Big five girl

Maandag 4 augustus verlaten we Blyde river canyon en verruilen we het hoogveld voor het laagveld, oftewel de plek waar de wilde dieren zijn. Tussen onze lodge en de gate van Kruger park ligt Moholoholo animal rehabilitation centre. Moholoholo betekent zoveel als 'the great one'. In dit centrum worden gewonde dieren opgelapt en indien mogelijk teruggeplaatst in het wild. Ook vangen ze roofdieren die voor overlast zorgen (omdat ze buiten het wildpark leven en vee van de boeren opvreten) en proberen ze die te herplaatsen.

Onze aankomst begint al goed. Op de parkeerplaats loopt een giraffe rond. Ze snuffelt een beetje bij de auto's rond en is allesbehalve bang voor mensen. Deze kan dus helaas niet terug naar de wildernis. Als dieren hun angst voor mensen verliezen is de wildernis te gevaarlijk voor ze. Na een introductiepraatje met smaakloze foto's van door mensen verwonde dieren, krijgen we een rondleiding langs de dieren, met als aftrap een personal encounter met een van de bewoonsters. Een cheetah, genaamd Vanish. We mogen haar allemaal aaien, rustig aan over haar rug en staart. Tegen de tijd dat wij aan de beurt zijn, is ze het een beetje zat en laat ze merken dat ze een wild dier is. Het personeel houdt haar zoet met wat extra eten en wij voelen de stugge vacht van een cheetah. Gelukkig zijn de Nederlanders uit het guesthouse in Lydenburg ook weer van de partij, die kunnen er dus mooi foto's van maken met onze camera.

Op naar de andere bewoners. We gingen eerst naar de gieren. Ook die mochten door ons gevoerd worden, maar ze hadden geen trek. Daarna deden we een ronde langs de katachtigen: leeuwen, luipaarden, wilde hond (oké, inderdaad geen kat), cheetah en hyena. Een luie cheetah bleek in rap tempo actief te kunnen worden en sprintte achter Hidde aan. Gelukkig zat er een groot hek tussen haar en Hidde! Na de katten liepen we over een veldje terug naar de roofvogels. Op het veldje bleek een jonge neushoorn te staan. We mochten er dichtbij komen, ze graasde rustig verder. Via de honeybadger, de serval en de carecal terug naar de roofvogels, waar Pieter nog even een bateleur aaide en de tour kwam teneinde. Een enerverend ochtendje.

Tijd voor het echte werk, op naar Kruger park. In SA beter bekend als de Kruger wildtuin. Wel een tuintje dat qua oppervlak net zo groot is als heel Nederland. Om nog maar niet te beginnen over de bevolking van het park. Qua mensen stelt het niet veel voor, allen wat personeel van de kampen en een lading toeristen, maar qua dieren... Alles wat je maar wenst, of beter gezegd alles wat ik maar wens. Alle dieren die ik graag zie in een dierentuin, wonen hier. Het is echter de kunst om ze te spotten. Je hebt een goed oog een een flinke dosis geluk nodig.

Het scheelt dat het hier winter is. Dat zou je overigens niet zeggen. Overdag is het 35 graden en 's nachts een graad of 10. Prima toeven dus! Winter is hier ook wel de droge tijd. Kortom, weinig water, dus de dieren komen allemaal naar het weinige water dat er wel is. Ook zijn er vooral dorre struiken, wat betekent dat je makkelijker dieren zou moeten kunnen zien. Binnen een paar minuten is het raak: twee impala's... Op de een of andere manier begint onze safari in Kruger altijd met twee impala's. Je ziet verder altijd alleen kuddes van minstens dertien van die bokken (beter bekend als de MacDonalds van de savanne), maar net na de gate staan er twee. Vast neppers!

Gelukkig werd de 'vangst' snel beter. Op het stuk tussen Orden gate en Satara, ons kamp voor de nacht, troffen we als snel twee van de 'Big five' (olifanten, neushoorns, buffels, leeuwen en luipaarden). We zagen verschillende olifanten en een enorme kudde buffels, verder zagen we nog veel zebra's, wildebeesten, giraffes, nijlpaarden, krokodillen, bokjes in alle soorten en maten (impala, waterbok, kudu, steenbok, duiker, etc) heel veel kleurrijke vogels en wat wrattenzwijntjes. Ben vast nog vanalles vergeten... Op een stuk van 30 kilometer zagen we echt veel in vergelijking met onze eerdere bezoeken aan Kruger. Leuk voor ons, en voor de kinderen, die al ervaren spotters beginnen te worden.

