Hoog en nat, over touwbruggen en watervallen

Vanuit het Engelse berglandschap van de Cameron highlands hadden we een lange tocht te gaan naar de oudste jungle van de wereld, de Taman Negara. Omdat het toch al een eind rijden zou zijn en we verder niets meer in de jungle zouden kunnen doen, besloten we een 'stukje' om te rijden via Kuala Gandah.

In Kuala Gandah is zit de elephant conservation. Hier vangen ze werkolifanten uit Thailand en Birma op en proberen ze ze voor te bereiden voor een terugkeer naar de wildernis. Ook vangen ze olifanten in Maleisië die overlast bezorgen door bijvoorbeeld oogsten van boeren te verpesten en zetten ze deze opnieuw uit in de Taman Negara. Wij besloten langs te gaan omdat je er getuige kunt zijn van het badritueel en je ze kunt voeren. Een kijkje dichtbij dus.

Bij aankomst eerst een film bekeken over het werk van de stichting en daarna op naar de beestjes zelf. De grote jongens en meisjes waren al lekker aan het badderen in de rivier. Ze werden flink geschrobt door hun begeleiders. In colonne verlieten ze het bad om nog wat kunstjes te vertonen tijdens een voorstel ronde. Daarna was het voedertijd. We hadden al een beetje ervaring opgedaan in de Australia zoo, dus we stonden vooraan! Emma vond het nog steeds spannend. Hoe graag ze het ook wilde, ze durfde niet. Hidde daarentegen vond het supergaaf. Of het nu een 'babyolifantje' of een reus was, het deerde niet. Hij genoot met volle teugen. Pieter en ik hebben natuurlijk ook wat stukjes suikerriet aan de mastodonten gevoerd! Hoe vaak krijg je nu de kans!

Na de voedertijd gingen de ukkies badderen, de bezoekers mochten hierbij helpen. Omdat we dachten dat we rond die tijd al weer weg zouden zijn, had ik me hier niet voor ingeschreven. Gelukkig bleek het niet al te spectaculair en bleef je op de kant vooral droog. Geen life-changing experience gemist dus.

Nog even 'duur' geluncht bij de lokale pitstop, vraag me niet wat het was, maar het was lekker en tegen lokale prijzen en daarna op naar de jungle! Tot onze grote verbazing bleek ons resort niet in het dorpje Kuala Tahan (de toegangspoort tot de Taman Negara) te liggen, maar aan de overkant van de rivier... Huh, nergens iets over te vinden. Tja, en nu dan.... Alle bagage uit de auto, op zoek naar een parkeerplaats, bootje op incl. al onze meuk, bootje af, bagage in een kabelbaantje, wij met een lange trap naar boven en dan... een ware verrassing!

Bovenaan de helling in het nationaal park lag ons resort. Wederom een tropische verrassing waar we werden verwelkomd met een lekker drankje een een koude natte handdoek. Geloof me, die hadden we ondertussen ook echt nodig. Het is er heet en de luchtvochtigheid is skyhigh. Ons huisje bleek het allerlaatste huisje in het resort te zijn. Na ons huisje begonnen de wandelpaden de jungle in. Vanaf de receptie en het restaurant was het al snel een klein kwartiertje lopen. Lang leve het golfkarretje dat onze bagage naar het huisje bracht!

De avond in het resort gegeten en wat excursies geboekt voor de volgende dag. Verder met de 'kippen op stok'. Weinig zin om ons lek te laten prikken op onze veranda. De volgende ochtend werden we gewekt door de krekels van mijn wekkertje én een tropische regenbui. Tja, het heet niet voor niks regenwoud. Helaas hield het ook niet op. Met twee schamele parapluutjes naar het restaurant gewandeld voor het ontbijt. Daarna gemeld bij de receptie voor onze eerste excursie. Het plan was om met een gids naar de Canopy walk te gaan. Dit is een touwbruggenstelsel op 30 à 40 meter hoogte, waar een groot deel van de flora en fauna uit de jungle zich bevindt. Er zijn er meer van op de wereld, maar deze canopywalk schijnt de hoogste en de langste te zijn. Een must-do dus, alleen niet vandaag, want met regen is ie dicht! Dusss, geen ochtendprogramma, stromende regen en geen alternatieven...

Toch maar besloten wat regenponchos te kopen en een stukje de jungle in te wandelen. Eerst Emma en ik en later Pieter. Gelukkig klaarde het tegen de middag op, zodat onze tweede excursie niet in het water viel, of juist wel...? We gingen met bootjes naar de watervallen van Latah Berkoh een stukje het park in. We hadden de luxe van een privéboot met stuurman en schipper. Al snel viel Hidde zoals te doen gebruikelijk in slaap. De arme jongen werd bruut gewekt door opspattende golven water in een van de stroomversnellingen. Met een huilbui als gevolg. Ik snap het wel. Lig je lekker te dutten in het middagzonnetje, ben ineens helemaal doorweekt.

