Los in Stellenbosch

Op de een of andere manier slaap ik in een tent beter dan in een huisje. Dat wijst mijn fitbit ook duidelijk aan. In Nederland haal ik zelden de 7 uur slaap. Hier haal ik in een tent met gemak de 8 uur, met als record 9,5 uur. In de huisjes zit ik vaak weer onder de 7 uur. De tent is lekker koel, de huisjes benauwd. Overigens vind ik een echt bed natuurlijk wel heerlijk! Ook zal het feit dat we in huisjes vaak wat later gaan slapen een rol spelen in de lengte van de nachtrust.

Helaas beviel ons tweede bezoek aan het appartement in Windhoek iets minder goed dan het eerste. Dat had vooral te maken met twee grote torren in de keuken en de dampende party met veel luide Afrikaanse beats vlakbij het appartement. Het ‘feest’ ging door tot half 4 ‘s nachts. Niet iedereen was hierdoor goed uitgerust, maar dat gaf niks. We hadden een reisdagje vandaag: van Windhoek naar Kaapstad.

Na een in elkaar geflanst ontbijtje onze laatste spullen compact bij elkaar gepropt in de flightbags en uitgecheckt. De chauffeur van Savanna die ons naar het vliegveld zou brengen stond al keurig op ons te wachten. Hij reed ons langs de laatste Namibische bavianen en wrattenzwijntjes naar Hosea Kutako International airport, dat dit keer iets groter leek dan 2 weken geleden. De vertrekhal bleek ook echt check-in balies te hebben en er waren ook wat winkeltjes.

We waren al rond 11 uur op de luchthaven, waar die dag nog elf vertrekkende vluchten op het programma stonden. Een poging om al in te checken stuitte op niets. Southafrican Airways had om 12 uur een vlucht naar Jo’burg en om te voorkomen dat bagage in de war raakte konden we pas na twaalven inchecken. Prima! Op naar de enige echte lounge dus.

Om 10 over 12 was de SAA-vlucht naar Jo’burg vertrokken en konden we inchecken, door de security en de paspoortcontrole. Strak op tijd vertrokken in het kleinste vliegtuig dat ik ooit op een lijnvlucht heb gehad. Er konden 44 passagiers in, 2 stewardessen en een piloot. Zo’n type zakenjet met een eigen trapje dat aan de binnenkant van de deur zit. Decadent hoor. De vlucht zelf was prima, we kregen nog een mooie laatste blik op het prachtige roodgekleurde landschap van Namibië. Ik ga het missen en hoop er ooit nog eens terug te keren.

Onze aankomst bij Kaapstad was ook mooi. Goed zicht op Robbeneiland, de Tafelberg (met tafelkleed), Signal Hill en Lions head. Toch ook een beetje thuiskomen. Binnen een uur na de landing waren we door de douane heen en hadden we onze bagage. Dat was lekker snel. We hebben hier weleens anderhalf uur voor de douane gehad. De internationale geboortecertificaten van de kinderen hebben hun geld ook wel terugverdiend. Op elke vlucht naar ZA werd ernaar gevraagd door de luchtvaartmaatschappij. Zonder kom je het vliegtuig niet in. De douanier in Kaapstad bestudeerde ‘m ook uitgebreid.

Onze lelijke Toyota Avanza opgehaald bij de autoverhuur en koers gezet naar Stellenbosch. Daar kwamen we een uur eerder aan dan verwacht. Ons huisje lag prachtig tussen de wijnvelden, met zicht op de Hottentotsmountains en was van alle gemakken voorzien. Extra blij waren we met de wasmachine, want na 2 weken Namibië hadden we vooral veel zand, stof en vieze kleren. Dat is niet erg, maar hier op de Kaap is het wel leuk om een beetje knappe en schone kleren te hebben.

