Zand, nog meer zand en maanlandschap

Onze tweede avond in Sesriem hebben we onze padvinderskills verder ontwikkeld. Het kampvuurtje brandde in no time en bij het licht van de ondergaande zon troffen we de voorbereidingen voor het avondeten. Ondertussen werd de campsite bezocht door een eenzame oryx. Vermoedelijk kwam hij even checken of niemand zijn broertjes of zusjes op de braai had liggen. Bij sommige mensen liep hij zelfs de kampeerplek op.

Wij aten in ieder geval geen van zijn broertjes of zusjes, maar een simpele pasta bolognese. En dat alles gefabriceerd op twee gascookers. Emma en Hidde kookten met ons mee. De PlayStation en Netflix zijn ver weg en zonder redden we het prima. Beetje aanrommelen, frisbeeën, voetballen of gewoon om je heen kijken en genieten van al het moois om ons heen bevalt prima.

Na het eten en de provisorische campingafwas besloten we het kampvuur te laten doven en bij de campingbar een kop thee te drinken en een spelletje te spelen. Zo koelden we niet te veel af voordat we de tent ingingen. Het kopje thee werd voor Pieter en Nathalie gevolgd door een lekker wijntje en met zijn allen speelden we een potje Carcassonne op de iPad. 

Dit keer was iedereen goed voorbereid op een koude nacht. Dus ook Hidde en Pieter sliepen dit keer in joggingbroek. Het werd een prima nacht. We hadden het niet al te koud dit keer. Alleen de voeten van Emma en Hidde hadden het een beetje koud. Is ook niet verwonderend, want het is rond zonsopkomst afgekoeld naar ongeveer 5 graden boven nul. Brrr! Dat verklaart waarom iedereen met joggingbroek, longsleeve én trui diep in de slaapzak kruipt, daaroverheen komt dan nog een extra slaapzak. We wisten hoe koud het kon zijn en hadden 2 extra slaapzakken meegenomen.

De volgende ochtend hoefden wij niet zo vroeg uit de veren. Tot onze verbazing was er geen zon te zien en hing er flinke mist. Hadden wij even geluk met onze mooie zonsopkomst gisteren. Op het gemakje de boel ingepakt en koers gezet naar de Sesriem canyon, een 15 miljoen jaar oude kloof op een paar kilometer van de camping. 

We hebben de kloof eerst van bovenaf bewonderd. Dat had vooral ook te maken met het feit dat we niet direct zagen waar we erin konden. Op de terugweg naar de auto zagen we ineens een voetpad en die leidde ons zo de kloof in. Van boven was het al een mooi gezicht, maar vanuit de kloof zelf was het behoorlijk indrukwekkend. 

Omdat we een flinke reisdag voor de boeg hadden, besloten we niet te lang te blijven. Onze eerstvolgende stop was Solitaire. Een mini-dorpje met tankstation en bakkerij met overheerlijke appeltaart. Het plaatsje is bij Nederlanders bekend vanwege het boek dat Ton van der Lee erover schreef. Hij strandde er op weg van Kaapstad naar Caïro en bleef er 3 jaar wonen. 13 jaar geleden waren we hier al eens geweest. Toen was het een stuk charmanter. Je merkt wel dat er nu veel meer toeristen komen. In Solitaire is dat heel zichtbaar. Ze hebben er met het oog op toerisme flink uitgebreid. De appeltaart smaakte er overigens niet minder om!

Net na Solitaire hadden we weer een overstekende oryx. Apart dat we die de vorige keer in Namibië helemaal niet hadden gezien. Zo’n 60 km voorbij Solitaire was onze volgende stop: de Steenbokskeerkring. Eigenlijk is er weinig te zien, maar onze beuntjes wilden er heel graag op de foto. Toch maar even gestopt dus. Een Duits gezin was druk bezig een selfie te maken. Ik bood daarom aan de foto voor hen te maken, konden zij deze gunst gelijk mooi even retourneren. 

We vervolgden onze weg door de grillige, bizarre doch prachtige landschappen van de Gaub pass en de Kuiseb Pass: bergen, met diepe kloven en droge rivierbeddingen. Af en toe een verdwaalde boom, struik of cactus. We hebben er foto’s van, maar ik vrees dat die niet kunnen overbrengen hoe indrukwekkend het is.

Na die mooie landschappen volgt er nog een 160 km saaie en hobbelige dirt road naar de bewoonde wereld van Walvisbaai. Daar aangekomen zijn we eerst naar de lagune gereden om de flamingo’s te bewonderen. Ze waren in grote getale aanwezig. Op zoek naar een restaurantje voor een late lunch stuitten we nog op wat pelikanen en twee hongerige zeeleeuwen. Deze units kwamen vol verwachting af op de kleine vissersbootjes die op de kade werden geladen. 