De troost was nabij, want net na de overstroming stopten we even om visjes te voeren. Dat was leuk. Emma vond het wel jammer dat we niet wat visvoer bewaarden om de vissen bij opa en oma thuis water te geven. Het leek ons niet zo handig om mee te nemen en opa en oma hebben genoeg visvoer.

Snel door naar de watervallen. Wat we niet wisten is dat we vanaf de aanlegplaats nog 1,2 km door de jungle moesten ploegen. Gelukkig hielpen de koters goed mee en liepen ze het hele stuk zelf. Op zich valt de afstand wel mee, maar het was soms echt kruip door sluip door. De beloning was een paar kleine watervallen (of grote stroomversnellingen) met een boomstam die als duikplank fungeerde. Net echt geschikt voor de kinderen dus (ook al hadden we hiernaar geïnformeerd). Wel heel leuk voor Pieter en mij.

Al snel stonden we in onze badkleding om van de boomstam af te jumpen in het donkere diepe water. Best wel een beetje spannend, maar als een dikke Duitser het kan, kunnen wij het ook. Hoewel... Geen dikke Duitser te zien. Wel angstige Fransen (waarvan een met een bloedzuiger aan zijn voet) en die sprongen ook. Wel een uitdaging om vanuit het water weer op de kant te komen over de gladde rotsen. Een gids wees ons al snel op een strandje iets verderop. Daar konden we met de kinderen zwemmen. Hidde wilde wel en trotseerde het koude water, Emma zag het niet zitten.

Vanaf het strandje nog een paar keer naar de waterval gezwommen om van de boomstam af te springen. Heen kostte het tegen de stroming in zo'n veertig slagen, terug was je er met tien. Daarna de wandeling terug aanvaard om lekker terug te tuffen op ons junglebootje. Net voor ons resort spotten we ook nog wat ander wild dan vogels, vlinders en muggen. Daar klom een apenfamilie over een touw dat over de rivier hing. Leuk om te zien!

's Avonds het bootje genomen vanaf het resort naar het dorpje om daar te dineren in (of op) een van de drijvende restaurants. Ze hadden er pannenkoeken. Blijkt alleen dat onze kinderen inmiddels liever noodles en rijst eten dan pannenkoeken. Gevolg: Pieter at zijn Oosterse maaltijd en nog twee halve pannenkoeken, en ik stond mijn halve maaltijd aan de kinderen af. Gelukkig bieden ze flinke porties. Emma heeft tot groot plezier van iedereen nog even het hele restaurant bij elkaar geschreeuwd, omdat er een kevertje op haar hoofd was gaan zitten. Oké, kevertje vanuit Maleis oogpunt, best een forse jongen vanuit Nederlands perspectief en prachtig groen. Het arme kind had de schrik van haar leven en het duurde even voordat ze weer rustig was. Anders gezegd, het kostte een ijsje.

De volgende ochtend was het droog, dus snel naar de Canopy walk gegaan. We waren de eerste daar, zelfs nog eerder dan het personeel. Bleek dat we de openingstijd verkeerd hadden. Onze bikkels trotseerden zonder probleem smalle plankjes op grote hoogtes. En ik... Ik bleef maar lachen ondanks mijn hartslag van 180 per minuut. Ik heb nu eenmaal een beetje hoogtevrees. De dikke Duitser zat overigens achter ons. Niet heel bemoedigend, want zo heel stevig zag het er niet uit.

Vanaf de Canopy walk snel terug naar ons huisje en door naar het ontbijt, dat duurde tot half 11 en het was wel heel handig om het buffetje nog even mee te pakken voordat we voor een flink aantal uren de auto in moesten naar Ipoh. Een tocht van ruim 5 uur, incl. bergpas met voor ons twee dikke vrachtwagens. Het werd dus een tocht van bijna 6 uur. Maar, het mag gezegd worden, de achterbank heeft goed meegewerkt.

In Ipoh nog even de plaatselijke hawker stalls (kraampjes met lokaal voer) bezocht die niet geheel toevallig aan een speeltuin lagen. Wederom lekker gegeten en vraag me wederom niet wat, maar het kostte 20 ringgit en dat voor vier personen incl. drankjes (omgerekend, 5 euro). Als afsluiting de avondmarkt bezocht. Fantastische nep-Raybans, snuisterijen voor iPhones, iPods en tablets, speelgoed, shirts, tassen, portemonnees, etc. Daar moest natuurlijk iets gekocht worden. Resultaat, twee 'echte' nep-zonnebrillen, twee hoofdtelefoons en twee horloges, een met Lilo & Stitch en een met Spiderman. Ze lijken op de horloges van Mega Mindy en Mega Toby. Je kunt je voorstellen hoe Emma en Hidde nu met elkaar communiceren.

Onze trip in Maleisië zit er nu bijna op. Morgen naar het laatste eiland, Pangkor en over een paar dagen naar Sepang, bij het vliegveld van Kuala Lumpur. Dan maken we ons op voor mijn langste verjaardag ooit (30 uur) en de reis terug naar huis.

Selamat Jalan