Nicoya

Had ik al verteld dat we hier in Costa Rica van die slechte wegen hebben gehad? Vast wel, meerdere keren zelfs. Op weg naar ons vakantiehuisje bleek dat het nog slechter kon. Na onze avonturen in de Buena Vista lodge vertrokken we vrij laat richting Tambor, aan de zuidwestkant van het schiereiland Nicoya.

De reis naar Nicoya duurde volgens Google zo’n 4,5 uur. Na ongeveer 2,5 uur waren we bijna op onze bestemming aangekomen. Met nog slechts 45 km te gaan dachten we eindelijk eens de routeplanners te kunnen verslaan. Toen kwamen we in Zuid-Nicoya. Volgens de boekjes zijn hier de slechtste wegen van het land. Dat bleek! De weg was verschrikkelijk slecht en dan had het nog niet eens geregend… kortom, na exact 4,5 uur kwamen we aan bij de Fidelito ranch in Tambor.

Nicoya is een van de 5 blue zones die de wereld rijk is. Een blue zone is een plek waar mensen gemiddeld 90 of zelfs 100 jaar oud worden en dat in goede gezondheid. Naast Nicoya zijn er blue zones te vinden in Sardinië, Okinawa, Loma Linda in Californië en het Griekse eiland Ikara. Er is veel onderzoek gedaan naar waarom mensen nou juist hier zou oud worden. Het schijnt te maken te hebben met de mate van beweging, het hebben van een levensdoel, zo min mogelijk stress, minder calorieën (80 %), plantaardig voedsel, wijn, gelijkgestemden, familie en vrienden.

De Fidelito ranch is een heerlijke plek van de Nederlandse Leon en de Duitse Brigitte. Na 25 jaar over de hele wereld gewoond en gewerkt te hebben in de reisbranche, zijn ze na lang zoeken neergestreken in Tambor. Hier kochten ze een stuk grond, verdiepten zich in wat er de beste plek was voor een huis en bouwden ze niet alleen hun huis, maar ook nog wat bijgebouwen. In een van die bijgebouwen zouden wij een paar dagen verblijven.

We werden welkom geheten door Brigitte en Fidodido, een van de huishonden. Een prachtige en vooral hele lieve Mechelse herder. Later ontmoetten we hond Judy, een lokaal ras met een heftig verleden, en Leon. We hadden een lange reis gehad, dus besloten die dag niet veel meer te doen dan een hapje eten aan het strand van Tambor. Pizza werd het. Gelukkig had Brigitte ons verteld dat de pizza's er groot waren. We besloten dus slechts 1 grote pizza te nemen met zijn vieren. Een ander Nederlands gezin had deze voorinformatie niet en bestelde 3 medium pizza's. De blik die ze hadden bij het zien van de pizza's is volgens Pieter redelijk onvergetelijk. Wij kregen onze pizza al niet op en ik vermoed dat het andere gezin nog steeds bezig is.

De volgende ochtend zijn Emma en ik vroeg opgestaan om met Leon en knecht Memo koeien te gaan melken. Hidde wilde wel mee, maar was nog te moe. Het melken lukte Emma wonderwel meteen. Moet ze hebben overgehouden van onze minivakantie op een boerderij in Drenthe een paar jaar geleden. Na enige pogingen lukte het mij ook. Memo daarentegen had binnen no time een hele emmer afgetapt… na het melken door mensen mocht het kalfje zelf nog even drinken. Leuk om te zien. De kalfjes staan hier overigens s’ nachts binnen in een verlichte stal. De reden is dat hier vleermuisjes rondvliegen die bloed drinken bij bij voorkeur jonge kalfjes die nog weerloos zijn. Zogenoemde vampiros. Bij het felle licht blijven ze weg. Best bijzonder, dacht namelijk altijd dat vleermuisjes blind waren.

Daarna heerlijk ontbeten met versgebakken brood en versgebakken eitjes. Én voor Pieter en Hidde met verse melk. Het weer beloofde niet veel goeds vandaag. Desondanks besloten richting de stranden een de westkant te gaan. Die staan bekend om de goede golven om te surfen. Het dorp Santa Teresa was ook een echt laidback surfdorp. Het strand was prachtig en de golven flink. In het water lagen overal plukjes golfsurfers. We zetelden ons op het strand. Pieter en de kids gingen aan de slag met een zandkasteel en Nathalie aanschouwde alles een beetje. De bouw van het kasteel het gesurf op de golven, de pelikanen en de kleine heremietkreeftjes op het strand. Pieter spotte nog een walvis die tegen de horizon grote sprongen maakte in de oceaan. Ook dat blijft een prachtig gezicht. Dat hadden we best een hele tijd volgehouden ware het niet dat het heel hard ging regenen.

Nathalie had in de reisgids gelezen over café Zwart. Een tentje waar je goed kon lunchen en het interieur in tegenstelling tot de naam volledig wit was. Hier genoten we van heerlijke pancakes, crêpes en verse fruitsappen en milkshakes terwijl het buiten stortte van de regen. Na de lunch droogde het op. Heel even, zo bleek toen we net weer even op het strand waren. Het was ondertussen ook 3 uur ‘s middags en we wilden ook nog naar een ander dorpje, dus besloten Santa Teresa te laten voor wat het was.

In Montezuma bezochten we eerst de waterval. Die door de regen vooral heel modderig was. Via het strand gingen we naar een restaurantje van waar we uitzicht hadden over de baai. Hier dronken en aten we wat. Door het pikkedonker moesten we zo’n 20 km terugrijden naar Tambor over niet al te beste wegen. Een tocht van ongeveer 3 kwartier. Gewoon rustig aan, net als iedereen hier. Pura vida!

