Apenstreken

Het was tijd om avontuurlijk Monteverde achter ons te laten. We zegden de koeien gedag en hobbelden de 18 km dirtroad weer af voordat we op een fluweelzachte slingerende asfaltweg kwamen. Wat een verademing. Via de 1 reden we richting Jacó en Quepos. Waze is nog steeds onze new best friend op de telefoon. Deze app brengt ons offline in detail naar onze bestemming. Dat was ons met alleen de wegenkaart niet gelukt. De bewegwijzering is in sommige delen van het land heel slecht. Wegnummers zijn spaarzaam. Hoewel dit deel van het land duidelijk beter ontwikkeld is op dit punt. De wegen hebben hier nummers en er zijn verkeersborden.

In Monteverde hadden we de tip gekregen om een tussenstop te maken bij de brug over de rio Tarcoles. Daar zitten namelijk de grootste krokodillen van het land. We hebben er tot nu toe nog geen gezien. De grootste kan dus ook heel klein zijn. Het schijnt echter dat hier enorme units zitten. Helaas hadden we te laat door dat we al bij de brug waren. Je zou zeggen dat de zwaaiende mannetjes in felgekleurde hesjes een duidelijke aanwijzing waren… net als de horeca naast de brug en de vele wandelaars op de brug. Nathalie dacht dat het nog wat verder rijden was. Waarschijnlijk kwam dit doordat we hier een stuk harder kunnen rijden dan in de rest van het land. Kortom, we misten de tussenstop bij de brug. Gelukkig komen we hier nog een keer langs. Dan stoppen we wel!

We besloten een lunchstop te maken aan het strand. Keuze zat hier. Het werd Playa Hermosa, wat ‘mooi strand’ betekent. We belandden bij een surfbar met heerlijke fajitas en verse smoothies. Geen uitzondering in Costa Rica, want bijna overal hebben ze zelfgemaakte fruitdrankjes. Het zand van Playa Hermosa is zwart (ook geen uitzondering) en de golven zijn flink. Heel veel zwemmers zie je hier dan ook niet, surfers des te meer. Iedere zaterdag is hier een surfwedstrijd. Jammergenoeg was het maandag.

Na de lunch was het nog een klein stukje rijden naar onze eindbestemming van de dag: Quepos. We besloten brutaal te doen en vroeger dan de check-in tijd een poging te wagen bij de receptie van de Pueblo Real. Een complex met condo’s van Amerikanen met te veel geld en dus een bij-huis in Costa Rica dat vervolgens via airBnB verhuurd wordt. De receptie was heel relaxed en gaf ons de sleutel en 5 (?!) afstandsbedieningen. Ons huisje was het beste tot nu toe. Lekker luxe en van alles voorzien wat je maar kunt bedenken. De keuken was zo compleet ingericht dat we besloten om voor het eerst deze vakantie zelf te koken. Snel even de lokale Maxi Pali bezocht en daarna snel terug naar de condo om lekker te gaan zwemmen.

Het zwembad paste goed bij ons huisje. Het lag in een tropische tuin, groot, luxe en met poolbar. Helaas werd de poolbar ingenomen door een mevrouw die handmatig t-shirts beschilderde met costaricaanse dieren en de tekst pura vida. Had liever een barman of -vrouw in de bar gezien, want een lekker cocktail gaat er altijd in. We hielden het bij zwemmen. Helaas gooide een stevige onweersbui vrij snel roet in het eten. Het kan regenen en het kan heel hard regenen. Dan is zwemmen in de regen niet meer zo fijn. Als het dan ook nog heel erg onweert, is zwemmen onverstandig.

We besloten dus lekker te chillen in ons luxe appartementje en te genieten van een homecooked meal. Kennelijk had ik zo lekker gekookt dat de kinderen vroegen of ik dit thuis alsjeblieft vaker wilde maken. Tja, wordt lastig. De vleesjes heb ik in Nederland nog nooit gezien. Net als de sla. De aardappels waren ook van een bijzonder soort. Vrees dat het lastig wordt om dit in Nederland te kopiëren… als toetje nuttigden we vanille-aardbeien-limoenijs. Een prima maal dus en een welkome afwisseling van het eten in restaurantjes.

De volgende ochtend wilden we Manuel Antonio bezoeken. Dat is geen Tico, maar een van de mooiste nationale parken van het land. Het ligt een paar kilometer voorbij Quepos en is vermoedelijk de aanstichter van de vele hotels en resorts rondom het dorp. Naast weelderige flora en fauna in overvloed beschikt Manuel Antonio over een paar mooie witte stranden.

