Sunny San Diego

Aan het einde van ons stranddagje Santa Monica rijden we naar San Diego. Helaas begint de spits hier vroeg, dus we doen er ruim 3 uur over. Met name LA is een crime. We snappen niet dat mensen hier willen wonen. De stad is druk met mensen en verkeer en vies door afval en smog. Gelukkig ‘mogen’ wij nog een paar dagen naar sunny San Diego, zelfbenoemd ‘the finest city of the USA’, ondanks haar ruim 3,5 miljoen inwoners. We waren er eerder en vonden het toen ook erg prettig.

Omdat het al aardig etenstijd wordt besluiten we te stoppen in Carlsbad. Op Schiphol ontmoetten we meer dan 3 weken geleden een gezin uit SD en zij adviseerden ons een bezoek dit plaatsje, mochten we nog richting SD gaan. Het blijkt de moeite waard. Leuke bouwstijl en heel veel restaurantjes. We belanden bij een goede Italiaan waar we lekkere verse pasta’s eten. Na het eten hoeven we nog maar een half uur naar ons huisje aan de rand van Balboa park. Ook deze hebben we weer via AirBnB gevonden. Het blijkt een pareltje, zeker in vergelijking met de prijs en kwaliteit die we in LA konden vinden en dan zit je ook nog eens in een stad die minder leuk is. Een goede keuze dus om die extra 1,5 uur naar het Zuiden te rijden, tot aan de grens met Mexico. Die grens laten we overigens voor wat het is!

We doen die avond niet veel meer, behalve een beetje tv kijken. We zien wat oude herhalingen van Baywatch. Grappig omdat het bij Malibu en Santa Monica is opgenomen, maar de serie is ver over de houdbaarheidsdatum qua tempo en acteerwerk.

De volgende ochtend scoren Pieter en Nathalie eerst wat ontbijt voor onze dagen hier. Daarna gaan we naar Balboa park, het Central Park van SD. Het is enorm groot met prachtige Spaanse gebouwen en de wereldberoemde San Diego zoo. Een van de grootste en beste die er zijn. Omdat we maar kort in de stad zijn vinden we het zonde om de hele dag in de dierentuin door te brengen. De middag beginnen we in Old Town, dit is het herstelde oorspronkelijke deel van de stad met veel Spaanse en Mexicaanse invloeden. Het is eigenlijk een soort wildwest-dorpje. Op een gegeven moment wanen we ons echt in Mexico, hoewel we vermoeden dat dit iets mooier is dan het echte Mexico. De muziek, de kleurrijke vlaggetjes en kleding, de geuren van het eten en de beschilderde doodshoofden van de fiesta de los muertos, alles is Mexicaans!

De rest van de middag vertoeven we op Pacific beach. San Diego heeft meer dan 60 stranden, dus het is lastig kiezen. De stranden van Pacific beach staan bekend als mooi en relaxed. Dat klinkt aanlokkelijk. Bij ons huisje stonden twee bodyboards. Die hebben we meegenomen in de hoop op wat goede golven. Het blijkt een goede keuze, want ze worden de rest van de middag goed gebruikt. Hidde was in het begin wat voorzichtig. Er zwemt hier vanalles in de buurt. Onlangs is hier nog een witte haai van ruim 4 meter gespot… die komen we liever niet tegen! Ach, de kans is 1 op 11,5 miljoen. Weliswaar iets groter in Zuid-Californië, maar er zijn veel mensen in de zee. Sommigen een stuk verder dan wij. We zijn lifeguards en er vliegt af en toe een heli langs de kustlijn. Komt wel goed.

Wel is hier redelijk wat kelp en zeegras, dus je voelt regelmatig iets tegen je benen. Het weegt allemaal niet op tegen het plezier van het bodyboarden. Zelfs Hidde krijgt de smaak te pakken en is vervolgens van ons allemaal het langst aan het boarden. We hebben dus een heerlijke middag. Terug in het huisje moet iedereen eerst flink onder de douche. We zijn wandelende zoutvaatjes geworden. Ons haar (althans, dat van degenen die haar hebben) is touw door al het zeewater. Pieter heeft er niet zo’n last van.