De volgende dag hadden we gereserveerd voor een bezoek aan Curu en Islas Tortugas. Curu is een wildlife refuge aan het strand. Vanaf hier kun je met een bootje naar Islas Tortugas. Enkele onbewoonde eilandjes met prachtige stranden, helder water en dagjes mensen. Onze schipper vaarde ons naar een privéstrandje zonder dagjesmensen. Hier konden we een beetje zwemmen en snorkelen. Heel veel visjes waren er alleen niet te zien. Genieten was het wel.

Na ongeveer anderhalf uur ging het bootje verder. Wel jammer, want we hadden hier gemakkelijk de hele dag kunnen blijven. Verstandig zou dat overigens niet geweest zijn, want het was een prachtige dag en de zonkracht is hier enorm sterk. Daar kun je nauwelijks tegenaan smeren. We vaarden een paar minuutjes naar een punt tussen twee rotseilandjes. Hier mochten we nog 3 kwartier snorkelen. Aan Emma en Hidde bleek dit nog steeds niet goed besteed te zijn. Bij de Florida Keys hebben ze al een poging gewaagd een paar jaar geleden. Ook hier probeerden ze het weer, maar zonder succes. Ze vinden het spannend met de snorkel te zwemmen en al helemaal op zee. In Nederland toch maar en keer een snorkelcursus laten volgen, dan hebben ze in ieder geval 1 hindernis overwonnen!

Pieter en ik besloten toch te gaan en Emma en Hidde aanschouwden het vanaf het bootje met de schipper en nog een meneer. We hadden niet heel veel bijzondere vissen verwacht. Dat bleek onterecht. Het water was er helder en zo’n 3 tot 5 meter diep. We zagen er prachtige blauwe, groene en zwart/wit-gestreepte vissen. Het was zeer de moeite waard. Snorkelen is ook totaal verslavend. Alsof je in een aquarium zwemt.

Na een korte pauze op het bootje besloten we nog even te gaan. Vooral ik kreeg hier spijt van, want de rode algen die verderop in zee dreven, trokken het stuk in waar we aan het snorkelen waren. Het zicht werd totaal belemmerd hierdoor. Vanaf het heldere water tot aan het bootje was al snel een meter of 50 zwemmen en dat zonder te weten wat er onder je zat. Ik durfde dat eigenlijk niet zo goed. Pieter snorkelde nog iets verderop. Dus toen ik een man en zijn zoons die ook op ons bootje zaten, naar de boot zag zwemmen, sprintte ik er snel achteraan. Dat is dan weer het voordeel van een snorkel en zwemvliezen. Je kunt enorm snel borstcrawlen.

Even later was Pieter ook terug op het bootje. Twee ander dames waren ‘vermist’. Zij durfden niet door de rode algen heen en waren op een ander bootje geklommen om daar opgepikt te worden door onze schipper. Aansluitend voeren we nog een rondje om het eiland om te zien hoe de rotsen door het water geërodeerd waren, met als kroonstuk rainbow rock. Rond een uur of een waren we terug op het vaste land. Daar konden we de rest van de middag genieten van het fijne strand met overal palmbomen, de golven in de zee (Emma en Hidde waren niet uit het water te krijgen), het heerlijke water in de baai en de dieren in de refuge. Zo zagen we hertjes, wasberen, leguanen en brullende brulapen. Ze blijven grappig!

Zo slecht als het weer de dag ervoor was, zo heerlijk was het deze dag. De zon bleef schijnen en op wat gerommel in de verte na bleef het droog. De zon scheen echter zo hard dat we rond een uur of 3 toch maar besloten te gaan. We waren redelijke kreeftjes aan het worden, ondanks het smeren.

‘s Avonds aten we op de Fidelito ranch. Brigitte had een oud familierecept voor ons en Marco, de andere gast op de ranch gekookt. Pasta met goulash en bloemkool. Mensen die mij goed kennen weten dat ik niet van bloemkool houd. Speciaal voor mij had Brigitte daarom ook nog wat broccoli meegenomen. Wat lief, maar zoals het hoort heb ik natuurlijk ook wat van de bloemkool op. Die was zowaar best lekker. Het was een heerlijke maaltijd. Fijn ook dat we niet meer weg hoefden met de auto. We kletsen wat met Leon, Brigitte en Marco en Emma en Hidde relaxten wat in de hangmatten, speelden wat op een telefoon én entertainden de honden. Vooral Emma en Fido waren beste vrienden geworden.

Die dag was er een kalfje geboren. We spraken af dat we de dag erna misschien nog even zouden gaan kijken. Dus net voor het ontbijt gingen Emma, Hidde en Pieter nog even met Brigitte kijken. Ze mochten het kalf ook aaien. Hoe bijzonder. Moeder koe was er alleen niet zo van gediend. De kids mochten ook nog namen bedenken voor twee kalfjes. Dat bleek lastig, want ze mogen hier geen mensennamen krijgen zoals we in Nederland gewend zijn. We kwamen uit op Bengel (in het Spaans colgar), vernoemd naar onze vroegere poes. Een tweede naam lukte niet.

Na het ontbijt pakten we onze spullen in en namen we afscheid. Emma en Hidde kregen daarbij nog een mooi armbandje, gemaakt door indianen uit Costa Rica. Daarbij mochten ze ook nog een wens doen. Even later werden we uitgezwaaid door Fido en Leon. Het waren een paar heerlijke dagen. Mocht je ooit naar Costa Rica gaan, bezoek dan zeker ook Nicoya en verblijf dan in de Fidelito ranch voor een heerlijke B&B-ervaring.

Hola