Sin city

Na ruim anderhalve week prachtige natuur kwam Las Vegas in zicht. Een logische stop op onze route, maar wel een met mixed feelings. Natuurlijk is Vegas een bijzondere plek, maar ook een waar alle overconsumptie en verspilling bij elkaar komen. Gokken, zuipen, vreten en dat middenin de woestijn dus de airco’s loeien volle bak om de temperatuur minstens 20 graden te koelen. Want zo houd je een Amerikaan aan de gokkast… Een dubbel gevoel dus.

Oorspronkelijk hadden we hier twee nachten gepland. Door het noodweer in Death Valley werden dat er drie. We wisten dat dat eigenlijk een dag te lang was, maar hadden ook geen goed alternatief. Helaas konden we het appartement dat we hadden geboekt niet meer bij boeken. We besloten dus om ook een nachtje in een van de grote hotels te verblijven. Het werd New York New York.

Op weg naar Vegas maakten we eerst nog een tussenstop in het mooie Valley of Fire State park. Zeer de moeite waard maar erg heet. Hiken werd hier afgeraden. Het advies luidde “our park is beautiful but not worth to die for” oftewel ga hier niet wandelen in 45 graden, dan ligt oververhitting op de loer. We bewonderden het park daarom maar vooral vanuit de auto.

Ons appartement in de Polo towers was prima en van alle gemakken voorzien. Het lag zo goed als aan ‘the Strip’, we hadden er twee slaapkamers, twee badkamers een keuken en een woonkamer. Op het dak van het complex, op de 22e verdieping was een zwembad met uitzicht op een groot deel van the Strip. We konden kijken van het Mandalay aan het begin tot het Mirage, bijna aan het einde. We konden zelfs de bekende fonteinen van het Bellagio zien. Overdag is er elk halfuur een ‘show’ van dansende fonteinen te zien, ‘s avonds elk kwartier.

Het zwembad was de eerste middag vooral vol met dikke volwassenen die er verkoeling zochten terwijl ze hun blik bier leegdronken. Kennelijk de normaalste zaak van de wereld. Het was ook niet al te diep (ongeveer een meter). Waarschijnlijk om te voorkomen dat een dronkelap per ongeluk kopje onder ging…

Afgekoeld en wel besloten we een stukje van the Strip te verkennen en een eettentje op te zoeken. We kozen eerst voor het stuk ten zuiden van ons met het MGM (waar Martin Garrix ieder weekend huis DJ is), Excalibur, Luxor en het Mandalay. De gebouwen zijn groot en allemaal in hun eigen stijl. De airco’s loeien er op volle sterkte en de casino’s zijn een kakofonie van licht en geluid. Een grote triestheid is het eigenlijk. Bejaarden die hun pensioenen erdoorheen jagen en gelukszoekers die denken dat zij de uitzondering zijn en de jackpot winnen. Op straat zie je zwervers, ruik je regelmatig wiet (hier gewoon legaal te koop) en kom je regelmatig schaarsgeklede vrouwen tegen met een uitdossing alsof ze naar het Carnaval in Rio gaan die je proberen te verleiden met hen op de foto te gaan.

Zoals gezegd mixed feelings, het is een bijzonder plek. Sommige hotels zijn echt de moeite van het bekijken waard. Ze hebben hun thema in alle haarvaten doorgevoerd. Andere hotels zijn shabby en moeten het hebben van hun casino. Je kunt ervoor kiezen om een groot deel van the Strip binnen, dus net airco te belopen. De hotels zijn veelal aan elkaar verbonden. Om van A naar B te komen moet je wel standaard dwars door de casino’s. Die zijn 24/7 open en verre van leeg. Je kunt je voorstellen dat hier een enorme hoeveelheid geld doorheen gaat.

