Berg en dal

Wat een vroegertje zeg, om 4.45u de wekker om op tijd te zijn voor een nationaal park. In Afrika op Safari waren we dat wel gewend. Idem om een vulkaan te beklimmen in Indonesië, maar hier hebben we dat nog niet gehad. Maar ja, hadden we maar beter moeten voorbereiden. Op de bonnefooi net als vroeger kan niet meer. We merkten het een paar maanden terug ook al in Berlijn. Als je de bondsdag of een museum niet een paar weken van tevoren boekt, kom je er niet in. Jammer, want wij laten ons graag verrassen op de plekken waar we komen en vinden het niet fijn als we een maand van tevoren al weten hoe laat we waar precies zijn. Het gevolg: vroeg uit de veren om alsnog Yosemite in te kunnen. Tussen 6 am en 4 pm kom je er alleen in met een reservering.

Maar het lukt, rond 5.45u passeren we de dan nog onbemande entrance gate. En aan het verkeer om ons heen te zien, zijn we niet de enigen zonder reservering. Ondertussen komt de zon langzaam op. Het park blijkt ook rond dit tijdstip erg mooi. De mist over de Meadows (weides) en een oranjeroze gloed bij ons uitzicht op de half dome. Én, misschien nog w beter, we spotten een auto met een Hawaïaans kenteken, wie had dat verwacht! Wij niet. Nog 7 te gaan op onze lijst, maar ook die zullen erg lastig worden.

Aangezien alle visitor centra aan de oostkant van Yosemite nog dicht zijn, rijden we door naar Yosemite Valley aan de andere kant van het NP. We passeren mooie landschappen en borden die ons in waarschuwen voor overstekende beren. Natuurlijk zien we geen beren. We hadden ze ook niet echt verwacht.

Rond half 8 zijn we in ‘the valley’. Het is maar goed dat we vroeg zijn, want parkeren is hier nu al best lastig. We wandelen naar een deli en een supermarkt voor wat ontbijt en lopen dan door naar de Lower Yosemite fall. Dit wandeling is ongeveer een mijl vanaf de start, maar met dank aan de slechte bewegwijzering en een shuttlebus die niet komt lopen wij hier een kleine 5 km (3,3 mijl) en knopen we de Valley-walk aan de waterval vast. Het begint inmiddels ook aardig op te warmen hier. Vanochtend toen we park binnenkwamen was het op een hoogte van ruim 3000 meter een krappe 6 graden Celsius, rond een uur of 11 kruipt het richting de 30 graden (ook Celsius, anders was het erg koud).

We besluiten de mirror lakes trail over te slaan en op zoek te gaan naar sequoia’s. Ze zijn te vinden op drie plekken in het park. In het zuiden in de Mariposa grove. Dat betekent nu een uur rijden en daarna 2,5 uur naar het hotel, bovendien is dit de drukste, meest toeristische, want meest toegankelijke plek om de bomen te zien. We waren hier 20 jaar geleden al. De andere twee plekken liggen op de route naar ons hotel, en zijn Tuolumne grove en Merced grove. Minder toeristen en volgens de website ‘a short steep hike’. Hoe ‘short’ kunnen we niet ontdekken, maar het betekent in totaal 1u15 in de auto en aangezien we in Sonora een hotel met een zwembad hebben, klinkt dit het meest aantrekkelijk.

We stoppen op weg naar Merced grove nog een paar keer bij El Capitan. Een 900 meter hoge granieten bergwand, beroemd en berucht onder klimmers. Helaas geen klimmers te zien. De vorige keer dat we hier waren hingen er meerdere tegen de wand. De klim is zo lang, dat ze tegen de wand aan overnachten. We vermoeden dat het in augustus nog te warm is…

Na een kort ritje komen we aan bij de parkeerplaats van Merced grove. Daar zien we dat de hike 1,5 mijl enkele reis is. Dus in totaal 3 mijl (op dat moment denken we nog 4,5 km, later blijkt een mijl 1,6 km te zijn dus 4,8 km in totaal). Dat doen we even, knipoog! Het is alleen best warm en na een halve mijl relatief vlak dalen we nog een mijl flink af. Die moeten we ook weer naar boven. Onderwijl maken we maar wat geluid, want het is hier best rustig en we zijn net een verkeersbord ‘speeding kills bears’ gepasseerd. We hebben gelezen dat die borden staan op plekken waar beren vaak de weg oversteken. Oké, geluid maken dus, want daar houden ze niet van. Hidde is we niet meer van onder een indruk. Op mijn tekst - als hij weer eens op het gemakje achteraan sjokt - “beren pakken altijd de achterste hè”, antwoord hij vrolijk: “dan draaien we toch om!”. Minder fijn voor Pieter en Nathalie die vaak voorop lopen…

