Chiang Mai

Onze eerste dag Chiang Mai hebben we weinig gedaan. Een beetje gerelaxt bij het hotel en ‘s avonds een hapje eten. Voor Nathalie was dat letterlijk een hapje. Zij heeft al sinds ruim een week nauwelijks eetlust. Niets staat haar aan, ook niet dingen die ze normaal heel lekker vindt.

De volgende ochtend wordt ze vroeg wakker en besluit ze dat het toch maar tijd is om even een dokter te bezoeken. We zitten nu in een stad en de medische zorg is hier heel goed. Het vooruitzicht van nog een dag weinig eten is weinig aanlokkelijk. We bellen dus even met de alarmcentrale om te checken of we gewoon overal heen kunnen en krijgen een bevestigend antwoord. Het werkt hier dan wel zo dat je naar het ziekenhuis gaat.

Kids gemeld dat we naar de dokter gaan en rond 7 uur zitten we in de taxi naar het Chiangmai Ram hospital. Daar registeren we ons en worden we doorverwezen naar de eerste hulp, want de andere artsen zijn er nog niet. In no time is de bloeddruk, temperatuur en zuurstof gemeten en is er een korte eerste intake met een arts. Dan komt er een nurse ombloed af te nemen en een infuusje aan te leggen. Daarin krijgt Nathalie een injectie tegen de misselijkheid en een ander goedje. Dat lijkt al snel vruchten af te werpen. Een uurtje later is het infuusje erdoorheen en wordt Nathalie met ziekenhuisbed en al naar radiologie gereden voor een echo. Even checken of alle organen goed functioneren. Ze nemen hier het zekere voor het onzekere!

Na de echo terug naar de ER voor weer een bloeddruk- en zuurstoftest en dan mogen we in rolstoel naar de maag-darmafdeling. Daar worden we vrij snel geholpen door een arts die meer dan 3 woorden Engels spreekt. Hij doet nog wat onderzoekjes en concludeert op basis van de andere uitslagen dat het toch een voedselvergiftiging moet zijn. Oftewel, ergens een bacterie opgelopen. Vermoedelijk in Cambodja en vermoedelijk van een ijsje in een keurige ijsjeswinkel. We zijn namelijk best voorzichtig met wat we eten. De dag na het ijsje heeft Nathalie flinke buikpijn gehad en verder heeft ze die dag vrij veilige dingen gegeten. Op de buikpijn na is ze eigenlijk ook niet ziek geweest. Haar buik bleef geïrriteerd en de eetlust was weg. Dat wordt op den duur wel echt vervelend.

Kortom, 4 uur later verlaten we het ziekenhuis met een tas met pillen en een rekening van zo’n € 270. Een koopje als je kijkt wat ze ervoor hebben gedaan. Én beter nog, een koopje als je je bedenkt dat ze zich weer goed voelt. Ze krijgt weer trek, heeft geen last meer van haar buik en heeft er weer een stuk meer lol in. Overigens is er ondanks de buikperikelen gewoon genoten hoor, alleen was het allemaal wat zwaarder en was etenstijd een ware kwelling.

Het heeft wel een flink gat in de dag geslagen. We besluiten dus een rustdagje te houden en lekker te zwemmen en te chillen. Eind middag hebben we contact met Nicolette en haar gezin. Nathalie en Nicolette zitten bij elkaar in het hockeyteam en we zijn tegelijk in Chiang Mai. We spreken af op de night market van Chiang Mai. Daar heb je veel voor weinig, Prada, Rayban, Gucci, you name it. Én je hebt er een paar leuke pleintjes met streetfood.

De streetfood laten we op advies van de arts even links liggen, we eten in een goed aangeschreven restaurantje, maar daarna zoeken we de Barkhofjes op het Ploen Ruedee-pleintje. Een sfeervol versierd en verlicht plein met eettentjes en livemuziek. Leuk om elkaar hier te treffen. De jongens Barkhof zijn op culinaire strooptocht en proberen vanalles uit. Wij houden het bij een ijsje (behalve Nathalie dan[e-1f609]). We kletsen gezellig onder het genot van biertjes en fris en wisselen ervaringen uit.