Het vinden van een leuk eettentje blijkt een uitdaging. Het is duur en de menu’s zijn weinig aantrekkelijk. Vet en veel. Het is goed te begrijpen dat veel Amerikanen, zeker degene die je in Vegas ziet, te dik zijn. Wij belanden uiteindelijk bij de Nine Irishmen, een pub in het New York New York. We vinden een leuk plekje buiten, met zicht op de Brooklyn Bridge. We worden verkoeld door sprinklers die minuscule druppeltjes water over ons uitstorten. Leuk plekje, weg van het kabaal en licht in de gebouwen. Het eten is er bovendien betaalbaar, lekker en relatief gezond. We wandelen nog even door naar het Bellagio om de fonteinen te bekijken. Ze hebben een stuk of 30 verschillende liedjes. Toch best knap dat wij dezelfde ‘show’ zien als 20 jaar geleden met ‘Kiss me’ van Faith Hill. We hadden gehoopt op een van de andere 29, of liever 28, want Celine Dion met ‘nu heart will go on’ kenden we ook al.

De volgende ochtend doen Pieter en Nathalie boodschappen bij de Target. We scoren ontbijt voor twee dagen en avondeten voor een avond. Het voordeel van een appartement. Na het ontbijt nemen we eerst een ‘duikje’ in het zwembad. Dit keer zonder drinkende volwassenen. Het blijkt sowieso een stuk rustiger. Het weekend is voorbij en dat scheelt flink.

De middag wandelen we weer over the Strip. We bekijken het Bellagio met een aparte botanische tuin, Caesars palace en het Venetian met het San Marco-plein en de kanalen met gondels en zingende gondeliers. Ook hier weer dezelfde bonte en luide mix van beeld en geluid. Met name het Bellagio en in iets minder mate het Venetian proberen dat te verbloemen door er mooie winkels tegenover te zetten. Zo is er voor elke sociale klasse een plek. We sluiten de middag af in ons appartement voor een vroege maaltijd.

Aan het begin van de avond rijden we naar Fremont street. Daar heb je Vegas Vic, the Golden nugget en een overkapping waarop een lichtshow te zien is. Met enige regelmaat suizen er mensen boven je langs aan een zipline, de snelste manier om Fremont street te doorkruisen. Om eerlijk te zijn is de overkapping het mooiste. Ook hier is het weer dikke ellende. Het is warm, herrie en het publiek is niet heel leuk. Je ziet hier ook nauwelijks mensen lachen. Begrijp me niet verkeerd, het heeft ook wel iets. Voor een keer dan, maar het lijkt erop dat deze stad the place to be is voor veel mensen en dat begrijpen we niet zo goed.

Na Fremont rijden we naar Treasure Island. We hebben kaarten voor Mystère van Cirque du Soleil. Het is een van de (geloof ik) zes shows die Cirque du Soleil hier heeft. Het bezoeken van een show hoort er wel een beetje bij en Cirque du Soleil stond al langer op het lijstje van Nathalie. Het was prachtig. Zeer de moeite waard. Goede artiesten, prachtige decors die ook nog eens op allerlei manieren konden bewegen. Dan zakte er weer iets in de grond of kwam er iets uit de lucht. Alles klopte gewoon. Wij vinden het een aanrader en zijn blij dat we geweest zijn. Natuurlijk hadden we ook best naar Silk sonic of John Legend gewild, maar die kaarten zijn te duur, uitverkocht of niet voor een dag dat wij er zijn.

De volgende morgen verlaten we het appartement. We kunnen pas om 15 uur inchecken in NY NY. We besluiten dus dat het tijd is om de Volkswagen op te zoeken ivm het brandende lampje. Die blijken geen plek te hebben en sturen ons naar de verhuurder. Oké, op naar de Budget bij het vliegveld dan maar. Daar belanden we in de rij voor de returns. Niet dat we hem kwijt willen, maar Budget vindt het makkelijker om hem in te nemen en te vervangen dan even na te kijken. Na enig gedoe (want we hadden hem niet afgetankt… we wilden hem ook niet kwijt!) bedanken Jetta (eigenlijk Passaat) voor haar veilige mijlen, in totaal exact 1900 mijl. We rijden weg bij de Budget in een Toyota Camry. Hopelijk bedient die ons van net zoveel veilige mijlen.

We rijden de Camry naar North Las Vegas boulevard. Daar zit de Pawn shop van een tv-programma dat Pieter graag kijkt. Er wordt weinig meer gepawned, het is nu vooral een toeristische attractie met de nodige merchandise. We bekijken er de gekste dingen die er te koop zijn. Een versteende dinosaurusdrol, schetsen van Picasso, championships rings van de NBA, een kentekenplaat van Bryce Springsteen en ga zo maar door. Wel grappig, maar niet voor onze portemonnee.