We hadden bedacht het park op eigen gelegenheid te bezoeken, dus zonder gids. Bij een parkeerplaats net voor het park werden we van de hoofdweg afgeleid door wat Tico’s die bij het nationaal park leken te horen. Die vertelden ons dat het echt veel beter was om het park met een gids te bezoeken. Ze hadden een mooie deal voor ons, kids for free, en de tour zou over een paar minuten beginnen. Voor 50.000 Colones hadden we parkentree en gids voor 2 uur. Tja, touristtrap of goed advies? Nathalie wist dat je voor de entree al $ 16,- per persoon moest betalen. De nightwalk in Monteverde kostte 70.000 Colones, dus het was vast een goede deal.

Bergschoenen aan (hoewel slippers volgens de meneer ook kon), muggenspray op en vooruit met de geit. Met 6 Fransen togen we richting park. Ze spraken net zoveel worden Engels als Spaans, niet heel veel. Nathalie babbelde nog even in het Frenglish met ze (Frans is even wennen na een paar weken Spanglish). Ze bleken uit Blois te komen, 2 uur onder Parijs aan de Loire. Daar was Nathalie als kind een paar weken geweest. Ze noemde de naam van de camping Grenouillière (best apart is, want meestal vergeet je die meteen weer). Waarop de Françaises enthousiast werden over het feit dat ik hun dorp kende. Weet nu ook dat je het niet uitspreekt als Blah, maar als Blowies!

Bij de parkentree spotten we eerst nog een boomkikker, waarna we nog 2 Britten cadeau kregen en we werden overgedragen aan gids William en zijn mega-verrekijker. Onze mede-toeristen hadden net als wij nog enige twijfel over of dit een touristtrap was of niet, al snel zouden we het ontdekken. Nog voor de ingang van het park installeerde William zijn telescoop en richtte hij hem op een leguaan, gevolgd door een reusachtige sprinkhaan (die ook zonder telescoop reusachtig was) en slapende vleermuisjes. Deze hadden we nooit gezien zonder gids.

Geen idee hoe de beste man al deze voor ons onzichtbare dieren spotte, we zijn immers best bedreven in Afrikaans wild. Costaricaans wild blijkt nog iets lastiger te spotten. William was niet alleen goed in het spotten van de lokale fauna, hij was ook heel handig in fotograferen en filmen. Dat deed hij bij voorkeur met een iPhone via de telescoop. Ik hield die van mij dus ook constant in de aanslag. De gids kende me al snel bij naam en riep zodra hij iets spotte ‘Naataaliaaa, teeleefoon!’. Het resultaat was meerdere prachtige foto's en filmpjes, die we met de andere camera met zeer goede lens nauwelijks konden maken.

De tour was nog maar net begonnen. William trakteerde ons achtereenvolgens op een krab met blauwe pootjes, een prachtige spin (geen contradictio in terminis), een regenboogsprinkhaan, diverse hagedisjes en leguanen, nog meer vleermuisjes, capucijnaapjes en toekans. Een van de toekans was bij wijze van lunch net een kikker aan het verorberen. De meeste van die dieren zouden we zonder gids nooit gezien hebben. Kortom, geen touristtrap maar zeer goed advies!

Als slagroom op de taart zagen we een drietenige luiaard. Actief, voor zover je dat van een luiaard kunt zeggen… Altoos in beweging, hoe traag ook. De luiaard toonde ons zijn ‘mona lisa-smile’. En de gids wist dit alles vast te leggen met mijn telefoon. Hoe gaaf, nu kan ik hem of haar vaker bewonderen. Dit dier stond bovenaan mijn wensenlijstje toen we naar Costa Rica besloten te gaan.

De tour was al bijna 2 uur bezig en we waren nog niet bij het eindpunt beland: Playa Manuel Antonio. We moest nog even flink doorstappen. Maar ook daar werden we weer beloond. Het barstte er van de aapjes. Whitefaced monkeys ook wel bekend als Congo-aapjes. Ze zitten er natuurlijk niet voor niets, want er zijn mensen en dus eten. Er staat een streng verbod op het voeren van de aapjes, je mag bepaalde etenswaren ook niet mee het park innemen. Maar ja, waarschijnlijk vinden de deugnieten regelmatig iets in een tas die een argeloze zwemmer op het strand achterlaat bij het nemen van een duikje. Aapjes zijn slim, vooral deze soort (vandaar dat je deze vaak in films ziet), dus the beach is the place to be. Wij vonden dat natuurlijk erg grappig.