Plots kijkt Pieter verbaasd op en wijst naar een tafel achter Nathalie. Daar zit de halve familie Bos… zij zijn vandaag in Chiang Mai aangekomen en hoorden via ons van de night market. Die besloten ze ook maar te verkennen. Desondanks is het behoorlijk stug dat ze twee tafels verderop zitten, want er zijn meerdere van dit soort pleinen en heel veel marktkraampjes.

En zo hebben we dus een HC Ypenburg reünie in Chiang Mai. Te grappig. We kletsen vrolijk verder, maar nu met zijn twaalven en spreken met de Bosjes af dat we morgen met elkaar gaan eten.

Een aantal biertjes en heel wat gezelligheid verder is het tijd om te gaan. We hebben voor morgen namelijk een tour geboekt naar Mae Wang. Daar gaan we bamboo raften, wederom wat olifanten bezoeken en naar een waterval. We moeten dus op tijd op.

Onze tweede volle dag in Chiang Mai is een vroegertje. De wekker gaat al voor 7 uur en om 7.15u zitten we aan het ontbijt. Ook Nathalie, want de pillen doen goed hun werk. De eitjes met spek zijn alleen toch nog iets te heftig, zo blijkt. Dus na een half ei en wat toast en flink wat fruit gaat ze nog even voorchillen, voordat we worden opgehaald.

We zijn een groepje van 10 vandaag. Gids Eed, chauffeur Joe, wijzelf, een Iers stel, een Spaans stel en twee Engelse meiden. We rijden een uurtje naar het zuidwesten, daar gaan we onze dag doorbrengen. Het weer is helaas niet best. Het is weliswaar een graad of 25, lekker koel voor Thaise begrippen, maar het regent. Aan de andere kant, bij onze activiteiten worden we ook nat! Het maakt dus niet uit.

We beginnen met bamboo raften. Vermoedelijk ontstaan doordat gekapte bamboe over de rivier werd vervoerd. Bindt ze aan elkaar en je hebt een vlot. Zet er een man met stok voorop en je hebt een Thaise gondelier, die toeristen over stroomversnellingen heen voert. Wij hebben het een keer op tv gezien en het lijkt ons leuk. Met een beetje geluk zie je onderweg olifanten, een mooie bonus.

De Engelsen en Spanjaarden dachten droog te blijven door een regencape te dragen. Uhhh, kansloos. Het water komt tussen de bamboe door, het regent en je hebt stroomversnellingen. Wat je ook draagt, je wordt kletsnat. Leuk is het wel! We varen zo een halfuurtje stroomafwaarts en genieten van hoe relaxed het is. De ‘chauffeur’ van Emma en Nathalie probeert nog wat angst aan te jagen door af en toe met zijn duwstok in het water te slaan en heel hard crocodile of snake te roepen. Heel overtuigend is zijn spel niet. Pieter en Hidde hebben een hele stille stuurman, misschien nog wel relaxter.

Onze tweede stop is de Po Ngern Elephant family. Hier in de regio heb je heel veel elephant families. Het zijn locals die al generaties lang voor kleine groepen olifanten zorgen. De olifanten krijgen te eten en worden verzorgd, maar ze zijn ook vrij om te gaan in een heel groot gebied. Toch komen ze bij de families. Ze zijn echt elkaars familie. De olifanten kennen de mensen vanaf hun geboorte. De baby hier is 4 jaar oud en ziet zijn begeleider als zijn vader. Het is te schattig om te zien.

