Kanab

De laatste twee volle dagen in Kanab waren de weersvoorspellingen goed. Niet dat het hiervoor slecht weer was, integendeel zelfs. Maar er was nu geen kans meer op onweer. We kozen er dus voor om dichter bij ‘huis’ te blijven en de middag te gaan zwemmen.

Eerste op ons wensenlijstje was het Coral

Pink Sands State Park. Ook hier geldt natuurlijk dat de naam iets weggeeft over het uiterlijk van de natuur aldaar. Onder invloed van de wind slijt het koraalroze zand van de rotsen. Het landt in de vallei tussen de bergen. Door de eeuwen heen is er zoveel zand beland dat er heuse zandduinen zijn ontstaan. Eigenlijk is het een soort mini-Sossusvlei die ons erg herinnert aan onze reis naar Namibië 3 jaar geleden.

Het is er niet druk, we wandelen vanaf de parkeerplaats naar de zandduinen en nemen het ervan. Gelukkig heeft het zand een prettige temperatuur, waarschijnlijk door wat regen. Je kunt er dus prima op blote voeten over wandelen. Het maakt de klim naar boven prima te doen. Met schoenen sleep je met elke stap die je zet meer gewicht mee. Vooral Hidde kan niet wachten om vanaf het duin naar beneden te rollen en te rennen. Mooi landschap en leuk vermaak. Ook de Beuntjes hebben het naar hun zin!

In de middag rijden we terug naar Kanab voor wat boodschappen en wat lunch voordat we naar het gemeente zwembad gaan. De lunch nuttigen we in de supermarkt, daar blijk je prima Mexicaans te kunnen eten. We smullen van wat taco’s en een quesadilla en genieten van een lekker koud drankje.

Het zwembad is ook zeer prima. Het is een buitenzwembad met wat glijbanen, een stroomversnelling, maar en peuterbad en een gewoon bad. Er zijn voldoende ligbedjes om het jezelf comfortabel te maken en de roestkleurige bergen op de achtergrond maken het een mooi geheel. We betalen $ 16,- (we hadden $ 24,- verwacht aangezien we geen Kanab-residents zijn) en mogen er de rest van de middag vertoeven. Maar, wel even wachten voordat we het water ingaan. Het is namelijk lunchbreak. Het hele zwembad is leeg en iedereen zit braaf aan de kant. Om 14.45u mag er weer gezwommen worden, dan hebben de lifeguards weer dienst. Om 14.44u staan de eerste kinderen al op de rand van het zwembad te wachten. De lifeguard telt af en blaast stipt om 14.45u op haar fluitje. De kinderen plonzen daarop in het water. Die van ons volgen snel. Ik zie dit in NL niet zomaar gebeuren, maar vind het mooi om te zien hoe iedereen hier zich netjes aan de regels houdt. Zou fijn zijn als men in NL ook af en toe wat volgzamer zou zijn. In het verkeer dito. Iedereen gedraagt zich netjes. Verleent voorrang en stopt bij stop-borden, ook als er verder niemand aankomt.

De rest van de middag zwemmen en zonnen we wat. E[e-38]H komen het water helemaal niet uit, zo lekker is het. Stipt om 17 uur gaat het dicht, iedereen verlaat braaf het waren en verlaat het zwembad. Dit is voor herhaling vatbaar.

Bij ons huisje borrelen we wat en stoken we de BBQ weer op voor een lekker maaltje. Na het eten volgt Cars2. P[e-38]N hebben er heerlijk bij geslapen. Als de film is afgelopen gaan de kinderen slapen. P[e-38]N hebben niet lang daarna een ontmoeting met wat lokaal wild. Ze horen een gek, redelijk hard geluid. Komt het nu van buiten? Van het dak? Of toch van binnen? Het lijkt alsof er iets of iemand bij het dak of raam staat te tikken. Toch maar even kijken, dapper als we zijn. Het blijkt een muis, die heeft onze kaascrackers op het aanrecht ontdekt. Zodra hij (of zij) ons hoort klimt het uit de doos en rent het via het aanrecht naar de achterkant van het fornuis. Niet meer te vinden natuurlijk. Wel even het aanrecht leeggehaald en alles achter slot en grendel gezet. Dit was niet onze eerste ontmoeting met wild in en om het huisje. Een paar dagen geleden wandelden er al 3 herten door onze voortuin en er waren wat spinnen die het leuk vonden op ons plafond te vertoeven.

