Mastodonten

Twee dagen Port-Elizabeth, twee dagen aan de kust en wat doen wij? Wij gaan naar het grootste olifantenpark in Zuid-Afrika en waarschijnlijk op de hele wereld. Niet al te ver van PE ligt namelijk het Addo Elephant Park. Ooit waren de olifanten op de Kaap bijna uitgestorven. Het gevolg van grootschalige jacht... Daarop besloten enkele wijze heren dat er een hek moest worden geplaatst om de laatste olifanten die er waren. Inmiddels hebben ze zich aardig voortgeplant en barst het van de olifanten in Addo. Het is schier onmogelijk om het park te bezoeken en geen olifant te zien. Het park is overigens onmetelijk groot, zo ongeveer half Nederland.

In het begin werkte dat niet zo goed. De dieren braken regelmatig door de afrastering heen en vertrapten de oogsten van omliggende boerderijen. Om de dieren binnen te houden, voerden ze ze sinaasappels. Dat werkte! Resultaat is dat je bij ingang van het park wordt gewaarschuwd om vooral geen sinaasappels in de buurt van open ramen te hebben. Olifanten hebben immers een olifantengeheugen en her schijnt te zijn gebeurd dat een oude olifant uit enthousiasme door de geur van sinaasappel iets te dichtbij een auto kwam. Niet doen dus.

Addo is een prachtig park, waar je naast olifanten tal van ander wilt kunt zien. Dit keer zagen we niet zoveel bokjes. Wel kan het park qua naam bijna worden omgedoopt tot warthog park (= wrattenzwijn). Deze grappige mormels liepen overal. Naast Pumba's, zagen we jakhalzen, struisvogels, zebra's, hartenbeesten én schildpadden. De endemische mestkever, die zich voedt op olifantenpoep en hier dus in hemelse sferen is, hebben we niet gezien. We moesten we potentiële kevers beschermen door óm de olifantenpoep heen te rijden. Een hele uitdaging. De reuzenslalom is er niets bij.

In Addo hadden we al een aantal olifanten gezien, maar dé hotspot van dit National Park is de Hapoor dam. Dit is een waterhole waar veel troepen komen drinken en badderen. Je ziet er altijd minstens vijftig tegelijk. Jong en oud. Het mooie was dat we vanuit de verte een nieuwe troep aan zagen komen. Dan zie je de aanwezige troep langzaamaan vertrekken. Iedere troep drinkt op zijn beurt. Heel mooi om te zien en om te horen. Je staat met de auto zo dichtbij dat je ze hoort stampen, ronken en trompetteren. Heel indrukwekkend!

Na al dat wild was het tijd voor een lekkere lunch en een afsluitend klein rondje door een deel van het park. Op die route was een leeuw gezien, helaas niet door ons... Vanaf Addo langs townships terug naar PE. Bizar om te zien dat het verschil tussen arm en rijk nog steeds zo aanwezig is. Ook in de townships zie je klassenverschil. En, je ziet er zelfs al groene energie. Hele wijken met zonnepanelen op de daken. Wat ook veelal moet ontbreekt zijn de satellietschotels. Kennelijk een must have, ook als je verder weinig hebt.

In PE nog even over het strand en de pier gewandeld. Het was frisjes, dus vrij rap weer naar ons guest house. Pieter en Emma vonden het niet te koud om nog een duikje te nemen in het zwembad. Dit onder het toeziend oog van twee mensen met dikke truien aan en een muts op. Want het is hier immers winter. In dit geval rond de twintig graden (einde dag). Tot slot de dag afgesloten met een dinertje op de boardwalk. Het was weer een mooie dag.

Tijd om de friendly city te verlaten. Voor deze dag stond Tsitsikamma op het programma. De eindbestemming was Plettenberg bay. Door de locals Plett genoemd. Dit stuk Zuid-Afrika staat ook wel bekend als de garden route. Niet zozeer omdat er zoveel tuinen zijn, maar vooral vanwege de prachtige landschappen. Het is hier in tegenstelling tot de afgelopen weken ook heel erg groen. Ook steken de eerste bloemen alweer de kop op. Veel planten, bloemen en bomen komen wereldwijd alleen voor op de kaap. Dit alles tegen de achtergrond van ruige kusten en hoge bergen. Prachtig dus.

Tsitsikamma is een van mijn favoriete plekken. Het is niet goed uit te leggen waarom, het zit 'm in het totaalplaatje van tropisch bos, mooie stranden, kleine baaitjes en diepe kloven. Het contrast tussen de kleuren van de bomen, de vele bloemen, de zee, het strand, de rotsen en bij mooi weer de lucht is te mooi om op beeld vast te leggen. Je moet het echt met eigen ogen zien.

We besloten er een wandeling te maken naar de monding van de Stormrivier. Een niet al te lange wandeling die aan het eind via een touwbrug naar een uitzichtpunt leidt. Onderweg passeert je een strandje, een waterval, tropische bossen, mooie uitzichten en heel veel klipdassies. Deze uit de kluiten gewassen ratten (eerder soort bever zonder staart) schijnt familie te zijn van de olifant. Zo op het eerste oog, zie je er weinig van. Het heeft te maken met de botstructuur.

