Lekker vies

13 jaar geleden waren we al eens in Swakopmund. Na al die tijd konden we ons nog steeds goed herinneren hoe heerlijk we daar gegeten hadden bij restaurant The Tug (de sleepboot) aan de oude pier. Omdat deze tent vrij populair is, hadden we vanuit Nederland al een reservering gemaakt. We werden niet teleurgesteld. De gegrilde kingklip was nog steeds niet te versmaden. We ‘spoelden’ het weg met een lekker flesje Fairview sauvignon blanc. Ook Emma en Hidde genoten van een lekker visje. 

De volgende dag stonden Cape Cross en de reis naar Spitzkoppe op het programma. Cape Cross (aka Kaap Kruis aka Cabo Cruz) is in 1484 ontdekt door een Portugees ontdekkingsreiziger. Hij claimde namens de koning dit stuk land door er een groot stenen kruis neer te zetten met daarop de tekst dat het nu bij Portugal hoorde. Volgens de tekst was het jaar 1484 exact 6685 jaar na het ontstaan van de aarde. Ik vermoed overigens dat de Himba, Herero, San en Nama er weinig boodschap aan hadden aangezien hun Portugees niet zo heel goed was...

Cape cross is nu vooral bekend vanwege de kolonie Kaapse zeeleeuwen die hier huist. Het zijn er in totaal zo’n 100.000. Een geweldig gezicht en gehoor. Alleen minder prettig voor de neus. 100.000 piesende, poepende en naar oceaan stinkende zeeleeuwen met hier en daar een dode ertussen. Bah en getver zijn hier een understatement! De lonely planet had de suggestie om zakdoeken mee te nemen voor de neus. Ik heb daar weer een klein beetje parfum op gespoten. Zo was het te doen voor Emma en Hidde. Pieter en ik waren hier al eerder geweest en wisten dat je na een paar keer goed doorademen minder last hebt van de stank. Dit is overigens wel een must-see. Alles aan deze plek is onvergetelijk. 

Teruggereden naar Hentiesbaai, een redelijk treurig dorp halverwege Swakopmund en Cape Cross. Steven, onze verhuurder in Swakopmund had ons de suggestie gedaan om te lunchen bij Lukzet. Een hele aparte kinderboerderij met pizzahoutoven. De lunch was verrassend lekker en de kinderboerderij was erg vermakelijk. Er waren pony’s, paarden (waaronder Bertus, een Friese knol), ezels, varkens, honden, katten, eenden, ganzen, pauwen, geiten, schapen, een dromedaris genaamd Choppy en een springbokje (niet te verwarren met het drankje). 

Rond half 3 vertrokken naar Spitzkoppe. Deze plek wilde ik per se aandoen. Spitzkoppe bestaat uit twee bulten in een verder vrij vlak landschap. Hier kun je kamperen op een campsite met 0 voorzieningen, beheerd door locals. Wat het aan voorzieningen mist, compenseert het aan locatie. Dit is een van de mooiste plekken waar ik ooit ben geweest. 

We mogen zelf kiezen welke plek we nemen. Iedere vrije plek is goed. Via Nederlandse mensen die we spraken na het sandboarden wisten we dat plek 9 en 10 heel goed waren. Door ons eerdere bezoek hier met een overland tour wisten we ook dat we ver weg moesten blijven bij plekken 2, 3, 4 en 5. De plekken voor groepen. Helaas waren 9 en 10 al bezet en zo belandden we bij plek 11. Dé plek om de zonsondergang te bewonderen. 

We richtten onze campsite in en borrelden wat in de zon. Heerlijke windhoek biertjes met wat chippies. Vanaf de borrelplek zagen we de eerste familie van de olifant. Het koppie waar ons kampement stond werd bevolkt door een familie klipdassies. Ze lijken uiterlijk niet op olifanten, maar hun DNA is behoorlijk verwant. Na de borrel klommen we een van de koppies op om de zonsondergang te bewonderen. Hoe gelukkig kan een mens zijn. Dit is behoorlijk ultiem. Hidde kon alleen maar uitbrengen: “ik hou van Namibië”. De kids zijn redelijk bereisd, maar we merken dat deze reis nog meer indruk maakt dan de vorige reizen. Of het de leeftijd of de bestemming is... we zullen het nooit weten. Wat we wel weten is dat iedereen geniet!! Na de sunset en een fikse fotoreportage wandelden we weer naar beneden om het kampvuur en de braai op te stoken. We hadden namelijk een bbq gepland vandaag. The African experience. Braai or die!

Zoals eerder gezegd ontpoppen we ons inmiddels als redelijke padvinders. We smulden dus van een lekkere bbq onder de sterrenhemel. Dit voor Pieter en mij vergezeld van een heerlijk flesje Spier shiraz. Soms heb je gewoon weinig luxe nodig om gelukkig te zijn! 

Rond half 9 doken Emma en Hidde de daktent in voor wat spelletjes terwijl Pieter en ik de fles wijn leegden bij het kampvuur. Rond 10 uur gingen we allevier te bedde. 

Prima geslapen, het was gelukkig helemaal niet koud. ‘s Ochtends heeft Pieter eerst de plantjes water gegeven waarna we een lekker ontbijtje in elkaar flansten bestaande uit gebakken eieren en wentelteefjes. De boel ingepakt en nog even onze bult opgeklommen om een laatste keer van het uitzicht te genieten. 

Spitzkoppe is een world heritage site met bushmen painting en mooie rotspartijen. Met de auto naar small bushmens paradise gereden waar een gids ons uitleg gaf over de 4000 jaar oude paintings en de manier waarop de San (=bushmen) leefden. Na een regendans met de gids via onze campsite van de vorige keer naar de natural bridge. Hier dachten Pieter en ik vorige keer een luipaard gezien te hebben. Luipaarden leven ook in dit gebied en hoewel hij al lange tijd bovenaan mijn lijstje prijkt was ik toch blij dat we er nu geen tegenkwamen. 

Een stukje verder door lag de site van de bushman paradise. Daar werden we door gids Melvin een stuk de bult op geleid langs een steile helling met als houvast een stalen ketting. Boven aangekomen werden we beloond met een fotogeniek uitzicht en een wand vol paintings. Blij dat we de klim gemaakt hadden!

Vandaag gingen we op weg naar de Brandberg White lady lodge. Even wat luxe na het basic kamperen van gisteren. De weg ernaartoe was best pittig. Een grote stuiterweg van 90 km naar Uis. Het mocht Hidde niet deren. Hij genoot van zijn dagelijkse autodutje. In Uis gestopt bij de Cactus & Coffee tea garden voor een late lunch. Een verrassend leuk plekje. Daarna de laatste 40 km naar de lodge gereden om daar even lekker te relaxen én te hopen dat de beroemde desert elephants de lodge vandaag met een bezoekje vereren.