Grandeur

We verlaten Route 66-dorp Seligman en werpen een laatste blik op de Cars replica’s. Onze eerste stop: Flagstaff Pulliam airport. Daar zou Sammy Samsonite moeten zijn. Het is een klein stukje om ten opzichte van onze oorspronkelijke route, maar we hebben het er voor over.

Pieter parkeert voor de ingang, dat kan hier gewoon, Nathalie wandelt de vertrek/aankomsthal in. Flagstaff airport is het schattigste vliegveld dat ik ooit heb gezien. Twee airline balies, 1 gate, 1 car rental en 1 café. Al snel vindt Nathalie de balie. Even een korte omschrijving geven van de koffer en daar is ie dan. Hoe fijn! We hadden er rekening mee gehouden onze koffer voorlopig niet meer terug te zien, dus die 3 dagen valt alles mee.

We graaien snel Pieters sneakers uit de koffer, dat rijdt een stuk makkelijker dan bergschoenen. Emma is vooral blij met haar schaar, want nu kan ze tijdens de rit onbeperkt armbandjes knopen. Na het vliegveld rijden we naar Kohls en kledingwinkel in Flagstaff. We zijn op zoek naar nieuwe wandelschoenen voor Hidde. De oude blijken toch een maatje te klein. In de winkel is WiFi, altijd fijn! Zo kunnen we het verloop van de Johan Fruitschaal een beetje volgen. Vooral Pieter is daarin geïnteresseerd. Ondertussen krijgen de eerste mensen in de winkel een noodmelding op hun telefoon. We weten dat er regen voorspeld is, dus vermoeden dat het weer ‘flashflood’ waarschuwingen zijn.

Emma en Nathalie besluiten dat het tijd is om onze eerste donut soldaat te maken. Dankzij de WiFi zien we dat een halve mijl verderop een Dunkin’ donut zit. Lekker! Na de donut besluiten we dat we via de Oostelijke kant Grand Canyon NP in willen. Als we een kwartiertje gereden hebben komen we in een file terecht. Het is inmiddels ook aan het regenen en we ontvangen ook noodmeldingen. Het zijn inderdaad waarschuwingen voor flashfloods in een bepaald gebied. Tja, geen idee of wij daar zitten. Zou de file er iets mee te maken hebben? Van de andere rijrichting komt heel af en toe een auto, dat is iemand uit onze rijrichting die heeft besloten om te keren.

Een verkeersregelaar kwam alle auto’s stuk voor stuk langs om te vertellen wat er aan de hand was. De weg was inderdaad overstroomden er lang modder, stenen en stukken boom op. We konden een uur of twee wachten tot de weg weer vrij was of omrijden. Wij kozen voor dat laatste en besloten dan toch maar naar de drukkere South entrance te gaan. Aan die kant lag immers ook het motel voor de nacht. De 7 mile lodge, het enige kleine motel in de wijde omgeving. Deze kun je alleen boeken door vanaf 30 dagen voor verblijf een reservering te maken of je kunt de gok nemen om op de bonnefooi langs te gaan en te hopen op een vrije kamer.

Het was ondertussen flink gaan regenen en onweren. Er gingen vooral auto’s weg van Grand Canyon ipv erheen. Wij wisten gelukkig dat het in de loop van de middag droog zou worden. Ingecheckt in het motel en de ergste regen even afgewacht. Rond een uur of 5 toch maar naar het NP gegaan. Daar aangekomen stopte het al snel met regenen. Door de regen kleurde de canyons nog dieper rood. De eigenaresse van ons motel zei ons dat al. We dachten dat we pech hadden met het weer, maar volgens haar was dit juist de beste tijd om het park te zien. Alle kleuren zijn nog intenser.

Het was voor P[e-38]N de tweede keer hier, desondanks waren we weer onder de indruk. De grootsheid is niet op camera vast te leggen. We hebben dat natuurlijk wel veelvuldig geprobeerd. Zelfs Hidde die liever geen foto’s maakt, omdat hij vindt dat je dan de toerist uithangt, sloeg aan het fotograferen.

We wandelden een paar mijl langs de kloof en genoten van het uitzicht en de rust. Er was bijna niemand. We kwamen onderweg zelfs een familie herten tegen met wat hertenjongen. Zo stil was het er. Na onze wandelingen sloten we de avond af met pizza en bier. Nee, niet voor E[e-38]H natuurlijk.

De volgende ochtend de wekker vroeg gezet om de mogelijkheid te hebben de sunrise te bekijken. Het was bewolkt, dus we besloten lekker verder te slapen. Rond 7 uur dan echt wakker. Een rondje nieuwsapps leerde ons dat de formule 1 bezig was. Dus nog even ESPN opgezet en de race afgekeken. We hadden gisteren al een Red Bull-fan zien lopen. Gezien de Mexicaanse uitstraling van de drager, vermoedden we dat het een Perez-fan was. Desondanks zal hij vast blij zijn geweest met de winst van Verstappen.

Uitgecheckt, ontbeten en terug naar het hotel voor Hidde’s trui… rond 9 uur weer Grand Canyon NP ingereden, maar dit keer richting se oostkant. We wilden een stuk van het Grandview trail hiken. Bij dit stijle pad daal je in de eerste paar kilometer ruim 700 meter af de kloof in. De totale diepte van de kloof is trouwens ruim 1.500 meter. Wij waren niet van plan ze ver af te dalen. Het is een lange en zware wandeling en we wisten dat er weer regen en onweer op komst was. We wilden gewoon graag zien hoe de Canyon was als je er een stuk in afdaalde.

Het was pittig, maar zeer de moeite waard. Onderweg hadden we nog een ontmoeting met een bighorn (een bok met enorme hoorns zoals de naam al doet vermoeden). Ook werden we achtervolgd door een enorme gele vlinder. Het uitzicht van iets dieper in de Canyon was heel erg mooi. Mooier dan bovenaan de kloof.

Na onze hike nog langs wat uitkijkpunten om vervolgens koers te zetten naar Monument Valley. We bleken een goede timing te hebben, want het punt waar wij in de Canyon waren afgedaald was nu gevuld met mist. Het begon ook wat te druppelen. En natuurlijk kwamen niet lang daarna de eerste noodmeldingen weer binnen. De grond is hier in bepaalde delen zo droog dat het de regen niet opneemt en er dus gevaar is voor modderstromen en spontane rivieren. Wij rijden gelukkig de goede kant op: naar de zon!