Uitzicht en inzicht

We hadden van verschillende mensen begrepen dat Hout Bay niet meer was als vroeger. Wat er precies veranderd was kregen we niet helder. Iets met ‘politics’ zei men, en ze keken er wat apart bij. Google maakte ons ook niet heel veel wijzer. We vonden alleen wat oude nieuwsberichten over een taxi-oorlog met een schietincident en rellen. Maar dat waren berichten van een jaar geleden. We hoopten er maar het beste van. 

Hout Bay leek voor ons niet heel erg anders dan de eerdere keren dat we er waren. Alleen het laatste verkeerslicht voordat je het stadje uitging was een aparte gewaarwording. Daar zaten en stonden heel veel mensen met briefjes langs de kant van de weg. Of het een protest was of een soort van UWV, konden we niet ontdekken. Triest was het wel.

Vandaag stond de beklimming van Lions Head op het programma. Een stevige wandeling van de kenmerkende bult tussen Camps Bay, Signal Hill en de Tafelberg. Zoals de naam al doet vermoeden lijkt de stenen top van de heuvel op een leeuwenkop of beter gezegd op een liggende ING-leeuw. Je begint op 300 meter en wandelt en klimt naar de top op 667 meter. Een vrij steile wandeling waar je aan het eind ook echt een stuk moet klimmen en klauteren. Je hebt een moeilijke route (met grepen, ladders en kettingen) en een gewone route. Wij besloten de moeilijke naar boven te doen en de reguliere naar beneden. Je cirkelt langzaam naar boven en hebt hierbij uitzicht op de stad, de stranden, Robbeneiland, de Tafelberg en de twaalf apostelen. Bovenop heb je een 360-graden uitzicht.

Voor de klim stond 1,5 uur incl. (foto)stops. We deden het bergop in 1u20 en bergaf in 1u10. We zijn alle vier redelijk fit dus stapten en klommen lekker door. Je moet alleen niet al te veel last van hoogtevrees hebben, want het is regelmatig behoorlijk steil. Een pittige, maar vooral ook leuke hike! Bovenop genoten we van het uitzicht en puften we uit. Het was ondertussen best warm geworden. We besloten het kanonschot dat elke dag om 12 uur wordt afgevuurd vanaf Signal Hill het startsein te laten zijn van onze afdaling. Deze bleek beter te doen dan verwacht. Ook al namen we nu de gewone route, het eerste stuk was gedeeld met de moeilijke route en dus best steil. De afdaling kostte een stuk minder energie dan de klim, het was alleen een stuk meer belastend voor de benen. Vooral Pieter merkte dat aan zijn knie, die sinds 12 jaar geleden bleek dat hij was aangetast door de ziekte van Lyme altijd een zwakke plek is gebleven. Emma, Hidde en ik liepen het laatste stuk daarom iets vooruit om wat welverdiende drankjes te halen aan de voet van de klim. Ons water was namelijk allang op! 

De beklimming van Lions Head stond bewust voor vandaag op het programma: het was de warmste en waarschijnlijk ook de meeste heldere dag. Dan hadden we dus én het mooiste uitzicht én konden we de middag door naar het strand! Eerst genoten we van een welverdiende lunch bij de Bungalow, een luxe strandtent vlakbij Clifton beach. We waren ernstig underdressed voor deze tent, maar volgens het personeel was iedereen er welkom. Ik vraag het me af... wij waren er in ieder geval wel welkom aan de keurig gedekte tafeltjes tussen de mensen met grote zonnebrillen. We smulden van lekkere burgers en een smakelijke salade. Pieter en ik lieten het vergezeld gaan van een prettig glas chenin blanc.

Clifton no.4 is een van mijn meest favoriete strandjes van de wereld. Het zand is er wit en er liggen grote ronde rotsen, de zee is er helder en het ligt direct onder Lions Head. Zo konden we mooi trots terugkijken op onze prestatie van die ochtend. Emma en Hidde doken meteen de golven in. Pieter volgde hen redelijk snel. Mij niet gezien. Althans niet verder dan de kuiten. Dit water komt rechtstreeks van de Zuidpool en is behoorlijk koud. Helden zijn het die drie van mij, maar ik genoot net zozeer zonder te bevriezen. Overigens beweerden ze alledrie dat de temperatuur wel meeviel. En we hebben hier inderdaad wel eens kouder water gehad. Zou koud dat het echt pijn deed. Desondanks bleef ik lekker op het droge zand, genoot ik van Emma en Hidde die het overduidelijk goed naar hun zin hadden. Het blijf grappig om te zien dat strandgasten hier niet voetballen of beachballen, maar rugbyen. 

