Crossing borders & Khao Yai

Prima nacht gehad, dankzij de airco. De afgelopen nachten sliepen we met de airco uit, want Pieter vond dat te koud. We komen echter uit een democratisch land en drie van de vier wilden de airco graag aan. Daardoor een keer niet wakker geworden door de warmte.

En laatste ontbijtje op onze veranda. Onderwijl begon het te regenen. Wij zaten gelukkig goed droog en waren vooral blij dat we gisteren niet dit weer hadden bij ons bezoek aan Angkor Wat. Om 8 uur zou onze taxi vertrekken. Dus de laatste spullen ingepakt, uitgecheckt. Alle vier een mooie zijden sjaal uitgezocht, “it’s a gift!” Waarschijnlijk in ruil voor een 5-sterren recensie, die ze ook zonder sjaal wel van ons zouden krijgen. Wat een fijne en relaxte plek was dit.

We hadden geluk. We werden met een mini-van naar de Thais-Cambodjaanse grens gereden. We hadden een auto geboekt, omdat we niet zoveel bagage hebben. Bovendien is dat een stuk goedkoper, maar de driver had ook een ritje terug vanaf de grens naar Siem Reap en daar had hij het busje voor nodig. Een gratis upgrade dus. We zijn blij dat we gereden worden, want de verkeersregels zijn bijzonder. Wij kunnen hier niet goed rijden en een Cambodjaan zou binnen 5 minuten een eerste aanrijding hebben in het Europese verkeer. Een voorbeeld: tegen verkeer inrijden mag, als je maar niemand raakt en de politie het niet ziet. We hebben het inmiddels meerdere keren mogen meemaken.

Onderweg nog even goed mijn ogen de kost gegeven. Ik kan echt geen genoeg krijgen van het straatbeeld vol tuktuks, drukbemenste brommertjes met als record vier mensen en een hond. Ook zagen we regelmatig brommers met zijspan en een soort verlengde grasmaaiers met laadbak. Ook langs de weg was er genoeg te zien. Ik ben vooral onder de indruk van de spirit houses die je bij veel huizen ziet staan. Daarin bewaren ze de as van hun overleden voorouders. Het is ook een plek waar een dolende ziel kan verblijven. Mooie gedachte. Langs de weg passeer je regelmatig winkels waar ze de spirit houses verkopen.

We gaan Cambodja wel een beetje missen. Het is een mooi land, met vriendelijke mensen. Het voelt er enorm veilig. Maar het heeft ook zijn duistere kanten, zoals de inmenging van andere overheden, corruptie en de moderne slavernij waarover we hebben gelezen. Dit schijt met name voor te komen in de omgeving van Sihanoukville, een havenstad in het zuiden. Wij hebben gelukkig vooral de mooie kant van het land gezien. Hoewel, laten we het stukje geschiedenis uit de tijd van Pol Pot vooral niet mooi noemen. Dat is echt een boek vol zwarte bladzijden, die niet vergeten mogen worden. Ik hoop voor de mensen hier dat het beter wordt en de geschiedenis zich niet herhaalt.

Onze taxi zet op ons 100 meter voor de grens af. Ik heb hebben ons goed ingelezen en zijn voorbereid op allerhande scams. We negeren dus iedereen die tegen ons praat en ons zogenaamd wil helpen en wandelen met stevige tred richting het bord ‘departures’. We zijn voorbereid op lange wachttijden en veel gedoe bij de grens, maar ook hier hebben we weer geluk. We hebben slechts 4 wachtenden voor ons en zijn binnen 10 minuten de grens over. De mensen achter ons hebben minder geluk, want er heeft zich al snel een rij gevormd van zeker 50 mensen.

Nadat we het land uit waren gestempeld wandelen we via de Thai-Cambodian friendship bridge naar de volgende douane. Dit stukje niemandsland is gelardeerd met Cambodjaans en Thaise vlaggen, zodat je precies weet waar de grens ligt. Het stinkt er en aan de oevers van het riviertje onder ons ligt het vol met plasticafval. Het klimaatprobleem lijkt hier ver weg, maar dat heeft ook te maken met het feit dat mensen hier zich de luxe van duurzaamheid niet kunnen veroorloven.

Ook de Thaise douane gaat soepel. We vullen een formuliertje in en zijn binnen 5 minuten het land ingestempeld. Ons paspoort raakt heel wat voller deze reis. Leuk voor Emma, want haar paspoort was helemaal nieuw en daardoor blanco.

