Regen en rijstvelden

Na een paar relaxte dagen in Lovina was het tijd om verder naar het Zuiden te trekken. Ubud stond als eerste op het programma. Via een collega die eerder dit jaar op Bali was hadden we de gegevens van een driver op Bali. Die koppelde ons aan Mr. Elvys om ons op te halen in Lovina en via Danu Beratan, beter bekend als de ‘temple on the lake’ naar Ubud te brengen.
Wij weten dus nu dat Elvis nog leeft en zijn motto is ‘don’t worry be happy’. Mr. Elvys is een vrolijke Balinees van een jaar of 50. Hij heeft altijd een glimlach op, zijn Engels is redelijk (oftewel erg goed voor een Indonesiër) en hij zit boordevol informatie. Net voor Danu Beratan maakt hij een stop met uitzicht op een andere tempel én heel veel aapjes. Spontaan kocht hij banaantjes die we aan de aapjes konden voeren. Emma en Hidde (en wij ook) twijfelden heel erg, want ons was op het hart gedrukt vooral uit de buurt te blijven van apen en ze zeker niet te voeren… Toch gingen we er voorzichtig in mee. De apen waren schuchter en voorzichtig, wij ook!

Danu Beratan is vrij toeristisch, maar wel de moeite waard. De tempel is prachtig. Van een afstandje weliswaar, want het ligt op een eilandje en je kunt er niet bij. Dat is overigens meer dan prima, want zo kan iedereen het mooi zien en blijft het ongeschonden. We lunchen er nog lekkere pannenkoekjes met aardbeien (deze streek staat erom bekend) en rijden door naar Ubud. Daar ontdekken we dat ons hotel op afstand ligt van de hectiek van het zogenoemde culturele hart van Bali. Daar zijn we blij mee, vooral Pieter die de vroege oproepen van de moskeeën meer dan zat is. Het appartement is helemaal top. Van alle gemakken voorzien en met een heerlijk privé-zwembadje. We krijgen ook nog vouchers voor vier gratis massages én ons ontbijt wordt in onze villa bezorgd!

Ubud is niet alleen het culturele hart, ook het culinaire hart. We hadden al redelijk wat restauranttips gehad. Ook de Lonely Planet staat er bol van. De eerste avond besluiten we naar Three Monkeys te gaan. Het blijkt een erg goed en relaxed tentje te zijn op Monkey Forrest Road. In Ubud zit namelijk het beroemde (of beruchte) Monkey Forrest. We hebben al bedacht dat we daar niet heengaan. De apen kunnen er vals zijn én je ziet ze ook buiten het apenbos. Sterker nog, bovenop het verkeersbord dat waarschuwt voor apestreken. Op weg naar ons restaurant komen we ook nog een flinke processie tegen. Die zie je hier regelmatig. De mensen in Ubud zijn dan prachtig gekleed in witte shirts en gele sarongs.

De processies hangen samen met een crematie. Dat gaat hier anders dan we in Nederland gewend zijn. De manager van ons hotel in Lovina vertelde ons ook dat hij deze week een crematie had en dat er wel 15.000 mensen zouden komen. Ik vroeg hem daarop of er een bekend iemand was overleden. Niet dus. Hier sparen ze het op, meestal omdat er beperkt geld is voor een privé-crematie. Als mensen overleden zijn, worden ze tijdelijk begraven op de begraafplaats. Na een of twee jaar is er voldoende geld om aan te sluiten bij een grote crematieplechtigheid. Dan worden de doden opgegraven en in speciale ‘kisten’ geplaatst. Zo’n kist ziet er bijvoorbeeld uit als een draak. Die kisten worden dan in brand gestoken op dezelfde begraafplaats. Cremeren is hier belangrijk. 85% van de Balinezen is Hindu en zij geloven dat er zonder crematie geen reïncarnatie is. Als je je leven goed leidt en een goed mens bent, wordt een volgend leven nog beter. Ben je een slecht mens, dan kom je terug als dier, bijvoorbeeld als hond. Dat zegt dan gelijk iets over hoe ze hier met honden omgaan…

De volgende ochtend wordt er een geweldig ontbijtje in onze villa bezorgd. We eten op tijd, want we worden opgehaald door de Bali rocky company voor een fietstocht door het achterland van Ubud. Helaas is het weer wat minder vandaag. Er hangen donkere wolken in de lucht en die besluiten ook nog te gaan regenen. Gelukkig is de eerste halte een plantage van (net als in Kalibaru) tal van heerlijkheden. Daar mogen we van alles proeven terwijl we schuilen voor de regen. We krijgen een tableau met tien soorten koffie en thee en heerlijke pannenkoekjes gemaakt van rijst, palmsuiker, ananas en kokos. Daarna proeven we ook nog wat van de lokale chocolade. Geen straf.

Helaas houdt de regen aan. Daardoor hebben we geen zicht op vulkaan Batur. Er hangen teveel wolken voor. We gaan dus direct door naar de fietsen. Die hebben ze in alle maten. Emma en Hidde krijgen een kindermaat toegewezen. Dat geldt niet voor de regenjassen. Die hebben ze alleen in extra large. Beetje proppen en vouwen dus en het ziet er niet uit, maar het belangrijkste is dat het beschermt tegen de regen. De tocht is in totaal ongeveer 25 km. Hierbij daal je lichtjes af waardoor je dus nauwelijks hoeft te trappen. Het allerbelangrijkste is dat je linkerhandrem (de achterrem) het goed doet.

