Zand, hitte en woestijnschepen

Onze reis naar Abu Dhabi en Indonesië begon op Zaventem. Al snel merk je dat dit toch net iets minder georganiseerd is dan Schiphol. Dat begint al met de bus van de parkeerplaats naar de vertrekhal. Totaal onduidelijk welke van de ongeveer 9 lijnen je moet hebben en waar ze precies heengaan. Gelukkig legde een vriendelijke dame uit dat we toch echt de bushalte aan de overzijde moesten hebben om op de luchthaven te komen. En gelukkig spreekt Nathalie een woordje Frans, zodat we de dame ook begrepen.

We waren 2 dagen voor vertrek al ingecheckt. Dat bleek een prima keuze. Veel medepassagiers hadden verzuimd dat te doen met als gevolg dat zij in een mega-lange en trage rij moesten en wij relatief vlot onze bagage konden inchecken en de geprinte versies van onze boardingpasses konden ophalen. Hoewel, bij de eerste securitycheck bleken we slechts 3 boardingpasses te hebben en kon Nathalie een heel stuk terug om die van haar te vragen. Volgende keer maar gelijk aan de balie checken of we ze allemaal hebben. Security checks en paspoortcontrole ging een stuk minder snel dan we gewend zijn, maar ons vliegtuig zou toch niet vertrekken zonder ons en zonder de vele medepassagiers die vermoedelijk nog aan het inchecken waren.

Daarbovenop kwam een uur vertraging toen we al in het vliegtuig zaten. Kan gebeuren natuurlijk. Daardoor kwamen we alleen wel 3 kwartier later aan in Abu Dhabi dan gepland. Daar konden we helaas niet aankoppelen op een slurf en aangezien de bussen die ons naar de terminal moesten brengen er nog niet waren, moesten we een kwartiertje in het vliegtuigwachten voordat we via de trap naar de bussen mochten lopen. Dat wachten mocht in de betrekkelijke koelte van het vliegtuig, een groot verschil met de 40 graden die het om half 9 ’s avonds nog was.

Op de luchthaven zelf ging het soepel. Bijna het hele vliegtuig moest door naar een connecting flight. Het was dus erg rustig bij de paspoortcontrole en de bagageband. Binnen no time konden we dus op jacht naar een pinautomaat en een taxi. Bijna hadden we bij de taxibalie een taxi geregeld die we met creditcard konden betalen. Alleen wat een bedrag zeg! Het dubbele of zelfs bijna driedubbele van wat de reisgids zei. Aha! Limoservice. No thank you!

Toch maar even pinnen. Dat pinnen wilde alleen niet lukken. Na een paar pogingen had Pieter de briljante ingeving dat onze passen nog niet op Azië ‘aan’ stonden… Toen we dat eenmaal hadden geregeld, ging het pinnen een stuk makkelijker. Voor de deur stonden de echte taxi’s die ons tegen een normaal tarief naar de stad konden brengen, die nog 35 km verderop ligt. Wel bijzonder was dat onze taxidriver een sortiment van politiepak droeg (aldus Emma), een chauffeurspak dus!

De chauffeur sprak vloeiend Arabinglish en had allerlei onverstaanbare tips over de verschillende highlights in Abu Dhabi. Ons hotel lag mooi downtown, vlak bij het strand en het WTC met mega-mall en mooi tussen 3 moskeeën. Ons appartement (op de 4e, net als opa en oma) had twee slaapkamers, een woonkamer, keuken en 2 badkamers. O ja en hele goede airco. Onmisbaar hier. Ook had het hotel een gymnasium. Dat vond Emma even gek, totdat we uitlegden dat dat een sportzaal is.

We besloten toch nog een klein hapje te eten, want airplane food is niet populair bij Emma en Hidde en voor ons is het half 10. Kon dus nog best. Buiten was het nog steeds een verzengende 38 graden. Gelukkig was ‘the mall’ dichtbij, daardoor hoefden we niet lang zonder airco. Tot nu toe was er weinig te merken van de kledingvoorschriften. Natuurlijk zie je veel mannen gekleed als ‘sheik’ en vrouwen in lang zwart gewaad, maar je ziet ook veel korte en redelijk blote jurkjes en kleurrijke Indische gewaden. We zagen zelfs een meisje met een bontje aan?! Dat vonden we dan wel weer een beetje gek!

Helaas was het allereerste ‘restaurant’ in de foodcourt een McDonalds, dus de kids beloond voor hun goede gedrag in het vliegtuig en getrakteerd op een happy meal met bijgeleverde superheldengadget. Pieter en ik besloten voor iets lokaler eten en nuttigde wat gyros. Daarna deden we om 23u nog even de supermarkt aan voor wat ontbijt voor de volgende dag.