Tegen zonsondergang begon een groep locals met hun zwem- en surfttraining. Op het teken van de coach renden ze met surfboard de koude golven in. Op de achtergrond zakte de zon langzaam in zee. Het was een mooi gezicht. Als afsluiter van de dag aten we bij de lokale Italiaan. Deze was op een winterse woensdagavond helemaal gevuld met locals, een goed voorteken dus. We hadden de laatste tafel en aten ook hier weer lekker. Was Namibië het land van de prachtige landschappen. De Kaap is het gebied van heerlijk eten en drinken. Natuurlijk zijn de landschappen hier ook mooi, maar we kennen ze al goed en ze zijn niet zo onbedorven als die in Namibië. 

Op donderdag stonden V&A-waterfront en een bezoek aan Robbeneiland op het programma. Eerst shopten we nog wat bij V&A. We hielden het netter dan in Stellenbosch. Om 13 uur namen we de ferry naar Robbeneiland. De tickets voor Robbeneiland hadden we zaterdag al geboekt. Dat was maar goed ook. Op de bonnefooi aankomen bij de ferry betekent geen excursie. Mensen die dat deden, dropen teleurgesteld af.  

Robbeneiland is geen gezellig uitje, maar wel iets wat je een keer moet doen in Kaapstad. Pieter en ik deden het eiland al aan de eerste keer dat we hier waren, in 2003. Emma en Hidde waren nu ook oud genoeg. De vorige keer waren ze 4 en 6. Nu weten ze wie Mandela was en wat apartheid was. Desondanks zijn we alle vier nog steeds verbaasd als we de verhalen horen. Onvoorstelbaar dat dit heeft kunnen gebeuren... 

We rijden rond over het eiland, krijgen uitleg over de historie ervan en leren dat het ook ooit een leprakolonie was. Ook horen we over Robert Sobukwe, een vrijheidsstrijder die hier jarenlang in eenzame opsluiting zat, voor een actie waarbij een grote groep mensen zich liet arresteren, omdat ze bewust hun permit niet bij zich hadden. Het was bedacht om internationaal aandacht te krijgen voor wat zich in Zuid-Afrika afspeelde. De ‘bekende’ gevangenis op Robbeneiland is gebouwd door de gevangenen zelf, begin jaren 60. In eerste instantie zaten de politieke gevangenen en de criminelen door elkaar heen. Al snel merkte men dat de criminelen beïnvloed werden door de standpunten van de politieke gevangenen. Daarop besloot men ze onder te brengen in aparte blokken, strikt gescheiden van elkaar. 

We werden rondgeleid door een ex-gedetineerde. Hij was 18 toen hij er kwam, in 1980. Hij was veroordeeld tot 18 jaar gevangenisstraf vanwege terrorisme. Hij had wapens in zijn bezit. Hij vertelde over de registratie op het eiland. Alle informatie over je persoon en je straf werd vastgelegd op een pas. Die moest je altijd bij je hebben. Had je dat niet, dan moest je 3 maanden in de isoleercel met slechts een maaltijd per dag (pap, wat brood en koffie met suiker). We hoorden over de bezoekregeling: 1 keer per 6 maanden een half uur bezoek. Dat mocht alleen familie zijn en er mocht alleen in het Engels of Afrikaans worden gesproken. Post werd gelezen en evt. gecensureerd. Hij vertelde ook over hongerstakingen om bedden en meer dekens te krijgen.

We zagen ook het celblok van de belangrijke politieke gevangenen, waaronder Nelson Mandela. Zij hadden ieder hun eigen cel. Overigens zonder enige vorm van luxe. Overdag moesten ze werken in de steengroeve, bewaakt door wachters en honden. Bij ontsnapping was het ‘shoot to kill’. Voor het oog van de buitenwereld werd echter verteld dat de politieke gevangenen geen harde arbeid hoefden te verrichten. We zagen een geënsceneerde persfoto’s met criminelen die harde arbeid deden en politieke gevangenen die zaten te naaien. 

