It’s good to be back!

En toen was het zover. Onze vakantie naar Namibië en Zuid-Afrika was begonnen. Backpackbestemming op en met bus, tram en trein naar Schiphol. Daar hadden we een soepele incheck en voor we het wisten zaten we al bij de gate. Met een kleine vertraging naar München gevlogen. Nathalie en Emma hadden dankzij hun verkoudheid wel wat last van hun oren en waren redelijk doof in München geland. 

Omdat Emma en Hidde slechte ervaringen hebben met vliegtuigeten besloten we in München een pizza te eten. Dat werd een hele lekkere pizza, besteld bij een niet zo vrolijke Franz, die het maar wat vervelend vond dat iedereen haast had. Ook wij, want we kwamen aan om 20 uur en het boarden was vanaf 20.20u. Om 20.35u gingen wij dan ook maar boarden. Als een van de laatsten... dat heeft vooral te maken met de lange tijd die Southafrican Airways neemt voor het boarden. De vlucht vertrok keurig op tijd om 21.05u.

Ook dit was een prima vlucht, met lekker eten (vond zelfs Emma) en een beetje turbulentie rond de evenaar. Iets voor de geplande tijd geland in Johannesburg en daar een kleine twee uur de tijd voor onze laatste overstap naar Windhoek. Ook die vlucht was prima, waardoor we mooi op tijd landden op Windhoek International Airport. Een luchthaven ongeveer eenderde van het formaat van Rotterdam-The Hague airport.

Douane duurde even, maar uiteindelijk mochten we allevier het land in. Ook de bagage was keuring met ons meegereisd en al netjes bij elkaar gezet op een kar, zodat we op zoek konden naar onze chauffeur van Savanna car hire. Elvis (wat een toeval, net als vorig jaar op Bali) stond keurig op ons te wachten met een bordje met Mr. Gruithuijzen. In 45 minuten reed hij ons langs wrattenzwijnen en bavianen naar hartje Windhoek. 

Ons appartement was van alle gemakken voorzien en op 10 minuten lopen van het centrum. Kortom, de spullen gereorganiseerd zodat het handiger bij elkaar zat voor onze eerste kampeerervaring. Vervolgens op pad naar de highlights van de stad. O ja, die zijn er niet. De dame van het appartement zei dat toen ik haar vroeg wat we echt moesten gaan zien... de lonely planet leerde ons dat zoo park en de Christuskerke de places to be zijn. Daar dan maar heen!

Windhoek ligt 1650 meter boven de zeespiegel en heeft bier dat de naam van de stad draagt. Het is grootste stad van Namibië, met slechts 330.000 inwoners. Eerst onderweg nog even een pizzatent geluncht. Deze Franz was een stuk vrolijker. De pizza minder. In de stad nieuwe oorbellen gekocht voor Emma, want die was ze vergeten en dat is niet handig. Door zoo park maar de Christuskerke gewandeld en langs het nationale museum. Omdat er weinig andere te doen en zien was besloten we een drankje te drinken bij een restaurantje aan zoo park en een early dinner. Gezellig gebabbeld met de eigenaar en met ober Ronny aka kutakajangi aka happiness. Een leuke avond met prima eten. Pieter heeft zijn eerste springboksteak soldaat gemaakt! 

In het appartement nog een filmpje gekeken en op tijd naar bed om wat uurtjes slaap in te halen. Fijn hoor zo’n bedje. Heerlijk geslapen. De volgende ochtend ons zooi bij elkaar gepakt en naar Savanna car hire gewandeld. Na uitgebreide uitleg 1,5 uur later écht vertrokken.

10 km buiten Windhoek zaten we in het grote niets. Alleen maar bergen, een kaarsrechte weg met op een zeker moment zelfs bavianen op de ‘snelweg’. Na een klein uurtje rijden waren we in Rehoboth. Daar hebben we boodschappen gedaan en beide tanks volgetankt met diesel. Daarmee kunnen we zo’n 1.000 km rijden.