Zodra we het terrein opkomen in onze ‘prachtige’ olifantenshirts komt de baby al onze kant op. Mensen betekent bananen en daar is hij dol op. Voor we het weten klimt hij over het - toch best wel - hoge hek en staat hij bij ons. Hmm, even slikken, want dit is een baby van 900 kilo. Toch doet hij niets. Zodra hij doorheeft dat hij zo niets krijgt, klimt hij elegant terug het hek over.

We krijgen uitleg en voeren de olifanten. Als je ‘bonbon’ zegt kun je het zelfs in hun bek leggen. Wat een machtige dieren zijn dit. Heel indrukwekkend. We knuffelen daarna met een van de olifanten en gaan verder naar het modderbad. Zowel de olifanten als wij gaan er in en komen helemaal onder de modder te zitten. Net als Emma besluit in het bad te gaan, piest de baby er 2 liter urine bij en perst hij er een paar dikke klompen poep uit. Vergezeld van het geluid van wat dikke scheten. Mama olifant laat zich ondertussen lekker masseren met modder. Zij is inmiddels alweer 20 maanden zwanger, dat betekent dat ze er nog 4 heeft te gaan. De baby kunnen we al goed zien zitten.

De modder moet er af, dus we lopen naar de rivier. Zowel de olifanten als wij worden helemaal nat. Dit is wel een heel andere ervaring dan in Kanchanaburi. Dus leuk dat we ook hier zijn geweest. We realiseren ons dat ze niet echt wild zijn, maar ze hebben wel alle ruimte om te doen wat ze willen en mogen echt de natuur in. Het lijkt er niet op dat ze iets tegen hun zin doen. Deze elephant family is verder ook nauwelijks commercieel. Je ziet de oprechte liefde tussen de dieren en hun verzorgers. Ze zijn familie!

Nu we weer (relatief) schoon zijn, is het tijd voor lunch. We eten verderop bij ‘mama’ fried rice en pad thai. Het is heerlijk. Als toetje hebben we verse ananas. Dan zijn we klaar voor onze laatste stop: een Karen village en een waterval.

Een Karen village is een dorp met mensen die een paar eeuwen terug vanuit Birma hierheen zijn gekomen. Ze hebben hun eigen tradities en gewoonten en leven een eenvoudig leven. We kijken hoe ze wonen. Ontdekken ‘touch me not’ kruid, dat sluit als je het aanraakt en wandelen door naar de waterval. Het is een mooie plek.

Daarmee komt onze tour tot een eind. Rond 16 uur worden we afgeleverd bij het hotel. We zwemmen en douchen grondig en gaan dan richting het hotel van de familie Bos. We wandelen Old Town Chiang Mai in en besluiten dan dat de wijk van de nightmarket leuker is om te gaan eten. En zo zitten we gezellig te tafelen met onze oud-buurtjes. It’s a small world!

Pieter, Joost en Joyce drinken een secret beer. Het is namelijk een belangrijke boeddhistische feestdag. Dan wordt er geen alcohol geschonken, nou ja… bijna geen! Op deze dag gaan de monniken voor 3 maanden de tempel in. De mensen komen hen vandaag eten brengen, zodat ze daar blijven. De oorsprong? De monniken vertrapten de rijstoogst, dus moesten ze in de tempel blijven, zodat de oogst zou lukken.

Na de dis wandelen we langs de marktkraampjes naar het plein van gisteren voor een toetje. Onderweg scoort Joyce een tas en Nathalie een broek die hier nog goed van pas komt. En ja hoor, wie zitten er naast de ijskraam… de Barkhofjes! It’s a small world. Het is wel stug, als we de familie Bos zien, zien we die dag ook de familie Barkhof. Te grappig.

Na het toetje gaat de familie Bos naar het hotel, zij hebben een vroege en lange dag morgen. Wij struinen nog langs wat kraampjes en nemen dan ook een taxi naar het hotel. Daar kunnen we bij de receptie nog wel een lekker biertje kopen. Die maken we soldaat en dan genieten we na van weer een mooie dag!