De gids vertelde ook hoe de politieke gevangenen hun manifesten rond smokkelden door de gevangenis. Door ze te verstoppen in tennisballen en theepotten. Zo werd hun verhaal en hun ideeën toch breder bekend. Tot slot maakten we onze eigen ‘long walk to freedom’ van de gevangenispoort naar de pier waar de ferry vertrok. Al met al een heftige en indrukwekkende middag. 

Door de drukke avondspits via Constantia teruggereden naar Hout Bay. Het was al laat, we besloten dan ook bijna meteen door te rijden naar de Fishermans wharf voor lekkere vismaaltijd. Hier moet je in ieder geval een avond eten als je in Hout Bay verblijft. 

Onze laatste dag in Zuid-Afrika proppen we al onze (voornamelijk vieze) bagage weer in onze tassen. Het past makkelijk en dat terwijl we ook nog hebben geshopt. We laden de auto vol en rijden naar Kloof street voor een goed ontbijt. Daarna wandelen we naar de nabij gelegen gardens. Hier is Kaapstad ooit begonnen. Een groentetuin als bevoorradingsstation voor de schepen van de VOC die soms weken voor anker lagen in de Tafelbaai, omdat het weer te slecht was om de Kaap te kunnen ronden. Rond de gardens vind je ooit de meeste oude gebouwen van de stad en je hebt er een mooi uitzicht op de Tafelberg!

Via de kleurrijke huisjes van de Bo-Kaap rijden we dwars door het centrum, langs Kasteel de Goede Hoop naar onze laatste stop voor het vliegveld: The old biscuit mill. Een oude koekjesfabriek in de wijk Woodstock. Vroeger een plek waar je niet wilde komen. Nu vergelijkbaar met het opgehipte Katendrecht. Bovenin de silo zit The Potluck Club, een restaurant waar ik op getipt ben. Het eten is er fantastisch en je hebt het uitzicht over de stad en de baai. 

We hebben alleen niet echt honger en willen er alleen een drankje doen. Dat kan ook! Althans... we laten het ons wel gevallen en nemen een glas Graham Beck brut, een van de beste Cap Classiques (vergelijkbaar met champagne, alleen mag het zo niet heten). Voor de kinderen wordt een mocktail in elkaar geflanst. Emma krijgt een aardbei/kiwi daiquiri en Hidde een citroengrqs/passievrucht caipirinha. Zonder alcohol dus. 

Ondertussen komt de ober vertellen dat ze bij de top 50 beste nieuwe ontdekkingen van de wereld horen qua restaurants en hij vraagt of ze toch niet wat snacks voor ons kunnen maken. Natuurlijk joh, ‘bring it on’. En zo smullen we van sashimi, tataki, visburgertjes, kikkererwtenfrites en vlees met saus waar dagen aan gewerkt is. De rekening hebben we het maar even niet over. Het was een overheerlijke en passende afsluiting van een geweldige reis. Later leren we dat dit het zusje is van het beste restaurant van Zuid-Afrika, daar moet je 3 maanden van tevoren reserveren.

Op het vliegveld was het business as usual. De auto afdroppen, inchecken en bagage afgooien en de laatste randen opmaken. Dat blijkt lastiger dan we dachten. We hebben nog 800 rand en de meeste souveniertjes prijken al in onze kast of aan onze muur. Emma krijgt wat oorbelletjes, Hidde vind niet echt iets wat de moeite waard is (lees: wat ik geen troep vind). Dus we besluiten nog wat flessen wijn en bubbels in te slaan. Het kost hier immers de helft van wat het thuis kost. Sjouwen we gewoon wat extra mee.

We hebben een prima nachtvlucht en komen een half uur voor schema aan in Frankfurt. Dat half uur brengen we vervolgens door in de rij van de douane... en vervolgens een half uur bij de security check. Gelukkig mag de wijn mee naar huis, nadat zorgvuldig was gecheckt of het toch stiekem geen explosief was. Ons rest nu nog een korte vlucht naar Amsterdam en een trein/tram/busreis naar huis. En dan kan het grote nagenieten beginnen. Kunnen we eindelijk de foto’s van de goede camera in het groot zien. Ik denk dat we vanmiddag een lekker glaasje wijn nemen als we ze gaan bekijken!