I love Africa

De White lady lodge was een fijne plek. Een hoofdgebouw met restaurant, bar en zwembadjes met daaromheen een ruim opgezette campsite en hier en daar wat staande safaritenten en chalets. Wij hadden er er 4-persoons tent op 1,5 km lopen van het hoofdgebouw. Direct aan de tent vast zat de badkamer waar je kon douchen onder de sterrenhemel of bij de opkomende zon. Bij de lodge zelf was ook een rotstuin met volières en wat loslopende katten en konijnen. In de bar zat een pratende papegaai. Tot groot plezier van Emma, Hidde en wat andere Nederlandse kinderen die na het diner met elkaar en met de papegaai in gesprek gingen.

Lopen naar de lodge mag alleen als het licht is, want de woestijnolifant brengt regelmatig een bezoekje aan het terrein. Jammergenoeg niet tijdens ons verblijf. We genoten bij White lady van een relaxed middagje bij een ijskoud zwembad en een lekker diner. Na afloop van diner zong het personeel een hele serie aan reclameliedjes waaronder die van Toyota en Amarula. Erg grappig en het klonk vooral erg goed.

De volgende ochtend van de tent naar de lodge gewandeld voor het ontbijt. Het is leuk om je eigen ontbijtje in elkaar te flansen op een gaspitje, maar een ontbijtbuffet op zijn tijd is ook niet verkeerd. Rond 10 uur vertrokken naar onze volgende bestemming: het Aabadi mountain camp bij Twijfelfontein. We hoefden vandaag maar 2 uur te rijden. Het werd wel 2 uur hobbelen en stuiteren.

Rond lunchtijd aangekomen bij Aabadi net voor de bezienswaardigheden van Twijfelfontein. Hier werden we hartelijk ontvangen. We kregen direct een upgrade naar een grote 4-persoons tent en de kok maakte speciaal voor ons een overheerlijke lunch bestaande uit worstjes, frietjes en salade. Emma en Hidde werden ondertussen new best friends met huiskat Rosie. Als je naar Aabadi gaat is het de bedoeling dat je ook een van de tours boekt. Wij waren ingedeeld op de heritage tour. Gary onze chauffeur annex gids kwam ons en 2 Chinese Maleisiers (ni hao) rond half 3 halen voor de tour.

We reden eerst naar de 6500 oude rotsgravures van Twijfelfontein. Genoemd naar een bron waarvan het de vraag was of er genoeg water was voor het vee. De gravures leken op de iets jongere paintings bij Spitzkoppe. Het idee was hetzelfde. Het was voor communicatie, educatie en bewegwijzering. De San volgden de dieren en de dieren volgden het water. Ook markeerden ze plekken voor waterbronnen. Dat deden ze op dezelfde manier als de aboriginals in Australië. Een cirkel met daarin een stip en ‘nee’, dat is geen Mexicaan op de fiets (Pieter en Hidde)! Verder is de halve dierentuin er afgebeeld, zoals olifanten, neushoorns, oryxen, gnoes, zebra’s, giraffes en struisvogels. Met als meest opmerkelijke een pinguïn en een zeeleeuw. Opmerkelijk omdat we op 200 km van zee zitten. Maar zoals gezegd, de San waren nomaden. De bekendste afbeelding is die van een half man, half leeuw. Dit is de sjamaan. Ze vinden er nog steeds nieuwe gravures. Die worden eerst onderzocht en verklaard. Binnenkort gaat er weer een nieuw stuk open voor bezoek.

We reden een paar kilometer door naar de Organ Pipes. Onderweg zagen we nog giraffes en springbokjes. Vooral die eerste hadden we niet verwacht. De organ pipes liggen in een kleine kloof. Het zijn wanden met pilaren van basalt met ijzer. Als het afbrokkelt, breekt het in rechte lijnen. Het is zo hard dat de oorspronkelijke bevolking het materiaal gebruikt als mes of bijl. Het was vooral een erg fotogeniek plaatje. Net als op veel plekken, waren Pieter en ik hier voor de tweede keer. Het is nog steeds de moeite van een bezoek waard. Emma en Hidde waren er voor het eerst en keken hun ogen uit.

Een stukje verder lag de Burnt mountain. Helaas kwam niet iedereen daar ongeschonden aan. We gingen hard door een diepe kuil waardoor iedereen in het open safaribusje een harde klapper maakte en Pieter zelfs hard zijn hoofd stootte tegen het dak met een kleine hoofdwond als gevolg. Zijn pet vloog af en belandde op de weg. Auw!

De burnt mountain is het resultaat van ondergrondse vulkanische activiteit. Daardoor is de aarde verbrand. Later is de berg ontploft waardoor het verbrande deel nu zichtbaar aan de oppervlakte ligt. Mooi verhaal, maar eigenlijk weinig te zien. Via het Damara living museum gingen we terug naar Aabadi. We waren al laat dus Gary had de Damara even gebeld met het verzoek om nog even op ons te wachten. Hoe grappig! Gebeld!