Onze eerste echte aanblikken in Thailand vallen niet mee. Het is vies en het stinkt, dat hebben we in Cambodja nog niet meegemaakt. We gaan eerst op zoek naar de 7-eleven. Die tip vind je op elke blog. Daar kun je namelijk veilig pinnen. Onze volgende missie is een Sim-kaartje zodat we internet hebben. Maar dit wordt een fail! Niemand spreekt hier ook maar één woord Engels. Nou ja, bijna niemand. We vinden een tuktuk-driver die ons voor een paar euro naar het treinstation van Aranyaprathet kan brengen. Daar moeten we zijn, want daar kun je goedkopere en vooral ook betrouwbaarder taxi’s krijgen dan hier aan de grens.

Het wordt een bijzondere rit waarbij Pieter en Nathalie de grote reistassen op de bagagedrager van de tuktuk voor de zekerheid maar met één hand beetgrijpen. Een hobbel en je bagage ligt er af… na een minuut of 10 zijn we bij het treinstation. Voorlopig geen trein en geen taxi’s. We moeten een nieuw plan hebben. We besluiten een tentje tegenover het treinstation in te duiken en daar een colaatje te drinken. Dat doodt in ieder geval alle bacteriën. Bovendien koelen we er lekker van af. We bestellen wat loempiaatjes en zoeken op de ‘WiFi van de zaak’ naar taxi’s. Nathalie ontdekt er een met wie we via Whatsapp onze rit proberen te regelen. Met resultaat! Want voor 2000 baht (€50) worden we zo’n 20 minuten later opgehaald en dat terwijl ze bij ons B[e-38]B zeiden dat het zo’n 3000 baht zou kosten. Goeie deal dus.

Onze chauffeur had er zin in. Plankgas reed hij ons in 2 uur tijd naar onze bestemming. Het leek we of hij op tijd moest zijn voor de start van de Formule 1, als deelnemer hè.

Ons B[e-38]B is een prachtige plek middenin de natuur. Daar restte ons slechts een middag relaxen bij het zwembad. Een privézwembad zelfs, want wij zijn de enige gasten aangezien er maar twee kamers zijn. En we hebben hier een auto tot onze beschikking. Een fijne bijkomstigheid, want anders kom je nergens en dat zou jammer zijn met zo’n mooi nationaal park om de hoek.

Voordat we gaan eten besluiten we nog even te informeren naar een restaurant en of ze een wasservice bieden. We hebben heel snel schone kleren nodig. Dat duurt langer dan gepland. De Vlaamse eigenaar praat honderduit (we verstaan hooguit de helft van wat hij vertelt) en tegen de tijd dat we willen gaan regent het zo ongelofelijk hard en is het zo donker, dat we het niet verstandig vinden daar doorheen te rijden. Het lijkt er op dat het voorlopig niet droog wordt. We rapen dus alles wat eetbaar is bij elkaar en dineren met chips, crackers, koekjes, nootjes, popcorn en croissants. Beetje jammer, want we hadden best trek. We kijken met zijn vieren nog naar ‘A man called Otto’ op Netflix, een aanrader trouwens. We duiken onze mandjes in en kijkenuit naar een uitgebreid ontbijt morgen.

De reis van Siem Reap in Cambodja naar Bangkok of Ayutthaya leek ons wat lang, daarom hadden we gezocht naar een mooie plek op een uur of 2 over de Thaise grens. Die hebben we gevonden in Noem Hom, vlak bij de toegangspoort naar het Khao Yai national park. Dit is het oudste nationaal park van het land en ook een van de grootste.

We beginnen met een lekker ontbijtje. Daar lukt het Hidde maar net een uit de lucht vallende bloedzuiger of naaktslak (we zijn er nog niet uit) te ontwijken. Via zijn arm belandt het dier op zijn bord. Gelukkig was dat al ongeveer leeg, want het beestje trok een heel spoor over de resten van het ontbijt. Best onsmakelijk. Rond een uur of 10 vertrekken we in de auto van de eigenaar naar het park. Het is een dikke Toyota Hilux met laadbak. Een variant op de wagen die we in Namibië reden. Wel even wennen om met links te schakelen, want de vorige keren in landen waar je links rijdt en rechts stuurt hadden we een automaat.

Khao Yai heeft heel wat te bieden, mooie watervallen, meer dan 300 soorten vogels, 200 wilde Aziatische olifanten, herten, runderen, beren, makaken, gibbons, tijgers en luipaardkatten. Ze hebben alleen allemaal de sms gehad dat de Gruitjes er aan komen. Ze laten zich dus niet zien. Op wat olifantenpoep, wat brutale makaken en twee herten na zien we alleen vlinders en insecten. We horen de gibbons wel roepen in de bomen, maar we zien ze niet. Ze zijn ook lastig te spotten. Het mag niet deren, we weten hoeveel geluk je moet hebben om ze te zien.

