Dolfijn en wijn

Het waren een paar mooie dagen. Ik wil hiermee geen afbreuk doen aan de rest van onze reis, want die is ook super, maar de afgelopen paar dagen hebben we veel bijzondere en ook relaxte momenten gehad. De Facebook vrienden hebben daar al een klein voorproefje van gehad.

De mooie dagen werden ingeluid met een prachtige sterrenhemel. We zaten in Akaroa erg afgelegen. Op de berg zonder enige lichtvervuiling. Aangezien het helder was 's avonds werden we getrakteerd op enorm veel sterren, we zijn geen astronomen, maar vermoeden een stukje Melkweg. Ook de volgende ochtend en een paar door mij niet gevoelde aardschokken later, was het helder. Na wat Skype-gesprekken met oma en tante Nel en opa en oma (en onze poes) zijn we afgedaald van de camping naar het dorpje Akaroa zelf.

Pittig tochtje! De man van de camping zei het al: "five minuten te get to the bottom, ten to get back up". Nou, hij heeft niet overdreven. Steil, en dat met een buggy met inhoud... Daarna was het flink doorstappen om op tijd bij de haven te zijn. Al snel vonden we de boot van Tony. Deze local was ons door de campingeigenaren aangeraden. Hij kent de baai goed, er mogen kleine kinderen mee op de boot én hij is ook nog eens leuk met de kleine kinderen en hun ouders.

Binnen een paar minuten na vertrek werden we beloond. Er kwamen wat dolfijnen naar de boot toe gezwommen, om net voor de boeg te surfen op de boeggolf. In de Akaroa Harbour, een enorme inham die ooit is ontstaan na een vulkaanuitbarsting, leeft de zeldzame Hector dolfijn. Deze diertjes komen alleen voor op een paar plekken rond net Zuidereiland. Ze zijn dol op boeggolven, de rakkers. Meerdere keren zagen we plukjes dolfijnen aan komen zwemmen om op onze golf mee te liften. Emma vond het prachtig en heeft de hele tocht de haven uit voor op de boot gestaan. Ook Hidde vond het mooi, maar die besefte nog niet dat het heel bijzonder was.

In en net buiten de inham werden we getrakteerd op nog meer wildlife en natuurschoon. Een 'blue penguin' was aan het vissen in de baai en net er buiten zagen we veel zeeleeuwen. Onder meer een groepje pups die leerden zwemmen in een klein rotspoeltje. Ook de rotsen en de bergen waren prachtig en staken mooi af tegen het blauwgroene water.

Iets minder was het feit dat de wind en daarmee de golven net buiten de baai toenamen. De boot klapte flink op en neer. Hierdoor gingen er twee kindjes aan boord ten onder aan zeeziekte. Niet alleen vervelend, maar ook smerig. Nog vervelender was het dat een van de twee zieken onze Hidde was. Een poging om de boot enigszins schoon te houden resulteerde in een volle pet... Pieter werd door de medepassagiers wel gecomplimenteerd met zijn vangkwaliteiten!

Het mannetje was echt een beetje zielig. Hij hing met een wit toetje tegen ons aan. Gelukkig waren we al vrij snel terug in de baai en werden daarmee de golven ook iets minder. Hij had er echter geen zin meer in. De dolfijnen die weer voor de boot kwamen zwemmen interesseerden hem niet. Hij voelde zich ellendig en had last van de harde en koude wind. Ook Emma was er wel klaar mee. Desondanks hadden we een mooi tochtje gehad, met veel dolfijnen. Althans, dat dacht ik toen nog, dat dit er veel waren...

Terug in Akaroa op advies van collega Koen op zoek gegaan naar de theetuin. Of we 'm ook gevonden hebben weet ik niet, maar we zijn beland bij een leuk tentje met een enorme tuin, waar je ook thee kon drinken. Voor de kids was er een speciaal speelruimte. Altijd fijn dit soort tenten, want dan kun je even relaxed zitten. Het eten was ook lekker, dus nog meer reden om er wat langer te blijven plakken en nog een lekker drankje te doen. We hoefden die dag toch nergens meer heen. Nou ja, nergens. We moesten de helling naar de camping nog beklimmen. Iets wat we nog maar even uitstelden.