Een wandeling maakt hongerig, er moest dus geluncht worden op deze prachtige plek. Nog langer genieten tab het uitzicht! Naar hoor... Helaas geen walvissen of dolfijnen gezien. Ze zaten er vast, maar je ziet ze beter als je iets hoger boven de zee zit. Vanaf Tsitsikamma was het nog maar een kleine drie kwartier naar Plett. In ons B&B werden we enthousiast ontvangen door Adrienne en echtgenoot Bernie. Zij hadden een paar maanden geleden hun lodges in Botswana (onder meer bij de Okavanga en Chobe) verruild om aan de Zuid-Afrikaanse kust te gaan wonen. Ook mooi natuurlijk, maar voor ons toch lastig om voor te stellen dat je de pure wildernis van Botswana (die we gelukkig ook ooit hebben mogen bewonderen) inruilt voor een druk toeristisch oord als Plettenberg Bay. Adrienne stortte in ongeveer vijf minuten tijd voor een half uur aan informatie over ons uit. Strandtips, dinertips, de naam van een taxichauffeur en tal van activiteiten in de buurt.

Wij besloten het rustig aan te doen en zandkastelen te gaan bouwen op het strand. Dat hadden we aan Hidde beloofd. Hidde deed er echter niet aan mee, die vond het veel leuker om in de golven rond te springen. Dat het slechts twintig graden was deerde 'm niets. Dat de surfers in dikke wetsuits in de zee lagen was slechts een stille hint over de temperatuur van het 'warme' water van de stille oceaan. 'T is hier tenslotte winter.

Plett is op zich een aardig dorp, maar niet noemenswaardig. Het heeft mooie stranden, een zeeleeuwenkolonie en allerlei activiteiten. Vooral in de zomer wordt het overspoeld door voornamelijk Zuid-Afrikaanse toeristen. In de B&B's of in een van de exorbitante zomerhuizen die bij voorkeur precies voor het zeezicht van de achterburen wordt geplaatst. Wel heeft het dorp minstens één briljant restaurant: the fat fish.

Zonder dat we het wisten hadden Bernie en Adrienne voor ons gereserveerd. Toen we aankwamen werd direct gevraagd of we Pieter en Nathalie waren, waarna we naar onze tafel werden begeleid. Over the fat fish was geen woord gelogen. Wat een geweldig restaurant! Fantastisch eten, dito wijnen, mooie locatie en gave inrichting. Ook aan de kids was gedacht. Er was een kindermenu, maar niet het geijkte. Volgens Emma en Hidde was het eten verrukkelijk. Pieter en ik konden die mening alleen maar beamen. Om over de fijne wijn maar niet te spreken. Kortom, mocht je ooit in Plettenberg bay zijn... Ga dan absoluut hier eten. Het is een genot!

De volgende ochtend besloten we ondanks het fijne verblijf in Plett om toch maar snel door te reizen naar Oudtshoorn. De struisvogelhoofdstad van de wereld in de kleine Karoo, een soort halfwoestijn. Om er te komen mochten we eerst nog langs een stuk Garden route. Ook niet vervelend dus. Bij de Bayside lodge in Plett hadden we een folder meegekregen van een boomklimpad voor kinderen. Het leek ons leuk voor hen om te doen. Helaas bleek het dicht te zijn, want maandag. Hé, dat kennen we nog uit Durban. Gelukkig was er wel een speeltuin en een coffee house in het beetje vage organic village dat bij het boomklimpad hoorde. Dus terwijl Emma en Hidde hun energie kwijtraakten, genoten wij van een warm drankje en bijbehorend om je vingers bij op te eten brownie. Had ik al gezegd dat je in SA zo lekker kunt eten en drinken...?

Net voordat we het binnenland indraaiden, bij het dorpje Wilderness nog even over de oceaan heen getuurd. Het resultaat: vier walvissen (twee moeders met twee kalfjes), een zeeleeuw en een dolfijn. O ja en los daarvan een prachtig uitzicht. De walviskalfjes waren flink aan het spelen. Ze spiekten met hun kopjes boven de golven uit of sloegen er met hun staart op. Dit blijft toch wel een van de meest bijzondere schouwspelen om te zien. Je kunt bijna alle dieren in een dierentuin zien, maar deze oceaanreuzen zie je alleen in het wild.

Als toetje van de mooie tocht naar Oudtshoorn reden we via de Outeniqa Pass met (ik val in herhaling) prachtige ruige hoge bergen en diepe dalen, de halfwoestijn van de kleine Karoo in. Hier zie je al snel de eerste struisvogels, tegen een achtergrond van rode rotsen en aarde. Er zouden nog veel struisvogels volgen. Onder andere een flinke lading gevederde vrienden achterop een vrachtwagen. Wel een hilarisch gezicht. Al die maffe hoofdjes met die gummienekken die tegelijk op en neer deinden over de hobbelige weg.

In Oudtshoorn brachten we nog een bezoekje aan de Cango wildlife ranch, waar je allerlei soorten wild kunt bekijken. De nadruk ligt echter op katachtigen, krokodillen en slangen. Als bonus voor Emma en Hidde was er ook nog een fijne Kidszone waar ze even lekker konden uitrazen. Onze overnachtingsplek was guest house De Denne op een heuse struisvogelboerderij. Hier hebben we een cottage met uitzicht op een deel van de ruim 7.000 struisvogels die hier wonen. Na een duikje in het zwembad moesten ze dan ook van dichtbij bekeken worden. Het is vooral leuk als ze met je meelopen langs de hekken.

Vanaf onze patio mochten we genieten van een lekker glaasje wijn bij een mooie zonsondergang, waarna we in het hoofdgebouw hebben gedineerd. En tja, wat eet je hier dan... Precies, struisvogel!

Tot siens!