Helaas bleken de restaurantjes in Walvisbaai dicht te zijn. Daarom maar doorgereden naar Swakopmund, onze 35 km verder naar het Noorden gelegen eindbestemming van de dag. Ingecheckt in ons huisje en snel wat inkopen gedaan bij de plaatselijke Spar. Daarna de ‘stad’ in voor een vroeg diner. Via de Leichtturmstrasse (vuurtoren) naar het strand en het havenhoofd gelopen om nog even de zon in de Atlantische oceaan te zien zakken en uiteindelijk beland bij de Ocean Basket. Een seafoodketen in Zuidelijk Afrika. Was niet helemaal het plan, maar onze eerste keuze was dicht en onze tweede keuze was vol. Het eten bij Ocean Basket smaakte overigens erg goed. 

Rond 9 uur terug in het huisje om daar een uurtje later als een blok in slaap te vallen. Vooral Pieter keek uit naar een bed. Hij is niet zo’n kampeerder... Mij maakt het niet veel uit. Een bed en meubilair is natuurlijk fijn. Een eigen badkamer een hele prettige bijkomstigheid, maar qua slaap maak ik in een tent net zoveel uurtjes als in een huisje en in allebei de gevallen meer uurtjes dan thuis.

Onze eerste hele dag in Swakopmund hadden we een redelijk vol programma. Vanuit NL hadden we in deze thrill capital van Namibië al een quad-tour en een middag sandboarden geboekt. We werden al om 9.30u opgehaald bij ons huis aan de Heuschneider Platz voor onze eerste activiteit bij de Desert Explorers. Emma en Hidde bleken zelf ook te mogen quadrijden. Eerst maar even een proefrondje om te bekijken of dat wel zo’n goed plan was. Bij Emma ging het prima. Hidde vond het iets lastiger. We besloten dan ook dat Emma een eigen quad mocht en Hidde met Pieter zou meerijden. Zo togen we met zijn vieren op drie quads achter onze gids Arhud aan. 

Het werd een mooi ritje door de zandduinen. Emma kwam nog wel een paar keer een klein beetje vast te zitten, maar in deze stoere dame huist een echte motormuis. In Hidde vast ook, alleen was hij nog net iets te jong om de quad echt goed te kunnen bedienen. Volgende keer beter. Het meeliften met Pieter beviel ‘m ook meer dan goed. Na een uur duin op duin af brachten we de quads terug en mocht ook Hidde nog een klein stukje zelf rijden. Na een fotosessie met de lokale ara’s (?!) werden we weer keurig afgeleverd bij ons huisje. 

Even lekker gerelaxt en geluncht bij onze casa en rond 14.30u opgehaald voor tour nummer 2: sandboarden! Emma en Hidde waren de eerste week van de zomervakantie al op trainingskamp geweest in Snowworld. Zij konden dus al een beetje snowboarden. Voor Pieter en mij was het langer geleden dat we op een board hadden gestaan en daarbij hadden we ook nog eens een stuk minder ervaring. Het meest uitdagende aan het sandboarden bleek echter de absentie van de liften. Je moest met al je gear namelijk eerst het duin beklimmen en dat was behoorlijk pittig!

Boven op de bult kregen we eerst uitleg over het waxen van je board en het remmen en vaart maken. Daarna mochten we een voor een naar beneden roetsjen. Dat ging eigenlijk al best snel redelijk goed. En dat terwijl het een redelijk steile helling was. Ter vergelijking: een rode piste in de Alpen doet er niet voor onder. Sandboarden schijnt voor mensen zonder snowboardervaring relatief makkelijk te zijn. Je krijgt het snel onder de knie en als je valt val je heel zacht, vergelijkbaar met tiefschnee.

Alleen het maken van bochten bleek lastig als je weinig snowboardervaring hebt... dan maar laten vallen, polar bear roll om te draaien en verder boarden. Vooral Pieter en ik vonden het erg leuk. De kids hadden er meer moeite mee door hun recente snowboardlessen. Je draait makkelijker op een snowboard. Het grote nadeel was dat je in 2 minuten beneden was en de tocht naar boven minstens 10 minuten en heel veel energie kostte... 

Na 2 keer hield Hidde het voor gezien. Emma in eerste instantie ook. Het vooruitzicht van de klim vond ze niet aanlokkelijk. Pieter en ik gingen voor een derde keer naar boven. Emma besloot te volgen en kreeg een van de begeleiders met haar charmes zover dat hij haar board naar boven droeg. Boven bleek echter dat we eerst een keer lie down boarden gingen doen aan de andere kant van de heuvel. Ai, als Hidde dat had geweten was ie misschien toch mee gegaan. Helaas konden we ‘m niet bereiken. 

Het lie down boarden was best heftig. Je hebt er veel meer kans op blessures en de snelheden zijn veel hoger. Pieter mocht eerst en werd geklokt op 46 km/uur. En dat met je neus op 10 cm boven het zand! Emma ging als tweede, door haar lichte gewicht maakte ze halverwege een pirouette en remde ze flink af. Ze werd geklokt op ongeveer de helft van Pieters speed. Ik ging als laatste. Vond het retespannend en deed vooral mijn best om niet te hard te gaan. En met succes! Ik ging te langzaam om goed te kunnen worden geklokt. 