De volgende dag van Akaroa naar Kaikoura gereden. We kwamen weer dwars door Christchurch, waar we verdwaalden in de eenrichtingswegen en de afgesloten stukken vanwege de zogeheten red zone (het stuk centrum dat nog afgesloten is vanwege de aardbeving van vorig jaar). Hierdoor waren we wel wat later dan gepland. Een blik in de Lonely planet leerde me dat we hierdoor precies rond lunchtijd in de Waipara wine valley zouden zijn. Hè, vervelend! Onze ervaring met wijnhuizen in Zuid-Afrika is dat je er vaak heerlijk kunt eten. We hebben dus maar even de proef op de som genomen.

Gestopt bij de 'mud house'. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, geen modder, maar een mooie tuin (met speelgoed) en heerlijke wijnen en spijzen. De lunch duurde dus iets langer dan gepland, maar we hebben ervan genoten. Grote zus Emma bespaarde ons en passant nog een ritje terug naar dit wijnhuis en veel drama door Hidde's apie te spotten op een tafeltje bij de uitgang. Pieter en ik hadden niet in de gaten dat Hidde zijn knuffel had meegenomen. Driewerf hoera voor Emma!

Eerste stop in Kaikoura was het kantoor van de Dolphin encounter. Daar zou ik de definitieve vertrektijd van mijn dolfijnenontmoeting doorkrijgen. Ik had geboekt voor de vroege groep, die van half 6 's ochtends. Net geheel naar vrije keuze, want het was de enige die nog beschikbaar was. Gelukkig mocht ik me om 5.15 uur melden. Fijn! Ik ben zo'n ochtendmens. Om Pieter, Emma en Hidde niet te storen in hun nachtrust besloten om een fiets te huren om van de camping naar het vertrekpunt te komen. Kortom, door naar de lokale fietsenboer om daar een semi-brakke mountainbike en mooie (verplichte) helm aangemeten te krijgen.

Op de camping zoals te doen gebruikelijk de speeltuin ingedoken. Daar waren Nederlandse kinderen, leuk voor Emma en Hidde dus. Tijdens de babbel met de ouders bleek dat we bijna buren zijn. Ze bleken uit Delft te komen. Ook zagen we op de camping wéér een ander stel die het zelfde schema van campings en lunchstekjes lijken aan te houden. We worden achtervolgd!

Van vroeg naar bed gaan kwam natuurlijk helemaal niks. Had ook niets uitgemaakt, want heel goed geslapen heb ik niet. De afgelopen nachten droomde ik al over dolfijnen, nu lag ik vooral wakker omdat ik me niet wilde verslapen. Om 4.45uur werd ik bruut gewekt door een stel krekels die zich in mijn iPhone verstopt hebben. Pfff, het was echt middenin de nacht. Donker en koud, ik vroeg me af wat hier nou eigenlijk leuk aan kon zijn. Die vraag werd snel beantwoord.

Een klein fietstochtje naar de Dolphin encounter later, bleek ik niet de enige gek te zijn die middenin de nacht wilde opstaan voor een stel dolfijnen. Eerst mochten we onze wetsuits, flippers en maskers halen, zodat we er lekker elegant uit zouden zien. Na een korte instructiefilm gingen de bus in om naar de haven aan de zuidkant van Kaikoura te gaan. Daar werden we verdeeld over drie bootjes. Twee bootjes met zwemmers en kijkers en een klein bootje met alleen zwemmers. Mijn bootje!

Op de boot werd er door onze jolige Schotse begeleider eens te meer duidelijk gemaakt dat we op open zee gingen zwemmen met wilde dolfijnen. Je mocht ze niet vastpakken, de dolfijnen bepalen wat er gebeurd. We waren er wat tips die je kon toepassen om de dolfijnen naar je toe te lokken. Het zijn immers heel nieuwsgierige dieren. Je moest je vooral gedragen als een dolfijn, dus gekke geluiden maken en je armen langs je zij houden. Ook kreeg ik nog even een spoedcursus snorkelen, de theorie dan. Het praktijkexamen zou snel volgen.