We regelen een Uber naar het Gaslamp Quarter, een wijkje met veel barretjes en eettentjes. Binnen een paar minuten rijdt Marvin al voor in zijn Honda Civic en 10 minuten later zijn we op onze bestemming. En dat voor 10 dollar. Echt een koopje en het bespaart ons een wandeling van drie kwartier. We worden vlakbij het Petco Park afgezet. Dat is het baseball stadion van de San Diego Padres. Ondanks dat het ons wel leuk leek, hebben we geen kaartjes meer geregeld. Het was al een vrij volle dag, we hadden waarschijnlijk een heel deel van de wedstrijd gemist en de prijzen rezen de pan uit. Met dank aan de komst van de nieuwe sterspeler Juan Soto. Hij is een van de grootste sterren uit de baseball-league en net overgestapt van de Washington Nationals naar de Padres. Toevallig spelen die twee ploegen vanavond tegen elkaar in een van de eerste thuiswedstrijden voor Soto. Het verklaart waarom we zo lastig kaartjes konden krijgen. Wel leuk om een glimp ervan mee te krijgen, want we zie het stadion, de tribunes, de score, een groot scherm, alleen niet het veld zelf.

Iedereen is moe van de stranddag. We eten een hapje Italiaans en bestellen een nieuwe Uber om ons thuis te brengen. Een paar minuten later rijdt Adrian voor in eveneens een Honda Civic. Hij blijkt de grootste baseball fan te zijn die er is, zelfverklaard natuurlijk. Dus Pieter babbelt wat met hem. Hij blijkt Roemeense roots te hebben, dus zodra hij hoort dat we uit Nederland komen, gaat het gesprek moeiteloos verder over Europees voetbal. Gelukkig was het maar een kort ritje ;-)

Onze laatste volle dag in de USA is aangebroken. We verlaten het fijne San Diego en rijden terug naar LA. Eerste stop: Hollywood. We zien het Hollywood sign op de heuvels en bekijken de sterren op de Walk of Fame. Veel zeggen ons weinig, ze zijn wellicht van lang geleden of vooral nationale bekendheden, maar naarmate je het Dolby theatre - waar jaarlijks de Oscars worden uitgereikt - nadert, worden de namen van de sterren steeds bekender. Grappig om te zien, maar eigenlijk is Hollywood boulevard vooral een hele smerige, lelijke en drukke straat. Het boegbeeld van veel wannabe acteurs, waarvan een deel eindigt als zwerver met een droom die aan diggelen is. Die zwervers zijn hier ook zichtbaar aanwezig.

Vanaf Hollywood rijden we nog even naar Venice beach voor een late lunch en wat skateboard-actie. Ook vinden we hier onze laatste twee kentekenplaten: South Dakota en West-Virginia. Weliswaar in een winkel die kentekenplaten verkoopt, maar we rekenen het goed. Helaas is er geen tijd meer voor het strand. Daarvoor hebben we teveel vastgestaan in het verkeer van LA. Wat een ramp!

Iets na vijven komen we aan bij ons hotel bij het vliegveld. Nathalie, Emma en Hidde nemen nog even een laatste duikje in het zwembad en Pieter brengt de Camry naar de autoverhuur iets verderop. We gaan op tijd eten en slapen, want moeten morgen voor dag en dauw op. Onze vlucht gaat om 8.50u. Eerst vliegen we van LAX naar Philadelphia, daar stappen we over op onze vlucht naar Amsterdam. Hopelijk zien we daar onze twee koffers weer en besluit de NS niet dit weekend al te gaan staken.

Het was een mooie vakantie. Fijn om weer op reis te zijn. We hebben weer heerlijk veel meegemaakt. Covid is hier bijna nergens een kwestie. In 3,5 week is ons geen enkele keer gevraagd een bewijs van vaccinatie te tonen en dat terwijl de regels voor testen en vaccineren een paar weken eerder nog heel streng waren. Het lijkt hier nauwelijks meer te bestaan op af en toe iemand met een mondkapje na. Hopelijk blijft dat zo, ook in Europa. En kunnen we voortaan weer ‘gewoon’ af en toe op vakantie of de deur uit. Zonder lockdowns, verklaringen of bewijzen en vooral zonder stress daarover!