Ondanks de regen is het een heerlijke tocht, dwars door de kleine dorpjes boven Ubud en langs de rijstvelden. Onderweg stoppen we nog bij een Kampung (dorpje/woongemeenschap van een familie) en daar leren we hoe een Balinese familie woont. Dat doen ze met alle generaties bij elkaar. Op kamers of op jezelf kennen ze hier niet. Hygiëne ook niet, zo ervaren Nathalie en een andere reisgenoot als ze naar het toilet moeten. Maar zoals ze zeggen: “when you gotta go, you gotta go!” Na 8 km haakt de eerste van de groep af. Een meisje van Emma’s leeftijd wil niet meer verder en stapt over in de bus die ons op verschillende punten weer even ontmoet. 5 km later vinden Emma en Hidde het ook mooi geweest. Ze zijn doorweekt, hun handen doen pijn van het remmen en ze zijn moe. Wij vinden het ook goed. 13 km heuvelafwaarts in een vreemd land is best een prestatie.

Alle jongere kinderen zitten nu in de bus, dus de ouders en de oudere kinderen maken tempo. De route gaat niet meer alleen heuvelaf, soms moeten we flink klimmen. Meerdere keren bedenken we ons dat het meer dan goed is dat Emma en Hidde zijn afgestapt. Dit stuk was best pittig! Gelukkig droogt het wat op. Net voor het eindpunt, waar Pieter als een ware Tom Dumoulin de bolletjestrui en de etappe wint, stuiten we op de voorbereidingen van een crematieceremonie. Daar zien we houten beelden van draken, met stof bekleed en krijgen we uitleg over waar de beelden voor gebruikt worden. Hierin worden de lichamen verbrand. Een bijzonder gezicht. Emma en Hidde vinden het maar griezelig.

Na de fietstocht genieten we van een welverdiende en overheerlijke lunch, vergezeld door een welverdiende Bintang (in het geval van Pieter en Nathalie dan). Vervolgens rijden we terug naar Ubud en brengen we de middag door in het zwembad. ’s Avonds verorberen we een heerlijk dinertje in een Italiaans restaurantje bij de expositieruimte van een bekende kunstenaar waar wij nog nooit van gehoord hebben. Het eten smaakt er niet minder om.

Dag 2 in Ubud slapen we uit. Dat hebben we wel verdiend. Pieter en Hidde maken de massage te gelde en komen relaxed terug bij de villa. Helaas is de spa de rest van de ochtend volgeboekt, dus regelen we rond de middag een driver die ons naar de Elephant cave en de Tegallalang Rice Terrace en de Saraswati tempel in Ubud brengt. Eigenlijk wilden we naar nog een tempel, maar de tijd vliegt en de tempel bij de Elephant cave heeft wel wat overeenkomsten met de andere tempel. We besluiten dan ook na de lunch naar de rijstterrassen te rijden. Die zijn wel zo’n beetje wat je je erbij voorstelt. Prachtig groen met verschillende niveau’s. Heel efficiënt is het niet, want ieder terras is maximaal 2 meter breed. Aan de andere kant is het misschien wel heel efficiënt, want deze grond kan toch nergens anders voor worden gebruikt. Het is in ieder geval een prachtig gezicht. En dat we er niet de enigen zijn, dat deert niet.

Terug in Ubud bezoeken we nog de mooie Saraswati tempel, een oase van rust midden in het drukke Ubud. Het is een leuk plaatsje, maar in augustus puilt het uit met toeristen. De Balinezen werken dan volle bak in de horeca of als driver/taxichauffeur. We verbazen ons over de verschillen die er zijn tussen hoe ze (over)leven en hoe wij leven. De meeste mensen die we spreken hebben meerdere banen, zijn nog nooit van Bali af geweest en hebben nog nooit gegeten in de restaurants waar wij eten. Restaurants die wij juist heel erg goedkoop vinden. We gaan ons een klein beetje schamen. Het is wel goed om hier even bij stil te staan.

Ubud is leuk, de omgeving is nog leuker. Het is wel heel toeristisch. Te toeristisch naar onze smaak. Ondanks dat we hier een mooie en lekkere tijd hebben gehad, zullen we hier niet snel terugkeren. Dat geldt waarschijnlijk ook voor onze volgende bestemming: Seminyak. Een plek waar we eigenlijk niet heen wilden, maar uiteindelijk toch geboekt hebben. Op zoek naar een relatief veilige plaats, ver weg van de aardbevingen en aardschokken op Lombok en Gili. Wel ook een toeristisch bolwerk. Desondanks hebben we ons voorgenomen er een paar mooie dagen van te maken. Helaas dus niet 3 snorkeldagen, met het koraal op een paar meter van je hotelkamer, waar we lang van gedroomd hebben. Er zit niets anders op. Gili is niet veilig. Het hotel heeft schade, dus Seminyak wordt het. Voor velen is dat het paradijs, dus voor ons is er ook vast voldoende te genieten!

Selamat tinggal