Na een klein halfuurtje komen we aan bij de sequoia’s. Hier heerst zoveel stilte, dat onze enige metgezel een hert is. De bomen zijn reusachtig. Emma en Hidde boeit het overigens weinig, maar desondanks klagen ze niet. De beuntjes willen wel graag een fotoshoot. Als die gelukt is aanvaarden we de wandeling terug naar boven. Dit keer zijn Pieter en Nathalie de achtersten, want ondanks dat we best fit zijn voor onze leeftijd, wandelen onze kinderen ons er met gemak uit terwijl ze ondertussen lekker keuvelen over vanalles en nog wat. Waarschijnlijk over hoe saai de wandeling is en hoe graag ze willen zwemmen. Maar zoals eerder gezegd, ze piepen niet. Wij kletsen daarentegen nog nauwelijks, want de klim naar boven is topsport!

Vanaf de parkeerplaats rijden we nog een uurtje naar Sonora. Daar bezoeken we downtown een boekenwinkel annex antiquair, annex bar, annex ijswinkel. Oftewel een aparte plek, maar de moeite waard. De toog van dit tentje in dit goldrush-stadje is uit 1850 en het ijs is het beste in de weide omgeving. We smullen er in ieder geval goed van.

We verblijven in het Heritage inn. Een verrassend leuk hotel voor de prijs. Het ligt op loopafstand van het centrum en dus de restaurants. Dat stukje kan er na onze inspanningen van vandaag ook nog wel bij. Eerst zoeken we verkoeling in het zwembad. ‘s Avonds wandelen we de hoofdstraat in en belanden we bij de Diamondback grill voor een lekkere maaltijd.

De volgende ochtend rijden we via het Colombia state historic park naar onze volgende bestemming: San Francisco. De regio van Sonora en Colombia staat bekend als Gold County. Hier kwam het goud ruim anderhalve eeuw geleden met het water uit de bergen meestromen. Dat had een enorme aantrekkingskracht op veel Amerikanen. Het idee was naar Californië te gaan om goud te zoeken en daarna rijk weer naar huis te gaan. In Colombia bleven de mensen echter plakken, met als gevolg dat dit stadje sinds 1848 bewoond is en niet zijn veranderd in ghosttowns, zoals veel andere stadjes die we in California, Nevada, Utah en Arizona hebben gezien.

Colombia Historic state park is een soort openluchtmuseum. We wandelen er wat rond en bezoeken het museum. Het is leuk om te zien en ook wel interessant. Nathalie geeft Hidde en Pieter nog een lesje 1850 kegelen en Emma hangt dronken aan de bar van de saloon. We ontdekken ook de herkomst van de term ‘Shotgun’. Je kunt hier namelijk een rondje met paard en wagen. Je kunt zowel in de koets als op de bok. Amerikanen roepen nu nog steeds ‘shotgun’ om de bijrijdersstoel te claimen. Het komt van de postkoetsen. Daar kun je (toen vermoedelijk voor een lager bedrag, nu voor een hoger) op de bok meerijden. Maar de postkoetsen van toen waren waardetransporten. Dus had je een shotgun om zo je eigen leven veilig te stellen en eventuele bandieten te kunnen neerschieten.

Na Colombia rijden we het laatste stuk naar San Francisco. We verblijven in een huisje aan de Oakland kant van de vat, in El Cerrito om precies te zijn. We hebben onderweg nog even uitzicht op downtown SF, de baai met daarin Alcatraz en de Golden Gate Bridge. Pieter en Nathalie doen wat boodschappen en genieten nog even van het zonnetje in de achtertuin. We besluiten verder niet veel meer te doen. We hebben van Gabie en Joost gehoord dat SF vol met zwervers zit, dus gaan de stad liever niet ‘s avonds verkennen. Kortom, morgen bij daglicht gaan we eens kijken hoe het er 20 jaar later uitziet.