Ook voor ons was het tijd om een duikje te nemen in de pacific. Het strand is er prachtig wit, omzoomd met palmbomen. Een perfect decor dus. We besloten wel met maximaal 3 tegelijk het water in te gaan, vanwege de aapjes. Ze staan vaak bekend als brutale aap, maar nog brutaler bleken hun buurtjes de familie wasbeer. Die struinden het strand af, voor niks en niemand bang, gefixeerd op de tassen van de badgasten. Het maakte hen niet uit of je ernaast zat of niet. Dus: kssst! Wegwezen. Relaxter waren de zonnebadende leguanen, die bleven tenminste van je spullen af.

Zo genoten we een uurtje van het strand en de bijbehorende zee. Nathalie en Emma maakten ook nog een wandelingetje naar het aanpalende strand. In Manuel Antonio liggen twee stranden met de rug tegen elkaar aan. Daartussen ligt nog wat regenwoud met aapjes, wasberen én nog een luiaard. Bij het andere strand bleek de zee wat ruiger en minder wit. We hadden dus de goede plek uitgekozen. Op de weg terug naar de auto stuitten we op een gordeldier. Bizar beest. In Monteverde was Pieter zich al een keer rotgeschrokken toen twee gordeldieren hem vanuit het donker een bezoekje besloten te brengen. Je verwacht veel, maar niet zo’n maf beest.

Na Manuel Antonio nog even lekker geluncht om vervolgens terug te rijden naar ons huisje voor een zwempartijtje in het zwembad. De avond gingen we uiteten in de jachthaven van Quepos. Een totaal contrast met alle bebouwing die we tot nu toe gezien hadden in het land. Luxe en modern, met tal van restaurantjes. Wij belandden bij ‘the Runaway Grill’, waar een zanger/gitarist een heel breed repertoire ten gehore bracht voor het grotendeels Amerikaanse publiek.

Nathalie had ontdekt dat er een mooie waterval was op 3 kwartier rijden. Dat is hier dus een kippeneindje. Je kon er ook in zwemmen, aldus het internet. Deze ervaring wilden we ook nog graag beleven. Het bleek een forse wandeling van 4 km. Heen vooral heuvel op en bij vlagen door de modder. We deden er een uur en een kwartier over. Een hele prestatie. De beloning was dan ook geweldig.

De waterval bestond uit twee delen, het onderste deel was 25 meter hoog. Daaronder kon je ‘zwemmen’, ware het niet dat de stroming vrij sterk was door het vele water wat in deze natte tijd van de waterval komt. Het bovenste deel was 40 meter hoog. Behoorlijk indrukwekkend dus. Er waren maximaal 10 mensen, inclusief wijzelf. Daaronder waren stomtoevallig ook de 2 Engelsen die gisteren in Manuel Antonio in onze groep zaten. What are the odds… Aan de zijkant van de waterval kon je een beetje baden, zodat je heerlijk kon afkoelen na de intensieve wandeling. Dit was een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest was en dat zijn toch heel wat mooie plekken. Mocht je ooit hier in de buurt zijn, ga dan zeker naar de Nauyaca waterval.

Helaas moesten we ook nog terug. Dat bleek een stuk makkelijker en dus sneller te gaan dan de heenreis. Na een uurtje lopen waren we weer bij de auto. Dat was inclusief enkele korte stopjes voor foto’s, een drankje én de vondst van een hoefijzer dat Hidde graag mee naar Nederland neemt zodat ie een beetje geluk heeft. Je kunt de tocht namelijk ook te paard afleggen. Wat veel mensen doen. Heb hem uitgelegd dat hij al heel veel geluk heeft, gezien de manier waarop we leven en het feit dat we dit soort reizen kunnen maken. Dat ziet hij ook wel in, maar hij neemt het hoefijzer toch maar mee zodat hij goede scores haalt op school. Volgens mij heeft hij het daarvoor niet nodig, getuige zijn laatste rapporten.

Na de wandeling in Dominical nog wat zoete versnaperingen genuttigd in een hip eco organic-tentje aan de rivier. Eigenlijk wilden we nog over de oceaan turen op zoek naar walvisstaartjes, maar we waren moe en wilden naar het huisje. Dus dat deden we. Daar deden we het rustig aan. We genoten nog een keer van een zelf bereidde maaltijd en droomden vervolgens lekker van de heerlijke dagen in Quepos en omgeving.

Hola