Het Damara living museum (er zijn er hier in de regio overigens meer van) is een soort openluchtmuseum waar moderne damara in traditionele kledij (in de meeste gevallen bijzonder weinig dus) lieten zien hoe ze leefden. Aha, dat verklaart de telefoon. Het is natuurlijk een beetje een tourist trap, maar wij vonden het erg leuk en leerzaam. Een grappige mevrouw Gekleed in geitenleer en cheetah-vacht verzorgde de rondleiding. Zo bezochten we de apotheek en weten we dat de mopaniboom multifunctioneel is: de bast gebruik als touw, de blaadjes kauw je tegen gasvorming in maag eb darmen (de suggestie is wel dat je alleen bent als je het inneemt) en met de takjes poets je al kauwend je tanden. Uitwerpselen worden ook goed gebruikt: thee van dassiepoep helpt tegen menstruatieklachten & olifantenpoep smeer je op pijnlijke gewrichten of op je bloedneus. Hidde heeft daar regelmatig last van, maar neigt toch naar een andere oplossing... overigens is dit allemaal EHBO. De damara zijn modern en gaan voor echte medische aandoeningen gewoon naar het ziekenhuis in Khoirixas.

Na de apotheek gingen we naar de smederij waar we zagen hoe ze wapens en gereedschappen maakten. Daarna deden we een spel. Dit hadden we in het Afrikamuseum al eens gezien. Het is een soort triktrak waarmee mensen hun ruzies beslechten. Kortom, wil een andere chief jouw dorp hebben, dan daagt ie je uit voor een spelletje. The winner takes it all!

Tot slot gingen we naar de vrouwenwerkplaats waar we zagen hoe en waarvan ze hun sieraden maakten en kregen we een lesje vuur maken waarbij we de meneer in het Damara moesten aanmoedigen. Het Damara is een kliktaal, dus dat is voor ons niet te doen. Tot groot plezier van de locals natuurlijk. Als afscheid kregen we nog een optreden voorgeschoteld, waarna we via de winkel waar alles tegen woekerprijzen van de hand werd gedaan richting uitgang gingen. Natuurlijk hebben we zoals het heurt netjes wat spulletjes gekocht. Ayos Damara!

In Aabadi even opgefrist en warmer aangekleed om vervolgens onder de sterrenhemel en bij het kampvuur te genieten van een lekkere avondmaaltijd. Dit is echt een leuk kamp. Er zijn mooiere en luxere kampen in de omgeving, maar deze is opgezet en beheerd door de lokale gemeenschap. Dat wat je uitgeeft komt dus terecht bij de mensen die er werken en niet bij een rijke blanke Namibiër of Afrikaan. Het personeel is ook uiterst vriendelijk.

Heerlijk geslapen in onze ruime tent. Zo goed dat we ons bijna hadden verslapen voor het ontbijt. Ook dat was weer heerlijk, versgebakken eieren én pannenkoekjes. Omdat de kinderen zo genoten, bakten ze wat extra pannenkoekjes en kregen we die mee in een doggybag. Op de achtergrond richting de tenten kwam ondertussen een familie nieuwsgierige bavianen de heuvel af. Pieter dacht ze vannacht al gehoord te hebben. Snel even gecheckt of we ons zorgen moesten maken. Onze ervaringen met bavianen zijn niet al te goed. Ze zijn vaak wat agressief. Deze waren volgens het personeel vooral nieuwsgierig, maar niet gevaarlijk.

Ons verblijf beëindig met een heerlijke douche in de open lucht. Waar vind je nou zo’n prachtige badkamer. Vanonder de douche zag ik wat bavianen naar de droge rivierbedding trekken. Briljant! I love Namibia!

Vandaag reizen we verder naar Outjo, de toegangsweg naar Etosha. Na een halfuurtje rijden kwamen we bij het petrified forrest (het versteende woud). Dit is sinds 2004 een nationaal monument. Zoals de naam al doet vermoeden vind je hier versteende bomen. De gids vertelde dat het dennenbomen zijn die hier 240 miljoen jaar geleden in de Gondwana, de ijstijd, vanuit Centraal Afrika met het smelten van het ijs naar toe zijn gestroomd. Die zijn vervolgens bedekt met lagen sediment en pas halverwege de vorige eeuw door erosie weer boven de aarde uitgekomen.

Op het eerste gezicht lijkt het gewoon hout te zijn, maar als je er tegenaan tikt hoor je dat het steen is. Sommige ‘bomen’ waren begroeid met kristallen. Ook waren hier redelijk wat Welwitschias en kregen we meer uitleg over het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes en de manier waarop ze groeien. Een leuke plek om even een tussenstopje te maken en meer te weten te komen over de oorsprong van de versteende bomen.

Via Khorixas reden we verder naar ons B&B in Outjo. Al vrij snel kwamen we op het eerste asfalt sinds Hentiesbaai. Toch wel even lekker na al dat gehobbel! Onderweg lekker de pannenkoekjes uit de doggybag opgesmikkeld en geconstateerd dat het met 34 graden toch wel erg warm is voor een winterse dag. Helaas lijkt onze airco niet heel erg goed te werken, dus het is puffen in de auto...

Na de lunch de laatste paar kilometers naar Ijaba lodge gereden. Daar hebben we een fijne familiekamer: de Oryx room & dinner bed & breakfast. Een mooie kamer met luxe badkamer en een vloerkleedje van de huid van een wrattenzwijn. Vanavond op het menu: oryx! We zijn overduidelijk in Afrika. De lodge is voorzien van een zwembadje met ligbedjes. Wij doen de hele middag daarom niet veel meer dan relaxen en een beetje zwemmen. Kortom, we genieten!