Avontuur op zee

Na het ontbijt vertrekken we richting de haven op Koh Larn. We hebben vandaag geen hele lange reis te maken, maar wel een met verschillende vervoersmiddelen. Eerst moeten we op het eiland de taxi naar de haven. We kunnen hiervoor met de shuttlebus van het hotel. De shuttlebus rijdt niet helemaal tot aan de haven, dus het laatste stukje slepen we onze bagage door het dorpje. Gelukkig reizen we licht en hebben we maar twee stuks grote bagage. Wel hebben we allemaal een rugzak en op de een of andere manier pasten onze duikbrillen en snorkels niet meer dus die hebben we nu in een losse tas.

We zijn te vroeg in de haven, de boot vertrekt pas om 12 uur volgens het schema. Het is kwart over 11. We besluiten toch maar de pier op te lopen en daar wordt al een bootje volgeladen. We betalen de 30 baht per persoon (dat is een kleine € 0,80) voor de overtocht en stappen de houten ferry op. Een paar minuten later vinden ze heb vol genoeg en vertrekken we. Dat is mazzel!

Al snel blijkt dat dit helemaal geen mazzel is, want nog niet eens halverwege besluit de motor ermee te stoppen. Een van de personeelsleden kruipt de machinekamer in(waar we vanaf onze plek mooi uitzicht op hebben) en gaat driftig aan de slag. Ondertussen draait het bootje dwars op de golven en wiebelt flink heen en weer. Wij hebben er weinig last van, maar om ons heen zien we wat mensen lichtgroen wegtrekken. Nathalie vindt het wel minder prettig, die heeft teveel nieuwsberichten gelezen waarin gammele bootjes voorkomen en is zich aan het beraden op hoe we zoveel mogelijk bagage meekrijgen in het geval we zinken…

Na een paar minuten krijgt de man in de machinekamer de motor weer aan de praat en varen we verder. Heel veel kracht heeft het vaartuig niet. En we moeten nog best een stuk. Na een paar minuten herhaalt het circus zich. Motor slaat af, man in machinekamer, bootje draait dwars op de golven en een aantal mensen kleurt steeds groener. Gelukkig krijgt de man de motor weer aan de praat. Helaas is het ook nu weer voor een paar minuten. Dan slaat hij weer af.

Dit ritueel herhaalt zich een paar keer en dan geeft hij het op. Fijn! Inmiddels hangen er mensen om ons heen overboord, in prullenbakken en in doorzichtige plastic zakjes… vraag me niet waarom. Mij lijkt het het meest efficiënt om gewoon overboord te kotsen. Dan hoeven je medepassagiers niet tegen de volle zakjes kots aan te kijken. Echt te smerig. O en als Ik dan nog een verzoekje mag doen, beetje zachtjes graag. Bij sommige mensen gaat het gepaard met een soort oerkreet. We willen graag zo snel mogelijk een verandering van setting. Deze is vrij onsmakelijk.

Onze redding is nabij. De volgende ferry van deze maatschappij komt eraan. Zij nemen ons midden op zee op sleeptouw richting haven van Pattaya. Een kunstig schouwspel speelt zich af als de wel werkende ferry zich dicht langs die van ons manoeuvreert om het sleeptouw af te gooien. Heel langzaam komen we dichterbij de haven.

Na een paar minuten horen we een hard geluid. De kabel is los en we draaien weer dwars op de golven. Onze sleepferry laat ons gelukkig niet in de steek en komt terug voor een nieuwe sleeppoging. Ook dit schouwspel herhaalt zich een paar keer, maar uiteindelijk komen we meer dan een uur na vertrek aan in de haven van Pattaya. En dat terwijl de oversteek nog geen half uur zou moeten duren.In de haven laat de sleep het touw los met als resultaat dat we middenin de haven ronddobberen.

We vragen ons dan ook af hoe we gaan aanmeren. Kennelijk hebben ze hier vaker met dat bijltje gehakt. Er komt een nieuw bootje aan dat naast ons komt varen. Onze boot wordt aan die boot vastgemaakt en zo worden we naar de pier gevaren. Na een kleine anderhalf uur leggen we aan. Erg fijn dat we van dit bootje af mogen. Fijn idee ook dat we later vandaag nog een bootje moeten hebben. Hopelijk heeft die er meer zin in.

We laten eerst de groen gekleurde mensen van bord. Een voor een doneren ze hun zakjes met ‘barf’ zoals Emma ze noemt in een prullenbak. Goh, best veel mensen zeeziek dus. Wij gelukkig niet, hoewel de aanblik en het aanhoren van die mensen ook niet lekker ligt op ieders maag.

Op de wal regelen we een taxi naar de Ban Phe-pier in Rayong. Daar vertrekt de boot naar Koh Samed. Een uurtje later komen we daar aan. Onze nieuwe missie is een bootje regelen. Er gaan hier namelijk heel veel bootjes in verschillende prijsklassen. Je kunt met een ferry, die variëren van 50 tot 100 baht per overtochten, enkele reis. Je kunt ook met een speedboat voor 1000 baht. Wij willen een gewone ferry. Bij de eerste terminal staan de prijzen ons niet aan. Ze liggen te ver af van wat we op internet hebben gelezen en vermoeden gescamd te worden. We ontdekken dat er verderop meer piertjes zijn en lopen door.

Zo komen we uit bij de Nuanthip pier. Deze pier is vrij rustig en ziet er netjes uit. We kopen retourtjes voor 120 baht per persoon (€ 3,15) en settelen ons bij een leuk koffietentje waar we een lekker drankje drinken en een overheerlijke warme chocoladecroissant eten.

Met slechts 14 mensen varen we vervolgens in een halfuurtje naar Koh Samed. De pier ziet er bijzonder uit. Ertegenaan staat een zeemeermin. Van de zijkant ziet ze er mooi uit, met dikke #%^ (aldus Hidde). Haar gezicht is minder mooi. Ze heeft een boze blik en een soort slagtanden. Er hoort kennelijk een legende bij. Die volgt misschien later een keer in een blogje.

Ook op de pier in Koh Samed is sprake van een goede organisatie. Koh Samed is onderdeel van een nationaal (zee)park. Op de pier wordt geregistreerd met hoeveel we zijn. We krijgen een briefje mee en moeten aan een loket de entrance fee betalen voor het nationaal park. Pas daarna ben je officieel op Koh Samed. We regelen een bahtbusje en dat brengt ons in een paar minuten naar het resort. Het eiland is niet zo heel groot.

Ons resort is heerlijk, de zee heeft lekker golven en op het strand kunnen we genieten van een lekkere cocktail tijdens het happy hour. Zo kunnen we lekker bijkomen van ons hachelijke avontuur van vanochtend in de Golf van Thailand.

‘s Avonds eten we bij ons resort, lekker met de voetjes in het zand en genieten we van wederom een show met vuurartiesten. Het is populair hier. Als we verderop langs de baai kijken zien we daar ook wat optredens plaatsvinden. We horen van vrienden op Koh Samui dat ze dat daar ook doen. Paul Jambers zou er een mooie documentaire over kunnen maken: “overdag rijdt hij een Baht bus, maar s’ avonds is er een metamorfose tot vuurartiest…”