Kort na Rehoboth begonnen we aan onze dirt road experience. Over het algemeen was de weg prima te doen. Hier en daar wat hobbels en vooral niet te ver links rijden (zo was het advies van Savanna), want daar liggen de lelijke stenen die lekke banden veroorzaken. En wij krijgen dat liever niet, ondanks onze 2 reservewielen. 

We passeerden op weg naar Sesriem een paar kleine dorpjes als Klein Aub en Lepel, meestal telden ze maar een paar huizen. Onderweg kwamen we over de Remhoogte pas, een mooie bergpas met prachtige uitzichten. We kijken allemaal onze ogen uit. De wereld is hier zo puur. Nergens huizen, troep, stroomkabels. Alleen af en toe een ezelkar met wat mensen. Je vraagt je af waar ze wonen. 

Boven verwachting spotten we op het laatste stuk naar de camping struisvogels, oryxen en giraffes. De eerste twee diersoorten had ik gehoopt te zien hier, de laatste had ik nooit verwacht. Pieter zag ze en ik dacht dat hij een grapje maakte. Wat een gaaf gezicht die langnekken in tegen de achtergrond van roodbruine bergen.

Rond half 6 waren we op de camping. Dat had 5 uur kunnen zijn, maar met dank aan het wildlife onderweg dus iets later. Daar bleken ze ons te kennen. Altijd weer een wonder als je bedenkt hoe moeizaam sommige reserveringen verlopen. Eerst de permit voor het park en de vroege entree geregeld en daarna een plek toegewezen gekregen en nog wat hout ingeslagen voor het kampvuur. 

Ons plekje is prima. Niet al te ver van het zwembad(je) en de toiletten. Deze twee zijn overigens niet onderling met elkaar verbonden! De plek is omheind met een stenen muurtje, voorzien van een grote boom en elektriciteit. Het was wel even passen en meten om de auto zo neer te zetten dat onze daktenten allebei boomloos konden worden uitgeklapt. Tenten geïnstalleerd en op naar het restaurant, want dat gaat al om 8 uur dicht. 

De keuze is er vrij beperkt, maar het eten is goed. Nathalie ging voor de Oryx-steak. Pieter voor een pasta. Kids hielden het veilig bij gegrilde kip. Emma en Hidde vonden het maar zielig, de oryx, totdat ze het proefden... toen moest ik ineens redelijk wat afstaan. Benieuwd of de keurslager in Den Haag dit ook heeft, want vermoed dat ze het vaker willen eten. Vrees dat ik ze moet teleurstellen.

‘s Avonds na enige moeite een kampvuurtje aangekregen. Best een uitdaging zonder aanmaakhout of aanmaakblokjes, maar het is gelukt. We weten nu hoe het moet! Emma ontpopt zich al als echte kampeerder. Ze geniet van de warmte van het kampvuur. Smelt marshmallows op een stokje en vergaapt zich aan de sterrenhemel. Dat laatste doet Hidde ook. Hij geniet van de hoeveelheid sterren en van de Melkweg. Hij heeft zelfs een vallende ster gezien. Hij had het alleen erg koud (noot: dat was het ook!), dus kroop af en toe de tent in om een Duckie te lezen. Wij genieten ook van al het moois en van een lekker wijntje. It’s great to be back.

Vroeg op na een koude nacht. Nathalie en Emma hadden redelijk goed geslapen. Met de kou ging het wel. De mannen hadden minder slaap en meer kou gehad. Volgende keer toch maar een joggingbroek aan mannen :wink:. Om 6.10u opgestaan, in de hoop dat we in een half uur onze tenten zo konden opruimen dat we voor 6.45u bij de gate van het Sossusvlei-deel van het Namib-Naukluft park waren. Het afbreken ging vrij soepel, waardoor we om 6.35u de camping afreden om aan te sluiten bij een rij wachtende auto’s.

