eerste waterhole. Het is winter hier en de droge tijd. Dat betekent dat je vooral naar een waterhole moet gaan en daar moet afwachten. De dieren komen er vanzelf naar toe. Bij het eerste waterhole was het dus al raak: springbokjes, oryxen en struisvogels. En dan niet van elke diersoort eentje, maar tientallen. Prachtig gezicht! Een paar kilometer verder spotten we ook al onze eerste olifanten, nog wat giraffes en nog veel meer bokjes.

Aangekomen in Okaukeujo eerst onze permit betaald en vervolgens de kampeerplek geregeld. Het werd plek CP 35 en hij bleek totaal onvindbaar met het kaartje dat we hadden meegekregen. Gelukkig stond er op de campsite een soort opzichter die de boel in de gaten hield en zo vriendelijk was om ons naar onze plek te wijzen. Een plek aan de rand van de campsite vlakbij het hek naar de vlakte. Daar aangekomen stapten we uit en zagen we een stuk of 30 olifanten aankomen. Ze waren op weg naar de waterhole bij het kamp. Het was een behoorlijke optocht. We zijn ze dan ook vrij snel bij de waterhole gaan bekijken.

De rest van de middag bestond uit lunchen, zwemmen en nog een game drive waar we weer van alles spotten: struisvogels, zebra’s, springbokjes, oryxen, giraffes en als bonus een aardwolf en een familie mongooses. In het kamp nog even de zon zien ondergaan bij wat angstige giraffes en olifanten en van nog meer wild genoten bij het buffet van het restaurant. Daar stond namelijk elandsteak en kudu-pie op het menu. Wederom smullen dus.

Prima geslapen. Wel een paar keer wilde dieren horen brullen. Ik vermoed leeuwen en hyena’s. Op de campsite zelf zie je op wat vogels, eekhoorntjes en ‘s avonds wat jakhalsjes niets om je zorgen over te maken. Gelukkig maar, want de toegangspoorten staan overdag wagenwijd open en ik heb niet het gevoel dat er altijd een meneertje bij staat.

Hidde en ik klommen de tent uit met zicht op een schitterende zonsopkomst. Even via het toilet naar de waterplaats gewandeld om te kijken of er wat wild te zien was. Gek woord eigenlijk ‘waterplaats’ als het in dezelfde zin staat als toilet...

Terug bij onze tent was Pieter begonnen met het ontbijt te bereiden. Emma wilde helpen, maar had daarbij haar vinger klem gekregen bij het uitklappen van een stoel. Daar werd ze heel naar van. Ze werd helemaal wit, had het gevoel dat ze moest flauwvallen en was heel misselijk. Gelukkig klaarde ze snel op en smulde ze van versgebakken wentelteefjes. Hidde smulde van bacon & eggs. Daarna een mooie rit gemaakt langs wat waterholes. Onder andere een neushoorn en giraffes gezien en natuurlijk heel veel struisvogels, oryxen, springbokken, gnoes en zebra’s. En met veel bedoelen we tientallen of zelfs honderdtallen. Dit zie je niet in Kruger park.

Lekker geluncht met op de tast gemixte pannenkoeken. Pannenkoekenmix bestaat hier niet, internet hebben we zelden dus geen recept. Gewoon op het gevoel wat bloem, melk en ei gemixt en smullen! Volgens Emma waren het de lekkerste pannenkoeken ooit. De omgeving zal er iets mee te maken hebben, vermoed ik.

In de middag weer even gezwommen. De winter is hier met 35 graden behoorlijk heet. Dus er moesten ook ijsjes gegeten worden. Vroeg avondeten gegeten om de zonsondergang te kunnen bewonderen. En wat voor een! Vandaag vier drinkende giraffes met op de achtergrond de ondergaande zon!! Er zijn weinig mooiere plaatjes dan dit. Tot slot een mooie nightdrive gedaan. De score van de avond: slapende/liggende giraffe (heel zeldzaam, want dat doen ze bijna nooit, ze slapen meestal staand een paar minuten per keer, omdat ze heel traag opstaan en dus heel kwetsbaar zijn), rustende springbokken en oryxen, een stuk of zes hyena’s, een neushoorn, jakhalzen, hazen, rennende struisvogels én twee honingdassen. Die laatste klinken schattig, maar het zijn vrij venijnige beestjes! Ook worden ze zelden gezien, volgens onze gids eens per 5 maanden. Wij hadden ze nooit eerder gezien. Helaas geen leeuwen of een luipaard, maar daar had ik alleen op gehoopt en niet serieus verwacht.

Onze laatste ochtend in Okaukuejo begonnen met een lekker ontbijtje en een praatje met onze Zuid-Afrikaanse buren uit Pretoria. Ze waren met 4 stellen dwars door Botswana naar Etosha gereisd. Botswana is ook heel veilig, net als Namibië. Alleen adviseren ze om niet alleen te reizen, zodat je elkaar kunt helpen als je vast zit in het zand. Dus wie gaat er mee?!

Leuke morning drive gedaan. Weer veel dieren gezien (behalve katten natuurlijk), maar dat mag de pret niet drukken. Het blijft een geweldig gezicht al die kuddes. In de middag in Halali aangekomen. Ons tweede restcamp in Etosha. Daar doen we niet veel meer. Even geluncht, bij de waterhole gekeken en vooral lekker bij het zwembad gehangen.

Morgen het park uit. Dan nog 1 nacht Waterberplateau en daarna terug naar Windhoek om de auto af te leveren. Die heeft wel wat mankementen opgelopen. Airco stuk. Klepje van de achterbumper verloren op een van de vele dirt roads en een gare achterklep, omdat de steun aan een kant is losgetrild en niet meer vast te krijgen is. Al met al valt dat best mee. We hebben flink wat kilometers gestuiterd. Hoewel we in andere landen veel slechtere dirt roads hebben gehad. De meeste wegen zijn hier prima te doen, met 80 km/uur over een gravelweg is geen uitzondering!

Cheers!