De watervallen zien we wel en ze zijn goed gevuld. De eerste was er een van 60 meter hoog en vergde een wandeling van 1 km enkelereis. Het was zeer de moeite waard. De steile trappen waren gelukkig ook voor Nathalie’s knie te doen. Het was vooral een uitdaging voor de conditie, want een flinke hoeveelheid trappen bij een temperatuur van 30 graden en een luchtvochtigheid van zo’n 80% is best pittig.

Door naar het visitor centre voor wat info over waar we de grootste kans hebben om wat grotere dieren te zien. Die grootste kans blijkt nog steeds klein en dan vooral op de weg die we al gehad hebben. We hadden zo’n vermoeden op basis van de uitwerpselen op de weg. Ze hebben alleen wel de voorkeur voor de vroege ochtend of avond en dat is niet het tijdstip waarop wij ons bezoek brengen.

We besluiten een korte hike van 1,2 km te doen bij het visitor centre. Daar wandel je zo de jungle in. We zien veel vlinders en horen gibbons naar elkaar ‘zingen’, we zien ze helaas niet. Dat vraagt een getraind oog en onze ogen zijn vooral getraind voor Afrikaans vlaktes…

Na een korte lunchstop rijden we verder naar een uitkijktoren die over grasland heenkijkt. In de hoop dat we daar meer geluk hebben. De wandeling is ook hier weer 1 km enkele reis. Een makkelijke en redelijk vlakke dit keer. Het uitzicht is mooi, maar op wat grote wespen en steekvliegen na zien we weinig fauna.

Inmiddels is het al aardig middag geworden. We besluiten dan ook nog één stop te maken in het park voordat we wat boodschappen doen en gaan chillen bij het zwembad. Deze stop is de Haew Suwat waterval. Het zal je nu nog niets zeggen, maar dit is de waterval uit de film ‘the beach’ met Leonardo di Caprio. Ik zal hier geen spoilers doen voor de mensen die de film nog niet hebben gezien, maar er springen mensen vanaf. Wat wel bijzonder is dat de waterval in de film op hetzelfde eiland ligt als het strand dat de naam van de film draagt: Koh Phi Phi. Best knap, want dat is hemelsbreed meer dan 1.000 km naar het zuidwesten.

Hier is het duidelijk drukker. Op de eerste stopskwamen we nauwelijks mensen tegen. Dat is hier anders. Veel Nederlanders ook. Desondanks is het de moeite waard. Het is een korte wandeling van zo’n 200 meter en dan een afdeling van 25 meter met steile trappen, maar dan heb je een mooi zicht op de waterval.

Op de weg terug het park uit helaas weer geen olifanten gezien. Wel moeten we een paar keer om groepen makaken heen slalommen. Grappige beesten zijn het en een stuk minder vervelend dan de bavianen die je in Afrika ziet.

We stoppen bij de 7-eleven om daar eten te kopen voor vanavond. We hebben geen zin meer om op pad te gaan. De keuze is alleen niet bepaald reuze. Dus we vertrekken met wat hamburgers voor in de magnetron en met wat noodlesoepjes. De exacte inhoud blijft vaag. Alles is in het Thais en men spreekt echt geen woord Engels. Ook de befaamde 7-eleven muggenspray is niet te vinden. Nathalie doet nog een poging om het uit te beelden, maar het mag niet baten. De verkoopster rent naar pleisters en toont flesjes spierbalsem. Tja, dat gaat ons niet helpen gestoken te worden. We laten het dus maar staan. Helaas moeten we ook de biertjes laten staan. Die mogen namelijk tussen 11 en 17 uur niet verkocht worden. Jammer, want daar hadden we echt zin in.

Bij het huisje babbelen we nog even met de Vlaamse eigenaar. Hij is door zijn gemompel en accent lastig te verstaan, dus af en toe knikken we maar vriendelijk. Wat we wel verstaan is dat er op 200 meter lopen ene winkeltje zit dat biertjes verkoopt. Dat is fijn, dus daar lopen we nog even heen. Ondertussen krijgen we een zak schone was van de housekeeper. Zij verontschuldigt zich voor het verkleuren van Nathalie’s witte blouse, die heeft als enige kledingstuk in een witte was roze vlekken opgelopen. Dat is gek, maar Nathalie heeft geen zin om zich het druk over te maken. Dat fixen we thuis wel en ondertussen draagt ze hem wel als hippie blouse.

De rest van de dag lummelen we bij en in het zwembad. We maken de burgers en wat noodlesoepjes soldaat, met wisselend succes en we kijken op de Thaise Netflix nog een filmpje. Eveneens met wisselend succes, maar Pieter vindt hem wel lachen dus dat geeft de bedenkelijke kwaliteit van de film wel aan. Maar al met al weer een mooie dag!