Aan de andere kant van de bult mochten we nog een laatste keer sandboarden om daarna van een welverdiend biertje te genieten. Pieter en ik dan, voor de kinderen was er fris. In het busje terug naar ons huisje nog even gebabbeld met een Nederlands gezin dat in tegengestelde richting reisde. We wisselden wat tips uit en zo weten we dat we bij Spitzkoppe kampeerplek 9b of 10 moeten zien te bemachtigen. De tijd zal het leren.

In het huisje nog snel even al het zand uit onze haren, oren, neus, mond en wat al niet meer gewassen en richting de Altstadt gelopen voor een lekkere Duitse maaltijd en een vers getapt biertje. Dat laatste wederom alleen voor Pieter en mij :wink:. De schnitzels smaakten heerlijk en de ambiance deed niet onder voor de gemiddelde Oostenrijkse skihut. Een passend einde voor een avontuurlijke, leuke en ook vermoeiende dag!

De volgende dag lekker uitgeslapen, ontbijtje in ons huisje en de was laten ophalen. De komend dagen gaan we enigszins back to basic dus vandaag wilden we het wat rustig aan doen. Ik had gelezen over een mooie rondrit vlakbij Swakopmund, waar je de bekende welwitschia kunt zien. Een aparte plant die middenin de woestijn groeit en wel 1500 jaar oud kan worden. We togen eerst naar de toerist information in Swakopmund voor een kaart van de route en om de permit te regelen, want Welwitschia drive ligt midden in de Namib Naukluft. 

Zo deden we wat bizarre oude Duitse gebouwen aan op zoek naar het kantoor van de NWR. De permit was snel geregeld, helaas hadden ze de routebeschrijving niet aangepast aan de laatste wegwerkzaamheden. Desondanks wisten we het startpunt van de route te bereiken. 

Elke paar kilometer stond er een genummerd paaltje dat behoorde bij onze beschrijving op papier. De route was prachtig (een woord dat ik in deze blogjes wel erg vaak gebruik, maar het is nu eenmaal de beste beschrijving). Helaas kunnen we jullie niet goed deelgenoot maken van onze indrukken. De foto’s zijn weliswaar mooi, maar brengen niet over hoe het is als je die omgeving 360 graden om je heen hebt. 

Vrij snel op welwitschia drive waan je jezelf op de maan. Het landschap is echt onaards. Je ziet canyons met kloven alsof een enorme graafmachine de woestijn heeft omgeploegd. Onderdeel van de drive is Goanikontes. Een farm in de (droge) rivierbedding van de Swakop, gesticht in 1848 en daarmee een van de oudste gebouwen van het land. 

Daar hebben we heerlijk gegeten bij MacDonald. MacDonald was overigens de naam van de ober, want fastfood kennen ze hier in Namibië nauwelijks. De farm was (zo hoorden we later van Steven de verhuurder van ons huis) recent van eigenaar veranderd en flink opgepimpt. De eigenaar met wie Pieter even heeft staan babbelen blijkt verre familie. 

Goanikontes is een echte oase middenin het maanlandschap. Met een mini-dierentuin, incl. lokale slangen en schorpioenen en shetlandpony’s, kippen, emoes, lama’s en varkens (?!). Aparte bedoening, maar erg de moeite waard!

Na Goanikontes onze route vervolgd door de relatief groene rivierbedding en langs de welwitschia’s. Bijzonder om van dichtbij te kunnen zien. Ze komen namelijk alleen voor tussen de Noordelijke Namibwoestijn en Angola. De planten schijnen mannelijk of vrouwelijk te zijn. We konden het verschil alleen zien door de paaltjes die ernaast stonden met een mannelijk of vrouwelijk symbool. Heel even overwogen we ze om te wisselen :wink:.

Na de drive nog even naar Swakopmund gereden. We moesten nog pinnen, boodschappen doen voor de komende dagen en wilden graag een taartje eten bij het Brauhaus. Dat laatste bleek dicht... gelukkig heb je hier meerdere Duitse stübes, inclusief Tiroler muziek. Wij belandden er bij een waar twee van onze sandboardgidsen van gisteren literpullen bier zaten weg te hakken. Dat bood mooi de gelegenheid om te vragen of de gave truien die ze hadden ook te koop waren. 

Na wat Duitse heerlijkheden hebben Emma en ik dus coole hoodies gekocht met ‘Just Dune It’ erop. Ik zou zweren dat we de truien hebben gekocht in de travellers lodge waar Pieter en ik de vorige keer in Swakop hebben verbleven. Vervolgens via de Spar naar huis, waar onze host de was kwam droppen. Daar het laatste beetje Spier merlot soldaat gemaakt als aperitiefje voor ons diner bij de Tug. Ook daar waren we 13 jaar geleden en dit restaurant staat nog steeds op onze shortlist van beste restaurants ooit. Benieuwd of dit aan de verwachtingen kan voldoen.

Cheers!