Die avond bij de overburen gegeten. Dat betekent oprijlaan af, doorgaande weg oversteken en oprijlaan op. Een autoritje van 5 minuten. Thuis ben ik een stuk sneller bij de overburen. De overbuur was wijnhuis Asara. Een mooi landgoed met een hotel, een restaurant, een bistro en erg goede wijn. Wij gingen voor een bistro, dat paste het beste bij onze kledingstijl. Wat hebben we fantastisch gegeten. Hier kom ik zeker nog een keer terug. Het water loopt me weer in de mond, alleen bij de gedachte er aan.

De volgende dag naar Stellenbosch dorp gereden voor een ontbijtje bij Boschendal at Oude Bank (een bakkerij behorende bij wijnhuis Boschendal, hun wijn werd geschonken bij ons huwelijk). Dit bleek een verrassend gave tent met natuurlijk erg goed eten. Ondertussen was het flink warm aan het worden, waardoor we bijna wegsmolten. We kunnen er wel aan wennen hoor, dit soort winters. De Afrikanen zelf vinden het maar koud. Je ziet er regelmatig een lopen in de bijzondere combinatie van een korte broek en een winterjas...

Na het ontbijt een rondje door Stellenbosch gelopen en onder meer een bezoekje gebracht aan ‘Oom Samie se winkel’. Een winkel van Sinkel uit het begin van de twintigste eeuw. Het rook er ook nog naar die tijd en ze verkochten er een vreemde mix van spullen uit 1900 en spullen uit 2019 (waaronder Oom Samie-merchandise). Ook even naar de universiteit gewandeld. Hopelijk krijgen Emma en Hidde ooit de kans om hier een halfjaartje te studeren. Pieter en ik komen dan natuurlijk even op bezoek.

De wandeling eindigde in de Eikenbosch mall. Daar zit namelijk de Old Khaki, een kledingzaak waar we vorige keer ook flink hebben ingeslagen. We willen er de hele winkel leegkopen, we doen het niet omdat het niet in de koffers past. Wel hebben we bewust wat ruimte overgelaten in onze bagage met het oog op deze winkel. Pieter en ik hebben ons dus goed misdragen, tot grote behulpzaamheid en hilariteit van het personeel! Misschien moeten we de Nederlandse tak van deze keten maar gaan opzetten. Dan hoeven we niet elke keer zo’n end te vliegen om te winkelen en hebben we een goed excuus om wat vaker naar ZA te gaan, want ja het is werk hè.

Emma is overigens ook losgegaan met shoppen. Naast de Old Khaki zat een winkel met Riverdale-spulletjes (haar favoriete serie) en allerlei andere tienermeidenfrutsels. En die arme Hidde, hij haat shoppen... had hij even pech!

De middag zoals het Stellenbosch betaamt wat wijnhuizen bezocht. We begonnen bij Neethlingshof. Zij hadden echter geen plaats voor een wine tasting als je niet gereserveerd had. Nou, dan niet! Daarop besloten we om toch maar door te rijden naar Spier. Die hadden we niet op de planning, omdat we de wijn al goed kennen en we het wijnhuis al meerdere keren bezocht hebben. We wisten echter ook dat ze proeverijen hadden die geschikt zijn voor kinderen.

Bij Spier allevier geproefd. Emma en Hidde kregen een druivensap (alcoholvrij dus) & chocoladeproeverij. Pieter ging voor de wine & chocolate en ik besloot voor de wine zonder chocolate te gaan. Ik had de wine & chocolate al eerder gedaan en bij de ‘gewone’ tasting had je keuze uit veel meer wijnen. Het was natuurlijk allemaal lekker. Emma vond het heel cool, dat proeven met serieuze wijnglazen. Hidde vond de kinderwijn te bubbelig en daar houdt hij niet van.

De volgende halte was Vredenheim. Dat zijn onze buren en naast wijn hebben ze er grote katten (leeuwen, een luipaard en tijgers). Die katten hoor je brullen vanaf ons vakantiehuisje. Een geluid dat je hier in Stellenbosch bepaald niet verwacht. Pieter bracht de kinderen richting de dieren en ik bestelde ondertussen een proeverij voor 2 personen. De katten bleken echter wat verder weg te zitten dan gedacht, dus ik begon maar vast in mijn eentje met proeven. Het was al laat en de mevrouw van de proeverij wilde duidelijk op tijd naar huis. Pieter kreeg even later in hoog tempo de wijntjes erdoorheen gejast. Leuke plek om te bezoeken, maar ze moeten het meer van de katten hebben dan van de wijnen. Die vonden wij minder lekker dan die bij Spier en Asara. Wel leren we nog beter welke druiven en welke blends we lekker vinden.