Rick, een van de Pawn shop-mensen heeft ernaast een BBQ-tentje waar we wat drinken voor veel te veel geld (“twenty bucks, please”). Ach, het is onmogelijk om hier niet veel te veel te betalen. Als Vegas ergens goed in is, dan is het geld uit je zak kloppen.

We rijden terug naar the Strip en bekijken het Paris-hotel, incl. Eiffeltoren. Ook hier is het thema weer goed doorgewerkt. Zelfs de toiletten zien er net zo shabby uit als in Parijs. Er is zelfs een krijsend Frans kind aanwezig. Later blijkt dat dat toeval was. Na Paris pikken we nog even de dag-opening van de Bellagio-fonteinen mee. Te beginnen met het volkslied, gevolgd door Andrea Bocelli’s ‘time to say goodbye’. Nou bijna wat ons betreft. Wij vinden het wel mooi geweest hier. We waren liever vandaag doorgereden naar Death Valley, maar zoals gezegd kan dat niet. De wegen zijn er nog zeker een week dicht. Meer dan 30 mijl van de highway door DV is overspoeld met modder en brokstukken.

Het voordeel is wel dat we daardoor heel makkelijk kunnen afspreken met Gabie, Joost en de kinderen. Zij komen vandaag aan in Las. Vegas. We checken in bij NY NY. Vanaf onze kamer op de 18e verdieping hebben we uitzicht op het zwembad en op de rollercoaster die over en door het hotel loopt. We gaan nog even lekker zwemmen. Het is relatief fris vandaag, met maar 30 graden en bewolkt. Zeker 10 graden koeler dan gisteren. Gelukkig blijven de voorspelde onweersbuien uit. Voor de zekerheid hebben we wel onze auto hoog geparkeerd. Vorige week waren er namelijk overstromingen in de stad en kwamen er auto’s onder water te staan. Nathalie en Gabie appen wat over waar we kunnen eten met 9 personen. Het lijkt een onmogelijke opgave, dus we spreken af bij ons hotel op de Brooklyn Bridge.

Leuk om elkaar hier te zien. Ook wel een beetje gek. We wandelen een klein stukje over the Strip en zien al snel Tom’s Sports bar waar alle ruimte lijkt. Een blik op de kaart leert ons dat het relatief betaalbaar is. En ze hebben zowaar binnen 2 minuten plek voor onze ‘party of nine’. We zetelen ons aan wat tafels, volwassenen bij elkaar en tieners bij elkaar, hoewel de echte interactie daar een beetje uitblijft, ze kennen elkaar ook niet echt.

We bestellen wat drankjes, de mannen krijgen hun bier in een soort Europacup, Nathalie drinkt een iets bescheidener formaat, Gabie probeert de wijn uit. Hidde heeft moeite om zijn cola te bestellen. Hij bestelt een Coke, maar ze schenken hier Pepsi.

We wisselen wat ervaringen en plannen uit en hebben lol over wat we meemaken en wat we zien. Op de TV-schermen van de sportsbar zijn namelijk de vreemdste sporten te zien: struisvogelraces, face slapping, nut kicking, dwergworstelen, vrouwensjouwen, enzovoorts. Oftewel de tieners vermaakten zich ook. Na het eten wandelen we nog een stukje over the Strip en werpen we wat laatste blikken op het gekkenhuis. Iedereen is moe. Gabie en Joost hebben lang gereden door slecht weer. Wij zijn overprikkeld na drie dagen Vegas en hebben een paar lange dagen voor de boeg. We nemen afscheid en zien elkaar in Den Haag wel weer.

Wij kijken ernaar uit Sin City te verlaten. De footprint van deze stad is waarschijnlijk er zo groot als die van een gemiddeld West-Afrikaans land. Het zou een stuk schelen voor het klimaat als de Airco een paar graden minder koelt (dan is het nog steeds koud), er iets minder lampjes aan zijn (dan is het nog steeds overbelicht) en er iets minder herrie zou zijn (dan is er nog steeds veel herrie). We komen hier mogelijk nog een keer terug, op doorreis, maar dan echt maar voor een nachtje en een show, de rest kunnen we links laten liggen. We hebben ons vermaakt, maar het is mooi geweest. Lekker terug de natuur in!