Vanaf de Sesriem campsite behoor je bij de happy few die voor zonsopkomst het park in mag. Dit is dé toegangspoort naar de Sossusvlei, een deel van de oudste woestijn ter wereld. Om 6.45u sharp mochten de eerste auto’s het park in. Wij reden met de bubs mee. Rond 7.15u waren we bij Dune 45. Dit duin is het best te beklimmen en vanaf daar heb je een mooie zonsopkomst. Een mooie beloning na een pittige klim door het losse rode zand. De zonsopkomst was inderdaad prachtig. Een mooie roodoranje bol, die boven de ronde zandduinen opkwam. Emma en Hidde waren de kou en de vroegte snel vergeten en genoten met volle teugen van het uitzicht en het zand.

Bovenop het duin hoestten en proesten we wat af door al het stoffige zand. De weg naar beneden was een stuk sneller. Ik vermoed mede dankzij onze gewichtstoename door al het zand in onze schoenen! We renden namelijk niet over de kam, maar via de zijkant naar beneden. Daar aangekomen hadden we allemaal het gevoel dat onze schoenen een paar maten te klein waren. Per persoon hadden we denk ik een kilo Dune 45-zand in onze schoenen. 

Na een potje lummelen (want hoe leuk is het om in deze omgeving te voetballen) besloten we door te rijden richting de 2wd parkeerplaats om daar een lekker ontbijtje te maken. En wat smaakt een versgebakken eitje dan lekker na zo’n ochtend en in zo’n prachtige omgeving.

Hidde nog even op de kiek gezet bij zijn eigen bord, de Hidde(n) vlei oftewel verborgen vallei en een lift gepakt naar de Sossusvlei en deadvlei. Onze auto kan en mag hier rijden, maar vast komen te zitten in het zand kent zo zijn prijskaartje. Het leek ons beter om ons te laten rijden in een Afrikaanse jeep. 

We reden door een droge rivierbedding. De laatste keer dat hier water stond was 7 jaar geleden. Bizar dat er nog zoveel groene bomen en struiken zijn. De droge Sossusvlei bekeken en door naar de laatste highlight van het gebied: de Dead vlei. 

Na een wandelingetje van 1,5 km door het losse zand kom je in een vlei (een witte vlakte) met versteende bomen omgeven door hoge rode zandduinen. Het is een van de meest gefotografeerde plekken van Namibië. Ondertussen is het ook flink opgewarmd. In een paar uur tijd gingen we van 4 naar een kleine 30 graden. We wandelen er wat rond en fotograferen de Namibische vlag in real life. Ook zien we sporen van slangen en hagedisjes, keutels van springbokken en wat kevertjes.

De terugweg van de deadvlei naar de auto werden we gereden door Max Verstappen. Dit zandmannetje haalde zelfs de pendel in die paar minuten voor ons vertrok. En dat over een afstand van 5 km. Hutsend en butsend scheurden we door de rivierbedding. Pieter op de bijrijdersstoel en Emma, Hidde en ik op de middelste bank tussen zes schaterende Engelsen. Dikke pret! 

Nog even met de beuntjes langs Dune 45 gereden en terug naar de camping langs prachtige zandbergen en mooie contrasten. Iedereen was er stil van. Hidde viel zelfs even in slaap :wink:. 

Vanmiddag doen we het rustig aan. De kampeerplek weer geïnstalleerd en lekkere tosti’s gebakken. Terwijl de kids een heel kort duikje nemen in het ijskoude zwembad zien Pieter en ik nog een eenzame oryx over de camping scharrelen. Toen ie mij zag rende hij weg. Ik vermoed dat hij geen fan van me is, gezien mijn maaltijd van gisteravond. Pieter heeft overigens nog wel een serieus duikje genomen in het ijskoude water. De held! Maar ja, hoe vaak kun je zwemmen in de woestijn.

Vanavond nog een keer genieten van de zonsondergang in de woestijn, het kampvuur en de sterrenhemel. Morgen gaan we naar Swakopmund. Een flinke rit door wederom mooie landschappen. Voordat we daarheen gaan bezoeken we nog de Sesriem canyon en gaan we appeltaart eten in Solitaire. Nu al zin in, maar eerst nog genieten van de mooie plek waar we nu zijn! 

Cheers!