Die dag begon vroeg. Om half 5 werden we gewekt door een oproep voor het ochtendgebed. Uiteindelijk nog wel een paar uurtjes geslapen. Het was vrijdag, dus rustdag hier. Alleen niet voor Pieter, want die besloot naar het gymnasium te gaan. Helemaal niet nodig hier, want zonder sporten zweet je ook. Ondertussen scande ik wat nieuwsapps. De Telegraaf kopte met ‘warmste nacht ooit gemeten’. Knap dat ze dat weten! Aha, in Nederland... de nacht was 23,6 graden. Hier doet de temperatuur er een schepje woestijnzand bovenop. De nacht was hier 34 graden. Wij vinden dat vrij heet voor een nacht (of ochtend of middag). Maar gelukkig hadden we airco, want milieu doen ze hier niet aan. Wij wel normaal gesproken, maar hier even niet. De airco blies ons naar een ‘koele’ graad of 25.

Na een lekker ontbijtje in de relatieve koelte van het appartement gestart met een wandeling richting de souks en de dhow-haven van Abu Dhabi via de Corniche. Dat is een prachtige boulevard met dadelpalmen en olijfbomen. Geflankeerd door lichtblauwgroene zee. En voor de kust een barrière-eiland met wit strand, een strook groen van de palmen en daarachter oranje zandduinen. Het gras is hier groen in tegenstelling tot dat in Nederland nu. Alleen kwamen we er al snel achter dat 40 graden en brandende zon toch wel heel heftig is tijdens een wandeling. Dus halverwege toch maar op zoek naar een taxi en dus airco!

De taxi bracht ons naar de vismarkt. De centrale hal was zoals te verwachten vol met vis en dito geur. Allemaal vers binnengebracht die dag. Een bijzonder aanzicht. Daarna doorgewandeld naar de groenten en fruitmarkt. Hier vooral dadels én een Spar met heerlijke gekoelde dranken. Eigenlijk vielen de souks tegen, niet zo mooi als in Dubai, en meer een markt op Rotterdam-Zuid dan een exotische souk in het Midden-Oosten.

Volgende stop: de Marina mall voor een lunch in de koelte. Ook daar gingen we met de taxi langs de Corniche de andere kant van Abu Dhabi op. De mall is vrij nieuw en super-deluxe. Én ze hebben er bounce. Dat is een soort trampoline paradijs waar Emma en Hidde een uurtje helemaal los zijn gegaan. Na dat uur waren ze net zo bezweet als na 10 minuten buiten staan. Maar dikke pret hadden ze. En ze kregen er trek van. Daarom bij de food court een family Mezze soldaat gemaakt. Die bestond uit heerlijk gegrild vlees van verschillende diersoorten, flatbread, humus, yoghurtdips, rijst en frietjes voor de kids. Smullen!

Buiten nog even rondgewandeld naar de in aanbouw zijnde smalle lange broer van het bekende hotel Atlantis op de Palm in Dubai. Daarna richting de Emirates towers, het Emirates palace (chique hotel) en het presidentieel paleis gewandeld. Een klein stukje maar, want Abu Dhabi is een stuk groter dan je denkt! Dus al snel in een taxi naar ons hotel gestapt om even te ‘chillen’.

Net voor zonsondergang naar het strand gewandeld, daar was het heerlijk. Wit zand, blauwgroene zee, warm water en heel veel mensen. Vooral mannen en af en toe een vrouw in een lang gewaad... leek me dan ook verstandig om even bij een lifeguard te checken of het wel toegestaan was dat ik in bikini de zee in zou gaan. Dat was gelukkig het geval. Je voelt je alleen toch wel een beetje bekeken, zo als enige vrouw.

Klokslag 18.40u leek het alsof de Oriënt Express aankwam. Druk geblaas op fluitjes... alleen geen trein. De lifeguards van de Abu Dhabi Baywatch sommeerden iedereen om de zee uit te komen. No swimming after sunset. Waarschijnlijk iets met aansprakelijkheid. De zon was alleen nog niet onder, maar ze hadden vast strikte orders van hun meerdere. Better safe dan een rechtszaak. Na ons strandbezoek opgefrist en een klein hapje gegeten. ’s Avonds laat trotseerden Pieter en ik de hitte en wandelden we nog even naar buiten om op jacht gegaan naar de rode maan. Gelukt. Het was even zoeken, maar hoog in de lucht stond inderdaad een roodbruine maan. Een maan die een paar uur eerder nog fel wit was. Toch wel een beetje bijzonder!

Onze laatste dag in Abu Dhabi begon met een bezoekje aan de Grand Mosque. Sheik Zayed (wiens jaar dit ook is en wiens gezicht je overal in Abu Dhabi tegenkomt) gaf begin deze eeuw opdracht om deze moskee te bouwen. Het is een van de grootste ter wereld en er is echt nergens op bezuinigd. Je ziet het prachtige ‘Aladdin-paleis’ al van ver met zijn witte torens en witte minaretten. Een bezoek aan dit emiraat is niet compleet als je niet in de Sheik Zayed Grand Mosque bent geweest.

Alleen kom je er als gemiddelde toerist niet binnen voordat je een metamorfose hebt ondergaan. We hadden hier al wel enigszins rekening mee gehouden, maar desondanks moest Nathalie in een abaya gehesen worden. Voor de herkenbaarheid (je valt immers niet echt op als alle vrouwen in een donkere abaya lopen) had ik mijn eigen sjaal als hoofddoek gebruikt. Het was akkoord en we mochten verder.