In Satara lekker geluncht, gespeeld (Emma en Hidde) en gezwommen (iedereen behalve Nathalie, want het water was retekoud en Nathalie wilde nog even een rondje wildspotten). Gelukkig kwam iedereen rap uit het water en konden we nog een uurtje op pad. Het resultaat mocht er zijn: zebra's en wildebeesten, bespioneerd door een paar hyena's (incl. hyenapup) en nog meer olifanten en giraffes. Én natuurlijk, heel veel bokkies. Terug in het kamp moest er snel omgekleed en gegeten worden, want Emma en Nathalie gingen op een late night drive. Dit is de enige manier om na zonsondergang nog in het park te komen, in een safaritruck, gereden door een ranger. Emma is met haar 6 jaar precies oud genoeg om mee te mogen. Hidde is nog te jong.

Late night is hier van 20 tot 22 uur. Het is donker en koud en je hoopt vooral op roofdieren. Satara is een bekend leeuwengebied. Vlak blij het kamp leeft een troep van 26 leeuwen. Niet al te lang na vertrek hadden we het genoegen om 10 van hen te ontmoeten. Eentje dichtbij de truck en dus anderen wat verder weg. Prachtige beesten. Helaas geen bewijs, want de camera stond niet goed en was in het pikkedonker (zonder handleiding) niet in de goede modus te krijgen. Niet veel later spotten we een paar neushoorns. Verder werden we beloond met olifanten, een civet, zebra's, wildebeesten, heel veel bokjes (off course) en een paar voor ons onzichtbare hyena's. Ze waren overigens wel te horen! Mevrouw luipaard loet zicht niet zien, die was kennelijk ergens anders aan het jagen dan op onze route. Emma heeft het einde van de rit niet meegemaakt, die viel in slaap.

De volgende ochtend redelijk op tijd opgestaan voor een rondje Satara. De leeuwen hadden zich verstopt, allen olifanten, bokken (groot en klein) en apen. Op zijn Afrikaans 10 minuten te laat uitgecheckt, ontbeten en de lange rit (qua tijd dan, je doet hier een uur over 30 km als je een beetje wild ziet) naar Skukuza gemaakt. Ook hier het gebruikelijke wild, met als enige big fiver de olifant. Bij Tshokwane gepauzeerd, vermaakt door apen en langs de bijna lege Sabie rivier naar Skukuza. Daar gezwommen (Nathalie niet, want wederom ijskoud water) en de meest smerige pasta ooit gegeten. De kookplaatjes werkten niet mee en Pieter en Emma hadden haast, want ze gingen op een late night drive. Dan maar halfgare pasta, zolang het vlees maar doorbakken is.

De volgende ochtend werd Nathalie enorm jaloers gemaakt door Emma. Ze hadden namelijk een luipaard gezien (al jaren bovenaan het lijstje met favorieten van Nathalie). Het poesje bleef ruim een kwartier rondom de truck kuieren en poseren. Gelukkig deed de camera het nu wel en is er bewijs. Verder hadden ze weinig wild gezien (relatief dan, want het was een flinke opsomming), maar het luipaard maakte alles goed. Emma heeft dus als enige de totale big five gezien. Is Pieter en mij nog nooit gelukt in Kruger...

Aangezien er een lange reis voor de boeg was, zijn we weer vroeg vertrokken. Ook deze ochtend weer veel wild. Weinig nieuws onder de horizon, maar het blijft machtig. De Skukuza -Satara road wordt nog steeds bewoond door een grote familie bavianen en links en rechts zo nu en dan een olifant of bokken. In Lower Sabie ontbeten en hé wie zien we daar... De Nederlanders uit het guest house in Lydenburg. Verrassend! Tussen Lower Sabie en de uitgang bij Krokodilbrug nog verrast met olifanten, een neushoorn, een kudde buffels, giraffes en heel veel bokken, maar helaas geen katten. Ook al waren ze er gesignaleerd.

Op naar Swaziland! Het land waar de koning 26 vrouwen heeft, net zoveel vrouwen als bevolkingsgroepen. Je zou maar iemand beledigen. Volgens Emma was vijf vrouwen al wel veel. Ze snapte dus niet dat een man 26 vrouwen moest hebben. Dure hobby ook! Bij de douane een Laar stempels opgehaald en door Swaziland gecrost op zoek naar ons B&B. Een oase in vergelijking met de rest van het land. Malandelas is prachtig. Helemaal Afrika, maar dan hip en kunstzinnig. Prima stek voor een nachtje met ook nog eens een meer dan prima restaurant. We hebben dus heerlijk gesmuld. Mocht je nog een keer naar Swaziland gaan, this is the place to be!

Morgen halen we weer wat stempels in de paspoorten en trekken we richting de Elephant coast. Benieuwd wat we daar gaan treffen!

Sala Kahle