Touwtje spannen

Vanuit Blenheim zijn we naar het noordwesten van het Zuidereiland gereden. Hier ligt het Abel Tasman NP. Toen ik de reisgids over Nieuw-Zeeland doorbladerde (lees: de foto's scande) had ik het al snel bekeken, Abel Tasman, daar moesten we heen. Het voerde ons over wat bochtige bergweggetjes om er te komen en het leverde ons wat ouderwetse kampeerervaringen op, maar dan heb je uiteindelijk ook wat!

We maakten een korte tussenstop in Nelson voor wat boodschappen en een hele ongezonde, maar lekkere lunch bij de Burger King. Daar werden Emma en Hidde gekroond tot Burger King en Queen. Met enige regelmaat treffen we een van beide nu met een papieren kroon en bijpassende grote glimlach aan. Een kinderhand is gauw gevuld!

We hadden de reisgids er op nageslagen en in Marahau, net onder het Abel Tasman NP was een boerderijcamping, volgens de gids inclusief dieren (vrij logisch op een boerderij) en een speeltuin. Klonk perfect dus. Dit bleek echter de allereerste boerderijcamping te zijn, waarbij je niet bij de dieren mocht kijken... O, en de speeltuin die hadden ze niet, nooit gehad ook. Toch maar op zoek naar een andere camping.

De Lonely Planet en medereizigers die al in deze buurt geweest waren, raadden ons af om de campings in Marahau of Kaiteriteri te nemen in het hoogseizoen. Het schijnt er veel gelijkenissen te vertonen met de buitenwijken van een grote stad. We besloten daarom om een stuk door te rijden naar Golden bay. Een flinke klim over Tanaka Hill, met prachtig uitzicht over de Tasman bay en de Golden bay.

De camping aan de Golden bay bleek alleen niet heel veel anders dan net onder Abel Tasman. Een grote buitenwijk met pauper kiwi's in aftandse tenten, die hier een paar weken per jaar voor de hoofdprijs een campingplekje hadden aan de Golden bay. Een baai die in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden verre van goud is. Ook kon je lopend naar het Noordereiland, zo leek het. 50 meter van de waterlijn stond je nog steeds maar tot je knieën in het water. Het enige goede aan de camping was de plekken zelf. Het sanitair was ronduit smerig (en dat voor de duurste camping tot nu toe).

Ondanks de grote kampeerplekken voelden de kiwi's de behoefte om bij voorkeur dwars over onze plek te lopen, omdat dat nu eenmaal een meter scheelde ten opzichte van het pad. Heel irritant! Hier kwam een stukje jeugdsentiment opborrelen. Hetzelfde voorval (mensen die dwars over jouw stukje camping komen wandelen, bij voorkeur tussen je tafel en stoelen door) hadden we ook ooit in Frankrijk op een camping. Mijn vader loste dit op door een touwtje te spannen zodat mensen het geconditioneerde fatsoen opbrachten om iets verder om te lopen. Sindsdien is 'touwtje spannen' een begrip bij de Van Dongens. Na een aantal kiwidoorkruisingen prevelde ik dus al snel de gevleugelde woorden 'touwtje spannen'.

Pieter maakte enthousiast een kunstmatige barrière en het hielp! Geen kiwi's meer over onze plek. Vreemd genoeg hield het de sandflies niet tegen. Die gemene prikkende beestjes zaten overal. We hebben dus niet lang kunnen genieten van de vers verworven 'privacy'. We hadden het snel gezien daar. We besloten om de volgende dag vroeg te vertrekken richting Abel Tasman NP en daar met de watertaxi naar een van de mooie baaien te gaan. Enthousiast zwaaiden we de kiwi's uit, blij dat we niet net als veel van hen drie weken hier hoefden te blijven.

Volgens de reisplanner was het ongeveer een uur rijden naar het punt waarvandaan de watertaxi's vertrokken. Nou, niet met een camper en niet met de wegwerkzaamheden als gevolg van de overstromingen van een maand geleden. We waren dus te laat voor de taxi van half elf. Gelukkig was er nog plek op die van twaalf uur en beschikte Kaiteriteri over een hele leuke, grote speeltuin en een koffietentje! De tijd vloog voorbij. De watertaxi was een hele belevenis. Deze kleine bootjes scheuren als een dolle langs de mooie baaien van Abel Tasman. Ook hadden we nog even een stop bij de bizarre split apple rock. Een rots die eruit ziet als een appel die doormidden is gesneden.

We werden afgezet op het strand van Te Puketea. We hadden ruim twee uur om van daar naar Anchorage bay te komen dat op 15 minuten lopen lag. We besloten dus eerst maar even goed te genieten van net heerlijke strand, het helder groene water en het prachtige uitzicht. Zo hoort een strand en de zee te zijn. Heerlijk! Het was het eerste goede strand sinds Australië.

Het mooie was dat er maar een paar mensen op waren. Ik schat in dat de helft van alle mensen op het strand Nederlands waren, wij en een ander Nederlands gezin met twee kleine kinderen. Er werd al snel contact gelegd en de koters speelden lekker met zijn allen. Niet alleen op Te Pukatea, maar ook later op Anchorage. De volwassenen wisselden snel even reistips uit. En voor we het wisten was ter alweer tijd om de taxi terug naar Kaiteriteri te nemen. Wat een heerlijk middag Abel Tasman.

Als ik me niet vergis is Abel Tasman degene die Nieuw-Zeeland zijn naam heeft gegeven. Hij zette voor het eerst voet aan wal in het gebied waar nu het national park ligt. Weet niet wat hij dacht toen hij dat deed, want het lijkt er totaal niet op. Zeeland is mooi hoor, maar het haalt het niet bij de prachtige gouden stranden, tropische regenwouden en heldere baaitjes van dit gebied.

Na Abel Tasman NP de camper snel richting Nelson gereden in de hoop dat we daar een camping zouden treffen die niet op een buitenwijk lijkt. Dat is gelukt. We staan nu op een kleine camping in Richmond. Het is hier heerlijk rustig, van alle gemakken voorzien en schoon. Morgen door naar Picton en de Marlborough sounds en dan over een paar dagen de boot naar het Noordereiland voor het laatste stukje van onze reis. Zucht...

Hongi!