Het bezoek begon in een verlengde golfkar die met piepende banden over het Italiaans marmer reed richting hoofdingang. Die was meer dan indrukwekkend. Hier nog even snel een foto gemaakt van Hidde met gele ballon, een schoolprojectje van zijn nieuwe juf. Was maar goed ook, want eenmaal in de moskee was dit niet meer de bedoeling. Het was heel veel pracht en praal. Marmer uit Italië, heel veel goud, het grootste tapijt ter wereld. Gemaakt van wol van Nieuw-Zeeuwse schapen en aan elkaar geknoopt door Iraanse vrouwen. Nogmaals, mocht je ooit in Abu Dhabi zijn, breng dan vooral een bezoek aan dit bijzondere gebouw.

Na ons moskeebezoek nog even gerelaxt in ons hotel tot aan check-out om 12 uur. We zouden pas om 4 uur worden opgehaald voor de woestijnsafari. Daarom besloten we onze bagage in het hotel te stallen en in ‘the Mall’ op het gemakje te lunchen. 4 uur blijkt best lang, ook al zit je in de koelte. Toch nog maar een ommetje naar het strand om vervolgens op tijd terug te zijn in het hotel voor onze pick-up. Maar, waar blijven ze nou…

OEPS! We hadden geboekt voor de 29e ontdekken we (een beetje laat) en het was de 28e. Sterker nog om 3 uur die nacht vertrekt het vliegtuig naar Indonesië. We kunnen ons wel voor onze kop slaan. Stukje déjà-vu Maleisië ook (iets met een auto ophalen in KL) Zo suf dat we dit allebei niet hebben gezien. Gisteren hadden we ook nog contact met de reisagent over deze trip en we hadden het over tomorrow. Laten we maar zeggen dat zowel zij als wij het niet doorhadden.

Dikke pech, want het ging niet meer lukken. Dat was balen. Het was 5 uur en we hoefden pas om middernacht op het vliegveld te zijn. We hadden al een paar uur rondgehangen en weinig plannen meer voor Abu Dhabi. Toch nog een keer checken bij de receptie of zij misschien een goede suggestie om de laatste avond hier door te brengen. Ze besloten toch nog een andere maatschappij te bellen en die konden nog wel iets regelen.

Dus, even later zaten we toch nog in een 4x4 op weg naar de woestijn. Helaas was het niet de beste dag voor zo’n uitstapje, want het waait flink en er zit veel zand in de lucht. Geen mooie zonsondergang dus en geen sterrenhemel. Dat mocht niet deren, de woestijn alleen is al de moeite waard en als er dan ook nog kamelen (of dromedarissen zijn), zijn wij blij.

Chauffeur Sadeek, een Indiër, reed ons na ongeveer 3 kwartier het zand van de woestijn in. Daar moest hij eerst de banden iets leger laten lopen om meer grip te hebben tijdens het ‘dune bashing’. Dat is een soort van Jan de Rooy-imitatie. Je rijdt dus keihard de zandduinen op en af tot groot vermaak van ons gezin. Het zand kwam af en toe op raamhoogte voorbij. Aan het einde van het dune bashing ging het mis. We kwamen vast te zitten. Nathalie dacht nog even dat het erbij hoorde, maar Sadeek stapte na wat pogingen om vooruit te komen uit, pakte een schep en begon de wielen uit te graven.

Om een lang verhaal kort te maken. Hij ondernam meerdere pogingen, zonder succes. Na ongeveer een half uur kwam een van zijn collega’s ons redden, door ons uit de woestijn los te trekken met zijn 4x4. Hierdoor kwamen we dus met flinke vertraging aan bij het desert camp. Nadeel was dat we hierdoor niet meer konden sandboarden. Voordeel was dat we direct op een van de 2 klaarliggende kamelen (of dromedarissen) konden klimmen om een klein rondje door de woestijn te lopen. Een heel klein rondje helaas. Maar wel een bijzondere ervaring. Door naar het ‘bedoeïnenkamp’, met verkleedhut voor Arabische gewaden, een henna painter en een avondprogramma met een lekkere Arabische maaltijd en optredens van onder meer een derwisj danser die minuten lang rondjes om zijn as draaide en onderwijl doeken als pirouette om zich heen bewoog.

Ook was er (natuurlijk) een buikdanseres. Het publiek mocht ook meedoen. Daar voelden we niet heel veel voor, behalve Pieter die besluit mee te doen en daarmee een nieuwe trend zette met zijn ‘choreografie’ die een mix vormde tussen DJ Paul Elstak en Shakira. Maar het moet gezegd worden, stoer was het wel. We waren blij dat we toch nog deze belevenis konden ervaren. Natuurlijk was het erg toeristisch, maar ook erg leuk. Emma vond het een fantastische dag. En daar was ze niet de enige in. Nu op het vliegveld voor het vervolg van onze reis. Op naar Indonesië en hopelijk nog veel meer mooie avonturen!

Salaam!