Buttes en mesas

Het landschap in het zuidwesten van de VS blijft verbazen. Het is zo wijds en uitgestrekt. Prairies met vaalgroene lage struikjes en felgroene bomen steken mooi af tegen rotsen en bergen in allerlei vormen die kleuren van geel via rood naar donkerbruin. Het is machtig mooi.

Op weg naar Monument Valley doen we boodschappen in Tuba city, wat meer een gehucht is dan een stad. We hebben namelijk een cabin gehuurd en kunnen als het goed is zelf koken. Iets wat wel aanlokkelijk is na al het ongezonde eten van de afgelopen dagen. Hoewel Nathalie ook wel een keer aan de salade heeft gezeten, maar die werd dan meteen weer gecompenseerd door de hashbrowns (soort rösti) en friet die je hier bij het ontbijt krijgt.

We slaan goed in en rijden het laatste stuk via Kayenta naar Monument Valley. Dit hele gebied is onderdeel van de Navajo Nation. Een gebied met eigen wetten en regels, waar meer dan de helft van alle Navajo wonen. Hier betaal je meer dan $ 5 voor een zak chips en alcohol is niet te krijgen. Daarmee willen ze een ongezonde levensstijl demotiveren en alcoholverslaving voorkomen. Jammer voor ons, want wij hadden wel zin in chips en een biertje. Die eerste hebben we overigens wel gekocht…

We verblijven in Goulding’s RV en campground, een camping dus. Daar staan ook drie cabins, een soort Pipo de clown-wagens. Een daarvan is voor ons. De camping ligt mooi tussen de rode rotsen en vanaf daar heb je uitzicht op een van de ‘Mittens’ van Monument Valley. Een berg in de vorm van een handschoen. De kids duiken het zwembad in en P[e-38]N maken een wandelingetje om de omgeving te bekijken. Aangezien het meer dan dertig graden is, wordt het geen lange wandeling. Al snel duikt Nathalie achter de kids aan in het binnenzwembad. Het is binnen, omdat het buiten vermoedelijk een grote modderpoel zou worden door al het losse rode zand en stof.Niet heel veel later volgt Pieter ook.

We koken een gezond maaltje, wat veel kunst en vliegwerk betekent in het minuscule keukentje. Bovendien doet een van de twee pitjes het niet heel goed en hebben we rijdt gekocht die meer dan een half uur moet koken. Gelukkig hebben we nog even tijd totdat de zon ondergaat. We willen daarvoor graag even terug naar de hoofdweg om goed zicht te hebben op een groot deel van de valley. We belanden precies op de grens van Utah en Arizona, niet alleen een staatsgrens, maar ook een tijdgrens. Helaas zijn we toch wat aan de late kant en hangen er redelijk wat wolken in de lucht. Het is dus minder mooi dan gehoopt. Het mag niet deren, want het is hier nog steeds mooi. Terug bij onze cabin chillen we wat op onze veranda en maakt Nathalie Pieter in met wat potjes pesten.

Er is toch weer wat regen op komst, ook zien we af en toe een enorme bliksemflits. Normaal zou je daar van balen, maar hier betekent het verkoeling én nog frisser groen en nog rodere rotsen. Kortom, wij klagen niet.

De wekker gaat om 6 uur, want P[e-38]N willen weer naar de vallei rijden om de zon op te zien komen. E[e-38]H vinden het te vroeg en draaien zich nog een paar keer goed om. Ook de sunrise valt een beetje tegen, want de wolken zijn nog niet helemaal weggetrokken. Desondanks zijn we blij dat we ervoor zijn opgestaan. We rijden een paar minuten terug naar het huisje en Nathalie valt weer in een diepe slaap. E[e-38]H hebben nauwelijks gemerkt dat we zijn weggeweest.

Rond 8 uur heeft Pieter trek en besluit hij aan het ontbijt te beginnen. Toast, gebakken eitjes, bacon, avocado en tomaatjes. Mmmm. Het smaakt ons goed. De plaatselijke honden denken er ook zo over, want die komen op de geur van de bacon af en staren ons aan in de hoop een stukje bacon te krijgen. Helaas voor deze jongens (of meisjes), want in de campingregels staat duidelijk dat je ze niet mag voeren.

Emma en Hidde gaan nog even zwemmen en Pieter en Nathalie ruimen de auto in zodat we rond een uur of 11 kunnen vertrekken om Monument Valley van dichtbij te bekijken en daarna door te rijden naar Page Arizona.

De Lonely Planet is duidelijk niet coronaproof. Ipv de $ 10 per auto met 4 personen is de prijs

Door de pandemie gestegen naar $ 8 per persoon, dus $ 36 in totaal. Dat is pas inflatie! Maar ja, je betaalt braaf en aanschouwt de wonderen der natuur. Ook hier waren P[e-38]N al een keer geweest. Toen had het ook al indruk gemaakt, daarom besloten we dat het nu ook weer de moeite waard was om er voor om te rijden. Het complex was in die twintig jaar sinds wij er waren geweest flink geüpgrade: van een kleine keet naar een hotelcomplex die in een Bondfilm niet zou misstaan.

De toeristen hadden dit inmiddels ook ontdekt, het is een stuk drukker dan we ons kunnen herinneren. Maar zodra je de ‘rit’ langs de mesas en buttes maakt merk je daar weinig meer van. Je rijdt er een traject van ongeveer 20 mijl. Plek genoeg dus voor een paar toeristen.

Aan de weg merk je dat het geregend heeft. Het is allemaal off-road en hier en daar ligt een flinke plas. We passeren mooie uitkijkpunten en genieten van deze natural wonders. Het is onvoorstelbaar om te bedenken dat water en wind dit zo hebben gevormd en dat het continu verandert, al is het met de dikte van een velletje papier per jaar. Met het blote oog zie je er niets van. Onze camera maakt overuren. Emma en Hidde zijn nog meer onder de indruk van dit landschap dan van Grand Canyon. Misschien ook omdat het gevarieerde is en omdat je er meer tussenin staat.

We rijden de 20 mijl op ons gemakje en stappen hier en daar uit om de omgeving te bekijken en wat foto’s te maken. Je kunt je goed voorstellen dat indianen en cowboys hier over de prairie en tussen de mesas galoppeerden. Het is echt een beeld uit oude Westerns en natuurlijk uit de Marlboro-reclames, toen dat nog mocht (sigarettenreclames). Het is echt iconisch.

Na 1,5 uur hebben we de wonderen aanschouwd en vertrekken we ‘terug’ naar het Westen. We zetten koers naar Page. Op naar nieuwe indrukken.