Terug bij het huisje bleek het toch gelukt te zijn om bijna alle kleren gedroogd te krijgen. Dat in combinatie met onze Old Khaki aanwinsten maken dat in ieder geval Pieter en ik er weer een beetje knap bij lopen. De kinderen waren natuurlijk al knap. Omdat het huisje zo fijn is besloten we hier nog een nachtje bij te boeken en vanaf hier op en neer naar Langebaan te gaan. Gelukkig was het huisje nog niet vergeven. ‘s Avonds gegeten bij wijnhuis Skilpadvlei. Een andere standaard qua wijn en eten dan Asara. Wel lekker, maar iets simpeler qua ambiance.

De volgende dag zoals gezegd naar Langebaan gereden. Een stuk van ruim 1,5 uur. De route leidt je eerst langs Kaapstad, waar we door de vele bewolking weinig van zagen. De hele Tafelberg was onzichtbaar. Het is dat we weten waar hij ligt, dat ik de voet van de berg nog een klein beetje kon onderscheiden...

Na de initiële drukte qua bebouwing en helaas ook de nodige vervuiling, kwamen we na een halfuurtje rijden weer in het groen. De weg loopt tussen het fynbos door, lage begroeiing die alleen voorkomt op de Kaap. Én we hebben geluk, want de eerste bloemen gaan al bloeien. Dat doen ze vooral tussen half augustus en half september. We zien dus ook velden met bontgekleurde vyggies.

In Langebaan lunchen we wat vlak bij de lagune met wit zand en helder groenblauw water. Het is hier mooi! Alleen is het wel meer een plek voor lente of zomer. Nu is het met 18 graden wat frisjes. Na de lunch rijden we door het West Coast National Park heen. Pieter kan het niet laten om elke keer als iemand West Coast zegt, het bijbehorende handgebaar van de W te maken zoals het een echte rapper betaamt.

Het park is mooi, je hebt er goed zicht op de lagune en er schijnt ook redelijk wat wild te lopen. Wij zien alleen wat struisvogels en kleine andere vogeltjes. De elanden, hartebeesten, Kaapse vossen en caracals laten zich aan ons niet zien. Ook de walvissen en dolfijnen hebben er geen zin in. Dat heeft ook te maken met de afstand waarop we ze moeten spotten en het relatief ondiepe water. Morgen gaan we naar Hermanus, dan gaan we vast walvissen zien.

We besluiten het park te verlaten en nog richting Fairview te rijden, een wijnhuis in Paarl dat ook leuk is voor de kinderen. Je kunt er wijn, kinderwijn en kaas proeven en ze hebben een toren met wat maffe geiten. Voor de grote kinderen biedt Fairview vooral hele lekkere wijnen. We besluiten vroeg te gaan eten, zodat we niet vanavond nog op pad hoeven. De bistro van de overburen is ons erg goed bevallen en heeft als bijkomend voordeel dat we na het eten slechts de heuvel af hoeven te rollen om ‘thuis’ te komen. In Stellenbosch zelf zitten ook wel leuke restaurantjes, maar we hebben niet zoveel zin om in de stad te eten. De restaurants van de meeste wijnhuizen op de route zijn vooral overdag open. We gaan dus terug naar Asara waar ober Jacques ons nog herkent van twee dagen geleden. We leggen hem wel uit dat dit voorlopig even ons laatste bezoekje is, aangezien we morgen verplaatsen naar Hermanus voor een dagje walvissenspotten. Hopelijk zien we er veel. Het wijnland was ook dit keer genieten. Het was de vijfde keer hier en we ontdekken nog altijd leuke nieuwe plekken. We komen er vast nog eens terug.