Net voor de tweede keer slapengaan ontdekken P[e-38]N in de kranten dat de wegen in Death Valley NP afgesloten zijn. Er zijn flashfloods geweest, in een paar dagen tijd zelfs 2. Het heeft er gisteren bijna net zoveel geregend als normaal in een heel jaar… we zien foto’s van auto’s die tot hun wielkast in de modder staan. De foto’s blijken te zijn genomen op de parkeerplaats van het hotel waar we over 5 dagen zouden overnachten.

De volgende morgen starten we op ons gemak met een lekker ontbijtje. Spiegeleieren, omelet, roerei, bacon, yoghurt en eggo’s (= wafels, E[e-38]H vinden dit helemaal leuk, ze kennen het van stranger things). We verdiepen ons in de situatie in Death Valley en besluiten dat we onze boeking gaan annuleren, natuurlijk kunnen we ook afwachten tot het hotel dat doet, maar nu kunnen we beter andere plannen maken. We besluiten een dagje langer in Las Vegas te blijven en hopen dat de Highway door Death Valley woensdag weer open is zodat we toch een indruk kunnen krijgen van het park én iets minder lang hoeven te rijden naar Yosemite dan wanneer je niet door DV kunt.

Eind ochtend vertrekken we voor wat korte hikes ten noorden van Kanab. De eerste is de Belly of the Dragon, dit is een door mensen uitgehouwen tunnel onder Highway 89. Het is bedoeld om overtollig water van thunderstorms te kunnen afvoeren. Als het droog is kun je erdoorheen. Het lijkt alsof je door de ingewanden van een beest loopt. Best gaaf en een beetje creepy. Aan het eind van de tunnel was weer licht. We wandelen een stukje door en komen uit bij een vrij steile rotswand. De dame die daar met twee van haar kinderen staat vertelt dat haar zoon er naar boven was geklommen. Emma vond dat kennelijk een aanlokkelijk idee en klom in no-time naar boven. P[e-38]N[e-38]H vonden het een toch wel steil dus zochten een andere route. Ook voor de weg naar benden, want hier afdalen zonder materiaal was niet zo’n heel goed plan. Pieter vond een weg en ging naar boven, N[e-38]aha wandelden op het gemakje terug naar de drakenbuik en de koelte.

Een mijl of tien richting Kanab zijn dinosaurus-sporen gevonden. Je kunt er naartoe hiken. We besluiten erheen te rijden en de hike te doen. Op internet hebben we wel gelezen dat de route niet heel duidelijk is. Gelukkig staan er wat bordjes bij. Dat helpt een beetje. Als je lang geen bordje ziet loop je terug en kies je een ander pad… Uiteindelijk belanden we boven aan de rotsen en vinden we de dinosaurus-sporen of iets wat daarvoor door moet gaan. Misschien worden we enorm genept en is het ‘man made’. Voor het gemak doen we alsof het echt is en dat is best cool. We moeten er wel bijzetten dat we dit zelf nooit zouden hebben gezien en/of herkend. Mensen hebben de sporen voorzien van steentjes zodat je weet waar je moet kijken. Ondertussen puffen we ook een beetje uit van de pittige klim. Emma en Hidde vinden het maar suf. Die willen liever naar het zwembad.

What goes up, must come down. Het pad is een stuk makkelijker te vinden. We weten nu ook waar we heen moeten, de auto staat immers in de verte. Maar het was een steile tocht naar boven en dus ook naar beneden. Gelukkig gaat het allemaal prima.

We besluiten weer lekker Mexicaans te lunchen in de supermarkt. Het is snel, lekker en goedkoop. Daarna gaan we weer lekker naar de Kanab community pool. We krijgen weer de entreeprijs die voor locals geldt en kunnen net voor delunchbreak ons eerste duikje nemen. Na de lunchbreak volgen er nog meer. ‘s Avonds gaan we lekker uiteten bij Houstons trails end. Een tent in cowboy-stijl waar vooral locals leken te komen. Hele belevenis weer, maar wel een met lekker eten.

Zo sluiten we onze vijf dagen in Kanab goed af. Wat een mooie uitvalsbasis voor al dat natuurgeweld. En wat een heerlijk huisje. Op naar Sin City.