Na tien minuten varen zagen we de eerste dolfijnen en weer tien minuten later werden we gedrild om ons 'klaar te maken' voor de eerste zwem (we mochten er in totaal maximaal vijf maken, afhankelijk van hoe lang we in het water hadden gelegen). De toeter van het bootje gaf aan dat de schroef stil was en dat we veilig de oceaan in konden. Even wat details: het zeewater is zo'n zestien graden, de bodem van de zee is ongeveer anderhalve kilometer onder je en je zwemt middenin een school van tussen de honderd en zeshonderd dolfijnen.

Als een kip zonder kop laat je je dan na de toeter van het bootje afglijden. Lang leve de wetsuits en de snorkels. Koud was het niet en ik had mijn hoofd nog niet in het water of onder me zwommen zes dolfijnen, daarna scheerden een nog talloze rakelings langs me heen. Wat een fantastische dieren en wat een ervaring! Na een tijdje en veel dolfijnen later leken ze weg te zijn. Vanaf het bootje klonk wederom een toeter en onze groep zwom als debielen weer naar het bootje om daarmee een stukje verder te varen op zoek naar de volgende grote groep dolfijnen. Dat ritueel herhaalde zich een aantal keren.

Ondertussen dunde de groep zwemmers zich uit omdat er mensen zeeziek begonnen te worden. Ik had nergens last van, de golven vielen in vergelijking met Akaroa reuze mee. Vol enthousiasme stortte ik me dus nog een paar keer in het water om tussen de dolfijnen te zwemmen. Helaas was het na vier 'swims' voorbij. We hadden alles bij elkaar zo'n vijftig minuten in het water gelegen. Tijd om de wetsuits te vullen met warm water om op te warmen om je er daarna uit te worstelen. Snel droge kleren aan en op naar het dak van de boot om nog even te genieten van de capriolen van deze enorme scholen dolfijnen. De dusky dolphin staat er om bekend dat ze heel speels zijn en veel uit het water springen. Ze hadden er zin in, ik zag veel sprongen en salto's voor- en achterover!

Daarna terug naar de haven onder het genot van warme chocola en gemberkoekjes. Het eerste om lekker warm te worden, het tweede om te voorkomen dat je misselijk werd van het eerste. Het hielp niet alle mensen aan boord. Gelukkig had ik zelf nergens last van en zat ik vrolijk keuvelend met Sanne die ook alleen op deze trip was te genieten van het mooie uitzicht. Wat een dag!

Terug op de camping proberen mijn ervaringen over te brengen, maar dat is bijna onmogelijk. Daarvoor moet je het echt zelf hebben gedaan. Voordat we verder zouden rijden naar het Noorden wilden we nog even bij de zeeleeuwen kolonie gaan kijken. Tijdens een flinke wandeling over de kliffen zagen we er een paar van grote afstand. Dat vonden we niet leuk genoeg, dus we besloten de terugweg naar de parkeerplaats via de voet van de kliffen af e leggen.

Daar werden we voor beloond met redelijk wat zeeleeuwen op niet al te grote afstand en een, laten we zeggen, uitdagende wandeling met twee kleine kinderen en twee paar natte voeten (Pieter en ik). De ruimte tussen de zee en de kliffen bleken op de laatste twee honderd meter van de parkeerplaats toch iets te klein. We waren alleen al anderhalf uur aan de wandel en handen met het oog op de finish weinig zin om anderhalf uur terug te lopen. Gelukkig was de zee rustig en was het te doen, maar als we het van tevoren hadden geweten...

Na dit sportieve ochtendje de camper in voor een mooi stukje Nieuw-Zeelandse kustlijn. Een stukje van de kust af, bijna helemaal bovenaan het Zuidereiland ligt Blenheim. In het gebied rond Blenheim wordt hele goede wijn gemaakt, vooral sauvignon blanc en pinot noir. Dat moesten we natuurlijk even proeven. Het was weer lunchtijd, dus we hebben het ritueel van de afgelopen dagen herhaald bij 'the winery', een family friendly wijnhuis mét speeltuin in wijnthema. Educatief hoor! En fijn, want terwijl Emma en Hidde hun energie kwijtraakten, zaten Pieter en ik in het zonnetje te genieten van een heerlijk wijntje en dito lunch. Tja, ik begon er al mee, het waren een paar mooie dagen!

Hongi voor iedereen die het heeft gepresteerd dit lange verslag uit te lezen!